nauka pływania, chodzenia i milczenia
wchodzimy do zimnej rzeki, mam czerwony, obcisły kostium
z amerykańską flagą z używanej odzieży (schowałam go,
przez dwadzieścia sześć lat nikt ponownie go nie założył ani nie wyprał).
jeszcze będziesz kochać bardziej, mówisz.
na razie zostań w wodzie, nie idź za mną.
przejdziemy szybko. nie patrz w dół.
pytam, gdzie zaczyna się i kończy rzeka ropa.
jak szybko poniosłaby nasze ciała i kto płakałby bardziej.
nikt po nas ani przed nami.
czekam na ciebie do późnego wieczoru. czy rzeka porwała
twoje ciało? słyszę klucz, kroki. mój ojciec chodzi inaczej.
żałuję, że wtedy nie odwróciłam się za tobą.
psia behawiorystka
obserwuję trzyletnie dziecko, rozkłada paluszki, pewnie liczy.
co może liczyć dziecko? kot, pies, przelatująca pszczoła,
samolot, który zawsze jest ptakiem. a może paluszki wskazują za małe buty,
stary paragon ze sklepu ogrodniczego, ogniska, do których wrzuca się
rzeczy wyniesione z domu.
widziałam dziecko, do którego mówiono jak do psa.
jego zawodzenie przypominało skowyt tych złapanych we wnyki
albo takich, które dostały w lesie ślepą kulę. matka kucała przed nim
i jak psia behawiorystka pokazywała otwartą dłoń: rozmawiam z tobą.
w snach wszystkie dzieci widzą kucające matki, nie ma żadnego dźwięku.
są tylko poruszające się dłonie, mały ruchliwy język.
w snach ojcowie zawsze stoją tyłem albo widziani są bez głowy.
zwierzęta merdają ogonem.
dzień, w którym patrzyliśmy w tę samą stronę
dla a.h.
obserwujemy przez lornetkę sarny. cała rodzina, mówię.
jedna z nich zatrzymuje się. patrzy wprost na nas. można by teraz
wystrzelić pocisk i trafić ją prosto w serce (czy inne wrócą, aby się pożegnać
spłoszone zostawiają swoje młode, a potem długo nawołują).
można by rozwlec jej bebechy po całym polu. wrócić w to samo
miejsce za miesiąc lub dwa i zobaczyć, że śmierć nie odróżnia
zwierząt od ludzi.
podaję ci lornetkę, żebyś mógł zobaczyć to samo, co ja.
jednak ty nie myślisz o końcu, ale o trwaniu.
