Dwutygodnik

Partnerzy

Ur. 1996, krytyk literacki i filmowy. Publikuje m.in. w „Kinie”, „Wizjach” i „Dwutygodniku”. Laureat Konkursu im. Krzysztofa Mętraka (2022) i Konkursu im. Tymoteusza Karpowicza (2021). Na Facebooku wysyła Sprzeczne Sygnały.

Znalezione artykuły

Tylko sobie zerkać

Tylko sobie zerkać

Igor Kierkosz Literatura

Książki Adama Kaczanowskiego są bardziej wywrotowe niż otwarcie deklarowane eksperymenty, bo po prostu pisze on tak blisko powszedniości, że aż awangardowo. Jeśli w „Ze Słowackiego” jest konceptualistą, to na pewno nie bardziej niż dotychczas

Czytać znaczy żreć

Czytać znaczy żreć

Igor Kierkosz Literatura

„Dawno temu w Warszawie” – długo oczekiwana kontynuacja opowieści Jakuba Żulczyka o dilerze warszawskich elit – siłą rzeczy staje się sprawdzianem, czy literatura da radę dogonić nowoczesne miasto. I czy pisarz wyjdzie z tego wyścigu z twarzą

Porządny gość

Igor Kierkosz Literatura

Bohaterów opowiadań Grzegorza Bogdała z książki „Idzie tu wielki chłopak” łączy banalne przekleństwo człowieczeństwa, zwyczajna omylność i normalna potrzeba akceptacji

Delikatna sprawa

Delikatna sprawa

Igor Kierkosz Literatura

„Przerzut” Phila Klaya, zbiór opowiadań o wojnach w Iraku i Afganistanie, to przede wszystkim ekstrakt z normy językowej kształtującej się w nienormalnych warunkach

Najspokojniej, najweselej

Najspokojniej, najweselej

Igor Kierkosz Literatura

W „A to było tak” nigdy do końca nie słychać bohaterów. Słychać za to nieustanny monolog samego Pawła Potoroczyna, który chce nam sprzedać inteligencką gawędę o wsi

Trzask-prask

Igor Kierkosz Literatura

Eksperymenty z narracją, popkulturowe przypiski i leksykalne tarcia wypełniają „Dwie powieści ruchu” Mateusza Górniaka po sam czubek, a autor i tak wygospodarowuje miejsce na przemyślenie swoich spraw

Żywoty świńtych

Żywoty świńtych

Igor Kierkosz Literatura

„Objawienie Bogini-Świni” Marcina Czuba da się czytać jak zaangażowany politycznie wybryk literackiego trickstera – drażniący i kontrowersyjny, ale nie zbyt kuglarski

Lubię tę robotę

Lubię tę robotę

Igor Kierkosz Film

Problem dzisiejszej krytyki często bierze się z rojeń o możliwości dotarcia do niepraktykujących, wzniecenia dyskusji na szeroką skalę

Kuracja zgłoskami

Kuracja zgłoskami

Igor Kierkosz Literatura

„Anna i Pan B.” Jakuba Zająca to literacka autoterapia, w której leczniczy okazuje się sam fakt opowiadania, a klasyczną farmakologię zastępują poetyckie metafory i okrągłe sentencje

Po trupach

Igor Kierkosz Film

Jeśli już koniecznie chce się powiedzieć coś o Polsce, to albo trzeba mieć w zanadrzu cokolwiek odkrywczego, albo przynajmniej zejść z tonu. O serialach „Wielka woda”, „Minuta ciszy”, „Pewnego razu na krajowej jedynce”

Córka Mandeli

Igor Kierkosz Literatura

Podstawowe pytanie „Nigdzie” brzmi: czemu trzydziestoparoletnia córka marnotrawna, wpadając na chwilę z Warszawy do swojego rodzinnego miasta, wspomina je przerażającym zdaniem: „Nie czułam się jak wszyscy; czułam się jak nikt”?

Jasny snop światła

Jasny snop światła

Igor Kierkosz Film

Edward Yang intensywnie rozświetla punkciki i z premedytacją przyciemnia konkretne fragmenty kadrów. Po śladzie świetlnym da się dojść do sedna tego kina – retrospektywę filmów Yanga można oglądać na festiwalu Pięć Smaków

Powiedz mi jakieś kłamstwo

Powiedz mi jakieś kłamstwo

Igor Kierkosz Literatura

Nawet mało uważna czytelniczka zda sobie sprawę, że ta prosta fabułka musi być jedynie punktem wyjścia. To, co istotne, gnieździ się tu na marginesach – o „Ucichło” Marii Karpińskiej

Gruźlicy na rykowisku

Gruźlicy na rykowisku

Igor Kierkosz Literatura

W „Empuzjonie” Olga Tokarczuk rzuca się w najczystszą formę horroru, w gatunek dokładnie tak pierwotny i rozrywkowy jak wszystko, czego noblistce „nie wypada” tykać

Mem o Polakach

Igor Kierkosz Literatura

„Wolnoć” Marcina Kołodziejczyka to proza stawiania siebie poza nawiasem. Narracja, która odgradza się tujami od tych, którymi gardzi. Czyli właściwie od wszystkich

Prorocy u kresu fantazji

Prorocy u kresu fantazji

Igor Kierkosz Literatura

Jeśli Radosław Figura w „Ronie i naszym Mieście” przepisuje ideę antysystemowości na najpospolitszy scenariusz walki z doktrynerstwem, Marta Sokołowska w „Imperium Dzieci” w tym samym celu stwarza dla literatury oryginalny, wyważony oręż

Nawigacja główna - wersja mobilna

Archiwum numerów