Weekend w warszawskich galeriach. Janina na tropach sztuki. Numer 66

Kolejne wystawy były co raz słabsze, sprawiały wrażenie przygotowanych w pośpiechu, bez pomysłu. Marzenie o galeryjnym weekendzie, o chodzeniu z mapką od punktu do punktu prysło

W zeszły weekend, za sprawą inicjatywy 17 warszawskich galerii „Gdzie jest sztuka”, włóczyliśmy się po Śródmieściu i Pradze w poszukiwaniu sztuki współczesnej. Pomysł był świetny, szczególnie, że całkowicie oddolny, nie wsparty przez władze dzielnicy, miasta czy ministerstwa kultury. Prywatne galerie skrzyknęły się, by pokazać, że wreszcie, po ponad dwudziestu latach od wprowadzenia wolnego rynku, stanowią całkiem silną grupę. Nie tylko sprzedają sztukę, ale też tworzą ciekawy program artystyczny i – czym się szczególnie chwaliły – w przeciwieństwie do publicznych instytucji nie pobierają opłat za wstęp. Pytanie czy rzeczywiście dało się tam rzeczoną sztukę znaleźć?

Pomysł został zainspirowany berlińskim „Gallery Weekend”, podczas którego dziesiątki prywatnych galerii w pierwszy weekend maja organizują wspólne wernisaże i imprezy towarzyszące. Wydają mapkę artystyczną Berlina, opracowują stronę internetową, namawiają kolekcjonerów by otworzyli swoje prywatne mieszkania oraz zbiory dla publiczności i, co najważniejsze, przyciągają do miasta tłumy miłośników sztuki z Europy i USA.

Czy przeniesienie berlińskiej imprezy udało się w Warszawie?

rys. Malwina KonopackaTłumy zagranicznych kolekcjonerów, kuratorów i dziennikarzy nie szturmowały miasta (choć przez galerie przewinęło się kilka znanych z art worldu twarzy), co trudno uznać za porażkę – projekt jest pomyślany perspektywicznie i być może za kilka lat stanie się ważnym wydarzeniem na mapie artystycznej Europy. A Warszawa, jak wielu chce, zostanie drugim Berlinem. Choć w zasadzie – czemu nie może zostać po prostu Warszawą i właśnie dlatego przyciągać artystycznych turystów?

Jednak przede wszystkim to same galerie muszą przygotować naprawdę ciekawy i ambitny program. Nie wystarczy, że są i że chcą. Piszącej te słowa, bardzo podekscytowanej całą inicjatywą jeszcze przed wybiciem godziny zero (wernisaże rozpoczęły się o 17:00 w piątek), zapał opadał z każdą godziną wędrówki po galeriach.

Zaczęłam ambitnie, od Fundacji Galerii Foksal. Niestety, FGF zawsze odwrócona tyłem do publiczności, i tym razem nie zawiodła. Zamiast choćby namiastki wystawy, przygotowała, niewątpliwie ambitny, wykład artystki Bonnie Camplin, będący formą egzegezy jej wspólnych z Pauliną Ołowską wystaw. Kto wystaw nie widział, ten trąba. Zresztą, kto tego dnia chciał siedzieć na twardym plastikowym krześle i w świetle jarzeniówek przez półtorej godziny wysłuchiwać wykładu? Ja co chwilę wściekle spoglądałam na zegarek w strachu, że zostanę tam już na zawsze.

Już wyzwolona z opresji pogrążałam się niestety w coraz większym przygnębieniu. Kolejne wystawy były co raz słabsze, sprawiały wrażenie przygotowanych w pośpiechu, bez pomysłu. Przypominały raczej prezentacje prac na sprzedaż albo studenckie wprawki. Przyznaję, że nie dotarałam tego dnia do wszystkich galerii, a nazajutrz parę innych wystaw już mi się całkiem podobało. Ale marzenie o galeryjnym weekendzie, o chodzeniu z mapką od punktu do punktu prysło.

Czy rozczarowany propozycją prywatnych galerii gość z zagranicy miał gdzie pójść w rzeczonym poszukiwaniu sztuki? W CSW czekały na niego nieciekawe, przeładowane wystawy (projekt „Laboratorium przyszłości”), w Zachęcie prezentacja pokonkursowa „Spojrzenia”, która zamiast zachęcać do polskiej sztuki przekonuje, że chwilowo młodych talentów u nas brak, zaś w Muzeum Sztuki Nowoczesnej nie było akurat żadnej wystawy...

Pięciu współpracujących z dwutygodnik.com autorów przyjrzało się bliżej kilku wybranym, najciekawszym (?) propozycjom prywatnych warszawskich galerii (Asymetrii, Czarnej, Fundacji Archeologii Fotografii, Piktogramu, Rastra) i przygotowało do tego numeru recenzje.

Gdzie jest sztuka? W dwutygodnik.com.