AKTORKI/AKTORZY

Moja wyobraźnia aktorska jest bliżej serialu „Girls”. Więcej o aktorstwie nauczyły mnie „South Park” i „Family Guy” niż Stanisławski

Przyszedł taki dzień, że już w ogóle nie miałam pieniędzy i znalazłam torebkę kaszy, stare masło i cebulę i usmażyłam tę cebulę na maśle. Myślałam: Roza, robisz sztukę, śpiewasz arię, jesz kaszę z cebulą, wszystko się zgadza – jesteś prawdziwą artystką!

Słabość jest dla mnie interesująca w teatrze. Może dlatego, że jest ona kobietom stale wmawiana, o czym dzisiaj dużo i głośno mówimy

Jest teatr, który oczekuje od ciebie eksperymentowania, wkładania w to siebie, swojej prywatności i pełnego zaangażowania. Ale jest też teatr, który kompletnie tego od ciebie nie wymaga, a jest równie inspirujący

Mam dosyć tego teatru za 1800 zł. Mam dosyć, że gram po 5–6 przedstawień w miesiącu. Mam dosyć, że nikt tego nie szanuje, że ściągają mi tytuły. Że teatr to fabryka

Spotkał mnie gdzieś na korytarzu w hotelu Krzysztof Mieszkowski, zapytał, jakie mam plany, i ja mu odpowiedziałem: „Wypić piwo”. Zamiast wstać, powiedzieć: „Dzień dobry, szukam pracy”, to powiedziałem „Wypić piwo”. No i sobie poszedł

Kiedyś to się nazywało po prostu „być bezrobotną”. Dopiero od paru lat, jak nie pracujesz w zawodzie, albo pracujesz od czasu do czasu, to jesteś „freelancerką”

Aktorów jest o wiele więcej, ale mają mniej głosu. W teatrze najgorsze jest to, że mówisz ze sceny o równości, a masz nierówność

Mam teraz w życiu czas, który mnie zadziwia. Rok temu obchodziłem 50-lecie pracy twórczej, a tu nagle albo gram Małego Powstańca u Jędrzeja Piaskowskiego, albo Lecha Kaczyńskiego u Antoniego Krauzego, albo Osowiałą staruszkę u Grzegorza Jarzyny

Nie da się zrobić teatru bez zespołu. I są bardzo liczne przykłady na to. Nie chcę ich tu wymieniać. Jak rozpada się zespół, rozpada się teatr

Ktoś mi niedawno powiedział, że pewne rzeczy trzeba zaakceptować, żeby pójść dalej. No, nie. Pewnych rzeczy ja jako człowiek nie jestem w stanie zaakceptować. Nic po tamtym Teatrze Polskim nie zostało

Inni ludzie zmieniają teatry, a mi się w teatrze zmieniają zespoły. W sumie mam wrażenie, że jestem ciągle w jakimś innym kociołku. Przychodzi nowy dyrektor, inne twarze, inni aktorzy i inne spojrzenia. Wbrew pozorom, będąc w jednym miejscu, ciągle doświadczam zmiany

Zawsze fascynował mnie drugi plan. Daje możliwość obserwacji zdarzeń i wpływania na spektakl, tworzenia takiego drugiego kręgu. Jest coś takiego jak rola performatywana, a nawet superformatywna

Samodzielność przydaje się, gdy reżyser podczas pracy czasem nie wie. I czeka. Rozumiesz? Czeka aż coś zaproponujesz – i to jest nieuczciwe czasem, a czasem daje wolność

Najpierw grałam w „Nie-boskiej komedii” Strzępki za Martę Ojrzyńską, potem za Martę Nieradkiewicz, gdy Ojrzyńska wróciła. Miałam sceny z Martą Ojrzyńską, za którą grałam miesiąc wcześniej – to było strasznie śmieszne. Miałam pierwszy raz percepcyjne problemy – w co ja teraz wchodzę?

Można powiedzieć, że od nastoletniości jestem politycznym zwierzęciem. Mam taki rodzaj dziennikarskiej „nerwiczki”. Od razu reaguję na to, co się dzieje

Postanowiłam ostatnio, że nie zagram już więcej Klary, chyba że w „Ślubach panieńskich”. Kiedyś w szkole teatralnej na zajęciach z dykcji pani wymyśliła takie ćwiczenie dla mnie: Klara gra Klarę. I teraz to stało się moją klątwą…

Aktorzy są gwiazdami w teatrze. Wszyscy jesteśmy gwiazdami. To nasza wspólna moc. Ważne tylko, żeby nie spać na scenie. Czasem mi się zdarza zasnąć

Zawsze gdy pracuję nad spektaklem, to jestem w manii. Muszę dużo robić, gadać… Moi partnerzy z Rzeszowa byli przyzwyczajeni, że dostają tekst i go grają. A ja sama mówiłam reżyserce, że mój monolog mi nie pasuje, że coś sobie napiszę

Chciałabym spróbować różnych nowych rzeczy, ale nie umiem się pchać i przypominać o swoim istnieniu. Ale to pewnie pretensja bardziej do mnie samej

Dziś daję sobie margines błędu, wcześniej mi się wydawało, że aktor nie może sobie na niego pozwolić. Idealizm i perfekcjonizm powiązane z pracoholizmem zapędziły mnie do miejsca, w którym zacząłem sam siebie zwalczać

Od każdej osoby można wziąć coś dla siebie, zdobyć jakieś doświadczenie, które poszerza widzenie pracy. Ale też dobrze jest spotkać się z kimś, kogo wrażliwości zupełnie nie podzielasz. I zmierzyć się z tym

Najpiękniejszy komplement w moim życiu usłyszałem od znajomych lekarzy, którzy po spektaklu powiedzieli, że jako aktor odgrywam rolę ich adwokata i mówię rzeczy, których oni powiedzieć nie mogą

Okopaliśmy się na swoich wygodnych pozycjach i tak naprawdę chcemy w nich tkwić, choć twierdzimy, że jest inaczej. A dobrze by było zauważyć, że świat się zmienił, i nie możemy robić tego, co robiliśmy w teatrze 10 lat temu

Aktorstwo dla mnie polega na zauważaniu struktur, kodów kulturowych, ram, w które jestem wtłaczany, i rozkminie, jak się z nich uwolnić

Moja rodzina i sąsiedzi w Lalikach nie pozwalają mi, żeby teatr był zbyt ważny. Lubię, kiedy przychodzą prace sezonowe w polu i sąsiedzi jedni u drugich wymieniają się tą pracą. To sprowadza na ziemię

Świat impro też jest męski. Dużo więcej facetów robi komedie i trzeba o tę przestrzeń walczyć. O jakiś kobiecy styl rozmowy, o kobiecy pierwiastek, żeby nim było posypane po równo z męskim

Kiedy miałem dwadzieścia parę lat i zaczynałem swoją przygodę z teatrem, to musiałem być nieznośny. Byłem wojownikiem, orędownikiem pracy, potwornie irytowałem się, kiedy ktoś publicznie śmiał powiedzieć, „że mu się nie chce”. Tak, byłem terrorystą