PÓŁ STRONY:
Barabasz i Żydzi; Jan Józef Szczepański

Barabasz i Żydzi

Henryk Pawelec, dziewięćdziesięciolatek dwa razy odznaczony Virtuti Militari, po latach milczenia zdecydował się powiedzieć prawdę o swoim dowódcy, Marianie Sołtysiaku ps. „Barabasz”. Powiedział o morderstwach Polaków i Żydów, za które Sołtysiak, po wojnie ulubieniec Mieczysława Moczara, był odpowiedzialny. Szczegóły w tekście „Barabasz i Żydzi” („Zagłada Żydów. Studia i materiały”, t. 7, red. D. Libionka, Warszawa 2011).

W Kielcach po koleżeńsku osądzi go sąd Światowego Związku Żołnierzy AK. Sąd składa się z osób młodszych od Pawelca, które znacznie lepiej wiedzą, jak powinna wyglądać przeszłość. Na czele sądu prawnik, dyrektor Okręgowej Komisji Badania Zbrodni przeciw Narodowi Polskiemu, były szef delegatury IPN w Kielcach, Andrzej Jankowski. Pawelec zbłądził, „publicznie nazwał swojego dowódcę zbrodniarzem i nie przeprosił”. Jankowski nie zaprzecza zbrodniom. To sprawa pewnych manier: „Pawelec opowiada rzeczy, które powinien zachować dla siebie”.

Barabasz i Żydzi, the true story.

Jan Józef Szczepański

Jako autor kojarzył mi się raczej z powieścią „Kipu” niż z tzw. polskimi pytaniami. Do czasu, gdy na stronie Instytutu Pamięci Narodowej przeczytałam, że zataił wojenną przynależność do NSZ. Zataił, czyli zrozumiał – pomyślałam. Tak trafiłam na „Buty i inne opowiadania”.

O własowcach, którzy zostaną rozstrzelani, napisał: „nieśli z sobą przygnębiającą fatalność, zwierzęcą czy roślinną kalkulację przetrwania. Zdradzili Stalina, zdradzili Hitlera, zdradzą każdego... To wielkie nieszczęście, kiedy wobec kul wroga ludzie pozbawieni są własnej sprawy”.

„Roślinna kalkulacja przetrwania”.

Życie to za mało.