Dobrana para
Dr Misio / materiał zespołu

Dobrana para

Jarek Szubrycht

To naprawdę przypadek, że debiutanckie płyty Pochwalonych i Dr Misio wyszły w tym samym czasie? Równie dobrze mogłyby się ukazać jako jedno wydawnictwo. Awers i rewers tego samego albumu

Jeszcze 1 minuta czytania

On: Nawet ładne dziewczyny chcą tylko wyjść za mąż/ więc ja też wychodzę i idę do domu.
Ona: Ty, chłopaku, myślisz, że ja o cię stoję/ a ja mam cię w dupie i mądrości twoje.

„Młodzi” to płyta męska, hardcorowa. Przesterowane gitary, wulgaryzmy w tekstach i gniewne pomruki wokalisty.
„Czarny war” to płyta żeńska. Subtelna i wielowymiarowa, ale łatwo wpadająca w gniew. Nazwa zespołu wzięła się raczej od pochwy niż chwalenia.

Pochwalone „Czarny war”, Antena KrzykuPochwalone to więcej niż zespół. To kobiecy kolektyw. Koło gospodyń wiejskich i miejskich, mimo dzielących je epok (mam na myśli autorki wykorzystanych tu pieśni ludowych), zawodów i środowisk, zjednoczone wspólnymi problemami. Skarżą się na ciężki los matki, żony oraz kochanki, poniżanej przez mężczyznę i tradycję, ale nie rozsmakowują się w roli ofiary. Buntują się, idą na zderzenie czołowe z opresyjnym światem. Nawet jeśli nie wierzą w odmianę złego losu, nawołują do podjęcia walki: „Kim nie zaczęłaś być, już nie zdążysz/ale możesz jeszcze coś wyburzyć/zrównać z ziemią, oczyścić”. Można zabijać nożem, można zabijać śmiechem – grunt, żeby się nie dać…
Dr Misio jest sam. Najpewniej dlatego, że jest niefajny, więc nikt z nim nie wytrzymał. Poza tym jest już niemłody i cierpi z tego powodu. Jest brzydki – i cierpi. Ma lęki. Cierpi, oczywiście. Jest sentymentalny, ale niewiele z przeszłości pamięta („Nie pamiętam żadnych imion/żadnej dziewczyny kobiety/nie pamiętam żadnych imion/kolegów z klasy niestety”), więc cierpi. Ludzie, którzy go otaczają, też są samotni, więc biedny Misio cierpi, o nich opowiadając… Przepraszam za ten kpiący ton, ale sobkowski lament, który wypełnia „Młodych”, to użalanie się nad sobą panów w średnim wieku (od autorów tekstów, Krzysztofa Vargę i Marcina Świetlickiego, po wyśpiewującego ich skargi Arkadiusza Jakubika) budzi nie tyle współczucie, ile politowanie. Oraz rumieniec wstydu, bo przyznaję, że wyczytałem z tych wersów kilka, jak mi się zdało, własnych myśli.

Zarówno Pochwalone, jak i Dr Misio wywodzą się z tradycji punkowej, może nawet razem jeździli do Jarocina. Ale dziewczyny wywiozły stamtąd lekcję nonkonformizmu i zrozumiały, że w jedności siła, a chłopcy pewnie bawili się aż tak dobrze, że zapamiętali tylko to jedno hasło: „no future” – w dodatku nie do końca wiedząc, o co w tym wszystkim chodzi. Pochwalone dorosły, a Dr Misio pozostał gówniarzem, tyle że się zestarzał. Taki pech.

Dr Misio „Młodzi”, UniversalWłaśnie, Jarocin – trzeba podkreślić, że muzyka obu grup idealnie została dobrana do treści. Pochwalone pozwolę sobie pochwalić za sprawną realizację znakomitego pomysłu: połączenie tradycyjnych ludowych mądrości z poezją współczesną pociągnęło za sobą skontrastowanie folkloru z gniewnym punkrockowym tupnięciem. Nie chwalę pań za oryginalność, bo całkiem niedawno zaskoczyła mnie tym samym zestawieniem inna formacja, czyli R.U.T.A. Zbieżność brzmień nieprzypadkowa, bo to właśnie na pierwszej płycie R.U.T.A. spotkały się siostry założycielki Pochwalonych, z Niką (ekswokalistką punkowej legendy Post Regiment) i Kosą (skrzypaczką i krzykaczką, m.in. Mosaic) na czele. Z tą tylko różnicą, że tam ujmowały się za chłopami, a tutaj chodzi o baby….

Dr Misio jest jeszcze mniej oryginalny, bo to po prostu rockowe łojenie, oparte na nośnym gitarowym riffie i potężnie brzmiącej sekcji. To muzyka tych, co wrzeszcząc punkowe przeboje Dezertera i Siekiery, przechodzili mutację, a gdy sypnął im się wąs, w Polsce sypnęło kapelami grunge’owymi. Nie żebym narzekał – sam jestem z tego pokolenia i dość jednorodne aranżacje Pochwalonych szybko mi się nudzą, za to świetnie wyprodukowany, przebojowy album Dr Misio (brawa dla Olafa Deriglasoffa!) idealnie nadaje się do długich podróży samochodem. Niestety, nie w towarzystwie dzieci, bo dopytują, dlaczego tata, przejeżdżając skrzyżowanie na żółtym świetle, z entuzjazmem skanduje refren: „Zmruż oczy i popatrz/jak znakomicie rozpierdoliłeś swoje życie”.

Ona: Oj, z jego ciała pierogów napiekę/Oj, z jego tłuszczu świec narobię/A z jego krwi czarny war ugotuję. (…) Ja na kochanku siedzę/Na kochanka patrzę/Kochankiem częstuję.
On: A ona leży z nożem w plecach.
 

Pochwalone / materiał zespołu

Dziewczyny docenią Pochwalone. Chłopacy, szczególnie tacy, co dorobili się już zakoli, piwnego brzucha i debetu, zachwycą się Dr Misio – kto wie, może nawet da się wykroić z „Młodych” jakiś pokoleniowy, pijacki hymn. Jednak sugerowałbym wszystkim, by nie szli na łatwiznę, ale sięgnęli właśnie po płytę, która pozornie nie jest dla nich. Może kobiety, które zajrzą w kosmatą duszę Misia, zlitują się i będą dla nas lepsze na wiosnę. A faceci, którzy posłuchają Pochwalonych… najpewniej zapamiętają kilka nowych określeń na żeńskie organy płciowe i potem będą opowiadać kumplom przy piwie.


Tekst dostępny na licencji Creative Commons BY-NC-ND 3.0 PL.