/ Piotr Gruszczyński

W „Narcosexuals” performerzy są nadzy, w większości to tancerze wybrani w castingu. Wielu z nich miało osobiste doświadczenie z chemseksem

Nie mam zamiaru udawać nawet, że pojąłem cały zamiar siedmiogodzinnego spektaklu. Oglądanie „Fausta” Castorfa błądzi pomiędzy rozbuchaną inscenizacją i rozszyfrowywaniem znaczeń

Nie można na podstawie programu Theater Treffen wyciągać żadnych daleko idących wniosków dotyczących przyszłości teatru. Jedna rzecz jednak wydaje mi się wyrazista. Bardzo brakuje teatrowi politycznej radykalności, co w sumie jest dosyć zastanawiające w tak radykalnie politycznych czasach

Milo Rau dokonał niemożliwego. Wziął „120 dni Sodomy” Pasoliniego i w roli niewolników obsadził aktorów z niepełnosprawnościami mentalnymi, przede wszystkim osoby z zespołem Downa. Nietrudno zgadnąć, jaki to wywołuje efekt

Urodziła się w roku 1989. Jej pasją był taniec. Trzy lata temu zapadła w śpiączkę. W piorunującej inscenizacji Castellucciego jest Eurydyką

Pożar w burdelu jest kabaretem ściśle warszawskim i z upodobaniem rozpływa się w warszawskiej bylejakości, nagromadzeniu dysonansów, chamstwie połączonym z czułością i złym smakiem

Owszem, realizujemy projekty, często myślimy projektami i rzeczywiście, bardzo stanowczo odcinamy się od myślenia teatrem repertuarowym – polemika z tekstem Małgorzaty Ćwikły

Program Wielkopolska: Rewolucje zakłada, że artyści, nawet ci amatorscy, mają prawo doskonalić talenty i podążać w rejony ryzykownych przygód, których ich amatorstwo niejako nie zakładało

Podczas berlińskiego festiwalu po raz pierwszy spotkałem się z teatrem, którego doświadczenia nie jestem w stanie jednoznacznie nazwać czy uporządkować, do którego mogę się tylko zbliżyć

Jak pisać o teatrze tańca Alaina Platela? Zwłaszcza tak doskonałym i radykalnie nowoczesnym, który zresztą wzbudził wielkie protesty abonamentowej madryckiej widowni, gotowej do zerwania premiery

W „Mszy” Żmijewskiego było coś niepokojąco wibrującego, co nie daje spokoju. Nie oburza, lecz zaburza; każe myśleć o braku, a nawet o utracie jakiegoś miejsca – może niemożliwego, utopijnego, które mogło być piękne, gdyby nie ludzie

Oba przedstawienia Lupy, „Poczekalnia” i „Poczekalnia.0”, choć każde zupełnie inne, jawią mi się jako dwie najbardziej polityczne wypowiedzi tego artysty w ostatnich latach

Trzy kobiety, a za nimi ukryty Krzysztof Warlikowski, drżący z przerażenia ludźmi i samym sobą, swoją egzystencją. Powoli wślizgujący się jak wąż w strategię masek

A więc dobrze, poświęćmy się. Choćby w godzinę śmierci, kiedy już wiemy, że to naprawdę koniec, a nasze zmurszałe narządy nie nadadzą się nawet do transplantacji – wprowadzenie do spektaklu „Koniec” w reż. Krzysztofa Warlikowskiego. Premiera już 30 września!

Mimo że to nie Pina Bausch ukuła określenie „teatr tańca”, to ona właśnie stworzyła teatr tańca. Znalazła zupełnie nowe zastosowanie dla środków, jakie daje ciało tancerza