„Królestwo. Exodus” jest wybitnym przykładem narcystycznej pranksterki: samoświadomą masturbacją, której nie potrafię nie darzyć głębokim szacunkiem

„Hrabia”, najnowszy film Pabla Larraína, opowieść o Augusto Pinochecie na emeryturze, to przeciągnięty skecz

Co właściwie oznacza przymiotnik „herzogowski”? I co takiego w snutych przez Wernera Herzoga opowieściach sprawia, że twórcy internetowych memów mają ochotę wołać go po imieniu? O twórczości autora „Zmierzchania świata” Barbara Klicka rozmawia z Pawłem Mościckim

Jeśli potencjalni odbiorcy „Zielonej granicy” Agnieszki Holland, również ci u władzy, mówią o tym filmie, że jest skandaliczny, to znaczy, że go widzieli – nawet jeśli nie byli w kinie. Wiedzą, co zobaczą, i odmawiają konfrontacji z tymi obrazami

Podczas lektury ma się to miłe gilgotanie w głowie. Można bawić się akcją, dowcipnymi sytuacjami, a jednocześnie czuje się, że jest tu do odkrycia dużo, dużo więcej – mówią autorki książki „Dwa słowa”, wyróżnionej Nagrodą Literacką m.st. Warszawy

W „Ciele huty” Anna Cieplak przypomina, że w sąsiedztwie wielkich zakładów przemysłowych też mogło być dobrze. Tam też kochali się i umierali ludzie, a teraz rośnie w tych miejscach pamięć i dużo roślin poprzemysłowych

Zorganizujmy strajk. Może powinien on mieć tę samą wagę co strajk dla klimatu. Może powinien pochodzić z podobnego i pozbawionego przemocy ruchu obywatelskiego nieposłuszeństwa

„Bomb Rush Cyberfunk”, nieoficjalna kontynuacja kultowego „Jet Set Radio”, podtrzymuje przekonanie, że każda ściana może okazać się płótnem grafficiarza. Całkiem jak growe światy zajmowane przez niezależnych twórców

Basista Krist Novoselic pocieszał Chada Channinga, perkusistę wyrzuconego z Nirvany po nagraniu „Bleach”, że tak naprawdę niczego nie stracił. Najfajniej – przekonywał – było na samym początku. 30 lat temu ukazało się „In Utero”

Przeskok z jednej nowej płyty Lotto do drugiej może wywołać szok. Bo jeśli „Axolotl” jest zgiełkliwym mechanizmem powtórzeń, to „Summer” wydaje się jego przeciwieństwem, wersją unplugged

Kiedy często narażasz się na niebezpieczeństwo i na własne oczy widzisz straszne zniszczenia i śmierć, humor, nawet ten czarny, skrajnie niepoprawny politycznie i amoralny, staje się adekwatny

Marzenie o świecie wolnym od pracy nigdy nie wydawało się bliższe realizacji niż dziś, gdy doświadczamy cyfryzacji i nowych rewolucji technologicznych. Co z tego, skoro same smartfony mogą wydłużać naszą pracę o 11 godzin tygodniowo?

Może trochę już byłem zmęczony inteligenckim światkiem, do którego kiedyś tak bardzo chciałem się dostać? Może po latach zwolniła mi się jakaś blokada, która wcześniej nie pozwalała mi nawet pomyśleć, że miałbym się cieszyć czymś takim jak hokej?

W książce „Kobieta postfeministyczna. Dyktatura kobiet” Maria Anna Potocka, dyrektorka MOCAK-u i członkini jury Nike, porównuje Harveya Weinsteina do kobiet spalonych na stosie, usprawiedliwia Jeffreya Epsteina i twierdzi, że ruch #MeToo doprowadzi do upadku cywilizacji

Zależało nam na zdjęciu z twórczości powojnia odium sztuki propagandowej. Mówi nam ona wiele o ograniczeniach epoki, a zarazem pokazuje, jak w cieniu stalinowskiej ideozy żydowscy i polscy artyści obrazowali powstanie w getcie

Sztuki performatywne okazują się dziwadłem, które jest niewygodne, do niczego nie pasuje, więc chciałoby się je koniecznie wyodrębnić i odizolować

Стиснений до форми інтернет-мему, добрий жарт за лічені хвилини ставав масовим, збирав мільйонні аудиторії. І допомагав долати шокуючу реальність, яку свідомість не завжди погоджувалася прийняти

Była taka jedna sytuacja, z chłopakiem z Egiptu. Strasznie nie chciał, żebyśmy poszli. Przytulał nas. Moment odwracania się plecami do tych osób i powrotu do ciepłego domu, gdzie wszystko jest w porządku… To jest łamiące serce – rozmowa z reżyserem „W lesie są ludzie”, animacji, którą zainspirowały wydarzenia na granicy polsko-białoruskiej

W animacji „Marcel. Muszelka w różowych bucikach” mamy komiczne zderzenie charakterów i nieco slapsticku, ale humor bierze się przede wszystkim z powagi, z jaką tytułowy Marcel traktuje siebie, i uważności, z jaką twórcy obserwują jego zmagania

Lubię takie śmieszno-straszne rejestry. Dużo napięcia, które interesuje mnie w kinie, wynika z zestawiania ze sobą rzeczy, które do siebie nie pasują. Jak średniowieczny kodeks ze współczesną Polską – mówi reżyser polskiego thrillera „Ukryta sieć”

Gombrowicz wydaje mi się przede wszystkim pisarzem anomii, kryzysu, w którym doszło do rozchwiania obowiązujących dotąd reguł. Rewolucja technologiczna zmieniająca warunki debaty publicznej, wyczerpanie dotychczasowych form polityki. Skąd my to znamy?

Bohaterów opowiadań Grzegorza Bogdała z książki „Idzie tu wielki chłopak” łączy banalne przekleństwo człowieczeństwa, zwyczajna omylność i normalna potrzeba akceptacji

Herzog chce pozostać dobrym żołnierzem kina, nawet jeśli, jak sam twierdzi, właściwie już się ono skończyło i dziś obserwujemy jego powolną agonię

„W naszym girlsowym kampie jest wszystkiego po trochu. To takie totalne otwarcie się pod tytułem «My nawet do końca nie wiemy, co robimy». Dajemy sobie przestrzeń na porażkę” – mówią twórczynie kolektywu Girls and Queers to the Front

Doświadczenie podpowiada mi, że im grupa mniej zbratana, tym większe prawdopodobieństwo, że impreza prędzej czy później przeniesie się na YouTube’a. Za tę towarzyską anomię odpowiada zresztą poniekąd sam YouTube

W pożegnalnym odcinku podkastu ODBIORNIK Ania Desponds i Agnieszka Słodownik wracają na antenę, żeby opowiedzieć, co było u nich słychać, kiedy nie było ich słychać

Gra „We. The Refugees” nie wpada w koleiny naiwnego moralitetu. Jej autorzy otwarcie przyznają, że nie potrafią zrozumieć uchodźczego cierpienia

Izolator nie zdobył popularności, w pewnym sensie został zepchnięty na margines pamięci. Istnieją jednak okoliczności, kiedy hełm pozostaje niespełnionym marzeniem

„Hotel *****” to pełne czułości wyznanie w kierunku różnych muzycznych wspomnień i doświadczeń. Żadne z nich nie są ani lepsze, ani gorsze. Ploski uczy pełnej akceptacji słuchania, neutralizując kategorię guilty pleasure

Używamy instrumentów charakterystycznych dla różnych tradycji muzycznych, ale gramy melodie, które wychodzą od nas. Nie chcemy się ograniczać stylami, tradycjami, szkołami – mówią członkowie słoweńskiego zespołu

Bez uwzględnienia tego, co mówiono i pisano w ostatnich latach w Polsce na temat migrantów, trudno zrozumieć dramat na granicy z Białorusią

Wole Soyinka wzywa Afrykę do przełamania odwiecznej roli ofiary, wyobrażonej odrębności. A to dlatego, że mimo oczywistej potrzeby wysuwania na pierwszy plan własnych potrzeb i interesów nie da się uciec przed światową historią. Ona nie dzieje się gdzie indziej, ona dzieje się wszędzie

Praktyka Ani Nowak, ktorej wystawa trwa w warszawskim MSN-ie, jest polityczna nie jak tęczowa flaga, ale jak pośladek wystający z tiulowych spodni kostiumu: nieco śmieszny, ale także sensualny i polityczny

Wystawa „Wczasy. Krajobrazy wypoczynku” trzyma się architektury, co chroni ją przed największą rafą opowieści o PRL – łatwą nostalgią i łezką ronioną nad wirtualnym talerzem zupy mlecznej

Klaman pochodzi z góralskiej rodziny robotniczej, ojciec Tarasewicza był murarzem, a matka szwaczką. Libera to syn samodzielnej matki, pielęgniarki z Pabianic. Kuśmirowski, zanim postanowił zdawać na ASP, był robotnikiem w fabryce mebli. Wszyscy osiągnęli sukces. Ale są to spektakularne wyjątki

Jakub Skrzywanek tworzy na scenie portret zbiorowy kobiet żyjących w skrajnie patriarchalnym społeczeństwie, gdzie główną zasadą jest segregacja płciowa oraz utowarowienie kobiecego ciała

O ekosystemie tańca współczesnego, o tym, jak może się rozwijać i czego właściwie potrzebują tancerki i tancerze, żeby tańczyć, Barbara Klicka rozmawia z Zuzanną Berendt i Joanną Szymajdą

Spektakl „Seks, praca i marzenia” wynika z sojuszu dwóch branż, z których jedna jest objęta społeczną estymą, druga zaś społeczną stygmą. W praktyce zaś funkcjonują w oparciu o podobne mechanizmy

Czasem teatr jest jak fabryka. Przez to ludzie nie wyrabiają się, spóźniają, powstaje efekt domina, który prowadzi do tego, że przed deadline’em wszyscy wypisujemy się z życia. Potrzebujemy więcej spokoju

Африка і досі вибирає жити у Холодній війні, у чорно-білому світі, де Радянський Союз, тобто сучасна Росія, є єдиною альтернативою і єдиним стримуючим чинником «імперії зла» та глобального екстрактивного капіталізму — США

Sorogoyen nadaje „Bestiom” rytm zupełnie niehollywoodzki, pościgów i strzelanek tu nie ma, do walki służy mała kamera i dwa akumulatory, większość starć między mężczyznami odbywa się poprzez słowa

Ogląda się „Warszawiankę”, wymyślając kolejne złośliwości – aż do finału odcinka szóstego. Od tego momentu serial zaczyna odsłaniać kolczaste jądro

Apple TV+ wypuściła w pierwszej połowie roku dwie ekologiczne dystopie: miniserial „Ekstrapolacje” oraz „Silos”. Obie usiłują wykreować opowieść o przyszłości na kanwie osobistych dramatów bohaterskich jednostek. Poza tym różni je w zasadzie wszystko

Przyszłość już tu jest, choć nas jeszcze w niej nie ma. Kiedy pisałam „Dom Oriona”, interesowało mnie to utkwienie w nieadekwatnym czasie, jakby nasze przywiązania i odruchy zmysłowe odnosiły się do nieaktualnej rzeczywistości. To, czego się boimy, już się wydarzyło

Staram się wyjaśnić powody sympatii dla Kundery w Ukrainie. Jego książki są próbą odpowiedzi na najważniejsze pytanie wszystkich emigrantów: gdzie ma się podziać to moje życie „przed”, ze wszystkimi jego „wiosnami i nadziejami”?

Od dwóch dekad udajemy, że wciąż potrafimy uczyć osoby, które nie umieją głęboko czytać. Nie umieją nie dlatego, że są mniej inteligentne, lecz dlatego, że potencjał tej umiejętności jest osłabiany przez ekrany

Pierwsza edycja „Baldur’s Gate” z 1999 roku była doświadczeniem pokoleniowym. Na początku sierpnia tego roku ukazała się trzecia część gry. Dziś możemy grać w „Baldura” tak jak nigdy wcześniej

Rozrywka nie była wyrazem dekadencji, ale wiary i determinacji. Kiedy Żydom odebrano instrumenty, sprawy przybrały tragiczny bieg. W 79. rocznicę likwidacji łódzkiego getta publikujemy reportaż o losach Domu Kultury przy Krawieckiej 3

Raphael Rogiński ze swoją wrażliwością i uduchowieniem jakby zupełnie przez przypadek pojawił się w XXI wieku, który zamiast mistycyzmu proponuje mindfulness, zamiast uniwersalizmu – globalizację, a zamiast humanizmu – antropocen

Rajko wydawała część mizernej emerytury na pędzle i farby – tanią emalię, którą zazwyczaj maluje się podłogi. Pomalowała całe wnętrze chaty, a potem wzięła się za płot i drzwi do garażu, później za groby członków rodziny

Na wystawie „Duby smalone” modne ostatnio wiejskie tematy ukazane zostały od takiej strony, że wydają się świeże i nowe, a zarazem zanurzone po uszy w aurze guseł i kuszących zabobonów

Mogę łatwo zmieniać energię z męskiej na bardziej kobiecą lub odwrotnie. Korzystam w spektaklach z tej swojej queerowości

Я писала тексти-послання абстрактному представнику російської інтелігенції, який за всі роки свого життя зрозумів приблизно нічого, від імені мене, яка зрозуміла приблизно все. Ми всі писали ці тексти. І наші тексти не читали їхні адресати

„The Bear” jest serialem seksownym i nie da się zrozumieć jego fenomenu bez tej seksowności. „Jestem Panną” też nosi w sobie seks. Ten spełnia się w jednej z najbardziej zadziwiających scen erotycznych, jakie widziałam w amerykańskiej telewizji

Czym właściwie są autofikcje? Kto i dlaczego je uprawia? Czy można w tym samym momencie być i nie być autorką? – Barbara Klicka rozmawia z Agatą Sikorą i Dorotą Kozicką

Najciekawsza poezja eksperymentuje dziś z samą sytuacją liryczną, komplikuje ją i na różne sposoby kontestuje, szukając innych dróg – o tomikach Podgórnik, Kulikowskiej i Konwerskiej

W grach wideo dobrze napisane postaci trans to przede wszystkim dobrze napisane postaci. Osoby trans nie powinny wnosić na ekrany wyłącznie swojej transpłciowości. Niech niosą coś więcej: swoje charaktery, pasje i cele

Nasz język jest bardzo synestetyczny. Poszerzamy jego granice, aby możliwie najmniej ograniczał nasze myślenie o muzyce – mówi Sean Booth, połowa duetu Autechre

Czy moi zmarli mieli prawo skorzystać z prawa do nieumierania? Czy byłabym szczęśliwa, gdyby przekraczali granicę w nakryciach głowy, spódniczkach i z fałszywymi dokumentami, a teraz odkorkowywali białe wytrawne w salonie mojego berlińskiego mieszkania?

Rok wyborczy to dobra okazja do przemyślenia na nowo, skąd biorą się nasze polityczne marzenia. W książce „Umówmy się na Polskę” łatwo wyśledzić kilka takich, które pojawiają się w polskiej dyskusji politycznej od dekad

Wystawę „Henryk Stażewski. Późny styl” – późny, ostatni projekt z programu zaplanowanego w Muzeum Sztuki w Łodzi zanim przydarzyła mu się „dobra zmiana” – można widzieć jako swego rodzaju testament

Na festiwalu Santarcangelo swobodnie łączą się konteksty wschodnie i zachodnie. Jednak w tym roku bardziej widoczny jest podział na globalne Południe i globalną Północ

Szekspirowski, często traktowany jako letni, przyjemny festiwal nad morzem, wystawia jednak wiernego widza na próbę. Są wakacje, pada deszcz, teatr otwiera dach w hołdzie dla Petera Brooka. Robi się nostalgicznie

Robienie teatru poza wielkimi ośrodkami miejskimi wydaje mi się obecnie ciekawszym i bardziej pożytecznym zajęciem niż utwierdzanie w swoich przekonaniach wyemancypowanej publiczności dużych teatrów

W Madrycie mamy szczęście – wilgotność powietrza jest niska, więc młoda, zdrowa osoba jest w stanie przetrwać, przynajmniej przez jakiś czas, nawet w temperaturze ponad 40 stopni. Przetrwać to oczywiście nie to samo, co żyć

Zapraszam was na mikrowyprawy ku drzewom. Będą to osobniki, z którymi, tak o tym myślę, skrzyżowałam na moment swoje korzenie

Будинок постійно змінювався, фарби тьмяніли, осипалися, іноді разом із тиньком. Те, що сталося 6 червня 2023 року – лише черговий акт перетворення «Чарівної скриньки Райко». Прояв життя після смерті

„Oppenheimer” Nolana to film wyrażający tęsknotę za figurą naukowca zdolnego tłumaczyć opinii publicznej złożone kwestie. Ale jest to też film głęboko autotematyczny, a główny bohater przypomina reżysera hollywoodzkiej superprodukcji

„Barbie” to kolorowa satyra z koncyliacyjnym przesłaniem przeznaczona dla młodszej widowni, w dodatku firmowana przez mocarną korporację

Największym sukcesem festiwalu jest to, że doszło tu do naturalnej wymiany pokoleniowej. We Wrocławiu są i debiutanci, i ci, którzy przyjeżdżają tu po raz piąty. Mają własne fora, na których się zgadują, kluby, w których imprezują, pewnie też swoich reżyserów, na których się wychowali

Powinniśmy chuchać i dmuchać na autonomię pola. Nadal w nim bowiem funkcjonujemy. Jeżeli zrezygnujemy z autonomii, pole bynajmniej nie zniknie. To tylko my oddamy za friko niezależność silniejszym graczom – polemika z tekstem Agaty Sikory  „Czy my się przypadkiem nie znamy?”

„Przerzut” Phila Klaya, zbiór opowiadań o wojnach w Iraku i Afganistanie, to przede wszystkim ekstrakt z normy językowej kształtującej się w nienormalnych warunkach

W ostatnich sporach o prozę autobiograficzną odbija się problem znacznie głębszy: jak możliwa jest publiczna debata w sytuacji, gdy ekspresja osobistego bólu jest utożsamiana z działaniem politycznym?

Przerabiam jakieś dwa tysiące książek rocznie. Robię notatki. Część na papierze, część od razu wpisuję w tabelki w komputerze. Koty, maszyny do szycia, dzielnice, których jeszcze nie zrobiłem – o swojej pracy opowiada laureat Nagrody Literackiej m.st. Warszawy w kategorii „warszawski twórca”

Warszawa składa się z tylu rzeczy tak nieprzystających, niekompatybilnych, że można podjąć tylko próbę oddania jakiejś aury, ducha. No i stąd awersja do mocnych, efektownych zdań, które są przekleństwem życia publicznego w tej chwili

Trzydzieści lat temu, w sierpniu 1993 roku, Wojciech Bogusz, Kacper Nowicki, Tomasz Barszczak i Marcin Gromisz umieścili w sieci WWW pierwszą polską stronę internetową

Oglądanie pewnego gaśnięcia, wyczerpania energetycznego to widowisko i jakość estetyczna sama w sobie. Blur nie chcą już zbawiać świata, a nawet go eksplorować. Na „The Ballad of Darren” mentalnie wracają do Anglii, do znanych miejsc i obrazków, uprawiają introspekcję

Kiedy się słucha „Utopii” Travisa Scotta, trudno przewidzieć, jak rozwinie się dany track i jak będzie brzmiał następny. Album wykracza jeszcze dalej poza ramy trapu niż wymykający im się tylko czasami „Astroworld”

Ana Roxanne jest ambasadorką powolności – wolno czyta, wolno je, wolno nagrywa płyty. Nie inaczej było w przypadku „Natural Wonder Beauty Concept”, to jest jej duetu z DJ Pythonem

Kiedy podróżnik w czasie włożył kasety do magnetowidu, a ja zobaczyłem na ekranie ślady z przeszłości, to poczułem do tej ektoplazmy lekkie obrzydzenie, ale jednocześnie zapragnąłem się w niej zanurzyć, a może nawet utonąć

Tropiąc historię parku Poetów w Zielonej Górze, zamiast słów odnajduję głównie obrazy i wrażenia, które następnie przerabiam na słowa. Zasiewam w ten sposób ziarno raczej fantazji niż faktu

To dziś najważniejsze zadanie instytucji kultury i pracujących w nich osób: żeby robiąc kulturę, nie tracić z oczu wojny, a myśląc o wojnie, nie zaniedbać kultury

Nigdy wcześniej nie odwoływałem się do mojego pochodzenia. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, jak ważny dla mnie jest tamten dom, miejsce, z którego musiałem z dnia na dzień wyjechać – mówi uczestnik tegorocznego Autostrada Biennale w Kosowie

Praktyki zakorzenione w nierówności społecznej – relacjach władzy i podległości, dominacji i uprzedmiotowienia – mają moc karnawalizowania rzeczywistej przemocy i jej transformacji w źródło przyjemności – o wystawie „Avec Plaisir” we wrocławskim BWA

„Symfonia alpejska” przypomina, że teatr nie jest tylko narzędziem potrzebnym do roztrząsania sporów, rozpracowywania traum. Tworzona na widowni wspólnota może być także oparta na wyobraźni

Największy na świecie festiwal poświęcony scenografii i przestrzeniom performatywnym nie jest przeglądem wybitnych scenografów, tylko jednym wielkim performansem z widzami w roli głównej

W „Podwójnym z frytkami” przegrywają wszyscy. To znaczy prawie wszyscy. Wygrywa tylko kapitalizm, reprezentowany tu przez jeżdżącego na wrotkach klauna Ronalda, którego mantrą jest fraza „win-win”

Przyroda w naszych miastach nie jest ani nudna, ani obca, ani bezsilna, bezmyślna czy bierna. A my możemy się od niej jeszcze wiele nauczyć. Zastąpić historię o narodzinach człowieka w wodzie opowieściami o naszych do tej wody powrotach

Nadszedł spokojniejszy czas, który pozwala mi pobyć na grani i rozgościć się w krajobrazach, które stają się dla mnie i bliskich mi istot domem. Lektury na wakacyjny czas wybrałam wedle akwatycznego klucza

„Atlas dziur i szczelin” Michała Książka to opowieść tyleż o przyrodzie, ile o jej kiełznaniu i zamknięciu

Коли я говорила з російськими емігрантами про черговий поруйнований будинок, ще одного свого вбитого друга, про загиблих цивільних – вони відводили очі і згортали розмову. Так, наче б я за столом почала розказувати про власну менструацію

Dla ludzi, szczególnie tych młodych, naprawdę nie ma w Chinach długoletnich perspektyw. Żyje się z roku na rok – rozmowa z jednym z najważniejszych chińskich dokumentalistów. Retrospektywa jego filmów już niedługo na festiwalu Nowe Horyzonty 

Skoro żyjemy w ciemnych czasach, to przyjrzyjmy się mrocznym aspektom naszego współistnienia. Zacznijmy od seksu i patrzmy, co się stanie – zachęca Agnieszka Szpila w „Octopussy”

W ostatnim czasie ukazało się kilka książek poetyckich wykorzystujących chwyty „fabularyzacji”, tworzenia bohaterów i bohaterek literackich oraz świata przedstawionego. Żadna z nich nie wydaje się jednak zainteresowana rozmontowywaniem zabiegów znanych z prozy fabularnej

Bohater „Nieuzasadnionego poczucia szczęścia” Tomasza Tyczyńskiego jest w nieustannym ruchu. Ale to żaden wyścig. Spieszyć się już nawet nie powinien, bo niechcący mógłby za szybko dotrzeć do celu

W ośrodku zamkniętym nagrałem siedmioletniego Kurda – jemu i jego najbliższym udało się przeżyć. I to jest oczywiście dobre, bo mógł umrzeć w tym lesie. Ale co się z nim stanie dalej? – mówi autor płyty „Podobno gdzieś tam walczą”

„Miłość jest jak głód, kiedy umierasz z pragnienia” – ładne, prawda? Albo takie: „Mój dzień składa się z tysiąca godzin / Które zaczynają się i kończą bez ciebie”. Oxbow, jeden z najbardziej nieprzewidywalnych rockowych zespołów, wydał właśnie album koncepcyjny poświęcony miłości

Wiele osób mówiło nam, że wreszcie znalazły formułę protestu, w której czują się dobrze. Szyld „Rodziny bez Granic” pozwalał przechwytywać ulubione kategorie z jądra imaginarium konserwatystów i nacjonalistów: „rodziny”, „dzieci”, „matki”

Jak kultura ludowa opowiada się przez nas na nowo? I czego, poza dostępem do samych faktów, wymaga jej zrozumienie – Barbara Klicka rozmawia z Martą Madejską i Antoniną Tosiek

W ideałach współczesnej troski o siebie wyraża się marzenie o absolutnym uniezależnieniu się od innych. I ja się nie dziwię, życie z ludźmi to piekło. Ale bez tego piekła nie jesteśmy w stanie zaistnieć, także jako odrębne, świadome siebie jednostki, i nie jesteśmy w stanie doświadczać cudu, kiedy piekło ustępuje przed bliskością, fascynacją i porozumieniem

Daniel Rycharski chce zwrócić naszą uwagę na to, jak radykalnie zmienia się życie na wsi. Dlatego zorganizował w rodzinnej miejscowości wystawę w opuszczonym gospodarstwie

Taki paradoks: spektakl, opowiadający o śmierci pokoju, korzysta z najbardziej klasycznych strategii zaangażowanej sztuki pacyfistycznej

Z dyskusji, jakie od początku roku prowadzi środowisko tańca, wynika, że odpowiedzialność za żaden ekosystem nie jest jednostkowa, choć nie wszyscy mają na niego taki sam wpływ

Niech żyją dzikie stawy pokopalniane i hałdy. Niech mają wakacje, dzięki którym stają się dla nas morzami, plażami, łąkami i górami, nie przestając być sobą

Цвинтарі розростаються, ніби стали живими організмами. Зустрічаєш в метро людей без кінцівок, з пораненими обличчями. І не маєш уявлення, коли і як це нарешті закінчиться. І розумієш, що насправді вже не закінчиться ніколи

My, ukraińscy artyści, też walczymy. Ta walka na kulturalnym obszarze jest istotna, ale nie da się oczywiście porównywać jej z walką naszych żołnierzy – mówi reżyser filmu „Pamfir”, który właśnie wchodzi do kin

Oglądanie filmów „na żywioł”, kiedy nazwiska twórców w programie nie są opakowane tłustą warstwą kontekstu i w najlepszym razie przywołują w pamięci jeden czy dwa poprzednie shorty, jest po prostu satysfakcjonującym eksperymentem – relacja z festiwalu Młodzi i Film

O fenomenie „Sukcesji”, serialu, którego fabułę dałoby się streścić w dwóch zdaniach, Barbara Klicka rozmawia z Dorotą Masłowską i Jakubem Sochą

Filmy takie jak „Chłopiec z niebios” skazują nas, laików z Europy, na mędrkowanie o sprawach, o których mamy blade pojęcie

Duży festiwal animacji, taki jak Animator w Poznaniu, stoi przed niezmiennym dylematem: ukryć się w enklawie odrębności gatunkowej czy zaryzykować bycie pożartym przez mainstream?

Kolejne pokolenia poetek mierzą się z tradycją pisania o miłości i próbują rozszczelniać sztywne ramy kanonu, przełamując kulturowe tabu – esej wokół książek „Wszyscy o nas mówią” Patrycji Sikory i „Miłość” Kamili Janiak, wyróżnionej Nagrodą Literacką m.st. Warszawy

Talent Macieja Sieńczyka polega na tym, że zna tylne wejście do własnej głowy, potrafi bez filtra łowić jej treść i przenosić na kartkę papieru. W „Spotkaniu po latach” raz jeszcze otwiera dla nas swoje podwoje

W podręcznikach, testach są fragmenty książek, które pochodzą z Wolnych Lektur. Bardzo nas to cieszy, tylko jeśli jesteśmy tacy niezbędni temu systemowi, to czemu nie jesteśmy finansowani?

Pisanie w obliczu końca świata stało się jedną z najwyrazistszych tendencji polskiej prozy. Na apokalipsy zapanowała koniunktura, ale literatura odpowiada też na nasze narastające lęki i poczucie stałej już niepewności

Jakie reguły krytyki literackiej przyjąć, przy założeniu, że jednak wszyscy wylądowaliśmy w tym bagnie nie po to, żeby prowadzić środowiskowe „House of Cards”, kąpać się w szampanie i rządzić światem, ale ze względu na zaangażowanie w literaturę?

„Wniebogłos” Aleksandry Tarnowskiej to powieść absurdalnie wręcz niedzisiejsza. Spokojna, nieskomplikowana, nie stara się na siłę przypodobać ani wdzięczyć

Nie mamy dużych, aktualnych powieści o dynamice XXI wieku, bo jesteśmy na to zbyt biedni. Produkcja dużej, aktualnej powieści to segment luksusowy

Moja książka jest bardziej o związku pary bohaterów niż o samej wojnie. Ta jest po prostu kontekstem, który bardzo katalizuje to, co fermentuje i gnije na dnie – mówi autorka głośnej powieści „Za plecami”

Swans to nie muzyczka do tańca, do różańca bardziej może, ale jeśli już, to różańca dla ironmanów, gdzie modli się i ciągnie za sobą ciężarówkę pełną neuroz, traum i inszych nieprzyjemności – recenzja płyty „The Beggar”

Czasami udawało mi się rejestrować minutę lub dwie wolne od hałasu, kiedy nagle ogród odzyskiwał głos, gdy tuż przy uchu słyszałem ruch liści, przelatującą muchę, skradającego się lisa

Bas i perkusja na płytach Godflesh są wyeksponowane w stosunku do gitary, która zresztą nie przykuwa uwagi ognistymi riffami, ale raczej służy wytwarzaniu dezorientującego hałasu – recenzja płyty „Purge”

Reggae dominuje do dziś w libijskim radiu i na YouTube. W przeciwieństwie do często zaangażowanego społecznie jamajskiego grania ta jego odmiana gatunku poszła w ślady lovers' rock, skupiając się przede wszystkim na miłości, złamanych sercach i arabskiej romantyczności

Nic tego nie zapowiadało, po prostu się stało. Pewnego dnia pokochałem hokej. I wszystko, co się z nim wiąże: ślizgawki, łyżwy, sprzęt, mecze lokalnego klubu, transmisje z zagranicy, w końcu sam zacząłem trenować – pierwszy odcinek cyklu na lato

1 lipca przestało bić serce ukraińskiej pisarki i dokumentatorki zbrodni wojennych Wiktorii Ameliny. Zabiła ją rosyjska rakieta w Kramatorsku. Była jedną z wielu osób, które chciały zmieniać świat na lepsze, ale straciły życie

Co właściwie jest przedmiotem tegorocznego Biennale Architektury w Wenecji? „Laboratorium przyszłości” osadzone jest w krytycznej ocenie historii kształtowanej przez białych mężczyzn

Nie podejmuję bardzo strategicznych decyzji. Przede wszystkim interesują mnie prace artystów – mówi kuratorka Urbane Künste Ruhr w Zagłębiu Ruhry

Bogdan Ziętek był artystą, który nie pasował ani do cepelii, ani do galerii. Teraz jego drewniane rzeźby trafiają na właściwe miejsce, wraz z nimi wracają problemy, które w świecie sztuki nowe nie są

Czy da się robić muzeum z prawdziwego zdarzenia w kraju pozbawionym swobody intelektualnej i wolności słowa? M+ w Hongkongu jeszcze może opowiadać historię sztuki chińskiej bez zakłamań i pominięć. Pytanie: jak długo?

Spektakl Piaskowskiego i Sulimy pokazuje, że pod fasadą kościoła katolickiego kryją się różne jednostki: słabe, cierpiące, zbuntowane, ale też pełne samozadowolenia i bezkarne. Nawet ci ostatni mają swoje rozterki

Skończyła się epoka prostych opozycji. Oczekiwanie porządku, higieny pracy i braku zbędnych złych emocji to nie, jak mówi Krystian Lupa, utopia, naprzeciw której są chaos, dominacja i złe zarządzanie. To kwestia ustalenia reguł. Dzisiaj domaga się ich środowisko teatralne

Po kolei piaskowej niewiele już w Sosnowcu zostało. Na jej magistralach władza obiecuje ścieżki rowerowe, a w miejscu żarzących się przez dziesięciolecia hałd wyrósł magazyn Amazona – portret bohatera wystawy „Wydobycie” Michała Łuczaka

Реакція нутрощів знає своє. Нутрощі реагують на мову. Яка, зрештою, також ні в чому ж не винна – всього лише система знаків, впорядкований набір звуків. Здавалось би

«Українці захочуть повернутися і повернути те, що у них насильно забрали. Відчуття несправедливості, образи й гордості буде мотивацією для дій», – каже Дмитро Сухолиткий-Собчук, режисер фільму «Памфір», що виходить у прокат у польських кінотеатрах

Ми безкінечно обіймаємось, набуваємось одне з одним, і як безумні одне з одним фотографуємося. «Як перед кінцем світу», думаю я

Книжка показує, що українське суспільство подекуди не було готовим до війни, не планувало її. Нас можна тут назвати незрілими чи інфантильними, але точно не агресивними, хай як би того не прагнула російська пропаганда

Wes Anderson pieści i poleruje swoje kolejne filmy niczym diuk des Esseintes z powieści „Na wspak”. Można umrzeć z nudy

W „Ten się śmieje, kto ma zęby”, powieści wyróżnionej Nagrodą Literacką m.st. Warszawy, Zyta Rudzka proponuje coś innego niż dotąd – łotrzykowską opowieść o kobiecie, której uda się w końcu posmakować wolności

Widocznie nie ma Polaka, który uczy się w Wietnamie i jest zafascynowany naszą literaturą – mówią tłumacze literatury polskiej na język wietnamski

W dyskusjach o ciężkich chorobach często wypływa kryterium „jakości życia”. Komiks „Trzy siostry” Anny Poszepczyńskiej zadaje nieładne pytanie: „Czyjego życia?”

W „A to było tak” nigdy do końca nie słychać bohaterów. Słychać za to nieustanny monolog samego Pawła Potoroczyna, który chce nam sprzedać inteligencką gawędę o wsi

Kilkoro bohaterów książki powiedziało mi od razu, żebym nigdy nie myślała, że pomagam głuchym – bo głusi nie chcą mojej pomocy. Chcą mieć równe ze słyszącymi prawa – mówi Anna Goc, autorka „Głuszy”, laureatka tegorocznej edycji Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego

Gry mobilne projektowane są z myślą o osobach, które mają do dyspozycji kilka minut na sesję i oczekują łatwych wyzwań i częstych wzmocnień. Ich sednem nie jest rozgrywka, ale zachęcanie do płatności

Chce się wejść w ten wspomnieniowy, intymny świat Martyny Basty, bo na granicy pamiętania i zapominania czekają wieloskładnikowe zmysłowe doznania

O fenomenie niezależnej słupskiej sceny muzycznej lat 90., gdzie grały Ewa Braun, Karcer czy Geurnika Y Luno, Barbara Klicka rozmawia z Jakubem Knerą i Piotrem Sulikiem

Po płycie inspirowanej twórczością dwudziestowiecznych kompozytorów Marek Pospieszalski i jego oktet biorą na warsztat muzykę rodzimych kompozytorek. Pomysł, który zaistniał ad hoc jako stypendialny projekt, ma szansę na stałe wpisać się w kanon polskiego jazzu

Jeśli ktoś chciałby teraz pójść do lasu i robić badania z osobami w drodze, to byłoby to skrajnie nieetyczne. Teraz nie jest czas na takie badania – mówią członkinie inicjatywy Badaczki i Badacze na Granicy

Powinniśmy przemyśleć wszystko: język, którego używamy, koncepcje i ich zastosowanie. Trzeba zobaczyć, co dokładnie wytwarza myślenie kolonialne i system ucisku innych narodów – mówi kazachska historyczka, badająca temat „imperialnej niewinności”

Nie mogę na to patrzeć. Słuchaj, latamy w kosmos, mamy smartfony, a w europejskim lesie ktoś musi się ukrywać jak w czasie drugiej wojny. Idę tam pomóc, a jak mnie widzą, to uciekają ile sił w nogach, bo się boją Polaków

Coś dzieje się z ludowymi opowieściami także poza rynkiem książki, w ludzkich głowach i żołądkach. Przepracowujemy konflikty wewnątrz własnych biografii rodzinnych, które łączą różne klasy społeczne, ale też regiony, religie, etnosy, narodowości oraz mnóstwo niewiadomych

Nan Goldin uznała, że trzeba wystąpić przeciwko Sacklerom w ich własnym domu, w elitarnym muzeum. Postanowiła więc wykorzystać swoją pozycję w świecie sztuki, a także wyjątkową tożsamość sławnej artystki, która dochodzi do siebie po uzależnieniu od OxyContinu

Holenderski dokument „Białe jaja na ścianach” na przykładzie Stedelijk Museum w Amsterdamie opowiada o wyzwaniach, z jakimi mierzą się dziś zachodnie instytucje kultury. Muzeum wypada co najmniej nieporadnie

Te domy długo były mieniem niczyim – bezpańskie, pożydowskie, puste, zrujnowane. Zależało mi, żeby przypisać do nich ludzi, pokazać je przez losy konkretnych osób – mówi autorka książki „Świdermajerowie”

Na czymś trzeba się skupić, dać porządzić obrazom i ich ludziom, zanim uwaga całkowicie rozpłynie się w pulsujących skroniach i zdrętwiałym karku – relacja z Fotofestiwalu w Łodzi

Gdy w latach 50. Wojciech Plewiński robił zdjęcia na spływie kajakowym, nie miał pojęcia, dokąd go to zaprowadzi. Wysłał odbitki na konkurs PTTK i zdobył pierwszą nagrodę, plecak i menażkę ze sztućcami

„Melodramat” to dramaturgiczny kolaż, zbiór luźno powiązanych ze sobą opowieści, dla których wspólnym mianownikiem pozostaje uzależnienie – także w środowisku teatralnym

Spektakl Castellucciego mógłby być przejmującym głosem na temat brutalności policji. Reżyser jednak rozwadnia i rozmiękcza ten temat przy użyciu uniwersalizujących, wyestetyzowanych obrazów, biblijnych i malarskich cytatów

Spektakl Castellucciego na festiwalu Kontakt w Toruniu to teatr epoki neoliberalnej, zrealizowany z uwzględnieniem optymalizacji kosztów w ramach licencji udzielonej przez firmę o cenionym w branży logo i dorobku

Це ніби таке собі воєнне порно. Можливість поглянути на щось карколомне зблизька, на чужу фізичність, на справжність страждання і крихкість плоті – але з безпечної відстані. Уявити те, що по-справжньому переживають інші, заплакати і вжахнутись. І відчути заспокоєння, бо це відбувається не з тобою

Jakiś rodzaj hierarchizacji rzeczy istotnych i błahych (także w kontekście publicznych wystąpień dyrekcji) powinien być mocną narracją festiwalu. W Cannes tymczasem wszystko wpada do jednego worka, co rodzi wrażenie komunikacyjnego chaosu

Pokazuję historie, które maja polityczne konteksty. Chcę robić kino uniwersalne. Jednak żyjemy w czasach, w których nasze wybory, decyzje, zachowania nabierają znaczeń szerszych, politycznych – rozmowa z pochodzącą z Algierii reżyserką filmu „Houria”, który właśnie wchodzi do kin

Brakuje tu small talku ekspozycji, dialogowej gadki-szmatki, powolnego zasiewania ziarenek i nakręcania sprężyn, zwyczajowej serialowej gry na czas. Dramaturgicznie „Barry” to jednak złoto

O ogrodach George’a Orwella i o tym, czy dyskusja o przyrodzie może być niewinna, Barbara Klicka rozmawia z Julią Fiedorczuk i Grzegorzem Czemielem

Eksperymenty z narracją, popkulturowe przypiski i leksykalne tarcia wypełniają „Dwie powieści ruchu” Mateusza Górniaka po sam czubek, a autor i tak wygospodarowuje miejsce na przemyślenie swoich spraw

Moja historia jest związana z ciągłym próbowaniem i poszukiwaniem siebie w języku, sprawdzaniem, w których zaimkach, rzeczownikach, w jakiej ich formie się najbardziej mieszczę – mówi autorze książek „Nigdy nie będziesz szło samo” i „Right into pod tramwaj”

Tomasz Różycki napisał powieść o PRL-u, która na szczęście nie jest sumą prostych nostalgii i kombatanckich wspomnień

Do TikToka trzeba podchodzić tak, jak nauczyliśmy się już traktować inne teksty kultury. Najważniejsze jest założenie, że młodzi ludzie nie są przecież gorsi czy głupsi niż starsze pokolenia

Na początku lat 90. mieliśmy silną potrzebę przedefiniowania, znalezienia innej tożsamości niż peerelowska. A jedyną tożsamością, jaką mogłeś mieć, mając paręnaście lat, była twoja własna. Grasz w piwnicy i ta piwnica jest wszystkim. Reportaż o słupskiej scenie punkowej

Fani woodsa niczym biblijni egzegeci prześcigają się w poszukiwaniu znaczeń zakopanych w jego wersach. Upierałbym się natomiast, że ważniejsze od wyjaśniania metafor stosowanych przez rapera są powody, dla których po nie sięga

Jeżeli ktoś jest chory, nie domaga albo nie wychodzi z domu, to dzwoni, zawozimy książki i odbieramy już przeczytane. Nasz pracownik bierze duże torby i jedzie – mówi dyrektorka Biblioteki w Żorach

Najpierw była jedna wiadomość prywatna, potem kolejne, potem jeszcze więcej. Kobiety pytają wszędzie, pytają, kogo się tylko da. Zaciekle walczą o niewidzialną armię znikłych ludzi

W drugiej połowie XIX wieku rozwinęła się turystyka wokół pracowni artystów. Często były wymieniane w przewodnikach turystycznych jako atrakcje na trasie podróży, wraz z godzinami otwarcia  – rozmowa z kuratorką nowej odsłony Gabinetu Fotografii w warszawskim Muzeum Narodowym

Idąc za Kafką, staram się w przemianie w robaka znaleźć też jakieś przyjemne aspekty, szansę na zmianę systemu – mówi reżyser „Przemiany”

Вони обмінюються оцими примарними списками, фотографіями звільнених і не втрачають надії. Невидима армія зниклих, за яких тихо, непомітно, затято б’ється окрема армія жінок неймовірної сили

Ми не маємо бути лише залученими в перегляд і редагування колоніальної мови. Що нам потрібно зробити, так це стати виробниками знання

Nikomu nie narzucam swojego zdania, mogę mówić tylko za siebie, ale w moim przypadku jest tak, że granica pomiędzy sztuką a aktywizmem jest szczególnie cienka – mówi znakomita dokumentalistka, autorka nagrodzonego Złotym Lwem w Wenecji filmu „Całe to piękno i krew”

W „Prześwietleniu”, najnowszym filmie Cristiana Mungiu, tak naprawdę nie ma żadnych zwycięzców, ci, co mogą, po prostu wyjadą na Zachód, reszta wróci do domów

Polityka może odbywać się w ogródku, który przestaje wtedy być symbolem ucieczki od świata i staje się przestrzenią zaangażowania. Taki jest właśnie ogród Orwella – zarazem praktykowana utopia i punkt oparcia w walce o społeczną zmianę

Tradycja komiksowej satyry przeniosła się z gazet i zeszytów do sieci. Powrót do papieru, choćby twórców „Swawoli” czy zbioru „Bolimienoga”, jest w tym świetle chyba kompulsją, przyzwyczajeniem wychowanych w jego kulcie komiksiarzy

Cała książka Doroty Kotas zbudowana jest na jednej nucie, ciągłym refrenie „ach, jak mi źle”, granym prosto do ucha

Opisy zmagań z anoreksją we „Wstręcie” Malwiny Pająk uważam za reprezentację szkodliwą, a nawet potencjalnie niebezpieczną. Za dużo tu narracyjnej waty, niepokojąco niewiele zaś opisów procesów i przyczyn

Nie chciałem, żeby „Festiwal” był groteskowo-absurdalny. Unikałem mrożkizmów, groteski, wyśmiewania Polski Ludowej, to jest bardzo proste, wszyscy to już zrobili. Nie chciałem, żeby to był taki uroczy PRL

Technologia motion capture zajmuje się wyłącznie rejestrowaniem ruchu, więc używane przez aktorów przedmioty nie muszą przypominać swych późniejszych odpowiedników. Mop może stać się włócznią, przedłużacz – piłą tarczową, a zwinięty kawałek linoleum: bazooką

Muzyka Dynasonic jawi się jako twórcze przepracowanie wymagającej tradycji, w którym udało się uniknąć naśladownictwa czy zawłaszczenia. Rzecz zarazem zdyscyplinowana, wręcz rygorystyczna, ale też sprawiająca niespodzianki

Młodzi muzycy polsko-wietnamskiego pochodzenia – Anna Lan, Pham i Francis Tuan – rozmawiają o swoich korzeniach i o tym, w jaki sposób wpłynęły one na ich życie i twórczość

„Za to kocham Berlin – to miasto uchodźców, każdy z nas ma swoją historię ucieczki przed wojną”, wzdycha Nikita, miły facet, dysydent, dziennikarz z rosyjskim paszportem

Długa rewolucja seksualności składa się z kolejnych prób wyzwolenia jej od tego, co na niej ciąży – przemocy, podporządkowania, niesprawiedliwości. Seks nie leży poza historią i poza polityką – esej wokół „Prawa do seksu” Amii Srinivasan

Jeśli ktoś dorastał bez ojca, to ów brak nie musi zawsze mu doskwierać. U kresu tamtego dnia oświeciło mnie, że to dzięki mojej mamie najzwyczajniej w świecie nie czułem, że w ogóle czegokolwiek mi brakuje

Gruzu było w powojennej stolicy między 22 a 26 milionów metrów sześciennych. To była ogromna masa, którą trzeba było poruszyć, aby rozpoczęła się odbudowa

Wchodząca do Polski po 20 latach od światowej premiery monumentalna „Sztuka po 1900 roku” to książka o dziejach sztuki w XX i początkach XXI wieku, której równolegle towarzyszy autorefleksja nad historią i krytyką sztuki. Autorów jest pięcioro i każdy reprezentuje inne podejście badawcze

Adaś Niezgódka nie dawał sobie rady w szkole, miał problemy z rówieśnikami. A w Akademii Pana Kleksa poczuł się u siebie – rozmowa z kuratorką wystawy „Drugiej wiosny nie będzie... Dzieci i sztuka w XX i XXI wieku”

Wystawa w Kronice mówi o śląskiej odrębności bez autoegzotyzacji, ale też bez samopogardy. Pozwala w tutejszych realiach dostrzec elementy globalnych problemów

Teatry instytucjonalne mogłyby się sporo nauczyć od ośrodków kultury: jak stwarzać przyjazne miejsca, jak budować relacje – rozmowa z pedagogami i pedagożkami teatru

Pod koniec kwietnia do redakcji „Dialogu” został przyprowadzony nowy naczelny, Antoni Winch. O tym, dlaczego warto bronić tego czasopisma przed autorytatywnym przejęciem, Barbara Klicka rozmawia z Ewą Hevelke, Joanną Krakowską i Piotrem Olkuszem

Siedziałam nago na ołtarzu i jadłam tort w ostatniej scenie, nie powstrzymałam się i powiedziałam: „Boże, jakie to wspaniałe, siedzę na ołtarzu i żrę tort” – rozmowa z aktorką Teatru im. Jaracza w Olsztynie

Obrazki prezentujące fermy i rzeźnie powinny być pokazywane w szkołach. Niby dlaczego nie? Stworzyliśmy tak potworny świat, że nie jesteśmy go w stanie pokazać nastoletnim dzieciom?

Опозиційні російські медіа переїжджають з однієї комфортної європейської країни в іншу і роздумують в прямому ефірі, чи етично їм підтримувати людські втрати серед рідної російської армії. Для того, щоб заробляти, їм потрібні індульгенції

Aster opowiada w wywiadach, że utożsamia się z bohaterem, więc można powiedzieć, że rozdrapuje swoją ranę, pławi się w solipsyzmie, przewala na własnej kozetce. Sam w sobie widzi Hioba. „Bo się boi” to film nieznośny i przyciężkawy, ale intrygujący

„Awantura” i „Rój” zajmują się emocjami, do których wstyd się przyznać i które lepiej trzymać w ukryciu. To także dwie opowieści o obsesji, uruchamiającej ciąg niefortunnych zdarzeń i tragicznych uwikłań

Czy Ozona można uznać za spadkobiercę Fassbindera, skoro tak chętnie do niego nawiązuje, ostatnio w „Peterze von Kant”? Jeśli wziąć pod uwagę queerowe tematy i ukazywanie napięć między dominacją a uległością, to owszem. Ale Fassbinder był ciężki, surowy, śmiertelnie poważny. Tymczasem Ozon jest lekki, francuski, frywolny

„Nierozłącznym” brakuje energii: etycznej prowokacji widza, gry z oczekiwaniami, zmiany perspektyw. Chciałoby się, aby postaci mogły podpuszczać widownię tak, jak robią to między sobą

Emilia Padoł próbuje zrozumieć zmagania Rodziewicz z własną tożsamością – płciową, klasową, seksualną – na którą nie było wówczas słów. Ale poważne traktowanie bohaterki oznacza tu także brak taryfy ulgowej

Uznałyśmy, że opowiadanie o tym, jak żyjemy, o naszych ciałach, o tym, że jesteśmy już niemłode, jest potrzebne. I że może być wyzwalające dla innych. Jesteśmy w tym wolne, opinia zewnętrzna nas nie interesuje. Mamy wywalone – mówi autorka książki „Moja ukochana i ja”

„Objawienie Bogini-Świni” Marcina Czuba da się czytać jak zaangażowany politycznie wybryk literackiego trickstera – drażniący i kontrowersyjny, ale nie zbyt kuglarski

Jest już za późno, by poprzestawać na inspirujących obrazkach, na których rozentuzjazmowane tłumy w przerwach między koncertami ustawiają się po wegańskie jedzenie, trzymając w rękach wielorazowe kubki. Działaniom wizerunkowym muszą towarzyszyć rozwiązania systemowe

Nagrania terenowe, jako z pozoru niewinna dyscyplina dźwiękowa, posiadają ogromny potencjał krytyczny. Metafora potrafi być dla field rekordysty orężem równie potężnym co protest song dla muzyka

W tych życiorysach jest z pewnością dużo mniej trzepaka czy tanich win w parku, a znacznie więcej samotności: podporządkowania rygorowi treningów, wyjazdów, braku przyjaźni – mówi reżyser „Pianoforte”, dokumentu o kulisach konkursu chopinowskiego

Ostatecznie to drastyczne doświadczenie sprawiło, że poszedłem dalej. Zostawiłem Kraków, studia, wielu ludzi i przeniosłem się do Gdyni. Wszystko się rozsypało i na końcu zostaliśmy tylko ja i muzyka – mówi raper w przeddzień premiery albumu „nowe życie”

Everything but the Girl, którzy konsekwentnie odrzucają oferty grania starych hitów na stadionowych koncertach, założyli sobie tylko jeden cel: żadnego spoglądania wstecz

Stosunek technologii do energii, marnotrawstwa oraz przyszłości zawsze budził wątpliwości. Widać to też wyraźnie w sposobie, w jaki najstarszy impuls ludzkości, łączność, został przez nią zawłaszczony i zniekształcony. Miotamy się w sieci toksycznych relacji. Nasi pośrednicy nas zdradzili

Przemoc seksualna Rosjan w Ukrainie odbywa się na masową skalę i dochodzi do niej we wszystkich miejscowościach, do których wkroczyli rosyjscy żołnierze. Ofiarami są zarówno kobiety, jak i mężczyźni w różnym wieku, osoby starsze, a także dzieci

Polacy nauczyli się wypoczywać dopiero w latach 70. Zaraz po wojnie najważniejsza była odbudowa zniszczeń. Dopiero gdy kraj odkopał się ze zgliszczy, zrobiła się przestrzeń na czas wolny

Jakub Julian Ziółkowski zakłada egzotyczne maski, wprowadza nas i siebie w trans, by na końcu tej podróży pokazać, co naprawdę może artysta

Zamiast się zmieniać, wszystko wróciło do utartego trybu. Teatry, nie tylko na Węgrzech, wciąż pokazują spektakle zaplanowane przed pandemią, układają obowiązkowe repertuary, jakby nic nie uległo zmianie

W spektaklu „Chłopaki płaczą” Michała Buszewicza właściwie nie ma niczego spektakularnego, nie ma też kuszących odpowiedzi na to, jak budować inne wzory męskości. Reżyser stawia na wsłuchiwanie się w smutek, w jego nieatrakcyjny, powolny ton

„Imperial” w Teatrze Komuna Warszawa miał być pracą koncentrującą się na walcu. Gdzie ten walc? Dlaczego trójka performerów porusza się tak wolno? Przecież walc to ciała w pionie wyprężone do granic możliwości. W walcu nie ma mowy o tarzaniu się po podłodze

„Przełamując fale” na podstawie von Triera to półtoragodzinne teatralne produkowanie uczuć, nie dyskursów o wierze. Kogo miłość może ocalić? I jak może ocalać, kiedy wokół premiuje się obojętność?

Сексуальне насильство стало справжньою зброєю російської війни проти України. Інструментом геноцидальної війни, разом із ракетами, дронами і бомбами. Тільки значно дешевшим

Film „Bo się boi” pokazuje, że sztuka filmowa wciąż żyje i szuka. Można wysuwać wobec studia A24 wiele krytycznych argumentów, ale należy im się szacunek za to, że nie boją się angażować w takie projekty

Za każdym razem, gdy odetchniemy na chwilę od moralizatorstwa „Iluminacji” Grzegorza Filipa, jakiś przemądrzały bohater musi zacząć naśmiewać się z „małpujących” mody „prostaczków” albo naprawić łańcuch „walczącej feministce”

O poczuciu beznadziei, typologii wykończeń, kapitalizmie bez dekoracji i o tym, czy jesteśmy zmęczeni bardziej niż kilka lat temu, w kolejnym odcinku „Podkastu Dwutygodnika” z Barbarą Klicką rozmawiają Joanna Bednarek i Anna Zawadzka

Energetyki mają wydźwięk klasowy. Dla pokolenia dorastającego w kulturze pracy opartej na frilansie i zleceniach, w klimacie ogólnego umysłowego przemęczenia sztuczne wspomaganie staje się naturalną koniecznością

Wyrobnicy contentu, uśmieciowieni dziennikarze i dziennikarki z powołania i przypadku. A jednak to ja, moje dni, noce i moja krzywda pracoholiczki

Żeby móc prawdziwie cieszyć się zmęczeniem, trzeba najpierw nauczyć się prawdziwie odpoczywać i redukować frustrację, a ja – i wielu mi podobnych – wciąż tego nie potrafimy

Nie żałuję pracy wykonywanej dla innych. Jest elementem tworzenia coraz szerszej wspólnoty. Jestem jednak bardzo zmęczona naprawianiem szkód wyrządzanych przez ludzi, którzy za robienie bałaganu dostają wysokie pensje

Zmęczenie Polską widoczne jest w powszechności zaburzeń psychicznych, wypaleniu, w tym, że siedzimy w domach, zamiast wychodzić na ulice, i w tym, że – jak pokazują najnowsze trendy sondażowe – nie wierzymy w zmianę polityczną

Krótki komiks o zmęczeniu

Doświadczenie wojny zmusza nas do maksymalnego włączenia się w rzeczywistość. Nasza skóra staje się jakby niewidoczna, a bariery ochronne zanikają przy najmniejszym dotknięciu ciemności

Przez permanentny stres z powodu wojny, troskę o rodziców i przyjaciół w Kijowie i tęsknotę za domem przestałam w nocy spać. Utrzymuję kontakt z przyjaciółkami z Kijowa, podziwiam te kobiety – prawdziwe bohaterki, które wytrzymują wszystko

Można muzeów nie lubić, żądać, aby się zmieniły. Można także czekać, aż same przekształcą nas w kogoś, kim niekoniecznie chcemy się stać: zmęczoną postać, która ma nadzieję, że w samotności białego sześcianu wydarzy się cokolwiek nieplanowanego

Czuję przesyt bycia artystką, i frustrację, bo jestem skazana na bycie nią. Nie potrafię robić nic innego, niczego nie umiem

Kiedy aktor staje na scenie nagi, jego ciało po tranzycji przez chwilę jest rodzajem medium – ciałem, przez które przebija metahistoria, ale też historia wszystkich tych, którzy podjęli prawną i medyczną walkę o korektę płci w Polsce – o nowym spektaklu Rubina i Janiczak

Війни тривали в різних куточках світу до і після 1945 року, і про багато з них ми мало що знаємо. Приблизно стільки, скільки стомлені від своїх спогадів свідки, онуки цих свідків та ландшафти, які їх оточують, знають про нашу війну

Я перестала спати вночі. В мене погіршилася пам'ять та концентрація уваги. Стало важко писати та  говорити будь-якою мовою, я забуваю слова і затинаюся. Для публічних виступів я тепер завжди готую докладний текст і зачитую з листочка

Problem dzisiejszej krytyki często bierze się z rojeń o możliwości dotarcia do niepraktykujących, wzniecenia dyskusji na szeroką skalę

Człowiek jest zagadką, nigdy nie poznamy do końca jego motywacji, mówił Michelangello Antonioni. Reżyser „Sundown”,  Michel Franco, bawi się tą myślą

„Air” Bena Afflecka jest w gruncie rzeczy reklamą marki; reklamą, od której trudno oderwać oczy. Nudne negocjacje scenarzysta Alex Convery zamienia raz w film akcji, raz w buddy movie

Kręcę w miejscach, w których nigdy nie powstał żaden film, ale potem od razu zjeżdżają się tam inni. Czuję się wtedy jak specjalista ds. lokacji, któremu nikt nie zapłacił – rozmowa z niezwykłym włoskim filmowcem, którego film „Pod ziemią” właśnie wszedł do kin

To są strzępy. Podarte i rozrzucone. Kathy Acker ma gdzieś czyjeś opinie. Tak jej w duszy grało. Tak wyło. I o tym napisała. To jest jej krew i to są jej flaki – mówią tłumacze amerykańskiej pisarki

Kiedy otwieram stronę Inicjatywy Sprawiedliwości i widzę twarze katów z Izolacji – a ja ich przecież wszystkich znam – to staram się postrzegać to jako pracę. Jeśli podejdę do tego emocjonalnie, postradam rozum

Nie poświęciłam tym roślinom należytej uwagi podczas pierwszej lektury eseju Orwella ponad trzydzieści lat temu. Były różami, ale też wichrzycielkami podkopującymi głęboko zakorzeniony, konwencjonalny wizerunek Orwella; były zachętą, by sięgnąć głębiej

Każdemu pisarzowi, którego chcę tłumaczyć, poświęcam dużo czasu. Maksymalnie 4–5 stron prozy dziennie. I po skończeniu tłumaczenia znowu czytanie i poprawianie. Dlatego nigdy nie mogłam żyć z przekładów. Mój mąż też nie

Lektura „Historii dotyku” Gromek i Obarskiej sprawi, że gdy kolejnym razem wsadzimy palucha do albo w, zrobimy to jakoś inaczej

Ułożona przez Jakuba Kornhausera antologia poematu prozą, wiersze wybrane Domarusa oraz tomik Natalii Malek stanowią dla czytelniczki okazję do wglądu w sam miąższ poetyckiej współczesności

W nowym odcinku „Podkastu Dwutygodnika” o przyrodopisaniu, polityczności krajobrazu i sposobach na literackie uchwycenie antropocenu z Barbarą Klicką rozmawiają Filip Springer i Stanisław Łubieński

Z kim rozmawiam, kiedy odpowiada mi ChatGPT? Czy jeśli uznam, że algorytm jest kreatywny i posiada umysł, znaczy to, że ma też przeżycia wewnętrzne? Czy będziemy w stanie kiedykolwiek to ocenić?

Płyta Yves Tumor mruga do odbiorcy okiem, jak okrętowe drzwi bulajem. Podczas jej przesłuchiwania regularnie trzęsie, wieje gitarowym noise’em, dudni od ulewy słów o niezdarnym wpadaniu w miłość i wadzeniu się z bogiem

Kiedy przyznawałam, że zawodowo prowadzę badania naukowe, automatycznie deprecjonowano moje zaangażowanie i umiejętność gry na instrumencie. Mówiono, że w takim razie muzyka to moje hobby – tłumaczy saksofonistka zespołów Ślina i sneaky jesus

Nigdy nie byłem bliżej Metalliki niż na piątym zlocie jej fanów w Grodkowie: wśród ludzi, którzy też uważali, że „St. Anger” jest dobrą płytą, Lars Ulrich – wybitnym perkusistą, a na „...And Justice for All” wspaniale słychać bas

Skoro chcesz wyjść przed obce osoby i chcesz im coś opowiedzieć, to musisz zacząć od tego, co porusza jakieś emocje – twoje, a jeśli ci się poszczęści, to innych osób też – mówi komiczka

Żaden antyklerykał w Polsce nie mógł sobie z pewnością wyobrazić, że najwięcej na rzecz sekularyzacji i zniszczenia autorytetu papieża w Polsce zrobią jego gorliwi obrońcy

Pod ziemią jest cała Gęsia, nie tylko kamienica po numerem 33. Domy po parzystej i nieparzystej stronie ulicy, zasypane ziemią i gruzem – ich fundamenty, rozrzucone wokół nich rzeczy, tkwiące wciąż gdzieniegdzie szczątki ludzkie. Tamtej Gęsiej nie da się już odsłonić – stoją na niej inne domy

Zaciekawienie sztuką awangardową przyciągało tłumy do nowojorskich galerii i klubów. Było w nich głośno, wszyscy rozprawiali o swoich emocjach i doznaniach wyniesionych z kolejnych pokazów czy koncertów  – o Yoko Ono i latach 60. opowiada jej przyjaciel, performer i artysta Fluxusu

Moja tożsamość to głównie tożsamość kuratorki, chociaż coraz mniej chętnie używam tego słowa. Przez lata go broniłam, ale ostatnio myślę, że niepotrzebnie

Montaż wystawy to najciekawszy moment. Wtedy okazuje się, czy to, nad czym przez lata pracowaliśmy, naprawdę działa

Przez ponad rok wzmożonego zainteresowania kulturą i sztuką ukraińską w kontekście Wielkiej Wojny mamy już szereg przypadków, które można uznać za ważny precedens zwrotu symbolicznego dziedzictwa kulturowego

„Irena”, z podtytułem „Historia Ireny Sendlerowej”, to kolejna próba spełnienia marzeń o atrakcyjnym opowiedzeniu naszej, polskiej historii. Właśnie. Naszej. I polskiej

Ця книга є поясненням того, чому жодної розмови зі злом бути не може. Це не просто політична система, яка не вписується в українську чи західну реальність. Це зло. В політичному сенсі, я зараз навіть не кажу про метафізику. Таке ж, яким був нацизм

За понад рік посиленої уваги до української культури і мистецтва в контексті великої війни ми вже маємо низку випадків, які можна означити як важливі прецеденти повернення символічної культурної спадщини

w „The Last of Us” strach przed niesamowitym  ustępuje w wielu miejscach głębokiej fascynacji. Skoro grzyb jest influencerem, może być też sprawnym nauczycielem innych sposobów przetrwania

Gdybyśmy chcieli poszukać filmowca, który podjął się poruszenia tematu pandemii w słowackich realiach i uchwycił jej skutki, znaleźlibyśmy tylko jednego. Byłby nim Peter Pavlík – debiutujący w roli reżysera zawodowy montażysta i pracownik komercyjnej stacji telewizyjnej

Dopiero teraz, w trakcie maratonu przez „Wiersze wszystkie”, uderzyło mnie, w jak wielu wierszach Szymborskiej bohaterem jest czas. Nie jako przedmiot rozważań, moment historyczny czy biograficzny, ale czas wcielony w rytm, składnię, w sam pomysł poetycki

„Fungae” jest komiksowym grzybem atomowym, skłębioną chmurą czarnowidztwa. Komiks Wojtka Wawszczyka i Tomasza Leśniaka można czytać jako powiastkę filozoficzną, z tym że to filozofia bliska sedna wątpliwości – czyli nagiego strachu

Jak podobno powiedział Daniel Clowes, bycie jednym z najsłynniejszych komiksiarzy to jak bycie najsłynniejszym badmintonistą. Trochę długie na tatuaż, ale rozważam

U Andruchowycza nie chodzi o żaden postmodernizm. Intertekstualne skojarzenia służą pokazaniu powiązań kultury ukraińskiej z zachodnioeuropejską

Jan Skácel, zniewolony i udręczony, zmarł na miesiąc przed kluczowymi wydarzeniami aksamitnej rewolucji i na dwa miesiące przed zaprzysiężeniem Havla na prezydenta – mówi tłumacz czeskiego poety

O filmie „Tár” z Barbarą Klicką rozmawiają trzy kobiety od lat z powodzeniem funkcjonujące na trzech różnych scenach: dyrygentka Lilianna Krych, saksofonistka Paulina Owczarek i basistka Małgorzata „Tekla” Tekiel

Do nowego kasku PSVR dołączono kontrolery, po jednym do każdej dłoni; zamontowane mikrosilniczki sprawiają, że niemalże można odczuwać dotyk – na przykład włożyć wirtualny palec do wirtualnego słoiczka z farbą i smarować obrazek na ścianie

Zulu sięgają po tradycyjne dla swojej społeczności instrumentarium i na pełnym, radykalnym wkurwie aktualizują skalę wyrazu przeciwko przemocy historycznych i obecnych oprawców

To jest historia o polityczności granic i etycznych wyborach stojących za wspieraniem jednych uchodźców i ignorowaniem innych – mówi prezeska stowarzyszenia Homo Faber

Nowa wystawa w Muzeum Sztuki Nowoczesnej stawia przed nami spore wyzwania, a jej główna bohaterka Anka Ptaszkowska wcale nam nie pomaga. Ale też sztuka ma to do siebie, że nie wszystko trzeba w niej rozumieć

Na wystawie Karola Radziszewskiego w Between Bridges w Berlinie musimy się znowu skonfrontować ze szkołą. Szkoła w jego odsłonie okazuje się oczywiście queerowo wyzwalająca

Taniec współczesny ma takie samo prawo do niezależności jak teatr. Mamy wykształconych artystów, producentów, kuratorów, dyrektorów. Jedyne, czego nie mamy, to przestrzeń instytucjonalna

By budować publiczność tańca współczesnego i znaczenie tej dziedziny, potrzebne są sceny i miejsca, które taniec pokazują regularnie. Publiczność nie oswoi się i nie zrozumie znaczenia sztuki, którą widzi okazjonalnie

„84061” Pawła Soszyńskiego i „sweet & romantic” na podstawie „Testoćpuna” Preciado – o dwóch spektaklach wokół przeżywania śmierci

Spektakl „Arka i ego” w Teatrze Dramatycznym mówi o niepowodzeniach międzygatunkowej komunikacji i ułożenia narracji o kryzysie klimatycznym w spójną całość. Nie jest jednak pewne, na ile to świadoma próba pokazania tego procesu, a na ile po prostu jedna z jego porażek

Chcę skierować spojrzenie ludzi na miejsce, z którego pochodzą. Wskazać drzewo, wodę i powiedzieć: tu mieszkasz, to jest twoja wartość – mówi dyrektorka Gminnego Ośrodka Kultury w Uściu Gorlickim

W adaptacji książki Marieke Lucasa Rijnevelda reżyserka na pierwszym planie umieściła ciało zamrożone, takie, w którym zapisała się strata

Obecny krajobraz Mierzei Wiślanej powstał, bo człowiek bezmyślnie wyciął tutejszy las, a uwolnione od niego wydmy mogły przez kilka wieków swobodnie wędrować. W miejscu nowego przekopu łatwo sobie o tym przypomnieć

„Filip” jest rzadkim w polskim kinie historycznym przykładem opowieści, która wychodzi nie od od „sprawy” czy wielkiej historycznej narracji, lecz od konkretnego bohatera i jego osobistych dylematów

To, że chciałabym robić filmy, wymyśliłam sobie jeszcze pod koniec studiów, a studiowałam ekonomię (śmiech). Potem zakochałam się w scenarzyście – opowiada autorka „Jeziora Słonego”, które w piątek trafi do polskich kin

O czym właściwie Sam Mendes zrobił swój najnowszy film? To chyba stanowi zasadniczą zagadkę, którą muszą odgadnąć widzowie. Jest duże niebezpieczeństwo, że dojdą do podobnego wniosku co ja: „Imperium światła” jest o tak wielu rzeczach, że ostatecznie nie mówi nic o żadnej z nich

Jestem gawędziarzem od fikcji, ale nie lubię stwarzać wersji świata, która wydaje się kompletnie wyssana z palca. Moja wyobraźnia pracuje na strzępach rzeczywistych zdarzeń, drobnych śladach, listach, wypowiedziach – mówi autor powieści „Segretario”

Krajobraz trzeba przemierzyć. Trzeba go poczuć, powąchać, trzeba się spocić, ubrudzić. Wyobraźmy sobie, że kształtujemy pejzaż pod kątem tego, jak on pachnie, a nie jak wygląda. Albo tego, jak brzmi. Co by się wtedy wydarzyło? – zastanawia się autor „Mein Gott, jak pięknie”

Liczne grono czeskich autorów i autorek już podczas pierwszej covidowej wiosny wzięło udział w projektach literackich, których celem było sportretowanie pandemii i poradzenie sobie z wszechobecnym strachem. Z perspektywy czasu niektóre z tych świadectw wydają się jednak nie mieć większej wartości

Afropea, której przejawów Johny Pitts poszukuje w kolejnych państwach, jest krainą kreolizacji, hybryd kulturowych na styku geografii i stylów

„Berdyczów” Marty Kozłowskiej to metafizyczny kryminał detektywistyczny o doświadczeniu „bycia ze Wschodu” i przebywaniu w cieniu imperium

W „Zgubie”, debiutanckiej powieści Natalii Szostak, rodzina nuklearna okazuje się nadrzędną wartością, a jej rozpad zostaje skrytykowany z dość konserwatywnych pozycji

Nowy „Podkast Dwutygodnika” to cykl rozmów inspirowanych tekstami z magazynu. Co dwa tygodnie gościniami i gośćmi Barbary Klickiej będą twórcy i twórczynie, autorki i autorzy dwutygodnikowych tekstów, osoby zajmujące się kulturą, które lubią też o niej rozmawiać

W facebookowej grupie „View from my windows” sielanka jest obowiązującą estetyką. Widoki z okien świata sugerują, że osiągnęliśmy zbiorowe zen, historia faktycznie przestała się toczyć

Ekspresja i kontekst utworów Bogdana Sekalskiego, Poli Nudy czy Franka Warzywa i Młodego Buddy są typowe dla „młodych dorosłych” – twórczości, którą budują raczej przyjaźnie, spędzanie razem czasu i towarzyskie anegdoty niż świadome projektowanie kariery

Jako Fugazi nigdy nie mieliśmy specjalisty do spraw mediów, menedżera czy prawnika. Nigdy nie próbowaliśmy rozgrywać rynku, próbowaliśmy grać muzykę

Dla jednych książka Filipa Kalinowskiego będzie po prostu historią warszawskiej sceny rapowej lub reportażem ze stolicy czasów transformacji ustrojowej. Dla mnie „Niechciani, nielubiani” to opowieść o przemocy – niekoniecznie spektakularnej, za to będącej obowiązkowym elementem egzystencji w Polsce lat 90.

Po pandemicznych latach 2020–2021 okazało się, że da się żyć bez festiwali

Wiem, że wielu moim znajomym i przyjaciołom sprawiało ból patrzenie, jak wszystko na wiosnę okrywa się kwiatami. Dla mnie przeciwnie – to był ratunek: widzieć, że istnieje coś silniejszego niż wojna

Globalny głód z lat 70. XIX wieku zdecydował o podziale świata na bogatą Północ i biedne Południe. Rola, jaką odegrały w nim zaburzenia klimatu, i sposób, w jaki na głód zareagowały ówczesne potęgi kolonialne, niepokojąco przypominają kryzys klimatyczny, z którym mierzymy się obecnie

Najlepsza malarska wystawa przyjechała do Warszawy zwinięta w rulon, z lwowskiej pracowni artysty, który nigdy wcześniej nie malował

Cała sztuka socmodernizmu polegała na detalu. Ważna była faktura, kolor, użyty materiał. To elementy, w których dzisiaj nie wszyscy są w stanie dostrzec piękno, a jednocześnie bardzo łatwo je zepsuć

Teatr nie daje rady. Ani ten brutalnie konfrontujący z tym, czego nie chce się widzieć w sobie czy w życiu społecznym, ani ten budujący pozytywne mity – nie przynoszą nowych rozwiązań

Twórcy spektaklu, pozwalając sobie na empatyczne fantazjowanie o życiu i doświadczeniach Stelli Walsh, w pewnym sensie oddają jej sprawczość

Widziałem nie raz, jak księgarniani poszukiwacze nowości z mieszaniną strachu i obrzydzenia odrzucali wolumin, w którym zauważyli charakterystyczny podział i charakterystyczną kursywę. Nigdzie kursywa nie jest tak odpychająca jak w dramacie

Film „Holy Spider” opiera się na silnym kontraście między spotęgowanymi do granic wytrzymałości obrazami cierpienia w przepełnionej mizoginią kulturze a społecznym przyzwoleniem na nienawiść wobec kobiet

„Pokazać kruchą nadzieję” – to być może najlepsza definicja autorskiego projektu Darrena Aronofsky’ego. „Wieloryb” to w jego dorobku film najmocniej chrystusowy, ale też w jakimś sensie najbardziej troskliwy i empatyczny

Jeszcze zanim „Tár” wszedł na ekrany polskich kin, wzbudził sporo kontrowersji. Równocześnie chwalono jego wysoki poziom wiarygodności. O filmie Todda Fielda mówią polskie dyrygentki i wiolonczelistki

Pisanie to praca oparta na emocjach, ale równie ważne jest rzemiosło, i to na nim się koncentruję, gdy zajmuję się tematami, które silnie oddziałują na emocje. Twórca nie powinien szlochać nad swoją pracą – mówi francuska pisarka, autorka powieści „Zemsta należy do mnie”

Moi bohaterowie na ogół byli lubiani. Bardzo często zlewali się ze mną, zupełnie nad tym nie panowałem. W historii mojego pisania musiałem w pewnym momencie zabić siebie – mówi autor „Buddaland”

Aby lepiej opisywać rzeczywistość, reportaż powinien stać się jeszcze bardziej literacki. A jeśli za jakiś czas księgarka czy księgarz będą mieli trudności ze zdecydowaniem, czy trzymaną w ręku książkę należy umieścić na półce z napisem „reportaż”, tylko na tym skorzystamy

Dowiedziałam się, że mogłabym pomyśleć o wynagrodzeniu za to, co robię, po wielu latach pracy po pracy w weekendy. Bardzo wam jestem wdzięczna za tę lekcję, koleżanki i koledzy. Obiecuję nieść ten kaganek, choć jego wątłe światło, jakby to powiedzieć, nieprzesadnie rozświetla mroczki realiów

W „Zawirowaniach” Tillie Walden rozsadza ramy opowieści o sporcie jako drodze pełnej cierpień, której kresem jest olśniewająca wiktoria albo sromotna klęska

„Raj i Peri” to religijnie niejednoznaczna, umoralniająca przypowieść, która u Cezarego Tomaszewskiego staje się baśnią o drodze do akceptacji własnej tożsamości, ujętą w niepokojący kontekst. Relacja z festiwalu Opera Rara

W końcu przyjdzie nam się na nowo uczyć żyć po wszystkich tych stratach, przekroczonych rubikonach, tępym bólu i utracie wiary. Więcej: przyjdzie nam się cieszyć z tego życia. Bo jeśli nie, to po co to wszystko?

Codzienne doniesienia o ostrzeliwaniu ukraińskich miasteczek sąsiadują z alarmującymi rozmowami o tym, jak nie utracić ostatków przejrzystych procedur w kulturze i co zrobić, żeby działacze tej kultury mogli dalej pracować

Od prawie dwudziestu lat na spotkaniach międzynarodowych słyszę to samo pytanie o język rosyjski. Tak jakby to język, a nie chęć zdobywania czy niszczenia, stał się punktem wyjścia w wojnie. Ile można?

Nienawiść jest małomówna i pomija ozdobniki. Zazwyczaj jednak milczy, bo mowa nie jest jej polem bitwy, nienawiść ubrana w słowa rozpada się na cząstki i traci siłę

Kto powiedział, że po wojnie Rosja przetrwa w obecnej postaci? Imperia demokratyzują się tylko na drodze rozpadu. Nauczcie się rozróżniać narody ugrofińskie i tureckie, bo wkrótce zaktywizują się ci, o których wszyscy zapomnieli. Świat już nie wróci w swoje dawne ramy

W tym roku pozbyliśmy się wielu iluzji, a przede wszystkim iluzji kontroli i normalności. Fraza „to niemożliwe” nie działa. Możliwe jest wszystko, proszę bardzo. Na wojnie nawet ateiści znajdują sobie coś, w co mogą wierzyć

Zalała nas fala nowych lęków i codziennych wyzwań, z płytkich mogił wstały wschodnioeuropejskie upiory. Sprawa pandemii na pozór zniknęła, ale pozostaje przecież niezałatwiona

Chociaż o Ai Weiweiu napisano już wiele, nie było jeszcze publikacji, która tak dobrze jak „Tysiąc lat radości i trosk” wyjaśniałaby korzenie jego sztuki i aktywizmu. A te dwie rzeczy idą u artysty w parze

Ojciec Mateusza Pakuły zmarł na raka. Mateusz Pakuła napisał o tym książkę. I wystawił ją w teatrze. Zaangażowanie rodziny ma tu charakter czegoś więcej niż ciekawostki

Wejście w rolnictwo jest dużą decyzją, zwłaszcza dla osób, które nie miały z nim wcześniej do czynienia. Jest tak wieloaspektowe, że nawet na tle innych zawodów wymagających wysokich kwalifikacji może się wydawać trudne

Я у своїй емоційній ямі нічого не відчуваю, більше нічого не відчуваю, крім страшної чорної образи на війну, яка краде наші спокій, молодість, близькість, час і життя загалом

Війна оголює все. Раптом став очевидним той факт, що більша частина європейської культурної інфраструктури заражена російським капіталом і наративами. Раптом почало приходити розуміння, що славнозвісна soft power може просувати не гуманістичні цінності, а щось, чим можна прикрити воєнні злочини, агресію і масові вбивства

Потрібно показати страх, але не показувати злості чи рішучості, щоб люди тобі повірили. Потрібно виправдати очікування від  образу жертви, щоб люди тобі повірили. Потрібен момент публічної вразливості, навіть якщо ти заплатиш за нього черговою панічною атакою на черговому незнайомому вокзалі кілька годин після зустрічі

У мить, коли російські танки зайшли в мою країну, ненависть увірвалася також у моє тіло і посунула в напрямку серця. Захищати серце від окупантів коштує неймовірних зусиль. Але залишатися людиною — одна з умов мого виживання

Хто я? Я жінка з валізкою. Гірше того, жінка з малою валізкою, бо я взяла з дому лише ручну поклажу. Без бібліотеки, без кабінету, без архіву, в повітрі. На що я можу покладатися? На особистий досвід, пам'ять, нажите й напрацьоване, щось, що може бути розказане

Лютий 2022 болітиме мільйонам людей ще багато й багато років. Він буде підкочувати до горла клубком, застрягати в ньому, тиснути на рівні сонячного сплетіння. Буде снитися ще кількадесят років; комусь –  до кінця життя. І як про це говорити?

Я подивилася на нас сторонніми очима випадкового перехожого, і остаточно припинила вірити в мантру про міста чи людей, які виглядають так, наче війни немає. Вони виглядають так, наче вони живі. Бо вони все ще живі

Historia lubi się powtarzać, także historia kina. „Skinamarink” to kolejny, po „Blair Witch Project” i „Paranormal Activity”, niskobudżetowy, zrobiony z niczego horror, który stał się kulturowym fenomenem

Pracując na niedopowiedzeniach, Wells tworzy w „Aftersun” podskórne napięcie. Bo przecież od początku wiadomo, że nie jest to po prostu opowieść o wakacjach

Granica pomiędzy naiwnym dzieckiem a małym mędrcem (lub, jak kto woli, pomiędzy prostotą a banałem) jest w kinie ledwie zauważalna. Dhont balansuje na niej przez cały film

Jenn Shapland pomstuje na historyków, którzy nie byli w stanie nazwać oczywistej miłość Carson McCullers do innych kobiet, ale sama nie potrafi przyznać, że jest w swojej bohaterce zakochana

Autorka to Emilia Dłużewska, narratorka to Emilia Dłużewska, na okładce widnieje twarz Emilii Dłużewskiej. Można wykreślić pytanie: „Na ile bohaterka czerpie z pani doświadczeń?”

W „Łapokalipsie”, debiucie Tomasza Jana Ostrowskiego, pisarska robota polega na przenoszeniu codzienności przeciętnego Europejczyka do świata borsuków, sów i jeleni. ONZ staje się Organizacją Lasów Zjednoczonych, a puchaci urzędnicy piszą dekrety na liściach

„Anna i Pan B.” Jakuba Zająca to literacka autoterapia, w której leczniczy okazuje się sam fakt opowiadania, a klasyczną farmakologię zastępują poetyckie metafory i okrągłe sentencje

Naszych brytyjskich rówieśników zajmowały kwestie estetyczne i zagadnienia natury formalnej. Dla naszych kolegów z Holandii ważne były wpływy muzyki tradycyjnej, ale też zabawa i humor. My natomiast musieliśmy burzyć

„GTI” warto słuchać w szerszym kontekście zjawisk z różnych kontynentów, gdzie lokalne dziedzictwo jest filtrowane i aktualizowane przez globalną elektroniczną nowoczesność

Kelela, niczym Aaliyah w „Try Again”, otrzepała się z kurzu i w dziesięć dni nagrała album, będący stopniującą napięcie rozbudowaną kompozycją. Raz porywającą do tańca, innym razem wodzącą na pokuszenie

Tak jak w stolicy Algierii zbierali się przedstawiciele państw Trzeciego Świata, nienależących ani do natowskiego Zachodu, ani do sowieckiego Wschodu, tak Algiers skupia wokół siebie muzyków, którzy nie potrafią zagrzać miejsca w jednym gatunku

„Dystynkcja” Pierre’a Bourdieu to fenomen. Rzadko kiedy książka napisana naukowym żargonem potrafi zmieniać sposób, w jaki widzimy politykę, sztukę, swoje otoczenie społeczne, a wreszcie – samych siebie

Kanon sztuki lat 90. wydawał się raz na zawsze ustalony. Jednak od jakiegoś czasu próbuje w nim mieszać Kuba Banasiak. Jego wystawa „Ruchy tektoniczne” ma ambicje potrząsnąć historią sztuki

W spektakl „Dotyk za dotyk. Dansing” wpisane są różne sposoby uczestnictwa. Można siedzieć i obserwować. Można tańczyć. Można mieszać obie perspektywy

Dla Łukasza Twarkowskiego rozdwojenie staje się już metodą. Na szczęście zostało w niej jeszcze sporo do eksplorowania

W ostatnich dwóch latach ziemia zapadała się w Trzebini trzynaście razy. Częstotliwość takich zdarzeń narasta. Tak jakby ziemia zaczęła wszystkimi swoimi porami coś ludziom mówić

„Babilon”, trzygodzinny epos o hedonistycznych harcach w Fabryce Snów to, mówiąc delikatnie, niezły odlot. Druzgocąca kasowa porażka filmu wydaje się najlepszą odpowiedzią na pytanie, czy kogoś to jeszcze obchodzi

Filmy kinofilskie przeważnie są imitacją, która bawi głównie fanów czerpiących radochę z rozszyfrowania aluzji i odwołań. Przyjemność obcowania z „Podejrzaną” Park Chan-wooka jest jednak dużo głębsza

W „Duchach Inisherin”, przypowieści o tym, czym jest dobre życie – koncentracją na własnych dokonaniach czy koncentracją na ludziach – reżyser Martin McDonagh nie opowiada się po żadnej ze stron. Ale też nie unieważnia istoty samego konfliktu

Film „Chleb i sól” wyzwolił we mnie poczucie, że da się o pewnych tematach i kontekstach mówić nie tyle niejednoznacznie, ile niejednorodnie, wielorako. Przedstawić jednoczesność pozornie sprzecznych ze sobą emocji i relacji

„Niebezpieczni dżentelmeni” wywołują raczej uśmiech lub śmieszek, i to w pewnych interwałach. Uniwersalna logika kaca wraz z lokalną logiką braku płaszcza nie podtrzymuje napięcia

W „Panu Wyrazistym” pisarka Tokarczuk i ilustratorka Concejo krzyżują swoje wrażliwości, literkową z obrazkową, patrząc, co im wyrośnie. Zachodzi tu symbiotyczna, osmotyczna relacja autorskich osobowości

„Chilijski poeta” Alejandro Zambry, powieść na wskroś bolañowska, stawia fundamentalne pytania. Co oznacza bycie poetą? Niewiele. A bycie dobrym ojcem lub ojczymem? Być może wszystko

Sakamoto pozostaje powściągliwy. Jego subtelna medytacja nad przemijaniem jest wyzuta z teatralności i samomitologizacji, z wielkich słów, z wszelkich słów

Być może mikrodrgania protein i komórek roślin mogą przekładać się na niemal postrzegalne dla człowieka dźwięki. Czy i co rośliny chcą zakomunikować? Czy i jak inne organizmy mogą usłyszeć te drgania? Współczesna biologia uchyla się, niestety, od odpowiedzi

Na froncie nie opuszczała mnie myśl: „Czy będę w stanie cokolwiek wyjaśnić tym, których tu nie było?”. Kiedy zastanawiam się, jak przekazać doświadczenie wojny, z jakiegoś powodu przychodzą mi na myśl jedynie przykłady współczesnej sztuki wizualnej

Zanim zacząłem pracę w bibliotece w Kamiennej Górze, nie widziałem nigdy, żeby pracownicy dzielili się z dziećmi swoim drugim śniadaniem. Dzisiaj już wszyscy są przyzwyczajeni, że kręci się tu dużo ludzi, dzieciaki robią bałagan i nie jest specjalnie cicho

W Warszawie lat 90. najmocniej uwidocznił się apetyt na życie, na doświadczenia, na nowości, na konsumpcję, na dzieła sztuki, papiery wartościowe, tofu i hot dogi. Było to bałaganiarskie, drapieżne, prestiżowe, ale przede wszystkim fotogeniczne

Przed nami szansa na radykalną zmianę w teatrze publicznym, a może również w szkolnictwie. Możemy sprawić, by teatr stał się miejscem bardziej sprawiedliwym – rozmowa o nowej kadencji w TR Warszawa

„Jestem królową południa, matką pogranicza i wszystkich poetów, którzy strofują mnie równie często, jak wyznają miłość. I dobrze, ciało jest po to, by go używać, a nie o nim mówić” – przedpremierowo publikujemy monodram zmarłego w 2021 roku dramaturga i redaktora „Dwutygodnika”

Opowiadając o Orłowskiej z „Komediantki”, Sokołowska potrafi stworzyć sytuację przejmującą, prostą, ale niebanalną – to „teatr opowieści”, jak czasem jeszcze się mówi, w dobrym, intrygującym wydaniu

Wkurw przenika te opowieści o świecie pełnym przemocy, pozbawionym czułości dla ciała i kruchego w nim człowieka. To dlatego właśnie ciało i właśnie seksualność stają się odpowiedzią na zło – o dramatach Pawła Soszyńskiego

Mają delikatne, ruchliwe noski. Ciemne futerko połyskuje jak aksamit. Przyglądam się włosom czuciowym okalającym pyszczek: czy są skierowane do przodu, rozpostarte jak aureola, czy ściągnięte w wiązanki? – opowieść o szczurzycach adoptowanych z laboratorium

На війні безліч контрастів. Клумби з трояндами біля обгорілих будинків, птахи на поіржавлених баштах танків, діти на велосипедах катаються повз колони військової техніки, убиті побратими в чудовий сонячний день

„Fabelmanowie” Spielberga to autobiografia kogoś, kto boi się zejść głębiej, przedrzeć się przez rodzinne legendy, przeprowadzić na sobie autoanalizę

W „Kowbojce z Kopenhagi” wszystkie postaci wydają się zimne jak skręcony kaloryfer. Mogłoby być to ciekawe – świat przestępców lunatyków, przeciąganych pauz w akcji i dialogach – gdyby nie układało się w klisze

Jeśli już koniecznie chce się powiedzieć coś o Polsce, to albo trzeba mieć w zanadrzu cokolwiek odkrywczego, albo przynajmniej zejść z tonu. O serialach „Wielka woda”, „Minuta ciszy”, „Pewnego razu na krajowej jedynce”

O ile w książkach autobiograficznych Ditlevsen jawi się jako mistrzyni introspekcji, z rzadka wpuszczająca do swego świata sprawy, które nie dotykają jej osobiście, o tyle w opowiadaniach wielka historia odciska wyraźny ślad

Półki w księgarniach nie kłamią: trwa nieustająca ofensywa rumuńska, wydawnictwa prześcigają się w uatrakcyjnianiu oferty, targi i kiermasze pękają od nowości znad Dunaju i Dymbowicy

Jestem pewien, że Mishima byłby dzisiaj czołowym influencerem, a świat masowo lajkowałby kolejne odsłony jego pracy nad masą i rzeźbą

Szukam dziewczynkowatości też poza tym, co wprost kojarzy się z byciem dziewczynką. Szukam w migotliwości, w nieuchwytności. „Dziewczynki” są wprowadzeniem do większego projektu pisarskiego

W tradycyjnych mediach działy zagraniczne konsekwentnie się kurczą. Okazuje się jednak, że czytelnicy i słuchacze wciąż potrzebują sprawdzonych i wyselekcjonowanych informacji ze świata. I są gotowi za nie płacić – reportaż o podcastach o tematyce zagranicznej

Rozpowszechnienie wirtualnej rzeczywistości pozwoli na bezprecedensową obserwację każdego naszego mikroruchu, bez szansy zejścia z cyfrowego pola widzenia. Nieobecność będzie oznaczała jeszcze więcej obecności, niewidzialność – więcej widzialności – relacja z Immersion Festival

Dopóki nie grałem na trąbce, dosyć swobodnie traktowałem różne uliczne czy klubowe spotkania z ludźmi podobnymi do mnie. Ale jak zacząłem grać, to nagle zacząłem strasznie uważać na zęby. I na to, co mówię do innych łobuzów

Utwory Galchera Lustwerka wybrzmiewają migotliwym tonem nostalgii za (wyimaginowanym) czasem beztroski i ufności w moc klubowej utopii, ale też melancholii towarzyszącej „upadkowi w dorosłość”

Jeśli to Davida Bowie’ego nazywa się twórcą kameleonem, a największą artystyczną woltę przypisuje się Scottowi Walkerowi, to tylko dlatego, że Johnowi Cale’owi przychodziło to po prostu zbyt łatwo

W „Mocy przeznaczenia” Verdiego uderzają schemat działania patriarchatu i obraz władzy rodzicielskiej i religijnej. Nie dziwi, że Mariusz Treliński i Marcin Cecko wokół tych wątków zbudowali nową inscenizację tej opery

Gorzów ma wszystko, co tworzy ciekawą scenę muzyczną. Zielona Góra jest miastem uniwersyteckim, sprzyjającym życiu towarzyskiemu w stylu krakowskim. A jak na co dzień mieszka się w Lubsku, Kożuchowie, Bytomiu Odrzańskim?

Spektakl „1989” polega co najwyżej na otwieraniu archiwów. Zachwycić może przede wszystkim beneficjentów systemu, który powstał na gruzach transformacji

Historia praw zwierząt okresu II RP nie przetrwała w naszej pamięci. Straciliśmy w ten sposób dużą część wiedzy oraz sprawdzonych metod działania

Mam listy od Henry’ego Kissingera, w których wygrażał się, że zniszczy mnie pozwami. Nie zrobił tego, bo wiele rzeczy musiałby ujawnić w toku rozprawy − mówi wybitny amerykański dokumentalista, laureat Oscara

Kolejne filmy reżysera wchodzącego właśnie na ekrany „W trójkącie” składają się na zbiór wywołujących niepokój albo zażenowanie tricków

Jak wiadomo, żyjemy w kulturze obrazu. Czy musi to oznaczać, że nie ma już przestrzeni na ćwiczenie wyobraźni poprzez obrazowanie poetyckie? Wokół tomików Rolando, Wróblewskiego i Bobuli

Milczenie nie jest przeciwieństwem pisania, a jego warunkiem; słuchanie stanowi podstawową technikę pisarską tak w prozie, jak i w poezji. Chciałabym mieć więcej czasu na słuchanie i na milczenie, w którym dojrzewają żywe, soczyste słowa

„Zniknięcia” Georges’a Pereca są powieścią o doświadczaniu pustki, braku, nieobecności. Najbardziej rzucającym się w oczy brakiem jest nieobecność litery e. Ale niemal każdy wątek jest tu o jakimś braku i próbach zrozumienia pustki – mówią autorzy polskiego przekładu

W „Wiośnie ludzi” Miłosza Biedrzyckiego znajdziemy płaskoziemców i mieszkańców nowych osiedli, pomoc ofiarom wojny w Ukrainie i krach rynku kryptowalut, zmieniający się Kraków i niezmienny Triest

Drogą nieprzerwanych lektur, rozmów i nasłuchów radiowych nieustannie, rok po roku, opukiwała rzeczywistość. Cierpliwości nie miała tylko do draństwa – 22 grudnia zmarła redaktorka Maria Ofierska

Mój ulubiony gatunek internetowej twórczości to ludzie udający przed kamerą, że się czymś ekscytują – trailerem, finałem serialu, zmyśloną historyjką z reddita; zawodowi feelersi w świecie wypranym z feelsów

Jeśli ktoś robi muzykę z serducha tak, że dźwięk aż gryzie, to gatunek muzyczny nie ma dla mnie znaczenia – mówi realizator dźwięku na koncertach i spotkaniach literackich

Choć modne i politycznie wskazane jest podkreślanie kolektywnego wymiaru wszelkiej działalności artystycznej, nie da się ukryć, że reżyserowanie wciąż niezupełnie straciło dawny urok autorskiej idei. To także udaje się w „Rusałce” Karoliny Sofulak

Do Zdechłego Osy słuchaczy przyciąga nie tylko nostalgia do zakurzonych punkowych brzmień czy szczerość, ale przede wszystkim odmienność. Ta sama , która jest zakorzeniona gdzieś w DNA wrocławskiego hip-hopu

Oglądanie sztuki z latarkami, śnięcie Odry, pracownicy techniczni na scenie, słowa wobec wojny i różnorodności, filmy o kobietach, które odrzucają społeczne reguły – redakcja „Dwutygodnika” podsumowuje mijający rok w kulturze

Cywilizacja oparta na murach i pancernym szkle trzyma się mocno, a każdy mieszkaniec planety Ziemia ma takie skojarzenia z bunkrem, na jakie go stać. Douglas Rushkoff opisał w swojej książce takich, których stać na najwięcej

Tricia Hersey, założycielka inicjatywy The Nap Ministry, postanowiła sprzeciwić się wszechobecnemu kieratowi przepracowania poprzez organizowanie grupowych drzemek

Wszyscy jesteśmy wychowani na wierze w to, że tylko ponadwymiarowa praca prowadzi na szczyt i jest to moralnie uzasadnione. W to chcemy wierzyć. Pandemia brutalnie obnażyła błędy w tym myśleniu

Jest nas w samochodzie kilka. Oprócz mnie same żołnierki. Jedziemy z Kijowa do Odessy odwiedzić w szpitalu naszą bliską znajomą, wojskową sił specjalnych ZSU, której samochód tydzień temu najechał na minę

Format zgromadzenia publicznego umożliwia (choć nie zapewnia!) wytworzenie tymczasowej wspólnoty, w której ciała funkcjonują jedno obok drugiego, mają wspólny cel i mogą aktywnie współtworzyć tymczasowe społeczne choreografie

Ostatnie lata są trudne, polityka rządzących sprawia, że ważnym instytucjom grożą regres i marginalizacja, pojawia się autocenzura, rośnie marazm, nie sądzę jednak, by doszło do jakiejś nieodwracalnej zapaści  – rozmowa ze zwolnionymi dyrektorami Muzeum Sztuki, NOMUS-a i przywróconym dyrektorem Labiryntu

Kurator „Sezonu w piekle” robi miejsce na wszystkie żądze. Jest więc komfort rozmoszczenia się w tym piekle, nie ma zaś nadziei na zmianę. Nadzieją jest sama wspólnota, bycie w tym wszystkim razem

Wizja przyszłości z „Grunwaldu. Rekonstrukcji” w reżyserii Eweliny Węgiel i Anny Mazurek to rekonkwista planety przez gatunki pozaludzkie

Pierwsza część „Grzybów” nie jest śmieszna, a psychodeliczna partia zamiast być tajemnicza, jest długa i niezrozumiała. Tytułowe grzyby są zaś nieważne, pojawiają się jedynie jako pretekst do opowieści o ludziach. Poznajemy ich nazwy, trzy ciekawostki, i tyle

Ми змінилися на різних рівнях, призвичаїлися до буття в умовах постійної небезпеки, і, напевно, після війни ще довго будемо видихати та вчитися розслабляти м’язи. Поціловані Сніговою Королевою, тримаємо свої сильні емоції у глибокій заморозці. Одного дня ми відтанемо

Nie wiem, ile dokładnie Mirka ma ze mnie, natomiast na razie nie planuję napadu na bank. Ale jestem totalną przeciwniczką kredytów. Uważam, że to lichwa w białych rękawiczkach – mówi reżyserka filmu „Kobieta na dachu”

Od przemijania nie sposób było uciec, za każdym razem, gdy wracaliśmy do Tichilești, kogoś już tam nie było – mówi autor dokumentu o ostatniej osadzie trędowatych w Europie

Gdzieś na początku filmu główny bohater mówi, że ciężko brać na serio kogoś, kto nie potrafi się wygłupiać. Nie znaczy to chyba jednak, że każdego, kto się wygłupił, trzeba od razu brać serio?

„Avatar. Istota wody” jest uniwersalnie antyludzki – wymierzony w naszą odwieczną tendencję do podboju, przemocy i eksploatacji

Wydawnicza mania, by proza gatunkowa oznaczała grube tomiszcza, dotarła także do młodzieżowych powieści obyczajowych, i moim pierwszym wrażeniem, kiedy zaczynam je czytać ciurkiem, jest nieznośny nadmiar

Autobiograficzna etykieta prozy Aleksandry Młynarczyk-Gemzy wyposaża ją w najbardziej niepozorną, a najsilniejszą broń: kontrolę nad narracją

Teatralność muzyki rockowej, muzycy miotający się w dymach i światłach, solówki, improwizowane fazy i wieczna młodość to dosyć śmieszne zajęcie na dłuższą metę. Zapragnąłem innych przeżyć – rozmowa z liderem zespołu Kobiety, który niedawno wydał solową płytę

Wybicie z codziennego rytmu i poczucie zagrożenia wywołane przez pandemię przyczyniło się w ostatnich latach do wzrostu popularności ambientu. Muzyka w stanie permanentnego zawieszenia okazała się atrakcyjna nie tylko dla słuchaczy, lecz także twórców. W mijającym roku z imponującym skutkiem odnosili się do niej Antonina Nowacka, kiRk, Zguba i Hinode Tapes

Nad Wisłą metal ma bardziej diaboliczny sznyt, bo jest odpowiedzią na pozycję Kościoła w życiu publicznym. W państwach prawdziwie świeckich metalowy diabeł cieszy się mniejszym zainteresowaniem

Prawnuk cadyka powiedział mu: Mojsze, jest wojna, teraz wszyscy są Żydami, przyjmuj wszystkich, kogo się da

Jak przedstawić sobie siłę zdolną zmieść z powierzchni ziemi jakiekolwiek życie w promieniu tysięcy kilometrów? Jak objąć umysłem świat po takim wydarzeniu? Wreszcie: jak zrozumieć, że ktokolwiek byłby zdolny posunąć się do takiego czynu?

Nie jestem reporterem, który węszy po całym świecie w poszukiwaniu atrakcyjnego tematu, ani biografem, który raz pisze o polityku, raz o śpiewaku, a kiedy indziej o pionierce lotnictwa. Jestem z wykształcenia mgr. inż. arch.

Posiadanie kota przestaje być powodem drwin na dobrą sprawę dopiero w międzywojniu, wtedy też zaczyna się uważać kocie opiekunki i opiekunów za ludzi w pełni normalnych

Śmiech i niebezpieczeństwo, śmiech i kryzys. Mark Twain pisał, że „komedia to tragedia plus czas”. Wydarzenia w życiu pozwalały mi ostatnio doświadczyć wielu odmian śmiechu na własnej skórze

W ostatniej fali protestów w Iranie widać wyraźny zwrot ku performatywności. Cyrkulujące w mediach zdjęcia z protestów składają się na bank sytuacji, działań i gestów, z których można dowolnie czerpać, inicjując nowe działania

Co mógł widzieć umierający prezydent, „o ile jeszcze coś widział”? Swego zabójcę czy zimowy pejzaż, przed którym ugodziły go kule zamachowca?

Wystawę w Katowicach łączy z tą w Berlinie wyjście poza pole sztuki, edukacyjny i aktywistyczny charakter. Instytucja pełni tu funkcję sojuszniczą, wspierając postulaty grup mniejszościowych

Teatry mogłyby poczuwać się do odpowiedzialności za krytykę teatralną, również na najbardziej podstawowym, materialnym poziomie, podobnie jak krytyka poczuwa się do odpowiedzialności za praktyków teatru

Kiedy Rosjanie trafili w budynek przy mojej ulicy, razem z młodszymi siostrami wsadziłyśmy do samochodów ich dzieci i psy, naszych rodziców i pojechałyśmy. Tak, miałyśmy pełne baki i spakowane awaryjne walizki jeszcze od 2014 roku

Można zarzucać Kleczewskiej, że zeszła z tonu i nie wykorzystała okazji do zrobienia „Łaskawych” na miarę swojej „Wściekłości”. Mi jednak ta trochę wyczerpana, ugładzona reżyserka całkiem się podoba

Dążenie do wspólnoty często zaczyna się od rodzinnej zadry. Od chęci odczarowania czegoś, zrobienia lepiej, zrobienia dobrze albo przynajmniej zrobienia po swojemu – o kolektywnym uprawianiu ziemi

Zmiana sposobu myślenia, która dokonuje się w humanistyce, uczy nas innego spojrzenia na przyrodę: jako aktora, świadka, uczestnika procesów i wydarzeń – o zielonym upamiętnianiu

Я поклала цей документ у свою тривожну валізу, він зі мною у Варшаві, а місце для поховання  у Харкові. Тож моя ненависть має мене протримати до перемоги

W „Do ostatniej kości” Guadagnino kanibalizm – główny motor napędzający fabułę – to kwestia genów, przekazywanego z pokolenia na pokolenie brzemienia, ale nie tylko – także pewnej ogólnej bulimicznej kondycji egzystencjalnej

Jednego z pewnością nie można Morgenowi odmówić. Energetycznie pobudza zainteresowanie twórczością Bowiego. Fascynujący jest przegląd jego kreacji, projektów, wcieleń, prowokacji

Akcja rozgrywa się w Rimini, słynnym włoskim kurorcie, gdzie urodził się Fellini. Jednak u Seidla nie będzie nic z Felliniego

„Jednym głosem” Marii Schrader opiera się na emocjach – ale też do nich się ucieka, spętany, jak się zdaje, zobowiązaniami wobec zbyt wielu podmiotów: kobiet skrzywdzonych przez Weinsteina, aktorek, które chciały wystąpić w filmie, i tych, które nie chciały

W „Black Hole” Burns wystawiał na widok zdeformowane oblicza, teraz ukrywa „normalną” twarz za maską: na dodatek maską rysunkowego bohatera

Przy lekturze Vivian Gornick zdałam sobie sprawę z napięcia, które odczuwam, czytając współczesne feministyczne eseje – napięcia tak subtelnego, że dopiero jego brak mi to uświadomił

Rosja w książce Twardocha to czysta przemoc pozbawiona misji, zaś alternatywą dla tak pojętej Rosji może być tu tylko indywidualny izolacjonizm

Kiedy się tłumaczy Ernaux, trzeba pozostać precyzyjnym. Jest rzeczowa, w kilku słowach potrafi nakreślić sytuację czy obraz i trzeba od razu trafić w sedno – mówi tłumaczka tegorocznej noblistki

„Drobiazgi takie jak te” to książka w najogólniejszym sensie wymierzona w przestępcze organizacje Kościoła katolickiego. Keegan skupia się jednak na świadku i jego sumieniu

Katarzyna Szaulińska – z wykształcenia psychoterapeutka i psychiatrka – stworzyła kameralny tom historii bizarnych, w których metafory kliniczne wykorzystywane są do uchwycenia porządków społecznych

Podstawowe pytanie „Nigdzie” brzmi: czemu trzydziestoparoletnia córka marnotrawna, wpadając na chwilę z Warszawy do swojego rodzinnego miasta, wspomina je przerażającym zdaniem: „Nie czułam się jak wszyscy; czułam się jak nikt”?

W grze „Immortality” młoda kobieta trafia do świata kontrolowanego przez mężczyzn. Ci wykorzystują jej niewinność i entuzjazm do własnych artystycznych czy erotycznych celów

Przy „God Save the Animals” Alex G stał się studyjnym perfekcjonistą. Wielki wpływ na to miało pandemiczne odosobnienie i brak koncertów, co pozwoliło mu skupić się na robocie

Łzy nie są u Brodki metaforą. To, co najbardziej intymne i zakochane, jest w „Sadzy” najbardziej fizjologiczne

Lucrecia Dalt i Loraine James napisały muzykę, która przenika przez ściany. „¡Ay!” i „Building Something Beautiful For Myself” to rzeczy konceptualne, wcielające w życie bystrą myśl i poprowadzone konsekwentnie do samego końca

Iwano-Frankiwsk, podobnie jak inne miasta na zachodzie Ukrainy, stały się nowym, tymczasowym domem dla wielu uciekinierów ze wschodu i południa kraju

Byłbym ostrożny z kategorycznymi diagnozami, co dla kogoś jest na pewno pożyteczne, a co nie. Ja w każdym razie tego nie wiem. Podobnie nie mam jednej definicji chaosu

Zwykle myśli się o pogardliwej nienawiści jako o sile wyłącznie destrukcyjnej. Może jednak być inaczej. Przez wieki otwarcie wyrażana nienawiść i pogarda odgrywały kluczową rolę w tworzeniu i podtrzymywaniu zbiorowych imaginariów

Wystawa w londyńskim Tate Modern to najlepsze, co przytrafiło się sztuce Magdaleny Abakanowicz od lat. I właściwe miejsce, by ją wreszcie (lub na nowo) zrozumieć

Nie chciałyśmy zrobić biografii na scenie, ale spektakl o mierzeniu się z postacią artystki freelancerki przez czwórkę tancerzy freelancerów – rozmowa z twórczyniami spektaklu o Valesce Gert

Interesuje mnie aktorstwo, które jest do głębi przy człowieku i jest próbą zrozumienia kogoś innego. A jeśli chodzi o mój teatr, to nie wiem, czy go już znalazłam – rozmowa z aktorką Teatru Współczesnego w Szczecinie

Edward Yang intensywnie rozświetla punkciki i z premedytacją przyciemnia konkretne fragmenty kadrów. Po śladzie świetlnym da się dojść do sedna tego kina – retrospektywę filmów Yanga można oglądać na festiwalu Pięć Smaków

Chciałem pokazać kogoś, kto od pierwszej sceny wie, kim jest, i nie ma z tym problemu, że jest się gejem – opowiada reżyser nagrodzonego w Gdyni filmu „Słoń”

Dobry komiks nie składa się z dobrych rysunków i dobrego scenariusza, powstaje między kadrami. To nie jest ilustrowana literatura

Wszystko to, co stało się w ostatnich tygodniach, podważa wiarę nie tylko w kompetencje Muska do kierowania Twitterem, ale też w kluczowy dla ideologii Doliny Krzemowej mit genialnego innowatora

Wielkim osiągnięciem „Pentiment” jest postawienie odbiorcy wobec historii jako chaotycznej wielogłosowości, której uporządkowanie stanowi zawsze polityczną decyzję

W lutym wybuchła wojna, ale i tak czołówki portali zajmują wiadomości o golach Roberta Lewandowskiego. Nie mówię, że Lewandowski ma przestać grać w piłkę, ale mimo wszystko coś tu jest nie tak – mówi muzyk zespołu Hańba!

Zgodnie z tytułem swojego najnowszego albumu Skalpel zwraca się ku źródłom i zabiera słuchacza w podróż do ostatniej dekady XX wieku

Obiektem nienawiści mogą być co prawda bób, maliny, pogarda, upały czy PiS albo lewacy, ale jednocześnie dominuje tendencja, by za jej przedmiot obierać głównie to, co na różne sposoby łamie normy społeczne i wobec czego jesteśmy bezradni

Zarówno nienawiść, jak i miłość rodzą się w rodzinie i to właśnie poprzez rodzinne stosunki dochodzi do tej niezwykłej emocjonalnej alchemii – jedna emocja przeradza się w inną, pozornie nawet wobec niej sprzeczną

Twardy podział społeczeństwa na odseparowane od siebie segmenty wypełnione ludźmi myślącymi tak samo stwarza idealne warunki do szybkiego generowania oburzenia

Czasem wypowiedzenie słowa może być zaklęciem przywracającym światu czytelność, odwracającym opresyjny porządek. Nienawiść może być oczyszczająca, może być emocją, która pozwala przetrwać

Rozmowa z aktywistą, fotografem, opiekunem rzeki i okazjonalnie bobrem – chodzimy po rzece i wykonujemy pracę wyobraźni

Nienawiść jest jedną z najbardziej tabuizowanych emocji. Jawi się jako uczucie, które zaślepia, nie pozwala dostrzec faktów i „drugiej strony medalu”

Odcięcie się od trudnych kwestii tyleż chroni przed afektami, co może wyrażać chęć wycofania się z życia, rezygnacji z udziału w jakkolwiek rozumianym życiu publicznym i praktyce politycznej

W lewicowej nienawiści wobec Elona Muska nie chodzi o jego unicestwienie, ale o to, co miliarder sobą reprezentuje, a co przybrało taką właśnie zindywidualizowaną formę

Zniuansowana rozmowa o nienawiści zawsze będzie trudna, bez względu na to, z której strony zaczniemy. Tym bardziej jeśli mowa o kontekście ukraińskim i problemie, jak mówią, „obmierzłej ukraińskiej nienawiści”

Lwów szykuje się na zimę i przerwy w dostawach prądu, a co za tym idzie, także ogrzewania – kolejny reportaż z zachodniej Ukrainy

Jeśli ktoś uważa, że światowy futbol traci dziewictwo w Katarze, to najpewniej wybudził się właśnie z wieloletniej śpiączki

W Wietnamie na zorganizowanie każdej, nawet najmniejszej wystawy trzeba wystąpić o pozwolenie. Przedstawić komisji szczegółowe dane,  zrobić wizualizację 3D, przygotować występ, a nawet zapłacić

Praca nad wystawą „matka ziemia” była uzależniona od warunków. Jak któreś dziecko było chore, to czekałyśmy, aż wyzdrowieje. Zatrzymanie uznawałyśmy za część procesu i nie pojawiało się nawet pytanie o to, czy możemy szybciej, lepiej, wyżej

W setną rocznicę urodzin Fangora posypały się poświęcone mu projekty. Prześcigające się w Fangorowych wystawach instytucje już wiedzą, że artystę warto pokazywać, ale jakby nie były jeszcze pewne dlaczego

Jeździliśmy po kraju z pytaniami, czym jest patriotyzm, ojczyzna, dom, rodzina.  Nie znaleźliśmy jednej Polski, ale mnóstwo małych Polsk, rodzin, lokalnych społeczności. Ludzi, którym zależy na budowaniu wartości wokół własnego domu, małej ojczyzny

Choć w „Publice” wiele leży po stronie uczestniczek, autorki projektu oferują w zamian całkiem sporo. Scena Nowego Teatru została zamieniona w plac zabaw, na którym można przeskakiwać z atrakcji w atrakcję

Na festiwalu Korczak Dzisiaj dzieci traktowane były partnersko. Młode jury przyznawało swoją nagrodę, a po spektaklach proponowano rozmowy, podczas których dzieci mogły skanalizować rozpoznane i nierozpoznane jeszcze emocje

W spektaklu staramy się używać języka stworzonego przez Joyce’a do zrozumienia współczesnej Polski. Chcemy rozgryźć, z czym nasz język się boryka, jakie siły się na nim odcisnęły – rozmowa z twórcami spektaklu na podstawie „Finnegans Wake”

Uważnie przyglądam się temu, co wiąże się z akwatycznością. Moją uwagę zatrzymują manifestacje niechęci i nienawiści wobec rzek

Вдумлива й нюансована розмова про ненависть у будь-якому разі буде складна й проблематична, з якого боку до неї не підступися. Якщо ж говорити про український контекст і проблему знавіснілої української ненависті до всього російського, побачену умовними західними очима, розплутувати цей клубок доведеться довго

Wojna zabiera mój dom centymetr po centymetrze każdego dnia. Na początku trafili w moją szkołę, w moją klasę. Potem trafili w miejsce, gdzie zazwyczaj spotykałam się z przyjaciółmi w centrum. Potem trafili w mój pierwszy dom – mówi jedna z bardziej znanych ukraińskich aktorek, która wystąpiła m.in. w „Klondike”. Film od piątku w kinach

„Na Zachodzie bez zmian” to wybitne i przejmujące kino, ale wywołujące najróżniejsze wątpliwości. Choćby ów nazbyt wyraziście i ostentacyjnie, a w rezultacie: ckliwie, ukazany rozdział między światem człowieka a światem natury

„Derry Girls” to erupcja głosów, barw, emocji i zwrotów akcji, przysłaniających zasadniczą narrację, którą Irlandia Północna tak długo żyła

Wiele nadziei daje otwarcie poezji debiutantów, Victora Ficnerskiego i Pawła Stasiewicza, na obrazy ciała. Jednak w porównaniu z poezją poetek męskie ciała poetyckie wciąż pozostają nieco wstydliwe

Maksymalistyczne podejście autora – mnożenie konwencji, płaszczyzn czasowych, postaci, gatunków, pociągnięć piórka na papierze – sprawia, że „Potwory” Barry’ego Windsora Smitha są komiksem totalnym, który pokazuje formę w całym spektrum jej możliwości

„Jeśli przecięto cię na pół”, nowa książka Łukasza Barysa, utrzymuje poziom debiutu i razem z nim składa się na dwugłos o polskiej prowincji, który wymyka się prostym schematom. Nie znajdziemy tu ani skandalizującego tonu, ani taniej estetyzacji

W ostatniej dekadzie literatura chorwacka czasem mozolnie, a czasem niezwykle efektownie próbuje się wydostać z koleiny, w którą wpadła wraz z wojną. Przekłady na język polski pozostają jednak dość wybiórcze

Piszę koszmarnie wolno. Strona dziennie to dla mnie wyczyn. Zazwyczaj myślę akapitami: 1–2 to całostki, po których robię sobie odpoczynek. Jest to pisanie-dłubanie, pisanie-rzeźbienie, pisanie-wykopywanie, pisanie z przewagą usuwania – o swoim warsztacie opowiada autorka „Bestiariusza nowohuckiego”

„Otwarte żyły Ameryki Łacińskiej” Eduarda Galeano to książka polityczna w dobrym i złym znaczeniu. Ma niewątpliwą wartość historyczną, ale jako narzędzie poznania regionu dziś wydaje się zwodnicza

„Pisanie”, pretensjonalny rzeczownik, który drażni jak jeżdżenie paznokciem po szybie, u Ernaux pobrzękuje czasem jak absolut męskocentrycznej, elitarnej kultury. Podobnie jak czający się wciąż za plecami klasistowski upiór literatury, która „ocala”

Zamiast wykorzystywać transpłciowość, aby powiedzieć coś o „ważnych sprawach”, Parker-Chen w „Tej, która stała się słońcem” wykorzystuje historię Chin oraz konwencję literatury fantasy, aby powiedzieć coś o byciu trans

Twitter się kończy, kończy się Facebook, nawet TikTok nie jest już taki fajny. Oglądanie mediów społecznościowych w ich schyłkowych fazach może dać wyobrażenie, jak będzie wyglądał koniec świata

Prymat kolektywu, wyraziste kompozycje o nietypowej, osobnej, nieraz trudnej architekturze, współpraca w ramach ufającej sobie grupy – tak można by w skrócie podsumować muzyczny wymiar działań kwartetu Ambrose’a Akinmusirego

Chętnie posadziłbym bohaterów metalowych książek Szubrychta i Joņevsa naprzeciwko siebie. Ich obrazy dorastania w postsowieckiej rzeczywistości wschodniej Europy świetnie się uzupełniają

Ukraińcy sprowadzają samochody dla armii, kupują drony i generatory prądu, chodzą do kawiarni i organizują wystawy. Nie przestają wierzyć w wygraną i planują przyszłość – reportaż ze Lwowa

Kiedy pracuje, zakłada czarny roboczy kombinezon. Jej pracownia mieści się w stodole, w miejscu tej, którą spaliła jako trzylatka. Pośrodku wielki stół z modelami prac. Z boku tablice ze szkicami. Wisi też włókno konopne. Materiał, którym ostatnio interesuje się Iza Tarasewicz

Trudno o bardziej odległe wizje muzeum niż na wystawach „Obywatele kosmosu” oraz „I ogień, i popiół” w Łodzi. Gorzej, że istnieje dla nich przyziemny kontekst – konkurs na stanowisko dyrektora Muzeum Sztuki prawdopodobnie wygrał Andrzej Biernacki

Biennale Zielona Góra, rozpraszając swoje działania na wiele instytucji, zmusza gości i gościnie do namysłu nad przestrzenią, w której się poruszają

Sprawność reżyserska Katarzyny Minkowskiej, która panuje nad skomplikowaną materią spektaklu „Orlando. Bloomsbury”, jest imponująca. Niestety nie nadążają za nią treść i temat spektaklu

Główna bohaterka spektaklu dowiaduje się, że główny bohater komiksu Arta Spiegelmana „Maus. Opowieść ocalałego” dorastał obok niej, choć w innym czasie. W sosnowieckiej Środuli

„Frankenstein” w reżyserii Jędrzeja Piaskowskiego ma dziwny, senny rytm. Wiele scen jest tu zawieszonych między serio a buffo. Losy bohaterów wloką się, atmosfera jest gęsta i nieprzyjemna

Przekład jest dla mnie podobny do pracy aktorki i aktora. Dostajesz materiał, który masz przez siebie przepuścić i zinterpretować. Jeśli jestem na próbach, cały czas wsłuchuję się, gdzie ktoś coś inaczej przeczyta, bo to często lepsze rozwiązania – mówi tłumaczka niemieckich dramatów

Wystawa „Antropocen” w Pawilonie Zodiak nie przekonuje nas, że lepiej już było. Umieszcza obok siebie zarówno fantazje o przyszłości, jak i konkretne rozwiązania

Так часто запитують: як змінила вас війна? Знову й знову переконуюсь, що якщо вона й змінює, то радше у спосіб поглиблення того, що вже і без того було – і доброго, і злого

Nagrodzone Złotym Niedźwiedziem w Berlinie „Alcarrás” to opowieść o końcu pewnego świata.  Jego autentyczność budują nieprofesjonalni aktorzy, mieszkańcy tytułowego miasteczka

W naćkanym true crime’ami i biopicami krajobrazie medialno-popkulturowym Smoczyńskiej i jej ekipie udało się zrobić oparty na faktach film, który jest po coś

Jak wypadł pojedynek „Rodu smoka” i „Pierścieni władzy”, dwóch najbardziej wyczekiwanych premier serialowych tego roku? Mówiąc najkrócej, rozczarowująco

„Zdarzyło się” Audrey Diwan na podstawie książki Ernaux wrzuca widzki w oko cyklonu doświadczenia. Największą siłą filmu jest jego bezkompromisowość. Sprawa jest prosta: kobieta chce przerwać swoją ciążę

W moim dzienniku jest banał za banałem, na pewno, chociaż pilnuję, żeby nie były to banały coachingowe, tylko troskliwe. Więcej tam pytań niż odpowiedzi – mówi autor „Pawilonu małych ssaków”

Czy mamy prawo pisać o innych? Jak to zrobić godnie, by nie zanurzyć się w stereotypach? Zawsze dobrym pomysłem jest spotkanie, wspólne bycie, wspólne marznięcie – o dwóch książkach o Grenlandii

W kuchni, w której nasze dzieci siedzą nad lekcjami, a my prowadzimy rozmowy na Zoomie, Czesław Miłosz przyjmował gości. Teraz my przyjmujemy w kuchni Miłosza gości z Ukrainy – powstał tu całodobowy i całoroczny „punkt przesiadkowy”

„Dzienniki raka” Audre Lorde ujmują w sobie historię znacznie szerszą: są opowieścią o Stanach Zjednoczonych lat 80., kraju jeszcze bardziej zezłośliwionym niż tocząca ciało autorki choroba

Kasper Bajon zabiera nas na wędrówkę wyobraźni, która przywraca szachom ludzki wymiar. Szachowa symbolika jednak nieustannie podpowiada „Gambitowi” nieco religijną wizję dziejów i ludzkiego losu

Nie jestem dawcą praw na gwiaździstym tronie beletrystyki. Od kilkunastu lat prowadzę jednak dla młodych ludzi Czarne Warsztaty, podczas których piszemy i rozmawiamy o pisaniu. Uczestnikom przynoszę zadania i dary

Nawet mało uważna czytelniczka zda sobie sprawę, że ta prosta fabułka musi być jedynie punktem wyjścia. To, co istotne, gnieździ się tu na marginesach – o „Ucichło” Marii Karpińskiej

„Mój mały zwierzaku”, druga powieść Rijnevelda, jest nie tyle rozliczeniem z lolityzmem, ile jego przepisaniem, próbą sprawdzenia, jak by to było na własnych warunkach

Sokołowsko nie jest już miejscem, o którym nikt nie słyszał. Nie jest też tak źle jak w grze sokolowsko.fun. Jeszcze?

Björk podjęła temat, który zajmuje ugruntowaną pozycję w zbiorowej świadomości. O grzybach rozprawia się zarówno w centrach koncepcyjnych NASA, w klinikach wspierających walkę z depresją, jak i w dokumentach Netflixa

Reżyserowi udało się wypracować ze śpiewakami taki rodzaj obecności scenicznej, w którym nie dominuje operowa sztampa – o „Dydonie i Eneaszu” w reżyserii Tomasza Cyza

Na najnowszym albumie Briana Eno najważniejsze są uczucia, a centralne miejsce zajmuje człowiek – nie jednak jako bohater, lecz antybohater

Rozmawiamy z zespołami dwóch aktywnych kolektywów, które wspólnie opiekują się ziemią: La Bolina z Andaluzji i Osadą – Centrum Regeneratywnego Życia z Pomorza

Poczułam gniew nie pierwszy raz i że nie pierwszy raz stłumiłam go w sobie, dorzuciłam kolejny żarzący węgiel do ogniska niezrealizowanych wybuchów złości. Ten przyduszony ogień staje się w końcu trucizną. Połowa życia, najwyższy czas, by w końcu stać się sobą

14. Manifesta ma w sobie wiarygodność. W świecie sztuki, który ugina się pod ciężarem nadprodukcji, zrobienie czegoś potrzebnego nie jest sprawą łatwą

Zaproszenia do udziału w dyskusji, festiwalu filmowym, wystawie – fala tych dobrymi chęciami podyktowanych propozycji zdaje się nie mieć końca. Zdecydowana większość gestów dobrej woli to zaproszenia do dialogu z rosyjskimi działaczami kultury

W „Dekalogu” Farugi interpretacje aktorskie stanowią największą siłę spektaklu. Adaptacja wymusiła kondensację historii – dlatego aktorzy grają mocno, intensywnie i szybko

Większość teatrów i oper jest nadal bardzo konserwatywna, a osoby o alternatywnej motoryce, percepcji czy wyglądzie są traktowane jako rodzaj gadżetu w dużych realizacjach – mówi twórca baletu z osobami niewidomymi i niedowidzącymi

Po co pisać książki non-fiction o katastrofie klimatyczno-ekologicznej? By naświetlić sytuację i zmotywować do działania – to odpowiedź dzisiejsza i doraźna. Czego jednak w pisanych dzisiaj książkach szukać będą przyszłe pokolenia – zakładając oczywiście, że owe pokolenia w ogóle przyjdą?

Lecieliśmy do świata, który uwierzył, że zmiana jest możliwa i że można zacząć na nowo – o podróżowaniu w pandemicznych czasach, utopiach i innych formach życia w Ameryce Południowej

Podobnie jak politycy, aktywiści, przedstawiciele biznesu i naukowcy szukają rozwiązań, tak filmowcy, pisarze czy artyści szukają języka. Twórcy gier wideo nie są na tym polu wyjątkiem

Бажання оточити себе красою, а значить – життям – виникає пізніше. Коли тебе вже не підкидає від гучних звуків, а сирени перестають гудіти в голові. Коли ти якийсь час перебуваєш у безпеці й бажано – на одному місці довше, ніж тиждень

Мистецтво — це завжди про непорозуміння, про оприявнення розривів і розламів, які не можна швиденько загладити чи залатати, про тектонічні розриви реальності, через які проступає саме життя з його болем, стражданнями, нерівностями, експлуатаціями, маніпуляціями, жертвами та свідками, поразками та перемогами

У мистецтві мені принципово важливо зайняти суб’єктну й критичну позицію щодо себе самої, до своєї країни. Це передусім про гідність

Film Dominika jest rozczarowaniem. Choć powiedziałbym paradoksalnie (w końcu Monroe to głównie paradoksy), że jest to rozczarowanie spełnione

Dekonstruując fantazję o latających nadludziach, „The Boys” uruchamiają inną: jakoby krytyka status quo była tożsama z jego zmianą

„IO” Jerzego Skolimowskiego demonstruje trudności związane z dzieleniem wspólnego obrazu ze zwierzęciem, a chodzi przecież ostatecznie o kwestię dzielenia wspólnego świata

W debiutanckiej książce „Jedna czwarta wróbla” Gaba Krzyżanowska prześwietla językowe klisze, odrzuca pluszowe metafory, a następnie sprowadza opis ciąży i porodu do stopnia zero pisania

Rolą tłumaczek i tłumaczy jest głębokie ćwiczenie się w empatii, a nasza odpowiedzialność polega też na tym, by dobrze i uczciwie oddawać inne głosy i języki

Czy bardziej efektywny będę teraz z bronią na froncie, bez przygotowania, czy może tutaj, zajmując się tym, czym zajmuję się już dwadzieścia lat? – zastanawia się ukraiński muzyk, który gra na krakowskim Unsoundzie

Sięganie po przeszłość, przetwarzanie jej, ciągła gra z pamięcią łączy wszystkich artystów nagrywających dla oficyny i kolektywu Chinabot

Kolonia wegetariańska Monte Verità powstaje w roku 1900, fundamentami wspólnoty są równouprawnienie płci, wegetarianizm oraz poszanowanie natury – o sanatoriach do leczenia świata, nieco innej czarodziejskiej górze i potrzebie utopii

Gdy dziecku rozleje się coś na stół, to nie staje się to dramatem, tylko inspiracją do malowania paluszkiem po blacie. Wykorzystanie błędu i niedoskonałości w projektowaniu zabawek jest odkryciem ostatnich paru lat

W weekend galeryjny A.D. 2022 biznesy kręciły się na pełnym widoku. Dzięki czemu dowiedziałem się, że jestem dożywotnio skazany na pocztówki z muzeów, względnie – własną drukarkę

Pokazuję malarstwo, bo muszę z czegoś żyć. Z czegoś muszę opłacić czynsz i zjeść obiad. Zresztą cenię młode malarstwo, no może oprócz abstrakcyjnego, które jest zdziadziałe

W „Plath” w reżyserii Katarzyny Kalwat doskonałość poetki realizuje się w braku pragnień, przemienieniu żywego, szamoczącego się ciała w zimny obiekt, który wzywa innych do działania

Na scenie TR Warszawa do transformacji niewiele potrzeba. Wystarczy szmata na głowie i taniec z krzesłem – o spektaklu „Rodzina” w reżyserii Justyny Sobczyk

Grupa performerek i performerów na scenie zachęca publiczność do rozluźnienia, wskazuje, dokąd uchodzić – ku karnawałowi wspólnoty, niekoniecznie humanistycznej – o nowym spektaklu Marty Ziółek

Війна – трафарет, крізь який українцям складно не читати світ. Пошкоджена лінза, що викривлює дійсність, змінює пропорції, міняє об’єкти місцями. Психіка ставить рану в центр свідомості: світ у всіх своїх виявах продовжує існувати, але складається враження, що світ відсьогодні – суцільна рана

Електронна музика асоціюється з якимось футуризмом і винні в тому фільми наукової фантастики, яких виходило багато в часи зародження електронної музики. І вона часто супроводжувала в тому числі трешові фільми, тому що це було дуже дешево – не треба було наймати «справжніх музикантів»

W tym roku na festiwalu w Gdyni można było obejrzeć prawdziwy przekrój tego, co może zaoferować polskie kino. Mieliśmy filmy stworzone z myślą o środowych seansach w telewizorze i takie, które właśnie wróciły z nagrodami z najważniejszych festiwali kina artystycznego

U mnie w domu nie było żadnej kultury. Nie było muzyki, literatury, nawet gazet nie było. Książki, płyty? Nie wiem, skąd mi się to wzięło – mówi Damian Kocur, reżyser jednego z najciekawszych filmów tegorocznego festiwalu w Gdyni

Tworzenie literatury, czyli opowiadanie o zdarzeniach na tyle ważnych, że wartych pieśni, pojmuję jako zanurzanie się w zgęstkę, schodzenie w nieprzejrzystą głębię ludzkiego serca, ziemi, na której żyjemy, i języka, jakim siebie opowiadamy

Gargantuicznego kolosa Davida Fostera Wallace’a, liczącego w polskim przekładzie 1132 strony z posłowiem, czyta się całkiem normalnie, od lewej do prawej i w dół

Houellebecq próbował niegdyś budzić nas z kolektywnej drzemki, ale teraz, kiedy śnione wówczas zbiorowe sny zupełnie już się rozwiały, sam ucieka w przestrzeń jałowej fantasmagorii

Grupy to dziś najsprawniejsze organy stetryczałego Facebooka. Są jego najbardziej tętniącą życiem, a zarazem najmniej widoczną częścią

Kontrkulturowy gest oporu? Prawie. Za inspirację służy tu bardziej „Ania z Zielonego Wzgórza” Lucy Maud Montgomery niż „Walden” Thoreau

McCombs nigdy nie miał w karierze momentu absolutnie gwiazdorskiego. Jest artystą długo wchodzącym na twórczy szczyt. Niedawno wydał dziesiąty album

Wielu jej utworom towarzyszy aura dziwności, niedopasowania, z nieprzystających warstw i składników wyłaniają się pytania o tożsamość i przynależność we współczesnym świecie

Dostojność i tempo u Mykietyna; gęstość i mrok u Stańczyka; przestrzeń i pogłos u Rożynek – oto trzy odrębne głosy w polskiej muzyce filmowej

Mitch & Mitch,  którzy u zarania działalności przedstawiali się jako tajemniczy przybysze ze Stanów, wydali płytę z utworami Ennia Morricone z przełomu lat 60. i 70.

Przestańmy szkołę bić linijką po łapach i stawiać do kąta. To nie działa. Chodzi o to, żeby otworzyć się na dialog, nie budować niepotrzebnych barykad: „my, innowatorzy” i „wy, betony” – mówią polonistki

Powojenni projektanci musieli posługiwać się tym, co było akurat dostępne. Udawało się zdobyć igielit, tworzywo sztuczne, wykorzystywane w przemyśle elektrycznym, więc robili z niego wyplatane meble na metalowych stelażach

Jechałam do Bydgoszczy na Vintage Photo Festival z duszą na ramieniu. Obawiałam się imprezy w schyłkowej fazie, a skończyło się przyjemnym rozczarowaniem i zetknięciem z ciekawie rozumianym podejściem konserwatywnym

Zanim pornografia stała się wszechobecnie dostępnym towarem z Zachodu, istniał nieznany ląd golizny naszych rodziców, a może i dziadków, który powraca w spektaklu Agnieszki Jakimiak jako ekologiczna utopia

Kartezjański podział na naturę i kulturę służył ustawieniu relacji władzy. Jako sztuczny i szkodliwy powinien jak najszybciej zniknąć. Dyskurs antropocenu wciąż go jednak podtrzymuje – esej o postnaturze

Zły sen o zaśmieconych i zanieczyszczonych rzekach, sen utopków z groteskowej powieści Leszka Libery, spełnia się na naszych oczach

Коли всі орієнтири, на які людина звикла спиратися, перестають працювати, коли під ногами більше немає твердого ґрунту і немає жодної певності – знаки і символи, писані вилами по воді, стають вказівниками й орієнтирами

„Atlanta” konfrontuje widza z samym groteskowym sednem surrealistycznego doświadczenia życia w rasistowskim amerykańskim społeczeństwie. Niedługo 4 sezon, ponoć ostatni

Główny bohater serialu „Better Call Saul”, który po 6 sezonach właśnie dojechał do końca, zmieniał samochody niemal tak często jak tożsamość. Gdy poznajemy Jimmy’ego McGilla, najbardziej kosztowną składową jego dobytku jest żółto-rude, rozpadające się na naszych oczach suzuki esteem

Jak po pandemii koronawirusa poturbowani Włosi opisują swój kraj? Kraj, dodajmy, od dwóch dekad pogrążony w nieustannym kryzysie i tak jak sama Wenecja wyprany z optymizmu

Rozpoznajemy się, zbieramy, odliczamy i przybijamy piątki. Potrzebujemy wielu herstorii i opowieści matrylinearnych, by zbudować tożsamość – przegląd najnowszej literatury lesbijskiej

Czułe rozsmakowanie w detalu, uważne nasłuchiwanie, co dzieje się w literaturach zagranicznych, otworzyły nowe możliwości w myśleniu o relacji ja–wiersz–świat – o poezji Piotra Sommera

Apple zmieniło moje technologiczne życie na lepsze: przestałam się martwić aktualizacjami, walić ze złości w klawiaturę przy zawieszającym się systemie, tracić niezasejwowane teksty, frustrować nad systemową klikozą. Kupiłam i zostałam kupiona

W tym odcinku naukowczynie Agata Hummel i Aleksandra Jaszczyk opowiadają o neoruralsach i nowochłopach, ruchach nowowiejskich i ekowioskowych. Poeta i rolnik Kalina Jaglarz czyta swoje wiersze i mówi o sztuce na wsi

Wyjście z kręgu pańszczyźnianej udręki nie odbędzie się bez stworzenia innej definicji człowieczeństwa. Czy to jest w ogóle możliwe?

W ramach inicjatywy Druh Druha grupa prywatnych galerii z Warszawy na chwilę zaprosiła do siebie ukraińskich artystów. Powstał minifestiwal, skromny, ale różnorodny, solidarny w duchu, ale nie ckliwy

Tematem, który najbardziej interesuje autorki wrocławskiego spektaklu, jest miłość, a scena staje się dla nich miejscem potencjalnej przemiany, praktykowania utopijnej wspólnotowości

W „Błogo” Ramony Nagabczyńskiej ciąża i poród są performowane jako budzące niepokój stany obcości

Українська спільнота цілковито зайнята обороною власних тилів, захистом, поступовою реконструкцією і випрацюванням нових формул згоди щодо того, як співжити з власним минулим

Katia i Maurice byli zabawni, pełni życia i humoru. Wynikało to z tego, że żyli tak blisko śmierci. Wiedzieli, że każda chwila może być ich ostatnią. Musiało być w tym coś wyzwalającego – opowiada autorka dokumentu „Wulkan miłości” o parze wulkanologów

„Sandman” to wierna adaptacja świetnego komiksu zrealizowana pod czujnym okiem twórcy oryginału – Neila Gaimana. Efekt jest dość nieciekawy

Nic, co jest w tym momencie obecne w telewizji i na platformach streamingowych, nie przypomina „Próby generalnej”, szaleńczego i wywrotowego projektu Nathana Fieldera, i nic nie może się z nim mierzyć

Trudno dziś nie pisać o rodzinie, skoro jej model ulega tak gwałtownym przeobrażeniom. Wraz z nimi ujawniają się ograniczenia klasycznej opowieści o relacjach międzypokoleniowych

W żadnej książce Żadana nie było tylu rozważań o języku i pisaniu, ile w nowym tomiku. Poeta siada do pracy: zaczyna rozbierać swoje narzędzie, oliwić, czyścić. Próbuje naprawiać język. Jaka będzie ta nowa literatura nowej wojny?

W trakcie Szigetu rozgorzała dyskusja o tym, czy artystom z Ukrainy wolno występować na tej samej scenie z Rosjanami – relacja z największego węgierskiego festiwalu muzycznego

„Na razie moje życie wygląda jak szalona przejażdżka pociągiem, podczas której dzieje się wiele pięknych rzeczy. Chyba po prostu jestem wreszcie szczęśliwa” – mówi Arooj Aftab

Z gigantomanią jest jej do twarzy, potrafi z tego zrobić dobry użytek. Potwierdza to nowy album „Renaissance”

Scooter to trochę Acid Drinkers. Odległe porównanie, i może obrazoburcze, ale łączy te zespoły umiejętność robienia spektaklu, fachowa sprawność i świetne wyczucie konwencji

„Totalna katastrofa: Woodstock ’99” ogląda się jak dobry eat the rich thriller: gatunek piętnujący chciwość człowieka późnego kapitalizmu, tej perfumowanej małpy w garniturze

Ukraińska społeczność LGBTQI+ próbuje organizować parady od 2012 roku – wtedy organizatorzy wydarzenia je odwołali, bo bali się o swoje bezpieczeństwo. Dziś walczy nie tylko o swoje prawa, ale też na froncie

Dworkokształtnego budynku Beskidzkiego Centrum Zabawki Drewnianej w Stryszawie strzegą niczym cerbery dwa wielkie kolorowe koguty

Wywiady ze świadkami wydarzeń stały się ważnymi elementami pola medialnego – o dokumentowaniu opowieści o dniu powszednim wojny

Przebywanie w opłotkach codzienności zaczęło kruszyć mój kanon teoretyczny, aksjologiczny, mój horyzont kulturalny nawet.  Tęsknię za jakąś porządną biblioteką

Obraz queerowości, jaki wyłania się z reportaży o queerze, nie jest ani nietrafiony, ani odległy. Ale zupełnie nie dotyka tego, co jest w queerowym życiu pociągające, piękne, bliskie albo chociaż składa się na normalność odmieńczości, na jej drobne frustracje i przyjemności

Odbudowa Ukrainy już się zaczyna: od refleksji. Ludzie o niej myślą i odczuwają potrzebę, by ten proces realnie się toczył. Niezależnie od gromadzących się wokół tego emocji – mówi jeden z inicjatorów konferencji „The Reconstruction of Ukraine: Ruination, Representation, Solidarity”

Proces utraty wiarygodności przez fotografię jest nieodwracalny. Opłakiwany przez dokumentalistów, bywa inspirujący dla artystów

Nie jestem pewien, czy jakąkolwiek rosyjską instytucję można dzisiaj nazwać „niezależną”. Wojna trwa osiem lat i powody, by odmówić współpracy z państwem rosyjskim i jego instytucjami, są oczywiste

Lubię włóczyć się i kluczyć, nawet w miejscu, oglądając każdy przykuwający uwagę detal z różnych perspektyw. Trochę jak na wystawie, kiedy odbiorca przygląda się zestawom prac – mówi tuchowski artysta

Po raz kolejny współczesna sztuka ukraińska została wykorzystana jako tło dla efektownego gestu propagandowego rosyjskich działaczy kultury. Ostatecznie londyńska wystawa „The Ukrainian Way” została odwołana

Kiedy miałem dwadzieścia parę lat i zaczynałem swoją przygodę z teatrem, to musiałem być nieznośny. Byłem wojownikiem, orędownikiem pracy, potwornie irytowałem się, kiedy ktoś publicznie śmiał powiedzieć, „że mu się nie chce”. Tak, byłem terrorystą

Publiczny protest rozpoczął się w czerwcu, nie był to jednak początek konfliktu zespołu z dyrekcją. Raczej jego kulminacja. Co dzieje się w jednym z najważniejszych polskich teatrów? – reportaż o sytuacji w TR Warszawa

Sprostowanie do tekstu „Teatr na wulkanie” o sytuacji w TR Warszawa

Rozpacz po Odrze, współczucie dla cierpiących istot, eksponowanie bólu na pewno nie jest procesem wygodnym, nie mamy tu oswojonych i znajomych form. Potrzebujemy skonstruowania tych obrzędów na nowo

Небачений доступ до інформації, притаманний нашому часові, доступ до нескінченної кількості проявів війни онлайн – наближає нас до розуміння того, що відбувається, чи навпаки – віддаляє, створюючи лише ілюзію повного проникання?

Бути таким важливим голосом для свого міста, своєї спільноти, своєї країни можливо лише тоді, коли володієш рідкісною силою перебувати водночас у різних просторах і часах, бути анахронічним, бути деінде

Nie udało się, pomimo licznych atutów intelektualnych i sprawnego pióra. Książka Wiesławca Deluxe jest trochę jak pokaz fajerwerków z bardzo małym budżetem podczas długiej letniej nocy

Anne Carson robi z eseju eksperyment, uruchamiając rozmaite literackie formy tak, by myślenie działało jako poezja. Jednak powtarzany w „Autobiografii czerwonego” mit o miłości wydaje się dziś dyskusyjny

Tyle było w pandemii rozmów o łączeniu się środowisk, działaniu na rzecz wspólnego dobra, byciu razem, wymianie energii, stawianiu na lokalność. Wszyscy o tym zapomnieli, choć są wyjątki – jednym z nich jest festiwal Spokój w środku Kaszub

Bałabym się prosić zmarzniętego człowieka, żeby opowiedział mi swoją historię, bo czy zmarznięty człowiek, któremu daję herbatę, skarpetki czy majtki, może mi odmówić? Wolontariuszką będę dalej – ale jako pisarka się poddaję

Ta sieć i przyjaźnie, które wypączkowały z doświadczenia wspólnego pomagania, to jedna z niewielu dobrych rzeczy, jakie pozostaną na dłużej po złu, które jest tu wyrządzane ludziom i Puszczy

Dyskutujemy o tym, czy uczelnie artystyczne mają po prostu dostarczać umiejętności potrzebnych na rynku pracy, być etapem kariery czy jednak miejscem, w którym uczymy się myśleć o świecie krytycznie, odważnie i twórczo – mówi kuratorka wystawy „Odszkolnić!” w białostockim Arsenale

Zmiany w zbiorowej wrażliwości mogą nie mieć znaczenia dla pojedynczej osoby twórczej. Kiedy jednak zaprosi się na wystawę prawie sto osób w podobnym wieku, sztuka uruchamia się jako machina produkująca odbicie wspólnej, generacyjnej świadomości

Trudno pozbyć się wrażenia, że dużo w tegorocznej edycji Festiwalu Szekspirowskiego męskości – teatr wraca tu momentami do swojej elżbietańskiej tradycji, tematyzując przy okazji męskość na różne sposoby

W „Narcosexuals” performerzy są nadzy, w większości to tancerze wybrani w castingu. Wielu z nich miało osobiste doświadczenie z chemseksem

Через війну ми втратили контроль над своїми життями, однак ми можемо мати контроль над своїми життєвими оповідями і їхнім подальшим збереженням чи використанням

Zdaje się, że jesteśmy masochistami, a do tego w jakiś sposób sprawiamy, że nasza widownia również podąża masochistyczną ścieżką – mówią autorzy pokazywanego na Nowych Horyzontach „De Humani Corporis Fabrica”

Olivier Assayas, autor „Irmy Vep” – serialowej wariacji na temat filmu o kręceniu wariacji na temat serialu – nie ma nic nowego do powiedzenia na temat globalizacji, baniek streamingowych, kondycji kin. No, czegokolwiek

Przedstawiając wizję mniej lub bardziej apokaliptycznej przyszłości, Cronenberg skupia się nie na innowacjach technologicznych czy gadżetach, ale na ciele. Jego nowy film wszedł do kin

Nie po to się jedzie na Nowe Horyzonty, żeby oglądać filmy, które ogląda się przez cały rok: sprawnie opowiedziane, trzymające się zasad. To wyprawa po odrobinę dzikości, szaleństwa, sztuki

We „Wstecz” Błażej Brzostek tka opowieść z cudzych opowieści. Nieustannie przypomina, że w żadnym momencie nie było i nie ma jednej Warszawy, że doświadczenie miasta różni się w zależności od klasy, wyznania, tożsamości czy po prostu wieku

W „Czarnym hetmanie” Barbara Sadurska opisuje narzędzia przetwarzania wojny w coś znośnego, doniosłego, a nawet pociągającego. Jest tu mit, opowieść kombatancka, jest świadectwo traumy, ale też komputerowa strzelanka. I szachy

Doświadczenie wojny podważa tradycję, człowiek się nią rozczarowuje. Chce się krzyczeć, używać nowego języka. Sztuka i muzyka muszą być nowe, żeby współbrzmiały z nowym odczuwaniem – mówi dyrektorka programowa lwowskiego BookForum

Jeśli „Oto ciało moje” Aleksandry Pakieły ma być próbą odsłonięcia przyczyn bulimii, to zwyczajnie rozczarowuje. Jest jednak wyraźna granica między konfesyjną opowieścią o borykaniu się z chorobą a powieścią na ten temat

„Nic się nie działo” Tomasza S. Markiewki to próba zrobienia miejsca dla słów i doświadczeń tych, których perspektywy wygłuszał monolityczny konstrukt historii

Złe traktowanie autorek i autorów wpływa na jakość tekstów. W czasach, gdy władza zawłaszcza, co się da, a w social mediach grasują trolle, na dziennikarkach i dziennikarzach spoczywa większa niż kiedykolwiek odpowiedzialność

Pandemia zniszczyła projekty ważniejsze od gazet o muzyce. Chyba po prostu nauczyła nas, że świat jest bardziej nieprzewidywalny, niż sądziliśmy – mówi redaktor naczelny magazynu „GaMa”, a wcześniej „Gazety Magnetofonowej”. W lipcu ogłosił, że kończy z wydawaniem czasopism

Gdy jako muzyk ciągle jestem ciekawy czegoś nowego, trudno mi nagle stanąć z boku i powiedzieć sobie: „Chcę, żeby publiczność kojarzyła mnie w taki a taki sposób”

Wpadam w trans. Nie myślę już o niczym. Tylko jem, brudząc się przy tym jak niemowlak. Cieszę się podwójnie, bo wiem, że za tę rozkosz nie zapłacę najgorszej kary. Nie przytyję

Większość miast wywołuje u mnie jakieś zaskakujące déjà vu. Mława natomiast nie kojarzyła mi się z innymi miejscowościami – relacja z wizyty w Muzeum Ziemi Zawkrzeńskiej

Z neoruralsami rozmawia Krzysztof Marciniak. Odcinek o wspólnotowym uprawianiu ziemi i ekologicznej produkcji żywności

24 lutego moja aparatura przetwarzania świata uległa zacięciu. Nigdy wcześniej nie miałam takiego poczucia bezsensu tego, co robię – czy metoda eseistyczna, w której za punkt wyjścia bierze się własne doświadczenia, nie zderzyła się właśnie ze ścianą?

Documenta 15, kuratorowane kolektywnie przez indonezyjską ruangrupę, miało toczyć się wokół wspólnotowych praktyk. Niestety tonie w spirali oskarżeń

Czułam, że znajduję język, żeby opisać to, co czuliśmy w zeszłym roku. Ale nie tylko to. Jest w tym murze dużo szersza perspektywa europejskiej winy

„Rytuał miłosny” w reżyserii Daniela Kotowskiego nie jest spektaklem edukacyjnym. Przede wszystkim buduje na scenie, przynajmniej na godzinę, uniwersum, które pozwala nawiązać kontakt. Po zakończeniu publiczność nie klaskała

Szczeciński Teatr Współczesny w minionym sezonie konsekwentnie realizuje program tworzenia alternatywnych wizji rzeczywistości. Ale zapewnia też – tak jak w spektaklach „Spartakus” czy „Wiarołomna” – miejsce do ich rzeczywistego praktykowania

„Orlando. Biografie” jest chyba pierwszym spektaklem dotyczącym niebinarności i przemiany zagranym przez aktorów trans, niebinarnych i cis. Chciałyśmy zderzyć pasywność Orlando ze sprawczością osób, które z nami pracowały

Czy wierzenia kirgiskich szamanów uznających związek między stanem populacji śnieżnej pantery a stanem ludzkich społeczeństw należy uznać za zabobon czy raczej za pociągającą fikcję, która niesie obietnicę harmonijnej relacji ludzi z ich otoczeniem?

Produkowanie i cyzelowanie kolejnych danych, faktów i dowodów jest tylko na rękę tym, którzy chcą odwlekać rozmowę o budowie lepszego świata: bezpieczniejszego, czystszego, sprawiedliwszego

Ти виїжджаєш за межі своєї країни – і плачеш, ходячи вулицями Берліна, Парижа, Варшави, від розпачу, травми і розуміння того, що імперія вирішила вкрасти твою молодість та життя

Я думаю: ні, не може бути, щоб Бог подбав про найменші вусики і лапки в комашки – і щоб покинув моїх дітей

„Beverly” Nicka Drnaso to rzecz na miarę naszych dziwnych czasów. Miks reklam, seriali, fake newsów, czasu dojrzewania z całym tym nastoletnim chlaniem, jaraniem blantów i gadaniem od rzeczy, pierwszymi miłostkami, pierwszymi większymi wpadkami, kłopotami i głupotami

W poezji Tomasza Bąka to, co nowe, wyłania się z ryzykownych i nieoczywistych połączeń, remiksowania stylów i form, intensywnej pracy wyobraźni połączonej z pracą konceptualną

Dopiero siedem lat temu pojechałam pierwszy raz na dłużej, z moim psem i mężem, do Uścia Gorlickiego. Zaczęliśmy bardzo intensywnie chodzić. Zwiedziliśmy wszystkie okoliczne miejscowości. Wtedy przepadłam – mówi poetka i prozaiczka, autorka „Białych nocy”

Dzieci nie trzeba chronić przed tematem śmierci. Prędzej czy później zetkną się z nią. Aby przygotować dzieci, najpierw my musimy się przygotować. Ale sami zostaliśmy tak wychowani, że śmierci nie ma, lepiej o niej nie mówić, nie myśleć – mówi autorka baśni „Tkaczka chmur”

Z medium chłodnego, analitycznego przeobraziliśmy się w medium obywatelskie, które reaguje na wydarzenia, a czasem w nich uczestniczy. Jesteśmy zaangażowani po stronie państwa prawa i praw człowieka – mówią redaktorzy OKO.press

Craiyon nieustannie przeczesuje sterty cyfrowych obrazów, zbiera je, rozkłada na kawałki i zgniata w nowe. Dziwność oscylująca między beką a grozą zrobiła z generowanych maszynowo ilustracji viralową sensację

Soundcloud to platforma streamingowa, która dzięki zerowemu progowi wejścia jest ulubionym miejscem początkujących producentów. Publiczność już jest, i to przygotowana na najdziksze formalne eksperymenty. Tylko że trzeba o nią zawalczyć

Zawsze zastanawiało mnie, jacy Beatlesi byli prywatnie. W momentach, kiedy liverpoolczycy przestają być świadomi kamer, jesteśmy najbliżej ich naturalnego stylu bycia. Obejrzawszy „Get Back”, czuję się usatysfakcjonowany

„Spirit Exit” daje wgląd w praktykę Barbieri, nieustającą naukę poskramiania ,,dzikich bestii”, dostrajania biegunów i eliminowania entropii

Zgromadzone tu zbiory natchnęły mnie do twórczego namysłu i powiedziałem: my wszyscy jesteśmy trochę jak te ludziki z chleba. Nie wiemy, po co tu jesteśmy ani kto nas ulepił

Jakie opowieści o starości kobiet znajdujemy dziś w filmach, reklamach i serialach (oraz produktach medialnych)? Odcinek o potrzebie widzialności, próbach ucieczki od norm, odzyskiwaniu seksualności

Publikujemy bezpłatny e-book z cyklem esejów „Nienormatywne historie Polski”. Wyruszyliśmy na poszukiwanie naszych queerowych korzeni. Spróbowaliśmy opisać nasze homo-, trans- i bidziedzictwo, bo queer jest też specyficznie polski

Rozległe zielone pola są ranne: ogoniaste pociski wystają z ziemi, młodą pszenicę rozrywają leje, każdy jest zatruty metalami ciężkimi – opowieść o Charkowie w trakcie wojny

Kobiece architektura i urbanistyka są przede wszystkim bardziej wrażliwe i nastawione na potrzeby użytkowników i użytkowniczek. Powstają w ścisłej relacji z odbiorcami i wykorzystują różne formy partycypacji

Sceniczna projekcja intymnego dziennika Lupy, rozpisanego na role kontrkulturowych widm, jest psychoanalityczną, erudycyjną wizją narcystycznego estety. Przez jednych przyjęta entuzjastycznie, u mnie budzi wątpliwości. Wierzę w autorytet nie mędrca, tylko mistrza ignoranta

„Wymazywanie” Hartung-Wójciak to już nie introspektywna męska podróż w przeszłość i rozliczenie z dziedzictwem, a wielogłosowa opowieść o rodzinie

W przydomowych ogródkach trwa rozgrywka pomiędzy kontrolą i władzą a troską i odpowiedzialnością. Ogródki mają spełniać oczekiwania, ambicje i fantazje, nad którymi czuwa idealny ogrodnik

Немає жодного дня, щоб я не думала, яке в нас раніше було прекрасне життя, – гірко зітхає жінка. – Я і раніше багато подорожувала. І завжди знала, що хочу жити лише в Україні

Люди заліковують рани землі (і свої разом із тим), продовжуючи доглядати городи. Кожен город — розкішна метафора непевності й незворотності

„Miasto jest nasze” – serial znakomicie napisany, wielowątkowy, stawiający pod pręgierzem nie tylko skorumpowaną policję, ale przede wszystkim amerykańską politykę bata i nadzoru – przeszło w cieniu urodzin swojego sławnego poprzednika: „The Wire”

Z tym filmem, a może generalnie z twórczością Luhrmanna jest trochę tak jak z operami Wagnera, o których ktoś powiedział: „Genialne momenty, nie do zniesienia kwadranse”

Co najmniej kilka redakcji zamówiło w ostatnich tygodniach teksty o rozlewającym się w telewizji i na streamingach repertuarze seriali true crime. A konkretniej o szczególnej ich odmianie: aktorskich rekonstrukcjach przekrętów i zbrodni. Takich jak „Schody”

Horror w ujęciu Derricksona niesie konserwatywne pocieszenie: moment rozliczenia przywraca porządek, dobro i zło zostają wyraźnie rozgraniczone i nazwane. „Czarny telefon” realizuje tę strategię być może najbardziej ze wszystkich jego filmów

W „Mariupolis 2” Mantas Kvedaravičius chciał pokazać rutynę życia ludzi, którzy gotują nad ogniskiem, chowają zamordowanych sąsiadów, żartują, a w schronach przeciwbombowych czekają na moment ciszy, kiedy będzie można wybiec na ulicę po czystą wodę

„Yang” sytuuje się gdzieś w połowie drogi między standardowymi scenariuszami baśniowymi a świeżą dyskusją o transhumanistycznej utopii

W „Empuzjonie” Olga Tokarczuk rzuca się w najczystszą formę horroru, w gatunek dokładnie tak pierwotny i rozrywkowy jak wszystko, czego noblistce „nie wypada” tykać

Fugologia byłaby krokiem w stronę tych, którzy pozostają pod spodem zdarzeń. Chciałaby oddać głos nie tyle władzy wyznaczającej zasady i uznawanej za motor historii, ile outsiderom, nieuczestniczącym w walkach, skazanym na ratowanie się z ognia wydarzeń

Żeby załapać się na wirtualną rezydencję w Australii, obiecałem przeczytać kilka książek poleconych przez organizatorów. Wyobrażałem sobie, że dowiem się czegoś niestereotypowego. Na pierwszej z okładek mężczyzna całuje się z kangurzycą

W debiutanckiej powieści Wiktorii Bieżuńskiej „Przechodząc przez próg, zagwiżdżę” rzeczywistość dzieciństwa jest brutalna, ale wszystko jest w niej możliwe. Również momenty piękna i niesamowitości

„Zaklinanie węży w gorące wieczory”, debiutancka powieść Małgorzaty Żarów, opowiada o kulturowej przemocy wzroku i o żądaniu przywrócenia kobietom własnej przyjemności, zwolnionej z przymusu reprodukcji czy męskiej satysfakcji

Zespołowi kuratorskiemu Biennale Warszawa chodzi o diagnozę problemów, jakie towarzyszą dziś nowym technologiom, oraz o poszukiwanie rozmaitych pomysłów, jak te problemy przezwyciężyć. O nasycanie świadomości i poszerzanie wyobraźni

I teatr, i wirtualna rzeczywistość chcą nas zanurzyć w artystycznym doświadczeniu i dostarczyć silnych emocji. VR pozwala na to indywidualnie. To teatr jednego widza

Lubię, gdy Kendrick Lamar podąża za tym, co nieefektowne, boleśnie codzienne, pozornie pozbawione muzycznego potencjału, jak toczona nienawiścią kłótnia kochanków albo niezałatwione sprawy z tatą

Harcerstwo stanowiło dla dziewcząt przestrzeń do zajmowania się samymi sobą i sobą nawzajem. Queerowa historia harcerek może być polem do ćwiczenia się w spekulacjach, że „inna przeszłość jest możliwa”

Malczewski w krakowskim Narodowym, Waliszewska w MSN. Mamy rok 2022 i mamy recydywę symbolizmu. Odporność na jego wirus wygasła. Co ją osłabiło? Kryzys cywilizacyjny? Przeczucie nadchodzącego przesilenia? Wojna w Ukrainie?

O tym, że białostocka publiczność jest uważna i zaangażowana, mówią także artyści. Ostatnio po spektaklu „Serce” Wiktora Bagińskiego spotkanie z publicznością trwało niemal tak długo co sam spektakl

Поки всі мимоволі були зосереджені на кривавих заголовках у медіа, режисер прагнув показати рутинне життя людей, які готують на вогнищі, ховають загиблих сусідів, жартують. Саме таким вийшов його останній фільм

Ponad 6 milionów Ukraińców opuściło swoje domy, aby ratować się przed wojną. Tymczasem w XXI wieku, kiedy walki odbywają się nie tylko na polu bitwy, ale również w mediach, twórcy filmowi walczą na froncie kultury i bronią własnego kraju, dokumentując wydarzenia

Wanda Hagedorn pisze, że „Twarz, brzuch, głowa” to jej intymna rewolta. Ale komiks narysowany przez Olę Szmidę ukazuje się w momencie, w którym kobiece barykady naprawdę powstają. W czerwcu autorka i ilustratorka otrzymały Nagrodę Literacką m.st. Warszawy

Powieść Stasiuka – laureatka Nagrody Literackiej m.st. Warszawy w kategorii proza – jest lamentem nad fiaskiem międzypokoleniowego porozumienia – nie można podzielić się pamięcią, tak jak nie można dzielić się bólem i doświadczeniem

Robiąc wycieczkę po „Empuzjonie”, najnowszej powieści Olgi Tokarczuk, balansując pomiędzy jej a własnym oglądem tego miejsca, opowiem wam, jak tu jest. W Sokołowsku

Chciałem, żeby milczenie stało się problemem. Żeby czytelnicy zadali sobie pytanie: dlaczego bohaterka tak ważna dla całej historii nie ma głosu? – mówi autor powieści „Obietnica”

Gułag, choć zmienił nazwę, przetrwał komunizm. Okazał się niezatapialny i świetnie sobie radzi w warunkach późnego kapitalizmu. W obojętności na jego trwanie można szukać odpowiedzi na pytania o rosyjski system wartości

W debiutanckiej książce Mateusza Górniaka życie jest niemal tożsame z ruchem. Niepodzielnie rządzi nią motoryczność – źródłem energii jest słońce albo rozświetlony ekran monitora

Twórczość Narcyzy Żmichowskiej i jej biografia dostarczają – bynajmniej nie szczątkowych – materiałów, by z autorki „Białej róży” uczynić XIX-wieczną ikonę safickiej kultury w Polsce

Jeśli „moda na ludowość” ma się obronić przed estetyzacją i fetyszem, jeśli mamy spróbować odrobić tę lekcję porządnie – procesy odczytywania i nadczytywania muszą trwać. Musimy uzbroić się w cierpliwość – esej o zwrocie ludowym w literaturze współczesnej

Myślmy o relacjach w internecie – nie tylko z innymi ludźmi, lecz także z dostawcami usług – jako o relacjach dotyczących naszych ciał. I korzystajmy z tego, czego ostatnie dekady nauczyły nas na temat seksu

Artyści i artystki sztuk wizualnych, którzy biorą się za tworzenie muzyki, często robią to na własnych warunkach. Nie myślą w kategoriach piosenki, kompozycji, tylko na przykład sound-artu albo performansu. Ważniejszy jest dla nich gest twórczy niż perfekcyjne wykonanie

Opery Brittena są jedną wielką medytacją na temat napięcia pomiędzy wrażliwą jednostką a zakłamanym społeczeństwem. „Albert Herring” to także Bildungsopera, opowieść o dorastaniu, o odkrywaniu samego siebie, o podróży wewnętrznej

Uwielbiamy się bawić: imprezować, randkować, robić skandale i dramy. Czas na ostatni i najbardziej podniecający odcinek naszego podkastu

Boję się, że nawet jeśli pogranicznicy potykaliby się o ciała ludzi, to nie zrobiłoby to żadnej różnicy dla opinii publicznej. Przykro mi, ale nie wierzę w ludzi jako zbiorowość – rozmowa z lekarką, która niesie pomoc uchodźcom na granicy polsko-białoruskiej

Masowa turystyka jest mało estetyczna, łatwo ją krytykować, ale to przecież nie ona jest główną przyczyną zmian klimatycznych

Przyjaźń przeplatającą się z miłością albo po prostu bliską relację między dwojgiem ludzi tej samej płci – przez wieki interpretowano wyłącznie jako przyjaźń. Nawet jeśli „najbliżsi przyjaciele” opisywali z podziwem ukochane ciała tego drugiego lub tej drugiej

Wybór Kadera Attii na kuratora Berlin Biennale 12 okazał się trafiony. Attia z sukcesem przenosi strategie z własnej twórczości artystycznej na praktykę kuratorską

Jeśli mówimy o zniszczeniu memoriałów okresu radzieckiego, dlaczego nie wspominamy o tym, z jaką łatwością sama władza radziecka niszczyła pamięć zbiorową, przemieniając miejsca pochówku na parki kultury?

Choć „1984: Ministerstwo Miłości” to spektakl stworzony przez młodych twórców, dominuje w nim archaiczna i poczciwa wizja tego, jak wytwarza się i legitymizuje systemową opresję

W finale spektaklu Nastia, „dziewczyna na wydaniu”, bohaterka z Tołstoja i Czechowa, ostentacyjnie wystawia się na gwałt – bo wie, że jest na niego skazana. Ta figura nadal uwodzi Zachód, sugerując, że ona właśnie, czysta i niewinna, jest wcieleniem rosyjskiej duszy

Mam wrażenie, że obecnie nasz teatr istnieje głównie po to, żeby zaspokajać potrzeby administrowania i budowania struktur, które same w sobie stają się celem, utrudniając przy okazji ludziom pracę. Najprościej rzecz ujmując: teatr nie ma gospodarza – rozmowa z aktorami z TR Warszawa

Spotkałam się z całą masą pozytywnych reakcji mieszkańców Pogórza Przemyskiego na aktywistów z blokady. Ludzie zapraszali nas do swoich domów, na prysznic czy posiłek. Z dopowiedzeniem: „Tylko nikomu nie mówcie”

Жива пам’ять про злочини тоталітарних режимів поволі зникає разом із її носіями, у фрази «ніколи знову» поступово втрачається гострота сенсу, а монументи, палаци, зірки й бюсти лишаються

Понад 6 мільйонів українців залишило домівки, рятуючись від війни. Проте у 21 столітті, коли протистояння точиться не тільки на військовому, а й в інформаційному просторі, кінематографісти стають бійцями культурного фронту й захищають власну державу, документуючи й фіксуючи події

Його образ стає простором і прихистком, сенсом і силою. Так виникають легенди, так народжуються святі й герої, так енергія ніколи не зникає безслідно, так складна атональна музика на мить зливається в мільйон одночасних серцебиттів

Plakat tegorocznej edycji festiwalu w Cannes nawiązywał do filmu „Truman Show”, a cała impreza przypominała gigantyczne symulakrum

Łukasz Kowalski, zdobywca Grand Pirix tegorocznej edycji festiwalu Millenium Docs Against Gravity, nakręcił dokument, który przypomina najlepsze czeskie filmy. Na pokazie sala raz za razem pękała ze śmiechu

„Men” jest filmem intensywnym. Opartym na repetycjach. To rozprawa z kulturą facetów, ze światem, w którym od facetów się nie odchodzi

Prekariat jest pokazywany w „Między dwoma światami” bezpretensjonalnie i bez egzaltacji. Ludzie wydają się bez wyjątku mili i sympatyczni, zachowują się naturalnie

Prawdziwa odwaga to rysowanie brzydko i mało. Mojej idealnej komiksowej wyspy nie byłoby widać na ani jednej ilustracji, ale po lekturze istniałaby w twojej głowie – mówi twórca komiksowej „Wyspy Szyszek”

Sprzeczność to figura retoryczna chętnie stosowana przez Roxane Gay. Ale to również przykazanie, by pisanie próbowało nadążyć za niemożliwą do ogarnięcia złożonością życia

W debiutanckiej „Powszedniej historii” Sebastian Nowak mocno podkreśla nieważkość świata przedstawionego oraz jego dryfowanie w nieokreślonym bliżej kierunku. Ostatecznie nic nie jest tym, czym się wydaje

Z perspektywy liberalnej mieszkanki Bratysławy chciałam pokazać, że nie możemy marginalizować ludzi żyjących w rejonach wiejskich. Także dlatego, że ich kultura jest dziś wykorzystywana przez faszystów – mówi autorka powieści reporterskiej „Czepiec”

Proza Radka Raka to przede wszystkim cudowność, która wydaje się jednocześnie mocno odjechana i niepokojąco bliska. Ta bliskość sprawia, że trudno wrzucić to pisarstwo do szufladki „fantastyka”

Kostka Rubika, proza Lema, dźwięki owadów i kosmosu. Wiele utworów Żanety Rydzewskiej powstaje z inspiracji filozofią i nauką. Wiele też opiera się na symulowaniu rzeczywistych zjawisk i procesów

Czas na polski ruch queerowy w nowoczesnym wydaniu. Internet zmienia komunikację między nami, „Inna Strona.pl” zmienia nazwę na „Queer.pl”. Język ewoluuje wraz z rozwojem ruchu

Kryzys pandemiczny – zjawisko, które nie ominęło żadnej i żadnego z nas – wywindowało wywrócone na nice imaginarium XX-wiecznych totalitaryzmów prosto do mainstreamu

Ludzie proszą, żeby ktoś poszedł pod taki to a taki adres i spojrzał, czy dom jeszcze stoi. Rozpoznają swoje mieszkania na filmach o uderzeniach rakiet w obiekty cywilne. Oglądają je setki razy, żeby samych siebie przekonać, że to nie ten budynek, tylko bardzo podobny

Projekt „Kryjówki” jest pierwszą w większej skali próbą zmierzenia się z materialnością ukrywania: z tym, o czym nie opowiedzieli zbyt wiele ani ratujący, ani ratowani podczas Holokaustu Żydzi

Ten system działa, ponieważ ludzie, którzy z niego korzystają, zaczynają płakać. Mają to minimalne poczucie prywatności, żeby wypuścić z siebie emocje – rozmowa o projektowaniu tymczasowej architektury dla uchodźców

Wenecja w tym roku jest najlepsza, bo surrealistyczna i faktycznie to biennale jest obowiązkowe. Nawet jeśli nie wierzycie zodiakarom i nie przepadacie za sztuką kobiet

Wolałbym, żeby mój wewnętrzny dramaturg był w teatrze tak samo traktowany jak mój wewnętrzny reżyser. Pociągnijmy to dalej: i scenograf, kompozytor, kostiumograf, asystent dowolnego z nich

Szczecińskie „Foki” to nieskrywany hommage – podany w scenariuszu dzień początku dziwnych foczych zachowań to 18 września 2021, czyli data śmierci Pawła Soszyńskiego

„Myśl o teatrze jako wspólnocie wytrąca nas ze śmieszkowania” – o szczecińskim spektaklu, w którym foki wystawiają „Grażynę” Mickiewicza

Niewygoda, zakłopotanie. Znacznie prościej o opowiadanej ze sceny seksualności byłoby mi rozmawiać z naukowcem niż z osobami, które bezkompromisowo wyrażają swoje potrzeby – o spektaklu „Libido romantico”

Лідія зацікавилася мною, бо я розповіла, що однією з тем мого попереднього роману був Голокост на Західній Україні

Ми як равлики носимо свої доми за спиною: документи, картки, медикаменти. Тривоги заповнили собою все, стали повітряними, особистими, державними, політичними і військовими, тож рюкзак тепер став повсякденним. Нічого виняткового чи тривожного, просто в ньому – все моє життя

„Mała mama” niepostrzeżenie łamie zasady klasycznego budowania napięcia, podcina momenty domyślnie kulminacyjne. Operuje porażającą prostotą, wyjętą spod dyktatury gatunków: jest filmem o podróży w czasie

„Trans i pół, bejbi” Torrey Peters to mistrzowsko napisane czytadło, na przemian wyciskające łzy i śmiech, wzruszające i głęboko złośliwe. Ale siła tej powieści tkwi gdzie indziej: do melodramatycznych rozterek klasy średniej dopuszcza również trans dziewczyny

Nostalgia i żałoba to dwa najczęstsze tropy organizujące w nowej prozie myślenie o przeszłości. Śmierć jest granicą dzieciństwa. Poróżnia i skłóca tych, którzy o niej pamiętają. Tego, który umiera, zamyka w czasie niedokonanym

Lektura powieści „Dzieci” Jacka Paśnika przypomina scrollowanie mediów społecznościowych wypełnionych duchologicznym kontentem

Niespotykanie wysoko brane tony sąsiadują w poezji Aldony Kopkiewicz z językiem, jakim mówimy do siebie, kiedy nikt nie patrzy, uproszczonym i ułomnym. Pound przechadza się pod rękę z Poświatowską

Najistotniejszym elementem „Kochanki Wittgensteina” jest zdanie Davida Marksona. Nie jakieś konkretne zdanie ani nawet nie każde zdanie powieści, ale raczej zdanie jako takie. Ilu pisarzy mówi nam, że ich powieść jest złożona ze zdań? Ilu ma taką odwagę?

„Schron przeciwczasowy” Gospodinowa, utwór pod wieloma względami znakomity, przegrywa w tej dziedzinie, w której najbardziej chce wygrać – na polu wizji przyszłości

Wirtualność wystawy daje zupełnie inne doświadczenie zwiedzania. Możemy do niej wejść na chwilę, rozejrzeć się, wyjść i za kilka dni wrócić. Nie musimy w niej spędzać kilku godzin ciągiem jak w fizycznym muzeum – mówią twórczynie Wirtualnego Muzeum Antropocenu

Gdzie bije teraz serce muzyki gitarowej? Pewnie powiecie, że w Wielkiej Brytanii, gdzie kwitnie postpunk pod postacią: Black Country, New Road, Squid czy Black Midi. Prawdziwa rewolucja dzieje się jednak gdzie indziej. Na Saharze i w Sahelu. Na potańcówkach, ogniskach i weselach

Po tegorocznej edycji rozgorzały spory na temat reformy konkursu. Okaże się dopiero, czy to jedynie przejściowy kryzys, czy rzeczywiście dotychczasowy model Eurowizji się wyczerpał i trzeba poszukać alternatywy

Debiutancka płyta supergrupy The Smile (z muzykami i producentem Radiohead w składzie) nie jest albumem w rodzaju 1001 drobiazgów. Utwory stoją w bezbłędnym szyku i konsekwentnie, jeden po drugim, zwiastują katastrofę i rozpad dawnego porządku

W dzieciństwie czas upływa nam bardzo powoli, bo większość rzeczy zdarza się nam po raz pierwszy. Ale czy ktoś z nas był aż tak dorosły, żeby wiedzieć, co robić, kiedy zaczyna się wielka wojna?

Tworzymy listę queerowych lektur i pokazujemy, jak teksty kultury ewoluują, wzajemnie się napędzają i czerpią z siebie. W odcinku: Błażej Warkocki, Piotr Sobolczyk, Izabela Morska i Krzysztof Zabłocki

Podobało nam się to życie na granicy miasta i wsi, urbanizacji i przyrody, prowincji i stołecznego megapolis. Tutaj czuliśmy się wolni. Żartowaliśmy sobie nawet, że w Buczy jest jak w bajce

Jak to możliwe, że tuż przy warszawskim Barbakanie na początku XXI wieku przez kilka lat z powodzeniem działał klub oferujący queerowe występy artystów z zagranicy, performanse rodzimych artystek i wizyty w darkroomie? I co oznaczało zamknięcie tego miejsca w 2006 roku?

Maskujące funkcje subkodów oraz rytuałów ulegają zmianom. Zależą i od indywidualnych, i grupowych potrzeb oraz możliwości. Od czasów, od polityki, przestrzeni… Jak więc przystało na to, co queerowe – to kwestia złożona

Małgorzata Mirga-Tas wystawą „Przeczarowując świat” w Pawilonie Polonia zdobyła serca weneckich biennalowiczów. Moje jej szyte obrazy skradły już dawno

Twórcy „Ale z naszymi umarłymi” przechwytują krytykowany dziennikarski język i całe przedstawienie operuje właśnie w tym rejestrze – zajawki, fejku, niesprawdzonej informacji, podkręconego komunikatu wyjętego na pasek na dole ekranu

Czytając teksty o niesprawiedliwości systemu teatralnego, zastanawiałam się, jaka niesprawiedliwość dotyka ich autorów. Pytałam: czy ten tekst, ta recenzja powstaje w godnych warunkach?

Spektakl „Marzenia polskie” w reżyserii Jędrzeja Piaskowskiego jest także opowieścią o zespole Starego Teatru, znanym ze znakomitych, otaczanych kultem przedstawień, ale też przecież ze swojej kapryśności, chimeryczności i buty

Цієї весни ми не мріяли на балконі. У нашому районі отаборилася частина російських військ, вони влаштували в санаторії катівню

„Rozdzielenie” wygląda jak połączenie paranoicznej fantazji z prozy Dicka z biurową satyrą z „The Office”, a wszystko to osadzone w świecie z któregoś ze scenariuszy Charliego Kaufmana

W wizjach Apichatponga ludzie obcują z duchami, wspominają poprzednie wcielenia, byty ludzkie i pozaludzkie koegzystują ze sobą

Będę dalej robił takie filmy, jakie robiłem przez całe moje życie. Będę je pokazywał – i oglądał – w kinie – mówi włoski reżyser, zdobywca Złotej Palmy. Jego najnowszy film, „Trzy piętra”, właśnie wszedł do polskich kin

„Babi Jar” to film intrygujący i ważny, ale też kontrowersyjny i wymagający od widza nieustannej czujności – ciągłej niezanikającej świadomości, na co ów widz w istocie patrzy

Przez ostatnie dziesięciolecie Warszawa w literaturze potworniała: pożerała kolejnych ludzi, najchętniej przyjezdnych i ambitnych

„Dom ojców” Andrzeja Muszyńskiego to zaskakująco radykalny powrót do myślenia mitycznego. Wieś nie jest tu ani egzotyzowaną przestrzenią, ani tłem klasowych napięć

Gromadziłam informacje, czytałam donieckie wiadomości, fora. Rozmawiałam z ludźmi, którzy wyjechali z Donbasu, zbierałam ich wspomnienia. Chciałam, żeby to była bardzo uczciwa książka – mówi autorka „Córeczki”

Książka nie zawsze musi nas czegoś uczyć. Człowiek (nawet ten niepełnoletni) jest istotą o wiele bardziej złożoną – o współczesnej literaturze dla dzieci

Leo Lipski zapisywał jedne z najbardziej dotkliwych i niezwykłych zdań w historii polskiej prozy. Jednak erotyczna śmiałość i przekraczanie obyczajowych tabu nie były łatwo przyswajalne dla purytańskich gustów odbiorców

Wszystko jest tu przesiąknięte gęstą, duszną atmosferą. W „Norco” nie tyle się gra, ile się je wdycha, dryfując w naftowych oparach

Pisanie dla dzieci stawia w sytuacji brutalnej szczerości: albo rozumiesz i wiesz, co chcesz powiedzieć, albo nie – mówią twórczynie „Kosmosu dla Dziewczynek” w dwutygodnikowym cyklu o czasopismach

Współczesna muzyka przeżywa wielowymiarowy zwrot w kierunku świata roślin. Niestety, ta potrzeba wglądu w życie roślin i empatia wobec nich wydają się odwrotnie proporcjonalne do ich malejącej obecności wokół nas

Zamiast udowadniać, że „inny pop jest możliwy”, Charli XCX na swoim najnowszym albumie „Crash” postawiła na ultrapopowość: rozumianą tu jako przystępność i absolutną zbieżność z radiowymi trendami z ostatnich kilkunastu lat

Ruszyliśmy w Dwutygodniku z działem ukraińskim. W odcinku rozmowa z pisarzami Sofiją Andruchowycz i Andrijem Lubką oraz redaktorką nowego działu Virą Baldyniuk

Ukraińcy, z zaciętością, wściekłością, przepełnieni chęcią zemsty, wśród zgliszcz i ruin tworzą normalność dla nowego ukraińskiego społeczeństwa. W plenerach malują nowe pejzaże, organizują wystawy, aukcje, wyjeżdżają w trasy koncertowe

W drugim odcinku serialu „Dwutygodnika” opowiadamy o początkach ruchu LGBTQIA+ w Polsce, próbach organizowania się i pierwszych wyjściach w przestrzeń publiczną

Antologia „Cała siła, jaką czerpię na życie” to właściwie powieść współczesna, bazująca na autentyzmie i dowodząca, że poprzez okazanie własnej kruchości można pokazać siłę

Ekskluzywność, czyli wykluczanie, niepokazywanie kogoś, ponieważ pokazuje się kogoś innego, to nieodłączny element działania każdej instytucji – kuratorki i krytycy analizują aktualną kondycję instytucji sztuki i zastanawiają się, jak powinny zmienić się w przyszłości

Z rocznym opóźnieniem spowodowanym pandemią powraca weneckie Biennale Sztuki. Kuratorka tegorocznej edycji, Cecilia Alemani, przywraca wiarę w sens wielkich imprez

W „Filoktet ex machina” twórcy i twórczynie zderzają posthumanistyczne fantazje – modyfikacje genetyczne mogące eliminować ból – z realnym doświadczeniem chorej osoby

„Rohtko” prowokuje do stawiania pytań o to, jaka jest jego wartość, ale również jaka jest jego cena – dla ilu pokazów warto przewozić gigantyczną scenografię? Jak spektakl sytuuje się w przestrzeni kulturowej krajów, w których znajdują się koprodukujące teatry? Kto jest w stanie odróżnić Rothkę od Rohtki?

Trudno w polskim teatrze o kogoś, kto lepiej zarządza sceniczną metaforą rozpadu niż Krystian Lupa. Szukajcie, ale nie znajdziecie

W normalnych warunkach, po publikacji dokumentu tak istotnego jak raport IPCC pojawiłyby się liczne reakcje w mediach i z ust polityków. Podłączony do kroplówki z wojennymi newsami, w narkotycznym stuporze świat nie zwrócił jednak na raport zbytniej uwagi

«Не можу дочекатися, – сказала вона, – коли ця війна посуне далі, коли вона увійде сюди, на ці вулиці, і пошириться далі, на захід. Бо насправді вона вже тут, вона вже всюди»

Я збирала інформацію, перечитувала донецькі пабліки того часу, тамтешні форуми. Розмовляла з людьми, які виїхали з Донбасу, збирала їхні спогади. Я хотіла, щоб книга була дуже чесною – говорить авторка «Доці» Тамара Дуда

Все треба було на вчора: бронежилети на передову, матраци на шелтери, дитяче харчування на Охтирку, водія на Маріуполь і текст на Європу про те, що таке українська культура, і чим вона відрізняється від російської

Przejścia podziemne i naziemne, bary z fast-foodami, kioski, ciemność z wybijającymi się gdzieniegdzie pojedynczymi światłami neonów, cały ten romantyczny Hongkong z filmów Wonga Kar-Waia – był także pejzażem mojego Radomia, miasta poprzemysłowego, biednego i sypiącego się

W „Wikingu” Eggers usiłuje podkreślać ambiwalencję swojej opowieści, lecz proponowane przez niego interpretacje nie różnią się za bardzo. To różnica między „Conanem Barbarzyńcą” a „Grą o tron”

Przez trzy lata pracy opiekuńczej dużo dowiedziałem się o polskich rodzinach. Ludzie bardzo potrzebują świeckiego rozgrzeszenia

Jeśli ktoś sądzi, że o kulturowej dominacji białego Amerykanina powiedziano już wszystko, to powinien się przyjrzeć węzłowi, który splata Ishbel Szatrawska w „Żywocie i śmierci pana Hersha Libkina z Sacramento w stanie Kalifornia”

„Wolnoć” Marcina Kołodziejczyka to proza stawiania siebie poza nawiasem. Narracja, która odgradza się tujami od tych, którymi gardzi. Czyli właściwie od wszystkich

To Mangueliański ideał: spłonąć razem z własną biblioteką, nigdy nie zaznać straty księgozbioru. W „Pożegnaniu z biblioteką” Manguel pisze, że biblioteki określały jego świadomość, składały się na to, kim jest, były azylem i jego odbiciem

Po wojnie w Ukrainie BigTech nigdy nie będzie taki sam, a internet zmieni się na zawsze. Chociaż niekoniecznie na lepsze

Trzeci album Rosalíi, „MOTOMAMI”, to głośny manifest kobiecości – niezależnej, wojowniczej, bezczelnej. Środkowy palec, który pokazuje maczystowskiej kulturze, jest uzbrojony w kilkucentymetrowy brylantowy paznokieć

Dziś granie koncertów, branie udziału w różnych inicjatywach ma sens na zupełnie innym poziomie niż przed inwazją. Kiedy wychodzę na scenę, to nie jest rozrywka. To moja płaszczyzna walki – rozmowa z wokalistkami polsko-ukraińskiego zespołu Dagadana

Twórczynie i twórcy albumów „Rzeczy ostatnie” i „Community of Grieving” uznali, że dzisiaj trzeba śpiewać o żałobie. I że wiarygodny język można odnaleźć w ludowych pieśniach pogrzebowych. Potraktowali jednak materiał źródłowy w skrajnie odmienny sposób

W polskich magazynach gejowsko-lesbijskich z lat 80., „Filo” czy „Etapie”, odnaleźć można specyficznie polski queer. Nie był on jednak zakonserwowany za szczelnie zaciągniętą żelazną kurtyną

W podkastowym serialu Dwutygodnika opowiadamy o naszej polskiej powojennej queerstorii i o tym, co ukształtowało współczesny ruch praw osób nieheteroseksualnych

Początkowo błędnie zaszufladkowałam mojego bohatera, Alexa, jako „homoseksualistę”. W polskim dyskursie publicznym historia osób transpłciowych, niebinarnych, wymykających się klasycznym kategoriom, jest nadal niewidoczna

Czy mitologiczno-artystyczna kreacja Ukrainy może stać się miejscem wspólnym dla obu współczesnych, obarczonych wzajemnymi historycznymi resentymentami społeczeństw: polskiego i ukraińskiego?

Symbol, który zaprojektowałam, miał jednoczyć i zachęcać kobiety do wyjścia na ulice, a nie straszyć i ociekać krwią – mówi autorka identyfikacji wizualnej Strajku Kobiet

„Ekoaktywistka, aktywistka LGBTQ+, weganka, feministka, artystka we mnie zamilkły. Teraz jestem na służbie” – o twórcach teatralnych, którzy zostali w Ukrainie

Bobrowe rozlewiska, nadrzeczne łęgi, wszystkie te gęste łoziny to taka Amazonia strefy umiarkowanej. Płazy, ryby, ptaki, ssaki, one wszystkie w sposób naturalny kręcą się w sąsiedztwie bobrowych zapór, bo mają tam wyjątkowo dogodne warunki do spędzania czasu

Неможливо визначити, з якого боку від «тріумфальної арки» – «мирний» і «нормальний» світ, а з якого – світ війни, хто й куди мав би переходити, якщо й так майже все забуто, перекручено й спотворено, немає жодних координат чи орієнтирів

Wygrzebuję wstępną wersję tego tekstu z czeluści komputerowego dysku we środę 23 lutego, w Międzynarodowy Dzień Walki z Depresją. Wysyłam propozycję redakcji, jeszcze nie wiedząc, jak bardzo jestem już spóźniona: po środzie przychodzi czwartek, rosyjskie czołgi przekraczają ukraińską granicę

Sytuacja, powiedzmy sobie uczciwie, dość absurdalna. Na środku chodnika w mieście człowiek zatrzymuje człowieka i mówi: „Stop! Jaki jest sens pana życia?”

Współczesne kino ukraińskie powstaje w społeczeństwie doświadczającym wojny i jest w dużej mierze finansowane przez państwo, które tę wojnę prowadzi

Sposób kadrowania, operowania światłem każe widzieć w „Duchu śniegów” rzecz, że tak powiem, artystyczną, ale podbicie obrazu pseudofilozoficznym monologiem sprawia, że całość wiele traci

Na przekór poczuciu bezsilności słowa wobec narastających kryzysów wracam wciąż do wierszy. Między innymi po to, żeby zrozumieć, idąc za pytaniem Serhija Żadana, „jak mamy teraz z tym wszystkim żyć?”

Nie chciałem porzucać pisania po rosyjsku, bo to język mojego dzieciństwa, pierwszych książek i pierwszych słów. Ale 24 lutego 2022 roku postanowiłem: żadnego tekstu po rosyjsku nigdy już więcej nie wydam

„Gniazdko dudków” to inna cywilizacja. Zestawienie czterech nazwisk autorów i tłumaczy jest ekscytujące i może powstrzymać recenzentów przed lekkomyślnym, uzurpacyjnym „niekoniecznie”

Nilüfer Yanya łączy ze sobą indie, pop, soul, rock, jazz, R&B i co tam jeszcze checie. To nie żadna retromania czy muzyczny cosplay, ale prawdziwa demonstracja kompozytorskiego talentu

Uchodźcy często niosą koty schowane za pazuchą. Czasem przerażone kocie oczy wyglądają z tekturowych pudełek. Z psami jest nieco łatwiej, mogą same iść na smyczy. Chyba że są spłoszone hałasem i chaosem. A jednak nie ma czegoś takiego jak koci czy psi uchodźca

Weszłyśmy do muzeum. Ja podglądałam sposób mocowania dzieł, koleżanka konserwatorka, jak położyli werniks. Przyglądałyśmy się tak wnikliwie, że włączył się alarm. Spaliłyśmy się ze wstydu – opowiada koordynatorka wystaw w Muzeum Sztuki w Łodzi

Na pierwszy plan Skrzywanek wyciąga materialność i konkret umierania. Zupełnie odwrotnie, jako pierwszy w polskim teatrze i dramacie, śmierć Jana Pawła II wyobraził na scenie Jan Klata – o inscenizacjach życia i śmierci papieża w polskim teatrze

Kompromituje się obraz reżysera czy autora, który wszystko wie, może usiąść za biurkiem i napisać historię jakiejś grupy, polegając tylko na swojej wyobraźni. My, twórcy, musimy uważnie słuchać rzeczywistości, żeby móc o niej opowiadać – rozmowa o pracy z ekspertami w teatrze

W teatrze względnie łatwo wybacza się zaplanowany skandal, eksperyment, który zjada własny ogon, ale jednej rzeczy nie sposób wybaczyć – nudy. A tej w „Don Juanie” Rychcika nie brakuje

Punktem wyjścia w pracy nad spektaklem był dla Anny Smolar Strajk Kobiet i zapisane w zbiorowej pamięci obrazy przemocy policji

Хай там як, але до 24 лютого 2022 року я вважав, що писатиму один роман російською, один українською – і так протягом усього життя. Але вирішив, що жодного тексту російською мовою більше ніколи не видам

Слова бліді, слабкі, безпомічні, пласкі, непридатні. Вони так далеко від цього болю, жаху, від цього страху, від цього крику і цього запаху, розірваної шкіри, від крові свіжої, крові, що запеклася, крові, змішаної з болотом

Еко-активістка, ЛГБТК+ активістка, веганка, феміністка, мисткиня всередині мене заткнулись і ми просто працюємо, просто несемо службу

O życiu muzyka alternatywnego w Warszawie XXI wieku trudno zrobić film – mało tu romantyzmu. Zrobiła się z tego branża jak każda inna. Networking i odpisywanie na maile – oto prawda o niej. Mam więc problem z uwierzeniem w stawki, o których opowiada film Habowskiego

W komiksie „Shankar” Mazzitelli i Alcatena stworzyli swoisty leksykon światowej kultury, który z jednej strony imponuje rozmachem i bogactwem, a z drugiej dowodzi, że chociaż zmieniają się konteksty, motywacje pozostają stałe

Pisarz to przede wszystkim mięso, kości i krew, które mogą zostać zniszczone przez kulę. A dopiero potem człowiek, który pracuje słowami

Bardzo przekonująco brzmią w poezji Janickiego refleksje dotyczące powstawania refleksji i tego, co i jak z naszymi myślami robimy. Albo co one robią z nami

„Gdzie jesteś, piękny świecie” toczy się w napięciu między gadaniem o sobie i gadaniem o świecie, między poglądami a życiem. To stąd wyłania się podstawowy dylemat tej książki: po co czytać Sally Rooney, kiedy świat płonie?

Zachód ogląda wojnę w Ukrainie jak „Gwiezdne wojny”. Ma nowego Luke'a Skywalkera i nową armię Imperium Galaktycznego. Oznacza to, że wojnę informacyjną na froncie, który był dla niej najbardziej istotny, Ukraina już z Rosją wygrała

Big Thief to jeden z najlepszych koncertowych zespołów, jakie widziałem. Może dlatego, że ich piosenki powstają na żywo, w podróży, a nie w wypasionych studiach. Refreny i chwytliwe frazy instalują się w głowie jak cudowne złośliwe oprogramowanie

Stwierdzenie „grywałem z Władkiem Jagiełłą” brzmi trochę arogancko. Uczciwiej byłoby powiedzieć: pilnowałem się, by nie wypaść z pędzącego pociągu – fragment wspomnień Antoniego „Ziuta” Gralaka o warszawskiej bohemie jazzowej

W indonezyjskiej muzyce nic nie jest zabronione, nie ma żadnych faux pas. Nie możesz nikogo obrazić tym, jak grasz. Jasne, coś się może nie spodobać ze względów estetycznych, ale nigdy nie słyszałam oskarżeń o szarganie czy sprzeniewierzenie się tradycji

„Nie spełniły się nasze fantazje, że będziemy robić sztukę krytyczną i świat się zmieni” – galerie, domy kultury, biblioteki zamieniły się w miejsca zbiórek, sortownie rzeczy, świetlice, kuchnie i noclegownie

Gdyby głos kobiet i mężczyzn tyle samo znaczył, niczyj syn nie trafiłby na front. Ta wojna jest wypadkową przyzwoleń i zaniechań, regresywnym mechanizmem obronnym świata, który musi odejść na zawsze

W mojej powieści próbowałem wyjść poza format dziennikarsko-humanitarny, w którym uchodźcy zawsze są tylko tematem do odfajkowania. Jednym z „problemów współczesności”, który traktujemy z dystansu

Napaść Rosji na Ukrainę uświadomiła wszystkim krajom poradzieckim, że nie da się zachować niepodległości i żyć w dobrych stosunkach z Rosją

24 lutego zaczęła się wojna i przyszłość Pawilonu Ukraińskiego po raz kolejny stanęła pod znakiem zapytania

Poznańska wystawa „Polityki (nie)dostępności” skłania do przeformułowania starych porządków, do których przywykliśmy i które traktujemy jako naturalne

Spektakl „Mieszkanie na Uranie” w reżyserii Michała Borczucha sprawia wrażenie zawieszonego między nakazem słuszności a żywiołem teatralności. Niestety, ostatecznie wygrywa dydaktyzm

„Sen nocy letniej” Garbaczewskiego jest hołdem dla grzybni-nieskończoności, która uwypukla ludzkie słabości, śmiertelność ciał

W tym jednym życiu Joanny krył się cały ogród o rozwidlających się ścieżkach. Chciałabym napisać coś na pocieszenie, ale nie umiem oderwać się od myśli, że ten ogród stracił swoją opiekunkę, i ogarnia mnie wtedy lęk – co teraz z nim będzie?

Зараз й Харкова майже немає. Історична архітектура центру міста, як і спальні райони майже втрачені – художник Павел Маков мав залишити місто

Чи забуваєш ти про війну, на мить про неї забувши? Чи не думаєш про неї, коли спиш? Імовірно, відволікаючись на звичайне життя – ти намагаєшся втекти, заховатися

Prawie nic u Reevesa nie jest na niby i zarazem wszystko jest na niby. Jego Batman nie ma supermocy, nie umie latać, dostaje ostry wycisk od zbójów, można go powalić na kolana zwykłą pałką. A równocześnie potrafi uchylać się przed kulami jak Neo i brać te kule na klatę jak Hulk

Znajomy powiedział mi, że opowiadania Harukiego Murakamiego przypominają styl moich filmów i że mogą mi się spodobać. Rzeczywiście, gdy zacząłem się w nie wgłębiać, poczułem, że wszystkie mają podobną atmosferę do tego, czego sam szukam – mówi jeden z najciekawszych japońskich reżyserów, którego najnowszy film właśnie wchodzi do kin

Baker twierdzi, że na swojej drodze spotkał mnóstwo postaci takich jak Mikey, główny bohater „Red Rocket”: wygadanych fantastów, rozkochanych w sobie i we własnej narracji, którzy podążają krok w krok za aktorkami porno i próbują coś ugrać na ich talencie i pozycji

„Inni ludzie” Aleksandry Terpińskiej to dwa śmieszno-straszne dni z życia Warszawy, codzienna bieganina wsadzona w brudne zwierciadło karykatury, odurzona nie smogiem, ale dymem z wytwornicy dymu

Kiedy byłam pisarką, badałam traumy, poczucie winy i totalitaryzm. Teraz trauma rozrywa nas od środka. Ale też ciasno splata się z poczuciem wspólnoty i troski o innych. Uwolniła energię, która nie była dostępna w normalnym czasie

Setne urodziny Jacka Kerouaca świętowane są nie tylko w Lowell, gdzie się urodził, i nie tylko w San Francisco. Dlaczego właśnie ten pisarz z Ameryki jest tak sławny, kultowy, legendarny albo po prostu popularny, mimo że umarł już ponad 50 lat temu?

Toniemy w zalewie fejków – i to nie tylko tych prorosyjskich. Nawet jeśli wiedzieliśmy, że tak będzie, kiedy wojna wybuchnie, chyba nie zdawaliśmy sobie sprawy, jak bardzo będziemy na to podatni

Książka Sary Marcus „Do przodu, dziewczyny!” rozpięta jest między troskliwą pamięcią o Riot Grrrl jako momencie czegoś nowego, ważnego i wciąż rezonującego a konwencjonalną wizją punku jako doświadczenia, z którego należy wyrosnąć

Mark Lanegan był jak połączenie Toma Waitsa, Leonarda Cohena i Nicka Cave’a. Od każdego z nich jest jeszcze bardziej depresyjny, jeszcze bardziej autodestrukcyjny

Nawet gdy improwizuję, myślę dużą formą, długim odcinkiem czasowym. Lubię siebie i publiczność wciągnąć w jakąś historię. Siadam w danym miejscu, jednoczę się z nim, dostosowuję się do tego, co mnie otacza, do ludzi, nastroju i akustyki

Gdzieś w tym pasie ziemi, ni to polskiej, ni to ukraińskiej, między płotami, które oddzielają bezpieczeństwo od zagrożenia, cisnęli się ludzie, owinięci w różnokolorowe koce. Kobiety. Z dziećmi na rękach. Z dziećmi trzymanymi za ręce. Z dziećmi ciekawie zerkającymi w stronę Polski

To, co robiliśmy, było poza nawiasem. Skoro nic nie mogło uzyskać aprobaty, wszystko było równie złe – ale tym samym równie dobre. Skoro wszystko było zboczone, to i wszystko niewinne. Byliśmy drużyną Robin Hooda, szeryf i tak chciał nas powiesić

W mediach społecznościowych toczy się nieustająca walka. Obserwujemy autentyczne spory między Ukraińcami i Rosjanami. Nagle staliśmy się ekspertami od czołgów i wyrzutni rakietowych. I chyba wszyscy uświadomiliśmy sobie znaczenie propagandy wizualnej

Wiera zebrała całe dotychczasowe życie swojej rodziny w małym plecaczku oraz reklamówce, w której każde z jej dzieci trzymało swojego ulubionego misia. Oleg miał natomiast plecak turystyczny, z którym wyglądał jak licealista wybierający się na weekendowy wypad za miasto

Wystawa Małgorzaty Mycek to szczery pamiętnik kreślony żarówiastymi farbami, w którym natura rozjeżdżana jest czerwoną kosiarką i ogłuszana siekierką

Zabrałam ze sobą tubę z pracami, niewielki plecaczek z dokumentami i komputerem oraz moje dwuletnie dziecko – mówi ukraińska artystka, której udało się przedostać z Kijowa do Warszawy

Widzimy Ukraińców, którzy uciekają ze swoimi zwierzętami, ukrywających się w bunkrach z kotami i psami. Chyba pierwszy raz odbywa się to na taką skalę – mówi autorka książki i wystawy o zwierzętach w wojsku i na wojnie

Kultywowanie pamięci o rzekach, których już nie ma – jak na wystawie w Muzeum Woli – wydaje się szczególnie ważne teraz, w świecie styczniowych burz i przewróconych lutowymi wichurami drzew

Письменник – це все-таки спочатку м’ясо, кістки і кров, які може знищити куля, а вже потім людина, що працює з словами

Branagh, wytrawny reżyser, który na swoim koncie ma zarówno „Hamleta”, jak i „Kopciuszka”, nie potrafi się zdecydować, w jakim nastroju chce utrzymać „Belfast”

Lajkonomia jako ostateczny horyzont zdarzeń. To chyba dlatego kinu tak trudno się o tym opowiada – po prostu nie da się adekwatnie przedstawić powietrza

Gra „Uncharted” uchodzi za scenariuszowy gotowiec. „Jak można było to zepsuć?” – pytają recenzenci filmu w reżyserii Rubena Fleischera. Już to świadczy o fundamentalnym niezrozumieniu języka gier wideo

Eksces może być celem samym w sobie, może być wybrykiem. Ale może też uruchamiać mechanizmy zmiany. Sebastian Jagielski analizuje, idąc po śladach ekscesów, polską drogę do emancypacji. Drogę, z której się cofnęliśmy

Klucz do sukcesu Almodóvara w Polsce tkwi w swojskości. To nie jest kino rewolucyjne, ale jest to kino, w którym można się było i wciąż można się odnaleźć

Carrington przyznawała, że jako młoda kobieta miewała „ochotę, żeby zagłodzić się na śmierć” w ramach buntu wobec rodziny

Sporo dumałam nad żywą głupotą tego, co sobie serwujemy w spontanicznych wymianach zdań i zaczepek. Ich zapis układa się w kronikę bełkotów codziennych

Myślę, że taka jest ukraińska karma – z jakiegoś powodu mój kraj stoi na przedzie, jako pierwszy doświadcza czegoś, z czym świat się jeszcze nie mierzył. Z czymś, co jutro może stać się doświadczeniem globalnym

Solarpunk nie umie za bardzo w memy. Być może dlatego, że próbuje stworzyć nową pozytywną wizję świata zamiast rozbrajać śmiechem naszą i tak już kulejącą rzeczywistość

To chyba najbardziej ponura i brudna płyta Trupy Trupa, która od początku ma przytłaczać, bić po twarzy, wwiercać się w mózg jak paranoiczna myśl skazańca

Spakowaliśmy się w dwa plecaki, ja, mąż i trójka dzieci. Lotnisko wyglądało jak sceneria filmu apokaliptycznego. Talibowie już mnie szukali – mówi Nilofar Ayoubi, aktywistka, przedsiębiorczyni, dziennikarka, od pół roku mieszkająca z rodziną w Warszawie

W ciągu paru dni skrupulatnie budowany światopogląd przestał się pokrywać z najprostszymi emocjonalnymi odruchami. Trzeba będzie wiele wysiłku, żeby poukładać sobie sprawy na nowo: relacje z armią i nagą przemocą, z państwem i patriotyzmem, z dobrem i złem

Kraje prowadzące wojnę napastniczą i łamiące prawa człowieka powinny być wykluczane z zawodów sportowych. Presja ma sens, niemal z dnia na dzień jest w stanie wywrócić świat sportu do góry nogami

W poprzednim życiu byłam pisarką. Moja dzielnica w Charkowie, która nazywa się Sałtiwka, jest pod ostrzałem od pierwszego dnia wojny

Dziesięcioletnia Marta wzięła ołówek, napisała wielkimi drukowanymi literami „MY NIE ŻYCZYMY SOBIE WOJNY” i przykleiła kartkę na oknie

Jeśli chcemy walczyć o wartości – a na pewno musimy walczyć z tymi, które wyznaje Putin – to musimy się im uważnie przyjrzeć. I precyzyjniej nazywać to, co warte pielęgnowania: solidarność, troskę o słabszych, pokój, prawo do niecierpienia i nieumierania. Ale też do niezabijania

Jest w sztuce Marty Krześlak beztroska, bezcenna wobec dominującej u młodych artystów powagi: umiłowanie kiczu, trochę bałaganiarstwa, pozostawienie obiektów samym sobie

Pogrzeb odbywa się na Messengerze. Podczas rozmowy wspomina się zmarłego, wrzuca jego zdjęcia czy muzykę, którą lubił. Jest to jak najbardziej możliwe do wyobrażenia. Przecież  właśnie w czasie największych obostrzeń pandemicznych firmy pogrzebowe zaczęły robić relacje na YouTubie – mówi twórca wystawy „Wyobraźnia funeralna”

Dzielą je pokolenia i podejście do rzeźby. W Galerii Studio w Warszawie Alicja Bielawska rzuca nowe światło na „Poduszki erotyczne” Barbary Falender, ale nie wciela się przy tym w rolę drugoplanową

Najbardziej kuszące w teorii brzydkich uczuć jest to, że są wszędzie i mówią dużo więcej o teatrze jako instytucji i sferze publicznej niż katharsis i wielkie namiętności – mówią redaktorki książki „Teatr brzydkich uczuć”

W spektaklu Buszewicza wyobrażamy sobie lepszą rzeczywistość, w której seks jest konsensualny, pierwsze razy mimo wszystko udane, a o seksie możemy rozmawiać bez wstydu

Dramaturgia tańca uczy dużej elastyczności i wrażliwości na zmianę nie pozwala zastygnąć w bezpiecznych, sprawdzonych sposobach podchodzenia do pracy twórczej – mówią dramaturżki i dramaturg tańca

10-літня Марфа взяла олівець, написала великими друкованими літерами: МИ НЕ БАЖАЄМО ВІЙНИ і приклеїла аркуш на вікно

У минулому житті я була письменницею. Мій район у Харкові, який називається Салтівка, під обстрілами з першого дня війни

Serial o młodzieży jako gatunek – i jego odmiana w postaci serialu o „dzisiejszej” młodzieży – jest siłą rzeczy opowieścią dorosłych o dorastaniu, ich diagnozą tego, co w doświadczeniu nastolatków „uniwersalne”, a co „właściwe tej chwili”

W postawie moich bohaterek odnajdowałem potwierdzenie, że w tym fachu trzeba być hardkorowcem. Autodestrukcyjnie umacniałem się w poczuciu, że to jest właściwy etos pracy tłumacza: tłumaczyć książki wybitne i żreć kamienie – mówi autor „Trzech tłumaczek”

Dwóch recenzentów nazwało przekład „Mambo Dżambo” Ishmaela Reeda brawurowym. Sprawia mi to masochistyczną przyjemność, bo oznacza, że odbiorca nie wyczuł morderczej pracy, którą w to włożyłam – mówi tłumaczka literatury afrofuturystycznej

Jak się nie krzyczy na protestach, to zbiera się ciuchy, gotuje zupy, szyje maseczki, ustawia przelewy, podpisuje petycje. Nic dziwnego, że pojawił się inny styl robienia literatury, spleciony ze zmianami, jakie zaszły w naszych gardłach i nogach

Na tle popularnych opowieści o peryferiach „Białe noce” Urszuli Honek są wyjątkowe. Nie redukują postaci do ich klasowej przynależności. Pisarce udało się opowiedzieć o marginalizacji bez protekcjonalnych czy dydaktycznych tonów

Słodkie pieski są wynagrodzeniem za skrolowanie telefonu, za dzielne przedzieranie się przez clickbaity i gorące polityczne dyskusje w sieci. Dzięki nim przeciążony umysł ponownie nabiera sił, żeby wrócić do przyswajania nęcących reklam

Wzbierająca fala patozjawisk przenosi nas w samo centrum dyskusji o mediach i demokracji. Patoestetyka to spełnienie obietnicy bezpośredniości, którą złożył internet

Chleb, krągłe bułki, chałki z kruszonką, croissanty, foccacie, muffiny. I to nagłe pragnienie, by zanurzyć w nich twarz

Weeknd czegoś pragnie, ale równocześnie przed czymś ucieka. Gonią go wyrzuty sumienia, ograniczenia gatunku, z którym się kojarzy, i rola umęczonego toksycznego samca

Inwazja ja dokonała się już dawno. We współczesnych tekstach zostaje ono jednak ucieleśnione, ugenderowione  – bada przedmiot swojej refleksji, jednocześnie badając własne uwarunkowania społeczno-kulturowe

Po co wprawiać rzeczy w ruch? Czy przedmioty potrzebują swoich narracji? Na czym polega projektowanie rozkładu? – w podkaście rozmawiamy o skomplikowanych relacjach człowieka z rzeczami

Czy uznanie własnej podatności na wpływ czynników zewnętrznych, własnej słabości, kruchości, własnej vulnerability nie wyzwala nas bardziej niż fantazje o autonomii?

Cóż mogę powiedzieć o zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie? Że nigdy chyba nie oglądałam zawodów w takim poczuciu osamotnienia. Mam wrażenie, że nikogo poza mną to nie interesuje, prócz jednego kolegi i może dwóch innych, którzy włączają się na skoki

Przed wojną prawicowe gazety nazywały ich „gangreną moralną”, policja „pederastami”, a lekarze „cynedami”. Oni sami mówili o sobie „cioty”. Posługiwali się kobiecymi imionami i ksywkami. Nawet dzisiaj, z perspektywy stulecia, wymykają się kategoriom, rozsadzają język

Jeśli przez wiele lat na zmianę robisz premierę i stajesz na barykadzie w obronie kolejnych rozwalanych teatrów, obserwujesz bezwzględność władzy i to, jak kompetentni ludzie są wymieniani na „swoich”, nie myślisz: ale super, też tak chcę! – mówi nowa dyrektorka Teatru Dramatycznego w Warszawie

Czy możemy zgodzić się na opowieść o przyrodzie, która nie będzie jej demonizować ani infantylizować? Nie podkreślać nadmiernie ani jej obcości czy anomalii, ani radykalnego podobieństwa?

„Nie patrz w górę” to film dla przekonanych, a nie dla niedowiarków, którzy tryumfują, kiedy zimą widzą śnieg

W „Tragedii Makbeta” są intryga i jednostkowe szaleństwo, ale nie ma prawie Coenowskiego chaosu, żywiołu przypadku, różnorodności typów ludzkich i ich interakcji nakręcających spiralę nieszczęścia

Twórcy filmu bardzo chcą pomóc Gierkowi. Tak bardzo, że narzuca się znane powiedzenie: chroń nas, losie, przed przyjaciółmi, z wrogami sami sobie poradzimy

Najnowszy film Ozona, jak i inne filmy, które podejmują temat eutanazji, zadaje pytanie o to, co we współczesnej postchrześcijańskiej cywilizacji mogłoby znaczyć pojęcie „dobrej śmierci”

„Nie wiem, czy się jeszcze przyzwyczaję do tego, że Ania jest ze Szczytów, ale nie mam nic przeciwko, żeby moja mała bratanica już poznała Anne, nie Anię” – esej o nowym przekładzie „Ani z Zielonego Wzgórza” i życiu Lucy Maud Montgomery

Annie Ernaux, jedna z najbardziej wpływowych pisarek we Francji, szuka tego, co trudne, co stanowi wyzwanie, co będzie budziło opór. Ale sama zachowuje prawie kliniczny dystans. Nie pogrąża się w emocjach – interesuje ją dążenie do prawdy przeżycia

Samo „wciąganie w poetycką grę” do niczego nie prowadzi. Powinno nam zależeć na takiej poezji, która stawia konkretne pytania i tezy. Na wierszach, które chcą coś znaczyć raczej niż tylko pobudzać – polemika z Joanną Piechurą

Poezja Laury Osińskiej, prezentowana przez Annę Adamowicz w tomie „zmyśl[   ]zmysł”, to most między wyzwoloną, postemancypacyjną, queerową reprezentacją a tymi, które i którzy są w innym miejscu mówienia o sobie

Podróż Fermora nie była podróżą ciała, które stawia nogę za nogą, marznie, bywa głodne, ale podróżą ducha, podmiotu unoszącego się nieco ponad wodami i lądami, zakorzenionego przede wszystkim w kulturowej ciągłości kontynentu

Może to konstrukcja opowieści o awansie wikła je w trudności, z których nie da się wybrnąć? Literatura woli historie samotnych bohaterów. A trudno w ten sposób opowiedzieć o tym, co zbiorowe, rozciągnięte w czasie, powszechne, powszednie

Nawet jeśli Agnieszka Jelonek tworzy językowe frazy, które wwiercają się w pamięć, powodują rozszerzenie źrenic i nieprzyjemne wzdrygnięcie – a potrafi to robić – to jakoś nie pali się do bardziej spektakularnych prób dekonstrukcji znaczeń

Choć urodziłem się w Łodzi, nigdy nie pojechałem na paradę techno, a na imprezę drumową wybrałem się raz. Burial robi muzykę taneczną dla ludzi takich jak ja – których pociąga bardziej idea niż praktyka nocy w klubie

W muzyce Titanic Sea Moon tli się niepokorny duch rockowego undergroundu lat 90., dekady, która lubowała się w gitarowych transach. Mniej tu jednak psychodelicznej jazdy, więcej ambientowego minimalizmu i redukcji dźwięków

„Kiedy myślę o tym, co tam przeżyłem, czuję, jakby ktoś ciągnął mnie do góry za włosy, a potem kilka razy rzucał z całej siły o ziemię. Taki jestem wściekły” – mówi Syryjczyk, który przekroczył granicę polsko-białoruską i dotarł do Niemiec

Duch krasnalizmu krąży nad Zamkiem Ujazdowskim. To właśnie nim przesiąknięta jest, wieńcząca zeszły rok, wystawa Młodych Zdolnych Seksownych w zreformowanym przez dobrą zmianę Project Roomie

W „Radiu Mariia” w Teatrze Powszechnym to Solidarność i upadek komunizmu stają się matrycą przełomu, w którą twórczynie spektaklu wpisują wizję końca katolicyzmu. Paradoksalnie wybierają jednak moment, w którym sojusz Kościoła i ruchu związkowego został ufundowany

Trzydzieści lat polskiego techno, podobnie jak trzydzieści lat wolnej Polski, to droga od euforycznej wolności do technokapitalistycznej antyutopii – o „Techno Rzeczpospolitej” w reżyserii Marcina Libera

Siłą spektaklu z Olsztyna, obok abstrakcyjnej formy, jest konkret opowieści, historii oceniania, kategoryzowania, reżyserskich łatwizn i banałów – o spektaklu „Łatwe rzeczy” Anny Karasińskiej

„C’mon C’mon”, podobnie jak poprzednie filmy Millsa, jest o tym, że nie za dobrze znamy samych siebie, a co dopiero innych. Ale przede wszystkim jest traktatem o wychwytywaniu dźwięków z codziennej kakofonii, o poszukiwaniu ciszy i o wsłuchiwaniu się w cudzy głos

Wybierając konwencję hagiografii, Verhoeven zanurza się w przeszłości. „Benedetta”  to alternatywna wersja historii, w której Cecil B. De Mille kręci filmy nunsploitation

Paul Thomas Anderson w „Licorice pizza” po raz kolejny udowadnia, że jest niezwykłym filmowcem. Potrafiącym zbudować świat w kilku ujęciach, opowiedzieć prostą historię, którą słyszało się tysiąc razy, zupełnie na nowo

„Taksówkarz” akurat trafił w dziesiątkę. Nie ma miesiąca, żeby ktoś o nim nie wspomniał. A wiele filmów, które spotkały się wtedy z o wiele cieplejszym przyjęciem, zupełnie zapomniano – mówi słynny scenarzysta i reżyser

„Titane” jest fantazją o życiu po bandzie, obfitującym w przeróżne transgresje. A także o wysoce specyficznej rodzinie, sfingowanej, lecz dziwnie prawdziwej. Ducournau chlusta wątkami i tematami, tworząc abstrakcyjną plamę, którą najlepiej potraktować na zasadzie testu Rorschacha

W nowym tomie Justyny Kulikowskiej – jak w „Białej wstążce” Hanekego – przemoc i zło zaczynają się od drobnych rzeczy, a kończą na niewybaczalnej krzywdzie

Mimo że okupuje ono czołowe miejsca w rankingach na najlepszy kraj do życia, coś wciąż gnije w państwie duńskim. Na tym jednak polega siła dobrej literatury, że grzebie i doszukuje się zgnilizny tam, gdzie panuje przekonanie, że wszystko jest w porządku – autorski przegląd literatury duńskiej

Do worka muzyki tradycyjnej wrzuca się wszystko, co podobno nie jest współczesne – mimo że jest grane dziś. Większość tego, co powstaje w krajach globalnego Południa. Interesuje mnie właśnie ta marginalizacja kultur muzycznych – mówi założyciel wydawnictwa JuJu Sounds

Zazwyczaj to zespoły grające muzykę współczesną „opowiadają o utworach” – nadają im ostateczny kształt podczas wykonania. W przypadku debiutu płytowego Spółdzielni Muzycznej to jednak wybrane przez nich utwory „opowiadają o zespole”

Przy lekturze nowego programu dla warszawskiej Zachęty wciąż powraca pytanie: ile jest w tym ślepego zadufania, a ile całkowitej nieznajomości instytucji, którą się obejmuje?

Niektóre pracują w Polsce od ponad 20 lat, inne od niedawna. Dzięki inicjatywie artystki Marty Romankiv 13 kobiet z Ukrainy założyło pierwszy w Polsce związek zawodowy pracownic i pracowników domowych

Entuzjazm, który „Obywatelka Kane” Janiczak i Rubina generuje wśród publiczności, całkowicie przysłania refleksję nad potencjalną porewolucyjną przyszłością: zróbmy coś, żeby było inaczej, a potem się zobaczy

Recenzja teatralna, najbardziej ugruntowana forma komentowania teatru, staje się coraz bardziej jałowa. Nawet jeśli niekiedy próbuje zawirusować system, ten wciąż nastawiony jest na kreowanie mistrzów i arcydzieł

„Kuliści” to rzecz o formie kulistej, jej materializacjach i emanacjach, o Ziemi, wiśni i jej pestce, o zmierzającej ku formie koła ławicy ryb, zjadającym własny ogon Uroborosie i o tym, że wyobraźnia choreograficzna jest nieograniczona

„Zakopany krajobraz” to projekt przedstawiający świadectwo historii ludzi, którzy stracili swoje miejsca zamieszkania i całe siatki społeczne w wyniku powstawania w ich sąsiedztwie kopalni węgla brunatnego

Nie wiem, co powie ten człowiek, więc próbuję z nim rozmawiać. Nigdy nie starałem się żadnego z moich bohaterów zgnoić czy przycisnąć do ściany. Dawałem im się wygadać − rozmowa z jedną z legend polskiego dokumentu

Czy dziś ktoś chciałby ubierać się jak bohaterowie nowego „Matrixa”? Nie sądzę, popkulturowa siła mitotwórcza serii zmalała właściwie do zera. Zresztą malała z odcinka na odcinek

Dzisiaj, można powiedzieć, jestem na bieżąco. Bardziej, niż bym tego chciała. Czytam wszystko, co wyszło. Nie z kaprysu bynajmniej – autorski przegląd literatury słowackiej

To gdzie właściwie jest ten słynny czeski śmiech? Co to mówi o nas, kiedy tak rozpaczliwie chcemy, żeby literatura, a najchętniej literatura skądinąd, przynosiła nam pocieszenie? – autorski przegląd literatury czeskiej

Coraz popularniejsza na polskim gruncie ekokrytyka – sposób odczytywania tekstu, który podkreśla splątanie podmiotu ludzkiego ze środowiskiem, niekoniecznie naturalnym – ma szansę odświeżyć obiegowe definicje zaangażowania literackiego

Czasem w obronie kogoś przed hejtem hejtuje się kogoś innego, i to zazwyczaj nie jest traktowane jak hejt, chociaż z definicji jest hejtem

Gdy zabieram się za odszumianie starych nagrań, znajduję warstwy ukrytych dźwięków. Wszystko zaczyna żyć inaczej. Przy oczyszczaniu trzeba uważać, żeby niczego nie zgubić

„Speechless” to najambitniejsze przedsięwzięcie w karierze Karoliny Rec. Na wypełnionej wokalizami i przetworzonym głosem płycie pojawiają się wielkie tematy: przyroda, fascynacje początkami ludzkiej historii i rozwojem społeczeństw, napięcia między mitologią i nauką

Zawsze chciałem grać muzykę, która sprawi, że ludzie poczują się lepiej. Pociągały mnie uniwersalne przekazy, jak w muzyce tradycyjnej. Gdy pojawia się przede mną świat muzyczny, którego nie rozumiem, to chcę go zgłębić

Profesorka biologii i badaczka oceanów Antje Boetius opowiada o teatrze antropocenu, który współtworzy, a z Marceliną Haremzą rozmawiamy o permakulturze i kłopotach z... rozmawianiem o niej

Urodziła się w 1908 roku, przed wojną należała do elity eksperckiej, realizując najważniejsze projekty krajobrazowe w II RP – rozmowa ze współautorką książki poświęconej Alinie Scholtz

Tłumaczenie sztuki na słowa to nieustanne potyczki z frazą. Zdania muszą być krótkie, proste i trzeba unikać zwrotu „na obrazie widzimy” – mówi audiodeskryptorka dzieł sztuki

W „Kordianie i chamie” w reżyserii Joanny Bednarczyk chodzi o to, co dziedzictwo patriarchalnego feudalizmu robi z emocjami i ciałami dzisiaj. Jak wpływa na prywatne relacje późnych wnuków folwarku

Gdy jeżdżę rowerem na północy Wielkiej Wyspy, czuję się niczym w romańskim kościele pomiędzy regularnymi, grubymi kolumnami pni – subiektywny przewodnik po pomnikach osobistych

Wielki owad okrąża pień drzewa przy piaszczystej ścieżce. Drewno jest spróchniałe, pokrywają je zaschłe zielone algi. W wieczornym powietrzu czuć lekki niepokój – tekst niemieckiego biologa i filozofa

W układzie z nami przyroda musi być sprytna, a my stosujemy strategie, czyli praktyki silnych. Tworzymy bardzo przemocową sytuację. Na poziomie narracji trzeba zaczynać od takich subtelności

Czy możliwy jest język, który służyłby zespoleniu, a przynajmniej zbliżeniu tego, co ludzkie i udomowione, z tym, co bytuje w krainie dzikiego życia?

Bardzo nie lubię być psujzabawą, nie wiem, czy wypada krytykować film, którego intencje były słuszne: opowiedzenie historii zabójstwa działaczki lokatorskiej

Oglądanie pod rząd trzech serii „Czterdziestolatka” układa się we wstrząsającą – choć przecież śmieszną, a może tym bardziej wstrząsającą, im bardziej zabawną – opowieść o tym, że coś poszło nie tak

Szturm musicali w 2021 roku zachęca do postawienia pytania, czy i dzisiaj potrafią one projektować społeczną utopię, a przede wszystkim: czy taka projekcja jest nam potrzebna?

„Fundacja” Friedmana i Goyera jest produkcją ambitną, jednak nie angażuje emocjonalnie ani nie wyłamuje się ze standardów

„To była ręka Boga” to najbardziej autobiograficzny film w karierze Paola Sorrentino. Od nostalgicznych obrazków bardziej jednak interesuje go tu moment przełomu

Lem był w pełni akulturowanym Polakiem, jednym z największych stylistów w powojennej literaturze polskiej. Ale nigdy nie wyzbył się żydowskiego strachu i karmił nim swoje książki – o nowej biografii pisarza

Najważniejszy jest kształt dłoni, jej ułożenie w przestrzeni. To też układa w niej mnie samego. To, jaki ruch wykonuję, jak intensywna jest ekspresja mojego ciała, mimika. Jestem poetą kształtu – rozmowa z twórcami poezji migowej

To było dla mnie coś nowego, praca na czasach niebieżących. Nie mogłam swojego procesu twórczego podłączyć do rzeczywistości i czerpać z tego, co mówią ludzie, jak się zachowują – mówi autorka „Bowiego w Warszawie”

Współcześnie technologie informatyczne wpływają na emisje gazów cieplarnianych niemal we wszystkich sferach życia i sektorach gospodarki. Niełatwo zapanować nad tą skomplikowaną choreografią

Opera Pucciniego „La Bohème” była pomyślana przede wszystkim jako utwór rozrywkowy. Barbara Wysocka próbowała pogłębić psychologię postaci i wprowadzić komentarz społeczny, ostatecznie wygrał powierzchowny blask

Jeden z największych talentów młodego jazzu. Popularna artystka działająca na styku r&b, soulu i hip-hopu. I kunsztowna staropolszczyzna z XVI wieku. Brzmi to trochę jak zadanie typu „znajdź intruza”

Nie chodziłem w 2021 roku na zbyt wiele koncertów, ale to jedno treściwe wydarzenie wynagrodziło mój post. W ceglanym budyneczku, na końcu starego parku, zebrali się zimowym wieczorem najlepsi polscy wykonawcy i reanimowali na moment „splot słoneczny muzyki początku XX wieku”

Antyimigranckie postawy nie czerpią z realnych różnic kulturowych, tylko z wyimaginowanych podziałów, które mają uzasadniać postawy wrogie wobec obcych

Maratony aktywistyczne, sztuki polityczne, próby innej formy, muzyka dla roślin oraz wielka jak grejpfrut mozzarella di bufala campana obgryzana latem w ogrodzie – redakcja „Dwutygodnika” przedstawia najważniejsze wątki i wydarzenia w kulturze minionego roku

„Bardzo długo nie wiedziałam, że tata jest gejem” – bohaterka mojej rozmowy w pierwszym mailu napisała, że brakuje jej relacji osób w podobnej do niej sytuacji

Zaproponowany przez dyrektora Muzeum Obrzydliwości w Berlinie ranking najobrzydliwszych potraw wigilijnych otwiera świąteczny karp z wanny

Melancholijny dukt, jakim podąża mój język poetycki i eseistyczny, zawdzięczam fantastycznemu splotowi zjawisk na scenie muzycznej i literackiej lat 90.

System migowy został stworzony przez słyszących, bo nikomu się nie chciało zgłębiać bogactwa języka Głuchych, skoro można było je uprościć do kilkuset znaków i dostać papier – mówią tłumacze z języka migowego

Książka o Mazowieckim jest polem bezpiecznego debiutu, bo demokracja w tej idealistycznej koncepcji powoduje, że nie wymaga się od nas mistrzostwa, tylko uczciwości

Muzeum Narodowe straciło szansę zaprezentowania imponującej ekspozycji, jakiej dawno nie było, nie tylko w Warszawie. A jednocześnie okazję do przebudzenia, nabrania nowego ducha, wyjścia z marazmu, w jakim od kilku lat instytucja się pogrąża

Pole sztuki współczesnej, w którym funkcjonuję jako choreografka, nie powinno być elitarne – rozmowa z twórczynią Kolektywów Troski

Ten, kto wyruszy na poszukiwanie planetarnego wymiaru sztuki teatralnej, nieuchronnie natrafi na dionizyjskość. O wyzwaniach teatru w antropocenie

Czas opowiedzieć pewne rzeczy na nowo, odrzucając boomerski język patosu – o spektaklu Wojtka Farugi w Teatrze Ochoty

Teatr, który w 2021 roku rozpoznaje, że są dwie Polski, może jest teatrem narodowym („o naród zatroskanym”), ale nie jest teatrem proponującym myśl, która pozwala wydźwignąć się poza tę diagnozę

„Psie pazury” to nie jest kino, które ogląda się, siedząc na skraju fotela. Karty są delikatnie zgrane, przed rozdaniem nikt ich porządnie nie przetasował. Ale Jane Campion dobrze jest z tym, co ma w rękach

Literatura nie może ograniczać się do odgrywania roli biura prasowego klimatologii czy uprawiania doradztwa politycznego. Najlepsze książki na temat obecnego kryzysu środowiskowego są interesujące właśnie zwłaszcza jako literatura

Echa starych mistrzów, te widma krążące po halach sportowych, rozmaite rekombinacje dawnych zagrań i stylów stanowią dla mnie esencję tego, co łączy literaturę z koszykówką – mówi autor tomu „Playbook”

W „Nieobecności” Krzysztofa Chronowskiego spiętrzone wyszlifowanie języka sprawia, że jego sztuczność rozpęka się, skuteczniej niż weryzm dobierając się do doświadczeń i uruchamiając migawki pamięci

Czy z języków kapitalizmu można zrobić poezję? Taki eksperyment przeprowadza Jakub Kornhauser w nowym zbiorze wierszy

Od dwóch i pół roku czytam oceny każdego miejsca, w którym jestem albo obok którego przechodzę czy przejeżdżam. A czasem leżę i myślę o tym wszystkim, co przeczytałam

W latach 80. XX wieku komputery, magnetowidy i anteny satelitarne stworzyły polskie technologiczne imaginarium. Stały się symbolami wyobrażonej przyszłości, w której PRL zostanie zastąpiony czymś lepszym

Mija 25 lat istnienia fundacji Internet Archive. Od ćwierćwiecza jej założyciel, Brewster Kahle, stara się manewrować między rządzonym regułami cyfrowego kapitalizmu rynkiem a biblioteką wyłączoną z tych reguł

Można Wczasy potraktować jako deskę ratunku, a ich piosenki jako narzędzie do oswojenia śmiechem depresyjnej rzeczywistości

Kiedyś mówiło się o queerowaniu kanonu, dziś kwestionuje się zarówno normy, jak i sam kanon – raczej niż uprawiać partyzantkę kulturową, trzeba pisać i opowiadać inne historie

Sztuka niezależna nadal w Białorusi istnieje, tyle że niekoniecznie na widoku. Odcinek o trosce, nowych zadaniach dla pracowników kultury i powracających dylematach wokół sensowności sztuki, która próbuje dokonać zmian

Cisza jest przywilejem, a nie powrotem do natury. U schyłku antropocenu, po dobach, miesiącach, dekadach i wiekach pożerania liścia, na którym jako ludzkość przycupnęliśmy

Każde otoczone murem miasto lub państwo może łatwo stać się dla jego mieszkańców więzieniem. Nie przypadkiem mur jest zawsze fizyczną manifestacją permanentnego stanu wyjątkowego, którego wprowadzanie obserwujemy właśnie w Polsce

Nie od dziś granice są bardziej przepustowe dla bogatych i uprzywilejowanych. Nie od dziś nierówna dystrybucja praw do przemieszczania się wspiera się na rasowych i religijnych nierównościach

Czasami czuję się jak wiedźma, która patrząc przez szklaną kulę, projektuje architekturę podporządkowaną astrologii i kuratoruje wystawę na szponach – rozmowa o wystawie „Pazur” na Targowisku Bakalarska

Kreatywne formy protestu przeciw katastrofie klimatycznej nie zawsze udaje się uchronić przed kompromitowaniem i zawłaszczaniem przez muzea i tym podobne instytucje

Książki o sztuce to w naszym kraju od zawsze nisza. Biografistyka może to przełamać. Sukces „Kobiet z obrazów” jest na to dowodem – rozmowa z autorką wywiadu rzeki z Leonem Tarasewiczem

Jest „The Office PL” dosyć chimeryczne: czasami wydaje się trafne i lekkie, czasami dotkliwie chybia

Film Katarzyny Klimkiewicz jest właściwie bezustanną ucieczką Kaliny Jędrusik przed innymi, mężczyznami i nadto często wpierającymi ich kobietami. Wszyscy wrabiają ją w określoną rolę, wbijają w zamknięty kadr

Kino Wesa Andersona, przez lata krążące wokół lęku przed śmiercią i traumy po stracie, zamieniło się w zabawkę, doskonale naoliwiony mechanizm. „Kurier francuski” to hołd dla dziennikarstwa

Nielegitymizowane władze rozpędzają się w okrucieństwie, ale nie przywrócą już lojalności narodu. Społeczeństwo nie oniemiało z bólu, oddycha pełną piersią – opowieść o białoruskiej poezji minionego roku

Mickiewicz nie umarł dwieście lat temu w Stambule. W książce Grzegorza Uzdańskiego jako żywy trup mieszka na placu Zbawiciela w Warszawie, ogląda mecze MMA i surfuje po YouTubie

Odraza do wdzierającej się w życie polityki, mechanicyzującego i ujednolicającego się świata czy tytułowego „blasku glac”, a więc tryumfującej przemocy, splata się w nowym tomiku Roberta Rybickiego z przejmującym tonem rozczarowania