TO I OWO:
Szczelina

Żyjemy w podzielonym świecie, rozczłonkowanym na niezliczoną ilość działek, a w naszym życiu osobistym ciągle pojawiają się nowe granice. Pamiętamy jak – będąc dziećmi – zależeliśmy nieodwołalnie od arbitralności dorosłych. Wyzwoleni z niewoli dzieciństwa, wkraczaliśmy w nowe zobowiązania, nowe ograniczenia naszej wolności: związki, małżeństwa, dzieci. Te dobrowolnie wzniesione konstrukcje ogradzały nasze przestrzenie, budując jak gdyby małe państwa – to pod ich szlabanami drążyliśmy nasze wąskie tunele. Granicom tych przestrzeni zawdzięczamy to, kim jesteśmy, ale także sny o ucieczce. Z czasem ograniczenia późnej młodości i lat średnich rozluźniły się, obciążenia stały się lżejsze – odnaleźliśmy rytm naszych kroków, nabraliśmy umiejętności, nazbieraliśmy wspomnień. Uspakajaliśmy samych siebie poczuciem znajomości rzeczy i dojrzałości. I oto teraz – nieoczekiwanie – narzuca nam się nowa granica, pojawia się szczelina, która oddziela nas od wszystkich tych nowych ludzi, którzy urodzili się i dorastali, podczas gdy my byliśmy zajęci życiem. Skąd się wzięli – ci młodzi i nie tak już młodzi dorośli, którzy przypominają nam, kim byliśmy jeszcze niedawno? I dlaczego ta szczelina jest tak przerażająca? Może dlatego, że nie tkwi przed nami, ale za nami, i popycha nas do przodu – jeśli tak można opisać ten kierunek. Za nami szczelina, a co przed nami? Następna granica? Czy wolność?