Teatr | Dwutygodnik

Partnerzy

Wyróżnione artykuły

Wszystkie moje sukienki

Wszystkie moje sukienki

Rozmowa z Kim Lee

Na początku było nas bardzo mało. Może 10 osób, a w tej chwili jest nas około 50–60. To i tak niewiele w porównaniu z innymi krajami. W samym Londynie jest 2 tysiące drag queens

Dużo z „Reksia”

Dużo z „Reksia”

Rozmowa z Moniką Frajczyk

Najpierw grałam w „Nie-boskiej komedii” Strzępki za Martę Ojrzyńską, potem za Martę Nieradkiewicz, gdy Ojrzyńska wróciła. Miałam sceny z Martą Ojrzyńską, za którą grałam miesiąc wcześniej – to było strasznie śmieszne. Miałam pierwszy raz percepcyjne problemy – w co ja teraz wchodzę?

Drugi plan rusza mnie bardziej

Drugi plan rusza mnie bardziej

Rozmowa z Pawłem Smagałą

Zawsze fascynował mnie drugi plan. Daje możliwość obserwacji zdarzeń i wpływania na spektakl, tworzenia takiego drugiego kręgu. Jest coś takiego jak rola performatywana, a nawet superformatywna

Stwarzać, powtarzać

Stwarzać, powtarzać

Rozmowa z Rafałem Kosowskim

Samodzielność przydaje się, gdy reżyser podczas pracy czasem nie wie. I czeka. Rozumiesz? Czeka aż coś zaproponujesz – i to jest nieuczciwe czasem, a czasem daje wolność

Nokaut

Nokaut

Spektakl Teatru 21 pokazuje narracje na temat niepełnosprawności, wyrywa ją z bezpiecznej prywatności i ostentacyjnie demonstruje praktyki dyskursywne, które w istocie wytwarzają niepełnosprawność

popularne
artykuły

1

Przyjemność teatru Paweł Soszyński

2

Tęsknota za realizmem Witold Mrozek

3

Wszystkie moje sukienki Katarzyna Niedurny

4

Projektowanie sytuacji Piotr Morawski

5

Trzeba zabić tę miłość Piotr Morawski

6

Spektakl średniej klasy Katarzyna Niedurny

7

Głos w ciele Piotr Morawski

8

Próba „Wampira” Witold Mrozek

9

Allo Paweł Soszyński

10

Dużo z „Reksia” Witold Mrozek

11

Stwarzać, powtarzać Witold Mrozek

12

Drugi plan rusza mnie bardziej Katarzyna Niedurny

1

Nie mam czasu na te swoje lęki Witold Mrozek

2

Od Sasa do lasa Witold Mrozek

3

Odzyskać przeżywanie Karolina Plinta

4

Przyjemność teatru Paweł Soszyński

5

Czy będą tańczyć w Bytomiu Witold Mrozek

6

Klatka Piotr Morawski

7

Granicę przesunęła rzeczywistość Anka Herbut

8

Pokolenie bez Lupy Arek Gruszczyński

9

Sorom, shame, wstyd Witold Mrozek

10

Markietanka w laboratorium Natalia Prüfer

11

Glamour postteatru Witold Mrozek

12

Brak metody Katarzyna Niedurny

Krótkopis

T

Ruszył nabór na program rezydencyjny w Komuna/Warszawa, którego celem jest wsparcie młodych i debiutujących twórczy… https://t.co/G8bKP6tRH0

T

RT @chacinski: Nie wyobrażam sobie dzisiejszej polskiej prasy kulturalnej bez @dwutygodnik-a. https://t.co/FDqDCeUqJC

T

RT @dwutygodnik: Informujemy, że 31 grudnia dotychczasowy wydawca, Filmoteka Narodowa - Instytut Audiowizualny, wstrzymuje publikowanie Dwu…

T

RT @2t_muzyka: W FINA rusza cykl sportowy. Na początek koncert... Roberta Lewandowskiego czyli dansingowego projektu Michała Zadary https:/…

T

Zmarł Zdzisław Pietrasik. https://t.co/RHxMCMcsMS

T

W Ninatece udostępniono dokument o Strzępce i Demirskim https://t.co/PyeiFHAXCC

T

MROZEK o bezrobotnych aktorach i Festiwalu Szkół Teatralnych https://t.co/dz4PinHSyM

T

Jolanta Janiczak laureatką Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej https://t.co/9hV8PcACkJ

T

Koprodukcje NInA nagrodzone na festiwalu Dwa Teatry https://t.co/9I1qkTMV0n

T

WERDYKT JURY 56. KALISKICH SPOTKAŃ TEATRALNYCH https://t.co/BEfOxkOWns

T

Dziś Międzynarodowy Dzień Tańca https://t.co/yhDd5e3Qwx

T

Filmowe "Między nami dobrze jest" jutro w Dwójce https://t.co/nwdbQA0l57

Felietony

Maciej Sieńczyk

MÓJ KĄCIK: Słoneczne wspomnienie

2 miesiące temu

Każdy, kto pokroił jabłko nożem służącym wcześniej do krojenia kiełbasy pamięta jedyną w swoim rodzaju mieszaninę smaków. Dziwniejsze jeszcze uczucia towarzyszą odludkowi, który nagle znalazł się na tarasie statku wycieczkowego

Maciej Sieńczyk

Sieńczyk

Każdy, kto pokroił jabłko nożem służącym wcześniej do krojenia kiełbasy pamięta jedyną w swoim rodzaju mieszaninę smaków. Dziwniejsze jeszcze uczucia towarzyszą odludkowi, który nagle znalazł się na tarasie statku wycieczkowego

Joanna Krakowska

KONFORMY: Milczenie

2 miesiące temu

Książka Joanny Ostrowskiej pozostaje świadectwem milczenia – najlepiej udokumentowanym dowodem na brak świadectw, najstaranniej i najwszechstronniej opisanym brakiem głosu

Joanna Krakowska

Krakowska

Książka Joanny Ostrowskiej pozostaje świadectwem milczenia – najlepiej udokumentowanym dowodem na brak świadectw, najstaranniej i najwszechstronniej opisanym brakiem głosu

Dorota Masłowska

JAK PRZEJĄĆ KONTROLĘ NAD ŚWIATEM, NIE WYCHODZĄC Z DOMU: En route

3 miesiące temu

Stopniowo, wyjazd po wyjeździe, w moim byciu zaczęły zachodzić zmiany – i spotykałam podobnych sobie literackich akwizytorów, którzy jeszcze wczoraj byli na Festiwalu Poezji w Mozambiku, dziś już na Conradzie, jutro w Bremen, a pojutrze na Szpicbergenie

Dorota Masłowska

Masłowska

Stopniowo, wyjazd po wyjeździe, w moim byciu zaczęły zachodzić zmiany – i spotykałam podobnych sobie literackich akwizytorów, którzy jeszcze wczoraj byli na Festiwalu Poezji w Mozambiku, dziś już na Conradzie, jutro w Bremen, a pojutrze na Szpicbergenie

Maciej Sieńczyk

MÓJ KĄCIK: Wakacyjne impresje

7 miesięcy temu

Życie jest bogate i w każdym jego zakamarku tętni mniejsze lub większe serduszko. Mam nadzieję, że uda mi się to pokazać w sposób barwny i atrakcyjny, tym bardziej, że często specjalnie ujmuję sobie uroku, aby postawić czytelnika w pozycji uprzywilejowanej

Maciej Sieńczyk

Sieńczyk

Życie jest bogate i w każdym jego zakamarku tętni mniejsze lub większe serduszko. Mam nadzieję, że uda mi się to pokazać w sposób barwny i atrakcyjny, tym bardziej, że często specjalnie ujmuję sobie uroku, aby postawić czytelnika w pozycji uprzywilejowanej

Dorota Masłowska

JAK PRZEJĄĆ KONTROLĘ NAD ŚWIATEM, NIE WYCHODZĄC Z DOMU (20)

8 miesięcy temu

„Apetyt na miłość” to swoisty bestiariusz Polaków. A może wielkie kompendium ich handmadowych autokreacji? Plus jak zawsze w TVN-ie: najnowsze trendy, błędy językowe i patologie

Dorota Masłowska

Masłowska

„Apetyt na miłość” to swoisty bestiariusz Polaków. A może wielkie kompendium ich handmadowych autokreacji? Plus jak zawsze w TVN-ie: najnowsze trendy, błędy językowe i patologie

Joanna Krakowska

KONFORMY: Żaby, czyli parezja

9 miesięcy temu

„Żaby” w reżyserii Michała Borczucha, czerpiąc z pięćdziesięcioletniej tradycji queerowego teatru i performansu, nie udają, że są offem offu, enklawą dziwaków, odgrywaniem awangardy i odkrywaniem Ameryki

Joanna Krakowska

Krakowska

„Żaby” w reżyserii Michała Borczucha, czerpiąc z pięćdziesięcioletniej tradycji queerowego teatru i performansu, nie udają, że są offem offu, enklawą dziwaków, odgrywaniem awangardy i odkrywaniem Ameryki

Maciej Sieńczyk

MÓJ KĄCIK: W kręgu małych radości

11 miesięcy temu

Ktoś powie, że pykanie w uszach lub nosie to nędzna przygoda i w żadnym razie nie może być wskazówką lub pocieszeniem dla tych, którzy utracili pogodę ducha. Nie zaprzeczam

Maciej Sieńczyk

Sieńczyk

Ktoś powie, że pykanie w uszach lub nosie to nędzna przygoda i w żadnym razie nie może być wskazówką lub pocieszeniem dla tych, którzy utracili pogodę ducha. Nie zaprzeczam

Maciej Sieńczyk

MÓJ KĄCIK: W pociągu

rok temu

Pociąg jechał tak wolno, że można by go prześcignąć, idąc w przeciwną stronę. Przez głośniki płynęły komunikaty zapowiadające następne stacje, ale w odwrotnej kolejności. Pasażerowie stojący nad moją głową uśmiechali się tylko. „Cóż za pogodny naród” – pomyślałem

Maciej Sieńczyk

Sieńczyk

Pociąg jechał tak wolno, że można by go prześcignąć, idąc w przeciwną stronę. Przez głośniki płynęły komunikaty zapowiadające następne stacje, ale w odwrotnej kolejności. Pasażerowie stojący nad moją głową uśmiechali się tylko. „Cóż za pogodny naród” – pomyślałem

Maciej Sieńczyk

MÓJ KĄCIK: Jak powstaje dzieło sztuki?

rok temu

Malowanie obrazu jest bardzo podobne do reperowania butów. Rzecz polega na nieustannym naprawianiu spartolonej roboty

Maciej Sieńczyk

Sieńczyk

Malowanie obrazu jest bardzo podobne do reperowania butów. Rzecz polega na nieustannym naprawianiu spartolonej roboty

Dorota Masłowska

JAK PRZEJĄĆ KONTROLĘ NAD ŚWIATEM, NIE WYCHODZĄC Z DOMU: Kuba (2)

rok temu

Do Polski wracałam w poczuciu duchowej odmiany. Jeszcze nigdy nie czułam się tak obrzydliwie bogata, jak po powrocie z Kuby. Mieszkanie – może tylko odrobinę zapuszczona rezydencja Carringtonów

Dorota Masłowska

Masłowska

Do Polski wracałam w poczuciu duchowej odmiany. Jeszcze nigdy nie czułam się tak obrzydliwie bogata, jak po powrocie z Kuby. Mieszkanie – może tylko odrobinę zapuszczona rezydencja Carringtonów

Joanna Krakowska

KONFORMY: Rewolucja czy rabacja?

rok temu

Akcja #metoo to terapia wstydu dla ofiary i transfer wstydu na sprawcę. Czy będą z tego nowe ofiary? Będą. Będą osobiste rozgrywki, będą odwetowe akcje za nieudane związki, zdrady i niespełnienia. Tak jest zawsze, gdy rusza lawina

Joanna Krakowska

Krakowska

Akcja #metoo to terapia wstydu dla ofiary i transfer wstydu na sprawcę. Czy będą z tego nowe ofiary? Będą. Będą osobiste rozgrywki, będą odwetowe akcje za nieudane związki, zdrady i niespełnienia. Tak jest zawsze, gdy rusza lawina

Dorota Masłowska

JAK PRZEJĄĆ KONTROLĘ NAD ŚWIATEM, NIE WYCHODZĄC Z DOMU: Kuba (1)

rok temu

Skupiam się bardzo, modląc się do Wielkiego Wszechmożnego Basenito, boga basenów i soundsystemów, boga drących papę kobiet i ciężkich basów, aby pomógł mi precyzyjnie wyrazić, jak jest w Casa Carlos…

Dorota Masłowska

Masłowska

Skupiam się bardzo, modląc się do Wielkiego Wszechmożnego Basenito, boga basenów i soundsystemów, boga drących papę kobiet i ciężkich basów, aby pomógł mi precyzyjnie wyrazić, jak jest w Casa Carlos…

RecenzjePrzegląd recenzji

Pozostałe

Projektowanie sytuacji

Projektowanie sytuacji

Rozmowa z Dorotą Kowalkowską, Justyną Sobczyk i Sebastianem Świądrem

Kierownik literacki to taki kurator na poziomie instytucji, który czuwa nad poszerzaniem pola kontekstowego, a pedagog teatru jest kuratorem reprezentującym widza. Pilnującym relacji teatru z otoczeniem

Tęsknota za realizmem

Tęsknota za realizmem

Nie mam pretensji do Mundruczó, że chciał robić teatr „po bożemu”. Gorzej, że postaci „z krwi i kości” okazują się w „Cząstkach kobiety” zrobione z papierowego stereotypu

Spektakl średniej klasy

Spektakl średniej klasy

Katarzyna Niedurny

Najnowszy spektakl Strzępki i Demirskiego zrobiono zgodnie z zasadą: „Z czego się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie”, a wszystko zbudowane jest na niezbyt wyszukanych stereotypach

Głos w ciele

W teatrze miga się coraz częściej. Miga się nie tylko na scenie. Miganie służy twórcom w budowaniu języka spektakli i może służyć widzom wykluczanym z klasycznego modelu uczestnictwa w kulturze

Allo

Paweł Soszyński

Dopiero narażając na śmieszność swoją babcię, Szczawińska uderza w centrum wojennej legendy. „Nigdy więcej wojny” to oczywiście zabawa na granicy, jednak przez to znacznie dotkliwsza niż bezpośredni i jawny pacyfizm

Próba „Wampira”

Próba „Wampira”

Tomasz Węgorzewski rzuca trudne wyzwanie sobie, aktorom i widzom. Jego „Wampir” w Bydgoszczy jest także trochę opowieścią o niemożliwości zrealizowania spektaklu na podstawie powieści Reymonta

Trzeba zabić tę miłość

Trzeba zabić tę miłość

Jeśli „Instytut Goethego” Cezarego Tomaszewskiego jest spektaklem o miłości, to przede wszystkim o miłości własnej. O tym, jak mężczyźni kochają samych siebie

Nowe spojrzenia

Nowe spojrzenia

Rozmowa z Ireną Wójcik

Inni ludzie zmieniają teatry, a mi się w teatrze zmieniają zespoły. W sumie mam wrażenie, że jestem ciągle w jakimś innym kociołku. Przychodzi nowy dyrektor, inne twarze, inni aktorzy i inne spojrzenia. Wbrew pozorom, będąc w jednym miejscu, ciągle doświadczam zmiany

Pies suka

Dużo w „ Świętej Klusce” Agnieszki Smoczyńskiej slapsticku, kreskówki, zabawy kinem gatunkowym. Tylko szkoda, że to, co do pewnego stopnia sprawdza się na poziomie ruchu, nie sprawdza się już na poziomie aktorstwa

Odzyskać Konopnicką, odzyskać Dulębiankę

Odzyskać Konopnicką, odzyskać Dulębiankę

Twórcy i twórczynie „O mężnym Pietrku i sierotce Marysi” starają się z jednej strony badać queerową wyporność instytucjonalnego teatru, z drugiej – szukać wyjścia z patowej sytuacji, bo działalność poza instytucjami wiąże się z mniejszą widzialnością

Bunt wojowników piękna

Bunt wojowników piękna

Katarzyna Tórz

Od kilku tygodni Belgia żyje listem otwartym, w którym tancerze Jana Fabre’a – legendy europejskiego teatru – opisują swoje doświadczenia pracy z reżyserem: szykanowanie, seksizm i mizoginię

Od Alaski po Patagonię

Od Alaski po Patagonię

Rozmowa z Romanem Siwulakiem

Kantor pracował tyle, ile było trzeba. Potrzebował dwóch godzin, to siedzieliśmy dwie godziny, czasem przychodził i mówił: mam to wszystko w dupie, chodźmy na kawę

Zagrać marcowego Żyda

Zagrać marcowego Żyda

W spektaklu „Dawid jedzie do Izraela” Piaskowski z Sulimą nie robią niczego nowego, nawet ostentacja w ujawnianiu oczywistych klisz staje się już kliszą, a aktor pytający, jak zagrać Żyda, staje się coraz bardziej irytujący

Markietanka w laboratorium

Markietanka w laboratorium

Rozmowa z Teresą Nawrot

Byliśmy jego dobrze opłaconymi królikami doświadczalnymi. Trzeba pisać o ludzkiej prawdzie, o tym, jaką cenę płaciliśmy za to, że Grotowski jest znany na całym świecie – rozmowa o Jerzym Grotowskim dwadzieścia lat po jego śmierci

Etykieta „Warto”

Etykieta „Warto”

Rozmowa z Małgorzatą Wdowik

Często postrzegam siebie jako kuratorkę. Dobieram sobie twórców, którzy w danym temacie są ekspertami. Nie narzucam im swojego zdania. To moja walka z wyobrażeniem reżysera jako demiurga, gwiazdy – mówi reżyserka „Gniewu” z Teatru Powszechnego w Warszawie

Ruchy oporu

Sytuacja jest dość schizofreniczna. Teatr, chcąc nie chcąc, wsysa taniec, a taniec chce działać w jego ramach, nie porzucając jednocześnie swoich własnych, dlatego wykonuje ruchy separatystyczne

Polacy robią spektakl

Polacy robią spektakl

Charyzma, vis comica i bezpretensjonalny wdzięk aktorskiego rodzeństwa Polaków sprawiają, że w najnowszym przedstawieniu Wojtka Ziemilskiego broni się to, co w innym przypadku mogłoby wyglądać jak banalne ćwiczenie

Brud na czerwonym dywanie

Brud na czerwonym dywanie

Katarzyna Niedurny

Spektakl „Gala '68. Wolność to luksus” Agnieszki Jakimiak to obraz rzeczywistości, w której ludzie są piękni, rywalizują z klasą w pięknych kategoriach, a o pokój wystarczy zaapelować, odbierając statuetkę

Nawigacja główna - wersja mobilna

Archiwum numerów