/ Marta Czyż

Wrocław Off Gallery Weekend pokazał, że nie musi kopiować podobnych inicjatyw z Warszawy czy Krakowa. Zaproponował oryginalną formułę bazującą na dużym lokalnym środowisku artystycznym

Zależało nam na zdjęciu z twórczości powojnia odium sztuki propagandowej. Mówi nam ona wiele o ograniczeniach epoki, a zarazem pokazuje, jak w cieniu stalinowskiej ideozy żydowscy i polscy artyści obrazowali powstanie w getcie

Nigdy wcześniej nie odwoływałem się do mojego pochodzenia. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, jak ważny dla mnie jest tamten dom, miejsce, z którego musiałem z dnia na dzień wyjechać – mówi uczestnik tegorocznego Autostrada Biennale w Kosowie

Nie podejmuję bardzo strategicznych decyzji. Przede wszystkim interesują mnie prace artystów – mówi kuratorka Urbane Künste Ruhr w Zagłębiu Ruhry

Moja tożsamość to głównie tożsamość kuratorki, chociaż coraz mniej chętnie używam tego słowa. Przez lata go broniłam, ale ostatnio myślę, że niepotrzebnie

Nie jestem pewien, czy jakąkolwiek rosyjską instytucję można dzisiaj nazwać „niezależną”. Wojna trwa osiem lat i powody, by odmówić współpracy z państwem rosyjskim i jego instytucjami, są oczywiste

Symbol, który zaprojektowałam, miał jednoczyć i zachęcać kobiety do wyjścia na ulice, a nie straszyć i ociekać krwią – mówi autorka identyfikacji wizualnej Strajku Kobiet

Książki o sztuce to w naszym kraju od zawsze nisza. Biografistyka może to przełamać. Sukces „Kobiet z obrazów” jest na to dowodem – rozmowa z autorką wywiadu rzeki z Leonem Tarasewiczem

Działamy na zasadzie koncepcji wystawy i spotkania. Chcemy stworzyć galerię dobrych praktyk, która mogłaby dawać zarobek przede wszystkim artyście, a nie galerzyście

Każdy profesor ma swój sposób i szablon na produkcję artysty, tylko po jakimś czasie on się wyczerpuje. Ilu jest nam potrzebnych następnych młodych artystów od Tarasa, Bałki czy Kowala? – mówią studenci i studentki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie

Sztuka Henryka Strenga dobrze pokazuje, jak modernizm bywał adaptowany w relacji do silnej kultury lokalnej, jak mieszały się ze sobą historia i tożsamość, splecione w doświadczeniach Holokaustu, nazizmu i stalinizmu. To są zawiłości, które powinniśmy spróbować rozsupłać

Życzyłbym sobie, aby moje nazwisko było pisane poprawnie. O tym jest jedna z moich ostatnich prac. A tak już bardzo na poważnie, to chciałbym, aby nasza działalność, artystów i artystek zagranicznych w Polsce, nie stawiała nas w roli ofiar ani nie robiła z nas egzotycznej atrakcji

Przez cały lockdown, byłem jedną z niewielu osób, które mogły oglądać wystawę Moniki Sosnowskiej. Czułem się jak ekscentryczny kolekcjoner, który zainstalował wielką rzeźbę tylko po to, żeby samemu móc na nią patrzeć. Naprawdę dziwne uczucie, ta potężna stalowa konstrukcja w pustej przestrzeni i świadomość, że cały świat się właśnie zatrzymał

Tworzenie nowej jakości w CSW kompletnie mnie pochłonęło. W tamtym czasie chodziłam tylko do teatru, którego musiałam się na nowo nauczyć

Powinniśmy robić to, co jest konieczne. Nie ma jednej recepty na wszystko. Nasze miękkie narzędzia i sztuka niespecjalnie dobrze radzą sobie z powstrzymywaniem pędu machiny zagrożenia klimatycznego

Nie miałam żadnej przerwy. Moje tempo zawsze było takie samo, tylko odzew był inny. Obrazy figuratywne miały większe wzięcie, bo były prostsze w odbiorze

Głęboko i intensywnie patrzyliśmy sobie w oczy, a w tym samym czasie odbywała się projekcja „dotykowego filmu”. Miałam nałożone na siebie pudło z otworem na piersi, ludzie mogli wkładać ręce do tego pudła i patrząc na mnie, równocześnie moich piersi dotykać – w lubelskim Labiryncie trwa monograficzna wystawa artystki