zrobię ten pucz
moja dziewczyna wspina się na aerator pulweryzacyjny – wprawia go w ruch:
czystość jeziora określa bot least used emoji,
dziś jest nim karbowany, różowy mózg, z którego
wysypujemy pokruszone skorupki po pisklętach.
wciągam flagę na maszt, podpływają troć, piekielnica i stynka – to się może udać, mówią,
twoja dziewczyna wprawi ławicę
w ruch, woda przyjmie barwy stęchłego materiału.
moja dziewczyna jęczy jękiem ryb z szyku.
ten wiersz był o okrężnych manewrach ramion.
ten wiersz był o uprzęży krępującej rozstępy.
ten wiersz jest o marszu i braku samospalenia.
pozycja systematyczna
metody badawcze we współczesnej taksonomii porostów
podniecają nasz symbiotyczny układ: wybieramy swoją –
tarcie.
odrastamy jako mąkla tarniowa – ma miękką plechę,
jest odporna na zanieczyszczenia powietrza, współżyje
z glonami.
współżyć znaczy wrastać.
elektrownia wiatru
turbiny tną twoje struchlałe kości:
przygląda się temu chmura-żółw i tylko ona
wie, że nie ma już czego ciąć
ekonomia darów
skąd w czerwcu szron? – spytałam
mokre ciało, które leżało obok: parowało
skrawkami raju podrzucanymi w gazetkach.
gryzę ten raj, tryska, przyjmuję.
Patrycja Sikora-Tarnowska – pisarka. Nominowana do „Paszportów” Polityki 2020. Autorka trzech książek poetyckich. Redaktorka kwartalnika literackiego „Strona Czynna” i magazynu dla kobiet queer „LesBiLans”. Felietonistka magazynu LGBTQIA „Replika”. Mieszka w Warszawie. Wiersze pochodzą z książki „Ekonomia darów”, która ukaże się wiosną 2025 r. w wydawnictwie WBPiCAK.
