Plastisfera
Dryfująca na Pacyfiku wyspa
plastikowych odpadków ma powierzchnię
o wiele większą niż moja ojczyzna,
lecz podobnie zmienia swoje współrzędne,
i podobieństwa na tym się nie kończą:
dla żywych istot raczej jest trująca,
z wyjątkiem plastisfery, organizmów,
które przywykły. I prawdopodobnie
nasze królestwo tak się właśnie skończy:
śmieci pokryją obszar wód i wszystkie
lądy, a także niebieskie sklepienie,
wiele jest bowiem wciąż do wyrzucenia.
Ziemia
Nasza planeta nazywa się Ziemia.
W podręcznikach piszą, że wciąż mamy
cztery pory roku: lato, jesień, zima
i wiosna, lecz to skomplikowane.
Jednak grawitacja, temperatura,
ciśnienie oraz klosz, powietrzna kula,
w której jesteśmy, pozwala nam przeżyć.
Wystarczy mała zmiana i znikamy,
lecz tak precyzyjnie ktoś parametry
ustawił, że cud trwa. Jego zasadą
jest czas, na nim stoi gmach. Na maleńkim
ziarnku z wyrytą godziną twej śmierci.
Strefa komfortu
Dobrze się płacze w luksusowym aucie,
szczelne szyby nie przepuszczają dźwięków.
W torebce od Gucciego masz pod ręką
strzykawkę i tabletki. A z penthausu
na wysokim piętrze lepiej się skacze.
Najlepiej zaś przedawkować na jachcie,
kołyszącym się u wybrzeża Capri,
kiedy tamci jeszcze śpią w pustym parku,
czekając do zmierzchu, żeby znaleźć coś
dziś do zjedzenia na śmietnikach miasta.
Na mokrej trawie, gdzie drzewo wyrasta
w kierunku nieba niby prosząca dłoń.
fot. A. BranickiTomasz Różycki – ur. 1970, poeta, tłumacz i krytyk, wydał pięć tomów wierszy („Vaterland”, 1997; „Anima”, 1999; „Chata umaita”, 2001; „Świat i Antyświat”, 2003; „Kolonie”, 2007 – w finale „Nike”), poemat epicki „Dwanaście stacji” (2004 – Nagroda Fundacji im. Kościelskich) oraz zbiór „Wiersze” (2004). Laureat licznych nagród – m.in. „Zeszytów Literackich” im. Josifa Brodskiego (2006), Arts & Literary Prize 3 Quarks Daily (2010). Książki Różyckiego ukazały się we Francji, Niemczech, Włoszech, na Słowacji i w Stanach Zjednoczonych. On sam tłumaczył m.in. Artura Rimbaud i Victora Segalena, w 2006 roku opublikował Rzut kośćmi Stéphane'a Mallarmégo.