„Wyobraźnia inscenizatora musi sprawić, byśmy poczuli, że muzyka z 1786 roku mówi o miejscu innym niż nasze, nie próbując go odtworzyć, bo gdyby tak było, stracilibyśmy je podwójnie. […] Jeżeli inscenizacja dobrze służy spektaklowi, doznajemy oczarowania – jedynego, jakie jest dostępne nam, którzy przychodzimy za późno. Niektórzy współcześni inscenizatorzy realizują swoje pomysły, nie biorąc pod uwagę tej wewnętrznej historyczności (która nie jest anegdotyczną przeszłością), i chwalą się własną amnezją – dla nich liczy się jedynie własny gest, jakby dano im luksusowe środki na one man show” [Jean Starobinski, „Czarodziejki”].
Amnezja jest genetycznym grzechem dzieci XX wieku.
Tekst dostępny na licencji Creative Commons BY-NC-ND 3.0 PL.
