/ Teresa Fazan

Pozostające blisko ziemi, zdepersonalizowane ciało performera zdaje się „robić miejsce” – staje się medium, wpuszczającym w siebie przywoływanych „innych”: trzech martwych tancerzy

Będąc w mniejszości, edukujemy większość, więc działamy z korzyścią dla niej. Długofalowo ta korzyść obejmie także nas, ale tu i teraz jest to po prostu wypalające – mówią performerki zajmujące się cielesnością w tańcu i teatrze

Twórcy spektaklu, pozwalając sobie na empatyczne fantazjowanie o życiu i doświadczeniach Stelli Walsh, w pewnym sensie oddają jej sprawczość

Nie chciałyśmy zrobić biografii na scenie, ale spektakl o mierzeniu się z postacią artystki freelancerki przez czwórkę tancerzy freelancerów – rozmowa z twórczyniami spektaklu o Valesce Gert

Choć w „Publice” wiele leży po stronie uczestniczek, autorki projektu oferują w zamian całkiem sporo. Scena Nowego Teatru została zamieniona w plac zabaw, na którym można przeskakiwać z atrakcji w atrakcję

Większość teatrów i oper jest nadal bardzo konserwatywna, a osoby o alternatywnej motoryce, percepcji czy wyglądzie są traktowane jako rodzaj gadżetu w dużych realizacjach – mówi twórca baletu z osobami niewidomymi i niedowidzącymi

Tematem, który najbardziej interesuje autorki wrocławskiego spektaklu, jest miłość, a scena staje się dla nich miejscem potencjalnej przemiany, praktykowania utopijnej wspólnotowości

Dramaturgia tańca uczy dużej elastyczności i wrażliwości na zmianę nie pozwala zastygnąć w bezpiecznych, sprawdzonych sposobach podchodzenia do pracy twórczej – mówią dramaturżki i dramaturg tańca

W spektaklu Buszewicza wyobrażamy sobie lepszą rzeczywistość, w której seks jest konsensualny, pierwsze razy mimo wszystko udane, a o seksie możemy rozmawiać bez wstydu

Trzydzieści lat polskiego techno, podobnie jak trzydzieści lat wolnej Polski, to droga od euforycznej wolności do technokapitalistycznej antyutopii – o „Techno Rzeczpospolitej” w reżyserii Marcina Libera

„Kuliści” to rzecz o formie kulistej, jej materializacjach i emanacjach, o Ziemi, wiśni i jej pestce, o zmierzającej ku formie koła ławicy ryb, zjadającym własny ogon Uroborosie i o tym, że wyobraźnia choreograficzna jest nieograniczona

Pole sztuki współczesnej, w którym funkcjonuję jako choreografka, nie powinno być elitarne – rozmowa z twórczynią Kolektywów Troski

W „Silenzio!” głosy nieumarłych diw włączają się w cały szereg obrazoburczych gestów

Sytuacja ekonomiczna choreografów jest na tyle niepewna, że nierzadko artyści nie są w stanie powiedzieć, czy w kolejnym miesiącu nie będą musieli się spakować i przeprowadzić

Rafał Urbacki „Solo” było ostatnią rzeczą, którą udało się pokazać w byłej siedzibie Komuny Warszawy: dwa dni później zawalił się dach remontowanego teatru; znajomi artysty żartowali, że była to reakcja ducha zmarłego tancerza na to, co zrobili z jego spektaklem

Używając rozmaitych choreomanii – odnotowywanych od średniowiecza epidemii tanecznych – i kolektywnych technik cielesnej partycypacji, „Trucizna” Marty Ziółek zabiera nas w ekspresyjną podróż po pozornie odległych technikach tańca

Retro futuryzm znowu staje się modny, kultura nostalgicznie powraca do swoich własnych spojrzeń w przyszłość. Nawiązuje do niego spektakl „Pole Reports from Space”, łączący tęsknotę za pierwszymi lotami w kosmos z dokonaniami Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia

„W paradygmacie naukowym tematem nowej cielesności zajmuje się transhumanizm, z kolei w paradygmacie sztuki zajmują się tym głównie sztuki performatywne i cielesne” – mówi choreografka, autorka „More”

Platel pozostaje realistą: nie uważa, że sztuka ma szansę zmieniać świat, pragnie docierać do jednostek. Sądząc po entuzjastycznych reakcjach widowni na tegorocznym Dialogu, jest chyba zbyt skromny

„Tekton” to przykład sztuki, która nie będąc jawnie polityczną, wpasowuje się w aktualny czas w sposób niezwykle wyraźny i adekwatny. Nie sposób nie ulec wrażeniu, że budowana w spektaklu dystopijna wizja dotyczy dzisiejszego świata

W „Surfingu” Magdy Ptasznik doświadczenia percepcyjne stają się swoim własnym komentarzem krytycznym – pytanie o to, jak ciało konfrontuje się z martwą materią obiektów, i odpowiedź na nie, realizują się w tej samej płaszczyźnie ruchu

Oglądając „[…,]”, miałam wrażenie, że gdzieś w strukturze narracji tkwi wyraźne pragnienie wyrwania się z ram, pójścia dalej. Sięgnięcia w przestrzeń, której nie możemy antycypować, zawłaszczać, której nie możemy w żaden sposób opanować – w przyszłość

Opowieści o ikonach popkultury wyraźnie fascynują Bardouila. „Exhausted/Wyczerpani” to drugi tego typu spektakl choreografa zrealizowany z zespołem Nowego Teatru. Pierwszym był „Nancy. Wywiad”