/ Tomasz Fiałkowski

Dehnelowa Makryna jest jak bohaterka de Sade’a, karana nieustannie za winy niepopełnione. Męczeństwo zmyślone okazało się w jej przypadku figurą najprawdziwszego cierpienia

Jerzy Pilch spogląda z obwoluty „Dziennika” z tak intensywnym grymasem niechęci na twarzy, że trochę strach siadać do pisania. Próbować jednak trzeba

Możemy tam zajrzeć, nie ruszając się sprzed komputera

Bohater powieści rodzeństwa Hammer, komisarz Konrad Simonsen, musi zmierzyć się nie tylko z wyrafinowaną inteligencją pomysłodawcy zbrodni na pedofilach, ale i z nastrojami społecznymi, podgrzewanymi przez demagogię mediów

„Listy do rodziny, przyjaciół, wydawców”. Na okładce fotografia uśmiechniętego pisarza. Kafka i uśmiech?

Kimmo Joentaa – bohater powieści kryminalnych Jana Costina Wagnera – pije rzadko, jest spokojny, powściągliwy i małomówny. Zbyt małomówny – chwilami odnosimy wrażenie, że od świata oddziela go gruba półprzezroczysta szyba

Jerzy Pilch ubolewał kiedyś, że zbyt dużo poświęca się uwagi ludycznej stronie pisarstwa Szymborskiej. Może jednak tak być musiało? Karnawał i post nierozerwalnie splecione są w naszej kulturze

„Pensjonat pamięci” Tony’ego Judta to opowieść niezwykła: trochę prywatny aneks do monumentalnego „Powojnia”, trochę rozliczenie, trochę zaś – dokonywana ze świadomością bliskiej śmierci realizacja zaniechanego wariantu własnego życiorysu

Nie wiem, czy sięgnąłbym po tę książkę, gdyby nie trwająca od dzieciństwa miłość do Sherlocka Holmesa

„Cmentarz w Pradze” to demaskatorski w założeniu traktat o myśleniu spiskowym i źródłach nowoczesnego antysemityzmu, ale ubrany w kostium powieściowej gry. Zabieg przewrotny – ale i ryzykowny

To była rozkoszna komedia: Audrey Hepburn jako uczciwa córka rodu genialnych fałszerzy dzieł sztuki, Peter O’Toole jako detektyw, wzięty przez nią mylnie za złodzieja.

Los w szlachetnych osobach Jacka Woźniakowskiego i Jana Józefa Szczepańskiego sprawił, że pod koniec roku 1982 znalazłem się w Wiedniu na stypendium Herdera

Wezbrana rzeka skandynawskich powieści kryminalnych wywołuje u nas niepokój i kąśliwe komentarze

Kim jest Laura Ponsonby i dlaczego uwięziła Julię, próbując jej wmówić inną tożsamość i wpędzając stopniowo w szaleństwo

Wspominałem tu już o uczuciu, jakim od młodości darzę „Kamień księżycowy” Williama Wilkie Collinsa

Rozmowa, ku konsternacji dziennikarki, przybiera niespodziewany obrót

Nawet Agatha Christie, której drugi mąż był wybitnym archeologiem, sięgnęła w jednej z książek po starożytny sztafaż – dwa tysiąclecia przed Chrystusem w egipskich Tebach trup ściele się równie gęsto jak w XX-wiecznej Anglii

Wenecję od Sycylii dzieli dystans nie tylko geograficzny, nawet dialekty, którymi się tam mówi, są niemal osobnymi językami

„Ma masę forsy. Czy widział pan jego samochód? Jest oczywiście Żydem, ale bardzo porządnym chłopakiem”

Może więc oswojenie z fizjologią, wzmocnione wrodzonym zamiłowaniem do makabry, sprawiło, że lubię oglądać seriale policyjne, w których prawdy o zbrodni dochodzi się w laboratoriach, a główną postacią jest antropolog policyjny, chemik albo patolog

Bracia Morgan zniknęli, Klas zaś, zwany inaczej Klasiem, zabarykadował się w ich mieszkaniu w starej kamienicy przy Hornsgatan w sztokholmskiej dzielnicy Söder

O’Connell z wielkim talentem buduje napięcie, tworząc atmosferę zarazem przytłaczającą i wciągającą

W „Pierwszym śniegu”, jednej z bardziej makabrycznych powieści z komisarzem Harrym Hole, zdolnym policjantem i nieodpowiedzialnym alkoholikiem, śnieżny bałwan jest znakiem firmowym mordercy

Na pogrzebie Anny po raz pierwszy spotykamy jej stryja – no, niezupełnie stryja, ale nie zdradzajmy wszystkiego

Charlie Chan – niski i korpulentny, wyrażający się niezmiernie kwieciście i podkreślający z wschodnią przesadą swoją skromność, a także przywiązanie do licznej i wciąż powiększającej się rodziny, wydawać się może postacią cokolwiek komiczną

Na kryminalnej mapie Europy kraje skandynawskie stają się coraz ważniejsze. I nie chodzi o gwałtowny wzrost przestępczości, ale o literaturę

Dziś będzie o zagadce, która od dawna mnie dręczy. I nie jest to zagadka kryminalna. Dotyczy trochę historii, trochę literatury. Może jeszcze charakteru narodowego

Nero Wolfe'a – jedną z osobliwszych kreacji detektywa w dziejach powieści kryminalnej – wymyślił Amerykanin Rex Stout, urodzony w 1886 roku w rodzinie pobożnych kwakrów

Moi rówieśnicy zaczytywali się w Karolu Mayu, ja wolałem „Kamień Księżycowy” Williama Wilkie Collinsa. Nie wstydzę się tego wyboru

Wróćmy do opisanej na początku okładki: chodzi o „Jak najwięcej grobów" Angielki Margery Allingham, powieść ogłoszoną w 1948 roku, której bohaterem jest Albert Campion

Katastrofa jest czymś niepojętym. Próbujemy ją oswoić argumentami natury religijnej, wtedy jednak łatwo o pułapkę. Piękną powieść napisał o tym kiedyś Thornton Wilder

W pierwszej powieści, „Księżniczce z lodu”, poznajemy głównych bohaterów. Erika Falck, autorka biografii szwedzkich pisarek, przyjeżdża do Fjällbacki, by uporządkować dom rodzinny po nagłej śmierci rodziców

Czytelnik lubi serie, pisarz czasem ich nienawidzi. Archetypiczne jest zachowanie Doyle’a, który zabił Sherlocka Holmesa, żeby się od niego uwolnić, ale został zmuszony do wskrzeszenia go

Romans jak romans, choć różnica wieku spora. Gorzej, że pani Robinson, chcąc utrzymać przy sobie kochanka, załatwiła mu sporą pożyczkę i stosowne zezwolenia, by mógł otworzyć w Belfaście restaurację

W nowym tomie Świetlicki z samobójczą niemal determinacją stara się zirytować, kogo się tylko da, sprowokować reakcję, którą sam opisał. Ale zmącenie, zmieszanie tonów jest świadomą grą

Akcja „Jedenaście” Świetlickiego rozgrywa się w podmiejskiej miejscowości, jedenaście kilometrów od Krakowa. W „Trzynaście” bohater musi na pewien czas wyjechać do Warszawy

Stieg Larsson, lewicowy dziennikarz, „Millennium” pisał do szuflady. Umierając na zawał serca w wieku pięćdziesięciu lat, pozostawił trzy powieści

O Ianie Rankinie, rocznik 1960, już tu wspominałem. Wracam do niego nie tylko dlatego, że jest jednym z mistrzów współczesnego kryminału

W powieściach, o których chcę napisać, nie ma ani magii, ani owego ducha, czymkolwiek miałby on być. Zbrodnie są pospolite, a tropiący je policjanci marzną na deszczu albo pocą się w przegrzanych pomieszczeniach

Gramercy Park stanowi scenerię „Wyroczni”, pierwszej powieści Carol O’Connell. „Wszędzie dokoła były stateczne rezydencje z czerwonej cegły i piaskowca, marmury i granity, mahoń i mosiądz...”

Pod koniec września ukaże się książka „Awantury na tle powszechnego ciążenia” Tomasza Lema – zapis wspomnień o ojcu, wybitnym pisarzu, Stanisławie. W dwutygodnik.com posłowie do książki autorstwa Tomasza Fiałkowskiego

Prostota stylu Simenona bywa zwodnicza… No i we wczesnych powieściach o Maigrecie uderza skłonność do melodramatycznych efektów

Czy można sobie wyobrazić dzieje powieści kryminalnej bez kobiet jako autorek?

„Comeback autorki milicyjnych kryminałów” – czytam na pierwszej stronie najnowszego wydania „Dużego Formatu”

Zdumiewające, ile w ostatnich dwudziestu latach napisano powieści tradycyjnych, językiem sprzed wieku. Nowości szukać trzeba gdzie indziej. Chyba nie mamy innego wyjścia

Rzadko powstają dziś książki podszyte takim żarem, tak trzymające w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, jak „Lekcje ciemności” Dariusza Czai

Dlaczego czytam ten kryminał? Na Islandię dotąd nie dotarłem i może nigdy nie dotrę

P.D. James jest nie tylko królową angielskiego kryminału, ale i członkinią Izby Lordów

Nie, nie chodzi o Otella i Desdemonę ani inne historie