Zatoka
Morze się wlało przez otwarte okna.
Słona zatoko – jesteś miękka w środku,
jesteś miękka wszędzie; unieś do mnie biodra.
Unieś do mnie biodra i poć się na srebrno,
gdy zanurzam palce pachniesz mgławicami,
pachniesz jak glony, które z ciebie zdrapię
żeby ci je oddać. Woda w twoim pępku,
cierpka przyjaciółko, w innej opowieści
niosłaby mnie falą na jakieś przedmieście.
Ale spójrz – patrzę gdy zamykasz oczy
i ciągle tu jestem. Ten flesz jest święty,
zakładko na piasku, po nim stąd wyjdziemy.
Aplegier
Raz niefortunnie użyta gołoledź obrosła ściśle w śliskie skojarzenia. Zatem powiem: na szybie osadza się grudzień, a tobie zdarza się klękać nade mną. Snop spada ci na ramię i nie ma w tym nic, co kazałoby wątpić
w porę roku, w usytuowania. Więc spójrzmy: twój włos w monstrancji, twój popiół chłonie chłodna terrakota. Dom nie ma tak na imię - znoszę tu przedmioty i zostaję z brzegu – a jednak mnie chłoszcze: takie tutaj czary,
taki tutaj czakram. Twoje błoto z butów, twój ślad na przedramieniu - chociaż zęby moje - twoje legowiska. Twoje po mnie echo. Tak ci się wydaję, że tęsknię do reszty. Sześć dni przed końcem świata zasadzam się
by wyrwać. Pani na tych zgliszczach.
Zwrot przez
Kończymy w miękkim kwietniu. Jeszcze to nie padło, ale już się śni. Rozsiewa się nagietek i gniazda się sypią pustułkom z wykuszy od wiosny. O tej porze się miewa mlecze na palcach, sekrety i wianek
ale nie tu, u nas. Z nami taki numer, że głucho w słuchawce, że trzy noce z rzędu zakwaszają łzy. Beton mieszka pod twoimi oknami, u mnie tylko krzewy. Czyjaś ciepła stopa dotyka cię przez sen.
Widzę, od tego się nie schodzi, ale też jakby trudnawo o wdech. Ten tryb jest twierdzący - pora już na przester. Na drzewach wschodzą liście – śledzę je do dna. Biorę się oburącz, biorę się na powrót:
zachciało się życia,
więc oto się ma.
Ścieżki dźwiękowe zarejestrowano podczas występu w Płockim Ośrodku Kultury i Sztuki w marcu 2013 roku. Na gitarze basowej gra Małgorzata Tekiel, na saksofonie Paulina Owczarek.
Barbara Klicka – redaktorka kwartalnika „Cwiszn”, członkini zespołu Pochwalone, animatorka kultury. W 2000 roku debiutowała książką poetycką, w 2012 wydała „same same”, nominowane do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius w kategorii książka roku. Mieszka w Warszawie.
