Wiersze

Bianka Rolando

Niello I
pamięci Tomasso Finiguerra

Z okazji święta uboju-rozboju
czarne nigellum, z kamfory keks
Na ciepło wcierane w rowki-twe-tłuste
głębiej, wyraźniej odbijaj ten rytm
Niello II
pamięci Tomasso Finiguerra

Kapryśne falangi, czarne-przez-złoto
Wersów już nie licz, miedziane dzyń-dzyń
Dociskaj papier do bólu-sygnetu
Zobaczysz-przeoczysz, co będzie się działo
Niello III
pamięci Tomasso Finiguerra

Florenckie są złota dla sierot od piersi
Ryj ryjem popiskuj wciskając się w grunt
Ciekawe efekty uzyskasz-odzyskasz
gdy wojna ubije swój prawie-kozi-kształt
Okoliczności wierszy

W średniowieczu broń ozdabiano bogatą ornamentacją, podkreślając rysunek, w wyryte kreski wcierano czarną farbę. Już w XV wieku florenccy złotnicy rytowali na małych blaszkach pierwsze grafiki i wyryte miejsca wypełniali czarną, metalową masą. Tak powstała technika „niello”, z której potem wyłoniła się technika „miedziorytu”. Florencki złotnik Tomasso Finiguerra (1426–1464) jako pierwszy zastosował technikę „niello” do odbijania rysunków.

Wierszyki „niello” to jubilerskie drobiny, małe formy odbijane są bezpośrednio na papier z broni.
Bianka Rolando (1979) – pisarka i artystka sztuk wizualnych. Autorka książek poetyckich: „Biała Książka” (2009), „Modrzewiowe korony” (2010) oraz zbioru opowiadań „Rozmówki włoskie” (2007). Wyróżniona Nagrodą im. Kazimiery Iłłakowiczówny za najlepszy debiut poetycki. Mieszka w Poznaniu. Współpracuje z Galerią Leto i Galerią Foksal.