miłość
najbliższy sercu był pierwszy krzyk.
matki, która drewniana próbowała urodzić drewno.
matek, które szklane próbowały nie stłuc kruchego naczynia.
potem słyszała ściany,
słyszał sufity,
całą noc płakały
cały dzień mokły,
aż linoleum było śliskie od moczu i łez.
i kroki w gumowanych klapkach i kroki
i talerze na plastikowych tacach i talerze.
chodź i zobacz,
życie zaczyna się od kropli krwi,
czerwoną falbanką fartucha.
jesteśmy tylko ludźmi
gdybyś była ostatnią prośbą,
chciałbym, żebyś mi odmówiła.
świat nie potrzebował kolejnej miłości,
jednak nasze potrzeby zwyciężyły.
dziecko jabłuszko
codziennie widzę cię jako inną postać
z ilustracji elsy beskow.
ona musiała wiedzieć,
że wszystko mięknie z czasem i gdy dotknąć,
zapada się, jak wygrzana kołdra.
widzisz, okazuje się, że dla nas wszystko jest lasem.
a dzieci borówki, to nie wyobraźnia.
a dziecko jabłuszko to długo zszywana szyjka.
jeżeli wierzyć drzewom
jeżeli wierzyć drzewom, nie mamy się co spieszyć.
czubek topoli za oknem widział na tyle dużo,
że radzi nam spokojnie czekać.
zjedzmy więc razem obiad i jeszcze chwilę
popatrzmy na siebie.
na początku był chaos,
lecz o piątej trzydzieści zapala się lodówka
i czułe światło spływa na jogurty.
gdyby być powietrzem
wydychanym przez klimatyzację,
której usta szumią pod sufitem,
duże, otwarte i czujne,
można by przysiąc, że słyszy się westchnięcie.
ulgę, na widok tego światła.
widok znany i kojący,
jeszcze nie ma ludzi.
