/ Agata Diduszko-Zyglewska

Czym może być Festiwal w Edynburgu w czasie, w którym Wielka Brytania jest gospodarzem Igrzysk Olimpijskich?

Po ostatnich decyzjach w warszawskim ratuszu powstaje pytanie: czy władze stolicy chcą nas przekonać, że zarządzanie kulturą, tak jak „dobry teatr”, powinno opierać się na trzymającym w napięciu dramacie?

Twórca „Prologu” bada możliwości choreografii społecznej: prowokuje do bardziej świadomego postrzegania sieci powiązań, które tworzą naszą społeczną tożsamość

W kontekście historii opisanej przez Tochmana w „Mojżeszowym krzaku” sytuacja teatralna, jakiekolwiek granie wydaje się makabryczne, nieetyczne – bo tu chodzi o prawdziwych ludzi. Postanowiliśmy to jednak zrobić

Lubię postaci, które są na pograniczu, u których można wyczuć wewnętrzną sprzeczność. Sierakowski jest kimś takim. W spektaklu komuny//warszawa staje się kolejną postacią z naszej galerii bohaterów niejednoznacznych

Przygniatająca mnogość wytartych symboli i wyświechtanych scen-klisz sprawia, że zamiast z zapowiadanym rygorem formy, w „Idiocie” Brala obcujemy z przygnębiającym miszmaszem

Miśkiewicz i Sajewska nie dodają „Klubem polskim” nic nowego do tego, co już wiemy o romantyzmie, a jednak ich spektakl ma w sobie świeżość i moc. Świeżość wynika z zestawienia narracji, które zwykle się nie spotykają, a moc – z niezwykle otwartej formy

Teraz, kiedy dostaliśmy Feliksy, mamy od razu więcej zaproszeń na festiwale teatralne. Ale nie osiadamy na laurach. Nasza następna produkcja także musi być sukcesem, bo znikniemy

Ciągłość konkretnych wątków i rozwój postaci, które zaludniają wyobraźnię Warlikowskiego. Obserwowanie, jak aktorzy wydobywają kolejne odcienie z relacji, w których trwają ze spektaklu na spektakl. To najbardziej fascynuje w „Końcu”

Cieplak wobec „Fantazego” zastosował koncept reżyserski, który stał się sztafażem dla głęboko anachronicznego teatru. Dodatkowo koncept ten zdaje się niedopracowany

Agnieszka Olsten, realizując „Horsztyńskiego” w Instytucie Teatralnym, nie nałożyła na tekst Słowackiego żadnej własnej kalki ani interpretacji. Aktorzy czytali swoje kwestie znad pulpitów nutowych

Dzięki „Anhellemu” konstruowany od kilku lat przez Jarosława Freta tryptyk „Ewangelie dzieciństwa” zyskał ostateczny kształt. Najnowszy spektakl teatru ZAR to opowieść o śmierci zbiorowych symboli

„Mindowe” to preludium twórczości Słowackiego – ale są w nim zawarte późniejsze tematy poety: antyklerykalizm, fascynacja Szekspirem i przenikliwość dotycząca politycznych mechanizmów

Wśród dotychczasowych inscenizatorów projektu „Słowacki. Dramaty wszystkie”, Goźliński – tu entuzjazm każe mi sięgnąć do dyskursu sportowego – bez wątpienia zasługuje na pozycję medalową

Majewski zdecydował się zrealizować swój projekt „Beniowski” w konwencji czysto kabaretowej. I poległ, śmieszną śmiercią

W swoim „Królu-Duchu” Korczakowska zdaje się pytać: co by było, gdyby znalazł się w Polsce kompozytor podobnej rangi co Wagner i wziął na warsztat naszą mitologię, posługując się dziełem Słowackiego?

Ponieważ „Merlin. Inna historia” Spišaka/Słobodzianka ma całe rzesze wiernych wielbicieli i tonie w pochwalnych recenzjach, myślę, że mogę sobie pozwolić na dodanie łyżki dziegciu do tej beki miodu

To, że aktorka i reżyser dostaje Paszport Polityki w kategorii muzyka poważna to sygnał, że granice między dziedzinami sztuki są coraz bardziej płynne. Teatr jest wielowymiarowy; pracując na wielu płaszczyznach, próbuję tę wielowymiarowość ogarnąć

Słowacki żył w epoce patriarchatu, a jednak jego ujęcie historii Cencich zaskakuje – podobnie jak realizacja Farugi/Sztarbowskiego, konsekwentnie podnosząca poziom adrenaliny na widowni

Wykorzystując biografię Pucciniego i obraz współczesnych Chin jako jądra ciemności, Passini w „Turandot” pokazuje świat, w którym cierpienie pozbawione jest głosu

Słowacki miał być zdjęty z piedestału, ale niestety został „upupiony”. Przygotowując „Kordiana”, „grupa twórczo-naukowa” Łysaka zbyt zawierzyła konwencji kabaretowo-telewizyjnej

Moje osobiste rozumienie teatru jest nierozłączne z myśleniem muzycznym. Nasze spektakle to tekst pisany ciałem i wpisany w ciało. Ciało, które mówi rytmem

Żydówka już dawno odjechała w bydlęcym wagonie, a jednocześnie wciąż jest tutaj: między sympatycznymi kolejarzami, którzy właśnie planują kolejne pogromy – spektakl Studia Teatralnego Farma v jeskyni

Maciej Nowak uznał spektakl-wykład Cieplaka za przewodnik dla reżyserów po „Księciu Niezłomnym” i myślę, że miał rację. Aż chciałoby się zobaczyć kolejny krok – pracę reżysera z aktorem

Komu są bliscy Jerofiejew, Erenburg czy Limonow, ten powinien zobaczyć „Lipiec” Wyrypajewa, a kto do tego żywi ciepłe uczucia do Patricka Süskinda, ten „Lipiec” zobaczyć musi!

Gest Augustynowicz przywodzi na myśl zabieg von Triera z „Dogville” – rezygnacja ze scenografii pozwoliła wybrzmieć temu, co najważniejsze w „Lilli Wenedzie”: fascynacji Szekspirem

Wraz z Instytutem Teatralnym rozpoczynamy debatę o Słowackim. W tym numerze wywiad z R. Brzykiem i T. Śpiewakiem. Ich „Samuel Zborowski” rozpocznie 24. IX cykl „Słowacki. Dramaty wszystkie”

Kiedy jestem na scenie, to tak naprawdę jestem na kolanach publiczności. Ludzie to czują, nawet jeśli nie zdają sobie sprawy, o co właściwie chodzi

Artyści występujący na Festiwalu Sztuki Mimu pielęgnują tradycję pantomimy ze szkoły Marceau i wciąż rozwijają ten gatunek, czerpiąc ze współczesności i popkultury

„American Theatre Magazine” umieścił Festiwal Sztuki Mimu na szczycie listy imprez, które trzeba zobaczyć w Europie w kategorii pantomima/taniec. To gigantyczne wyróżnienie

Człowiek na scenie jest czymś więcej niż samym sobą, jest przedstawicielem ludzi w szerszym sensie, czegoś, co ich określa, czyli czegoś, co jest ponad nimi

Spektakl „U.F.O. Spotykacz” to kameralny projekt, spójna i dająca do myślenia wypowiedź na drażliwy temat, którym jesteśmy my, Ziemianie

Są takie ziarna tradycji, których nie da się usunąć. Temat wyniszczenia i niezniszczalności kultury jest odwieczny. Zmieniają się tylko motywy