***
pamięć o matce to ciężar ubrań
przygnieciona nimi tańczę przed lustrem jak ona
jestem – to mała dziewczynka
być – to skręcać włosy w papiloty
dorosnąć do niej
matkę trzymam za głowę psuję się i rozkładam od zewnątrz
(dom rodzinny)
w mieszkaniu są stare potoki
w przeręblach widać oczy i zęby
przeźrocza płoszą resztki pamięci
a w zimnej sieni truchleją kapcie
nie przejdę obok ciepłego chleba
żadna obca dłoń go nie upiecze
swój kawałeczek ze sobą wzięłaś
okruszki pod stołem jedzą dzieci
(piosenka dziecięca)
chodź pobiegniemy na górkę tam gdzie szczecina moich [włosówjaśniała złotem twoich
zachody słońca nigdy już potem
na pluszowych zwłokach misia ciepło i czułość zostawiłaś
pod łatkami krwiobiegi zasilają jeszcze miłość
***
chcesz wyrżnąć się przez kamień
przesuń kamień
nawet starty na piasek
nie wpuści nikogo*
(* „Rozmowa z kamieniem”, Wisława Szymborska)
Katarzyna Nandzik – ur. 1988 r. w Katowicach. Absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Śląskim. Autorka książki poetyckiej „Kiedy wypowiem” (2020). Opublikowane wiersze pochodzą jej z nowej książki „Ciszej jaśniej”, która ukaże się pod koniec 2023 roku w wydawnictwie j.
Katarzyna Nandzik, fot. archiwum prywatne
W 2023 roku rubryka poezji powstaje we współpracy z Fundacją Wisławy Szymborskiej z okazji 100. rocznicy urodzin poetki.