/ Michał Oleszczyk

Premiera nastąpiła, fakt jest nagi. Film „Ad astra” arcydziełem na kubrickowską miarę nie jest

Tematem „Tajemnic lasu” jest niemożliwość spełnienia, fraza „…i żyli długo i szczęśliwie” zostaje obnażona jako fałsz, niezgodny z naturą ludzkich pragnień

Nagrodzony Złotą Palmą „Zimowy sen” Ceylana rozgrywa się prawie w całości we wnętrzach hotelowych. Mają one w sobie pewną przytulność, ale cała warstwa obrazowa filmu trąci nieznośnym banałem

Jury znalazło sposób na zadowolenie wszystkich, festiwal wygrał Ceylan, ale nagrody powędrowały też do Godarda, Dolana, Rohrwaher  i Zwiagincewa. To była udana edycja

Wrogość wobec „Imigrantki” wydaje się w istocie wrogością wobec melodramatu jako takiego: gatunku, który James Gray, autor filmu, uprawia w sposób jednocześnie bezwstydny i przewrotny

„Sierpień w hrabstwie Osage” nie tylko pachnie teatrem, ale z winy fatalnego puszczenia Meryl Streep samopas staje się czymś w rodzaju autoparodii, chwilami doprawdy trudnej do zniesienia

Niektórzy twierdzą, że „Wielki Liberace” jest zbyt tradycyjny w formie, by uznać go za wybitne osiągnięcie. Absolutnie się z tym nie zgadzam

Polański i Amalric tryumfują bezapelacyjnie, ale zwycięstwo najbardziej niespodziewane należy do Emmanuelle Seigner

„Wenus w futrze” to pierwszorzędny film, który wpisuje się z powodzeniem w opatentowany katalog obsesji Polańskiego, z transwestytyzmem na czele

Nigdy już żaden krytyk nie powtórzy osiągnięcia Rogera. W pokawałkowanym na sieciowe getta świecie nie ma już szans na zbudowanie tak jednolitej, tak wiernej publiczności

„Holy motors” jest tyleż nieprzewidywalne, co zdyscyplinowane – mistrzowsko zawieszone między opowiadaniem jednej historii a rozszczepieniem jej na dwanaście wiązek

Koniec końców, film traktuje o dwóch odmianach współczucia: koniecznym i zbędnym. Konieczne przeradza się w działanie, zbędne objawia się w towarzyszeniu z oddali i wysyłaniu zapewnień o solidarności z cierpiącym

Wybitny krytyk, długoletni wykładowca historii filmu na uniwersytecie Columbia, gorący zwolennik polityki autorskiej… Życie Sarrisa przeniknięte było filmem i twardym przekonaniem o jego kulturowym znaczeniu

„Cosmopolis” nie sugeruje, że da się wskazać jedną cechę, która byłaby odpowiedzialna za nasz współczesny stan ducha (tudzież portfela czy świata)

A jednak Haneke! „Miłość” zgarnęła Złotą Palmę!

Oto jak zbuntowana, mimowolnie katolicka dusza nadwiślańska wyobraża sobie perwersję. Ale Szumowska jest prowokacyjna tylko naskórkowo

Kino jako świecki kościół, do którego wchodzimy strapieni, by wyjść z krążącą w żyłach nową nadzieją

„Artysta” oferuje nam wszystkim kojącą wizję świata, w którym technologiczne rewolucje nie muszą oznaczać wykluczenia, a jedynie nowe możliwości rozwoju i rozkoszy

Czy istnieje możliwość, by narrację o Hollywood jako o miejscu, gdzie udaje się tylko i wyłącznie „nie nam”, przepisać na nowo?

Elementem przesądzający o sukcesie filmu jest aktorstwo. Schematyczny scenariusz i reżyseria ulegają dosłownemu rozsadzeniu, ilekroć na ekranie pojawia się Viola Davis (która powinna już teraz przygotowywać mowę na odbiór Oscara)

Czym różni się „historia krytyczna” od „historii politycznej”? Zredagowany przez Agnieszkę Wiśniewską tom esejów poświęconych polskiemu kinu dokumentalnemu lat 1989-2009 jest sequelem tomu sprzed roku, zajmującego się rodzimym kinem fabularnym tego samego okresu

Zamiast podsumowania, scalania, wielkich narracji, kilka strzałów, to co błysnęło, zajęło, zachwyciło

Ciekawa rzecz z tym ekranowym homoseksualizmem w Polsce. Dystrybutorzy robią, co mogą, żeby nie zwracać nań uwagi (plakat „Samotnego mężczyzny” Toma Forda obiecywał historię wielkiej miłości – i pokazywał Julianne Moore robiącą maślane oczy do Colina Firtha). Sam język polski zdaje się być w zmowie z homofobami

Scenariusz Knighta był tekstem napisanym przez utalentowanego społecznika; pod ręką Cronenberga zamienił się w dzieło wybitnego artysty

„Człowiek, który gapił się na kozy” jest filmem jajcarskim. Problem z takimi filmami polega na tym, że cwaniactwo pozuje w nich na wyrafinowanie

„Bonnie i Clyde” jest w równym stopniu dziełem filmowców, co dzieckiem swojego czasu. Pod koniec lat sześćdziesiątych młodzieżowa kontrkultura kipiała witalnością i pędem ku emancypacji

Do kin wchodzi komedia Billy’ego Wildera „Niektórzy wolą z pieprzem” (1959). Szerzej znany polski tytuł filmu już w punkcie wyjścia stępia ostrze satyry: uspokaja, że cokolwiek zobaczymy, należy brać co najwyżej „Pół żartem, pół serio”

11 stycznia 2010 roku zmarł w Paryżu Eric Rohmer – jeden z największych reżyserów współczesnego kina, aktywny obserwator i kronikarz sposobów, jakie ludzie wybierają, by nadać swemu życiu sens

3 września 2009 roku zmarła w Łodzi wybitna polska dokumentalistka Krystyna Gryczełowska

„Biała wstążka” (Złota Palma w Cannes) nosi cechy arcydzieła, co nie oznacza, że nie ma w tym filmie drażniącego schorzenia, określającego cały światopogląd Hanekego – pychy