miniatury

Robert Bolesto

Przystanek Dworkowa

Słyszę zza okna dziewczęcy płacz:

– Zdradził... mnie – jakby do telefonu.

Za minutę pierwsza, wychylam się, leży pierwszy śnieg od trzech lat!

– Ku-tas... – szlochając.

Nocny autobus zagłusza.

13.01.2021

Puste koty

Puste butelki stoją jak koty. Mącąc dostojnie, dochodzi kotka. Teraz są trzy. Radość, motorek i ogon!

Nagle widzą, że stoją w kącie psa biura! Jeżą się,
a po chwili idą do szkła.

Saksy piny

Wczoraj w kinie w Kętrzynie widziałem „Pulp Fiction”, a dziś tata wrócił po trzech miesiącach z Wuppertalu, gdzie buduje na czarno budy na kółkach dla psów i koni. Wstałem łaskawie sprzed MTV, żeby ucałować go trzy razy, po razie w każdy policzek, i widzę, że w przedpokoju mama łapie tatę za krocze i mówi:

– Co tam u Wacka?

– Synek patrzy.

Przedpokój jest w jasnej boazerii, włącznie z sufitem, a oni mają mniej lat niż ja, które to pisze.

Robert Bolesto – ur. 1977 w Kętrzynie, scenarzysta, pisarz, dramaturg. Autor dramatów, m.in. „O matko i córko!”, „Zabić Bonda”, „Lovecraft”, „Ayrton Senna da Silva”, „Strach”, „Święta Kluska”. W latach 2006–2007 kierownik literacki w Teatrze Powszechnym im. Zygmunta Hübnera w Warszawie. Współscenarzysta filmu „Hardkor Disko” (2014) oraz scenarzysta filmów „Córki dancingu” (2015), „Ostatnia rodzina” (2016), „Serce miłości” (2017), „The Field Guide to Evil” (2018).

fot. Łukasz Saturczakfot. Łukasz Saturczak