bomba atomowa
moja pierwsza bomba atomowa
wybuchała co dzień wieczorem
w telewizorze Zefir na
chybotliwym stoliku z politurą
kupionym w Polskich Meblach
wyścig zbrojeń zataczał wtedy
coraz szersze kręgi
używaliśmy proc na gumę wyrwaną
z kół nieznajomych rowerów
tego roku nadeszła mroźna zima
atomowe grzyby waliły na wszystkich dwóch
programach TV a siatka agentów umieściła
kamery w oku bałwana
czarna wołga ugrzęzła
w zaspie przed blokiem
facet za kierownicą miał kulkę
we łbie a strumyk krwi dzielił
jego twarz na dwie części
od razu wiedzieliśmy że to szpieg
jutra mogło już nie być
miały zostać tylko białe grzyby
z atomu lub utkane ze śniegu
albo zamarynowane w słoikach
chowanych w szafce
obok nuklearnego pieca
w kwadratowe kafle
biały szum
stara kobieta miała kota imieniem Józef, zjadał jej obiady gdy spała przed telewizorem który
niezmordowanie mrugał wyładowaniami supernowych, obudzona chwaliła siebie za apetyt
leżał pod jej stopami, rozpięty między północą i południem zawsze wzdłuż linii pola magnetycznego
niepostrzeżenie żarówka zaczęła świecić słabiej a słońce nie chciało grzać tak mocno jak kiedyś
pewnego dnia kot nie zjadł ryby i coś powiedział w obcym języku, ona założyła okulary i połączyła
punkty na ekranie w jedną kieszonkową mapę okolic i pokazała jakiś cel nad horyzontem
poszli według planu wyrysowanego na gazecie, w mieszkaniu pozostała żarówka, niezjedzona ryba i
włączony telewizor, nikt nie wiedział który punkt wybrała, szum kropek zmieniał szybko konstelacje
ektoplazma zimowej ucieczki
opuszczane stacje rzępolą wiatrem melodie zimy
naszemu spóźnionemu pociągowi
pośród śnieżnych dywanów zaspanych peronów
patrzę w okno ciemność spojrzała na mnie
teraz już wiem że dwa przytulone bałwany w
zaparowanej szybie odejdą wczesną wiosną
biorę na świadków wszystkie płatki śniegu
zerwane ze snu przez lokomotywę że stopiony
lód zamienia się na końcu w mokre i brudne kałuże
na kolejnej stacji kobieta w czerwonym swetrze
karmi niewidzialne dziecko z butelki białej jak mleko
a niewidzialni podróżni kupują bilety na wynos
uściskiem dłoni zgadzam się z tobą że
nie cali umrzemy na lodowych polach
bo noc zawsze wie kiedy nadejść
już skrada się za ścianą drzew jak czarny kocur
zostanie po nas echo stukotu pociągów
uciekający horyzont za ostatnim wagonem
spuszczone semafory i gasnące światła
wiosenne sponiewieranie Prozerpiny
wódkę najlepiej parkuje się w nocy
na świeżo malowanych ławkach
przy wiosennym skwerze z Prozerpiną
znów woda leci jej spod pach
uparty jak strzałka kompasu ze
słoikiem korniszonów w teczce wciąż
patrzę na twoją sukienkę; kilka kropli
krwi zaschło między kwiatami
jeżeli wąż chce pomachać ogonem
od którego miejsca zaczyna?
znowu pytasz; wznieśmy toast za
wszystkie gady pełzające o suchym pysku!
ostatni kiszony ogórek jak ostatni gwóźdź
do trumny; w końcu tylko nieboszczyk nie pije
- przecież żyjemy tylko raz! – mówisz
potem najwyżej będziemy straszyć
księżyc leżał na wznak w krzakach
gdy położyłaś palec na moich ustach
chciałem to powiedzieć ale znów jednym
słowem byłem o dwa słowa za daleko
konstelacja urazowa gwiazd
nad naszymi głowami szeptała
że znów ucieknie nam dworzec
nie każda noc musi skończyć się nad ranem
trzeci listopada
mówisz że jesień składa się z wszystkich kolorów RGB
kwiatów w książce które oddały ostatnie tchnienie
między Barbarą i Bogumiłem w twardej okładce
w pudełku po wiśniach wykąpanych w spirytusie
ciężkie od wspomnień listy bez podanej daty
przydatności do użycia czekają by znowu zapłonąć
obserwuję danse macabre liści w swojej ostatniej
podróży na Ziemię; sam jestem jak one
nabieram kolorów na chwilę przed upadkiem
podłóżmy ogień pod papierosy z filtrem na zakochanie
znamy się wszak na miłości jak bocian na ornitologii i
mapach wojskowych w podróży do domu pod koniec listopada
konstelacja urazowa wczesnej jesieni
jesienią piszę pierwszy list pożegnalny do
świętego Mikołaja chcę na święta
jeszcze jedną butelkę tego samego
oraz bawełniane skarpetki dla całego świata
ostatni komar niech zdycha w konwulsjach
umazany krwią niewinnych; obok żona z
dziećmi powalczą jeszcze o życie zatruci
tanią chemią w sprayu na owady latające
jesienią jesienią gdy sady się znów rumienią
wino czerwone opada tak szybko we krwi
bezpiecznie jest tylko w Pijalni Wódki i Piwa
barman podłączy bezboleśnie kolejną kroplówkę
ale najlepszych przyjaciół robię z kasztanów
śmiejemy się razem z dowcipów cienkich
jak spinacze i prostych jak zapałki; nikt nie
marudzi na trujące suchary i jadowite pointy
w piecu napalę rachunkami za ogrzewanie
kilka razy przeczytanymi gazetami; krzyżówek
nie dało się rozwiązać a supergwiazdy bledną
tak szybko że nie nikt nadąża ich kochać
bezdomna żebraczka gra na piszczałce
tą samą melodię ciszej niż roku temu
mgła chłonie dźwięki bardziej wieczorami
nad ranem mróz zamienia serca w lód
Rafał Hille – poeta i prozaik, absolwent psychologii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Mieszka ciągle tam, gdzie się urodził i studiował. W młodości wydawał fanziny literackie. Pisał między innymi do pism takich jak „Lampa i Iskra Boża”, „Krzywe Koło Literatury”, „Dwutygodnik”, „Helikopter”, „Inne czynności”, „Akant”, „TOPOS”, „Akcent”, „Wytrych”, „Cegła”, „Gazeta Kulturalna”, „LiryDram”, „epea”, „Twórczość”, „Migotania” i wielu innych.
W 2024 roku rubryka poezji powstaje we współpracy z Fundacją Wisławy Szymborskiej.
