/ Ewelina Godlewska-Byliniak

Helmut Kajzar – przez lata zapomniany – dziś zaczyna fascynować. Być może dopiero przyswojenie kategorii postdramatyczności, poststrukturalizmu i dekonstrukcji pozwala na nowe odczytanie jego teatru

Duvignaud, którego polscy czytelnicy mieli dotychczas okazję poznać jako socjologa teatru, w „Darze z niczego” ujawnia się jako wnikliwy antropolog widowisk

„W imię Jakuba S.” Demirskiego w reżyserii Strzępki jest spektaklem bardzo dla widza niewygodnym. Spod spodziewanej konwencji buffo ze znacznie większą niż dotychczas siłą przebija ton serio

To, co łączy wszystkie projekty, wszystkie odsłony „Miast równoległych”, to właśnie uruchomienie różnego rodzaju strategii i taktyk, które przecinają w poprzek podziały na to, co publiczne i to, co prywatne

„Życie seksualne dzikich” Garbaczewskiego i Cecki, pomysł migrującej wyspy otoczonej szarą strefą, to teatralny eksperyment, który zmierza w pustkę

Głównym tematem festiwalu „Warszawa Centralna” były w tym roku „migracje”. Zagadnienie to potraktowane zostało bardzo, może nawet nazbyt szeroko. Interpretacyjną złożoność problemu ujawniają jednak najlepiej trzy – całkowicie różne – pozycje festiwalowe

„Fragment mojego życia” z rozmowy na rozmowę staje się relacją o doświadczeniu pisania. Język własny jako język obcy, język jako jeden z podstawowych aspektów doświadczania inności jest dla Koltèsa podstawowym aspektem jego dramatów

Czy koniec oznacza obietnicę spełnienia? Czy jest jedynie jego iluzją, pułapką wiecznego oczekiwania? W „Końcu” Krzysztofa Warlikowskiego pytania te łączą się z kwestią winy, która, podobnie jak ofiara w „(A)pollonii”, staje się tematem centralnym

Karpowicz pisał wiele tekstów specjalnie dla radia. Ale jego teatr to nie tylko, czy nie po prostu teatr radiowy. Logika radia rządzi wszystkimi jego tekstami dla teatru. Każe myśleć o słuchowisku jako teatrze i teatrze jako słuchowisku

„Tramwaj” Warlikowskiego jest melancholijny zarówno w treści, jak i w formie. Reżyser podejmuje w nim snutą od wielu przedstawień historię podmiotu miłosnego. To chyba najbardziej gorzka odsłona tej opowieści

Dlaczego milczenie i afirmacja bólu miałyby być najlepszymi sposobami na przeżywanie żałoby? Żałoba to w końcu proces, w trakcie którego strata ma zostać wpisana w symboliczny porządek świata. Źle, jeśli instytucje kultury zawieszają wytwarzanie tego porządku

„Elektra” w reżyserii Williego Deckera to opera monumentalna. Tak monumentalna, że aż śmieszna. Przyjęta konwencja każe śpiewakom wykonywać gesty rodem z teatru XIX-wiecznego

Przeestetyzowany, zbyt oniryczny „Babel” Mai Kleczewskiej sprawia, że potencjalnie wywrotowy dramat Jelinek zmienia się w kiczowatą, podlaną obscenicznym sosem papkę

Pytanie o aktora, o fenomen „bycia-postaci-w-aktorze”, od dawna było dla Krystiana Lupy kluczowe. W cyklu „Persona” stawia je wprost. Czy jego strategia odnosi sukces?

„Wiarołomni” Urbańskiego w TR Warszawa noszą cechy kiczowatego teatru, ale nie inny jest przecież teatr zdrady u Bergmana. Pod tanią powierzchnią toczy się jednak ciemny nurt języka

„Komuna Otwock. Przewodnik Krytyki Politycznej” ukazuje zmianę, której ulega Komuna oraz zmianę w samej idei „zmiany”, szczególnie w ostatnim etapie pracy komunardów naznaczonym rozczarowaniem

„Balladyna” Tyszkiewicza rozczarowuje. W świetle tego, jak nowocześnie może brzmieć Słowacki – choćby w projekcie Instytutu Teatralnego – zadziwia sztampowość i nijakość tego przedstawienia

W inscenizacji „Zagłady domu Usherów” Glassa Barbara Wysocka nieustannie balansuje na granicy między rozumem i nie-rozumem, jawą i snem, między faktem i zmyśleniem, przekraczając co rusz te opozycje

Garcia nie tworzy w „Versus” spójnej narracji, nie opowiada żadnej fabuły, której w jego spektaklu po prostu nie ma. Zamiast niej stwarza strukturę, która wchłania wszystko, nic nie dając w zamian

Korczakowska, podążając za Lemem, nie daje w swoim przedstawieniu jasnych i jednoznacznych odpowiedzi. Stawia pytanie o tożsamość zarażoną innością, inność rozpoznaną w tożsamości

„Hamlet” niejednokrotnie służył diagnozie współczesnej kultury. W przedstawieniu The Wooster Group zostaje zderzony sam ze sobą, z własną pozycją kulturowego mitu

Kleczewska opowiada o rewolucji, o jej niemożliwości, która nie wyklucza potrzeby wyzwolenia. To teatr energetyczny, teatr nagłych zrywów i długiego trwania

Warlikowski zderza w „(A)pollonii” różne gatunki i media: baśń z programem telewizyjnym, mit z wirtualną rzeczywistością internetu, wykład z cyrkowym show

Nowy spektakl Lupy pokazuje perwersję nieustannego wtłaczania w obraz, która jest udziałem hollywoodzkiej gwiazdy, ale też grającej ją polskiej aktorki

Dramat Masłowskiej w inscenizacji Jarzyny ogląda się bardzo przyjemnie, choć przyjemność odbioru budzi rosnące zażenowanie

W „Portrecie Doriana Graya” Borczuch nie przekroczył granicy, za którą płaski obraz stałby się pretekstem do poważnego pytania o kondycję ponowoczesną