wiersze

Maria Bigoszewska

***

Tęsknisz za swoim kotem, obserwując
ślady łapek na śniegu. Czarny kształt
sosen, gładkość chmur. – Szczęście? – pytasz,
mimo że wiesz od dziecka: wszyscy mają przesrane.
Lecz nie ma sensu płakać, teraz,
gdy jedna zmiana nieuchronnie
doprowadza do drugiej. Bo co powiedzą w domu?
(Znów nie przyniosłeś mleka, był ten od gazu,
kolacja). A ja? Cóż mówię ja?

Śniłeś mi się tej samej nocy, Josełe.
Twoje ciało pocieszone przez wiatr.

***

Dokądkolwiek, gdziekolwiek. Jednak wciąż tu,
oszukana jak zwierzę, z zaszytą
raną w płucach. Dzień jest zwyczajny,
ani drzew, ani Boga,
ani ciebie.

Co ma powiedzieć matka,
która straciła dziecko.
Do widzenia? Czy może: bodajbyś
nigdy się nie urodził.
Zniknij z mojej pamięci, zostaw mnie. Nie
żyj.

***

Nie do przełknięcia czas, ani dom
niewidomy, z niewiadomego wzięty.
Zazdrościć tym, co umieją karmić kochanków
deszczem. Zresztą do diabła z nimi.
Woda niby wszystko wygasza,
ale czy każdy ogień tam, w środku?
Potem pękają szwy (cóż, jednak krwawię).
Rodzi się kamień,
a ty mówisz, że Polska.

Telefon

Nikt nie odbiera, więc nie pora
umierać. Dzieci. Nigdy ich nie ma.

Twoje nazwisko toczy się po podłodze, już nie jest tobą.
Do pęknięcia, do pełni nie tkną go, ścichnie
w szparze. Dobrze. W końcu deska jak deska,
byle to było drewno.
Nie tęsknić.
Wybrać pewność, że nic oznacza nic.

Metro

Stoi obok. Jak gdyby oddzielony, nikogo nie dotyka
i nie liczy na więcej. Płacze
w tłoku. Milczę, gazeta leży między nami naga,
widać nekrolog. Staram się,
ale nie wiem, co zrobić. Pomóż mi odejść,
spróbuję jeszcze raz
znaleźć przestrzeń, zapomnieć, uciec
z tobą. Bez żalu.
Bez znaczenia.

fot. Paweł Kwiekfot. Paweł KwiekMaria Bigoszewska – autorka pięciu książek poetyckich, prozaiczka, znawczyni tarota. Laureatka Nagrody Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek za tom poetycki „Zmowa ”(1992) i Wielkiej Nagrody Fundacji Kultury za tom „Ciało niepewne” (1993). Nominowana do Paszportu Polityki za „Ciało niepewne” (1994) i Nagrody Literackiej Gdynia za tom poezji „Jeden pokój” (2016). Jej ostatni zbiór wierszy „Wołam cię po imieniu” (2017) otrzymał Nagrodę Warszawskiej Premiery Literackiej, Nagrodę Literacką m. st. Warszawy oraz nominację do Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida.