/ Krzysztof Świrek

Sorrentino potrafi uwodzić widzów dzięki wybujałej, barokowej wyobraźni, realizującej się w nadmiarowych, niewytłumaczalnych z fabularnego punktu widzenia sekwencjach. Potrafi też ich dezorientować. I jedno, i drugie znajdziemy w „Onych”

Film  „Utoya, 22 lipca” ma  jedną wielką zaletę. Kierując kamerę na Kaję i innych młodych ludzi z wyspy, gdzie doszło do tragedii, twórcy skutecznie wystrzegają się heroizowania mordercy

Poczucie końca nie opuszcza filmowców, szczególnie tych, którzy mają ambicję uchwycenia w rzeczywistości czegoś symptomatycznego. Należy do nich Haneke, autor wchodzącego na ekrany „Happy Endu”

Wielką wartością filmu Pecka jest decyzja, by użyć postaci Jamesa Baldwina jako medium, które pozwala na nowo ująć sytuację w pewne ramy. Tego bowiem dzisiaj brakuje – nie danych, faktów, liczb, ale perspektywy, która pozwala je zrozumieć

Realizatorzy współczesnej ekranizacji „Tego” nie mają ambicji do tworzenia historycznych fresków. Z opowiadanej przez siebie historii wydobywają jednak z pełną precyzją jej niezwykle aktualny sens: zło żeruje na naszych lękach

Po trzeciej serii „Twin Peaks” widać wyraźnie, że Lynch miał tym razem wolną rękę, ta swoboda przełożyła się na piorunujący efekt. Jeszcze długo będzie się te kilkanaście odcinków oglądać, komentować, szukać w nich – oczywiście czegoś innego niż odpowiedzi na pytanie „Kto zabił?”

Herzog w swoim najnowszym filmie wykazuje się tym samym uwielbieniem dla paradoksu, co zazwyczaj. Internet jest w „Lo i stało się. Zaduma nad światem w sieci” najpiękniejszym snem i najgorszym koszmarem

Andrzej Żuławski był jednym z nielicznych polskich twórców filmowych, którzy potrafili stworzyć sugestywną intelektualnie i artystycznie wizję współczesności. Trzeźwą politycznie, pokazującą, co się dzieje z naszą duchowością

„Moja matka” pozostaje w kręgu filmów intymnych Morettiego, ale podobnie jak pozostałe jego filmy nie jest narcystycznym prezentem dla samego siebie

Cała wzniosłość filmów Tsukamoto zaczyna się od tego, że bohaterowie dostają ciężkie lanie. Jego najnowszy obraz właśnie trafia do polskich kin

Kto ma kontakt ze swoimi przesądami i ich się nie wstydzi, będzie cieszyć się filmem „Coś za mną chodzi” bez poczucia winy

Twórcy „Dwóch dni, jednej nocy” pokazują świat, w którym bezrobocie przestało być problemem wyłącznie ekonomicznym, a stało się problemem duchowym

Oglądanie „Hiszpanki” przynosi ulgę: wreszcie można odpocząć od dobrych intencji i myślenia strategicznego

Prawdziwy temat filmu Loacha to nie „zrealizowana utopia”, ale sukces władzy, która jest w stanie przeprowadzić swoją wolę także wtedy, kiedy zupełnie nie ma racji

„Teoria wszystkiego”, najnowszy film Terry'ego Gilliama, zawiera jeden z celniejszych w kinie portretów czegoś, co szumnie określa się jako gospodarkę opartą na wiedzy

„Wilk z Wall Street” Martina Scorsese to komedia, ale celowo pozbawiona finezji. Zmysł absurdu jest ukryty pod pokładami zamierzenie prymitywnych efektów

Jeśli da się sformułować jakieś przesłanie filmu Pawlikowskiego, to jest nim nakaz świadomego konfrontowania się ze swoją historią

Zbawienna możliwość zbudowania nowego związku nie przychodzi bez ceny – bez uporania się z ruinami tego, co było. W „Przeszłości” Farhadiego odnajdziemy znakomicie skonstruowaną i przeprowadzoną ilustrację tej myśli

Jedynym z najciekawszych wydarzeń rozpoczętego w czwartek festiwalu T-Mobile Nowe Horyzonty jest sekcja poświęcona filmom cyberpunkowym

„Gorejący krzew” Agnieszki Holland to jeden z lepszych przykładów kina politycznego ostatnich lat

Najnowszy film Smarzowskiego buduje efektowną moralną tezę. Brzmiałaby ona mniej więcej tak: zanim zaczniemy oburzać się na oszustwa i podłości możnych tego świata, przyjrzyjmy się sobie

Najlepsze filmy Andersona oferują podwójną przyjemność. Jej źródłem jest sama technika opowiadania i finezja historii, które z ironią i bez nachalności przeprowadzają szereg pesymistycznych równań

W „Alpach” udaje się Lanthimosowi pokazać świat, na który widz patrzy z emocjonalnym dystansem. Równanie, które układają twórcy, obliczone jest na efekt wyobcowania

Konfrontacja z filmami Sokurowa jest gorzkim doświadczeniem, bo ostatecznie prowadzi do bezsilności

Dzięki aktorskiej biegłości Seana Penna zawiązanie akcji w najnowszym filmie Sorrentino wypada przekonująco. Potem jednak następuje samobójczy zwrot

„Pewnego razu w Anatolii” poprzez swój gatunkowy kostium przypomina filozoficzne pytania, do których dramatom policyjnym zawsze było blisko

Pretensjonalna miejska klasa średnia znajduje powód do chwały w oglądaniu filmów, które dekonstruują zawsze „czyjeś” wartości (tych bezrefleksyjnych, nieuświadomionych politycznie i estetycznie)

„Drive” to film ważny, z wielką siłą i czystością podejmujący projekt „kina fascynacji”, czy, jak mówi Refn, kina fetyszystycznego. Kina, którego istnienia nie uzasadnia nic poza zahipnotyzowanym spojrzeniem widzów

Sądy Królikiewicza upominają się o dostrzeżenie właściwych stawek twórczości; widzą w kulturze nie tyle rodzaj luksusu, ile budulec, z którego powstaje człowiek jako istota świadoma swojej historii i celów

„Przychodzę z deszczem” spina w całość jedynie dobra wola widzów; bez niej film rozpada się w serię mniej lub bardziej estetycznie trafionych, ale ostatecznie nieukładających się w przekonującą całość scen

„Italiani” jest opowieścią skoncentrowaną na formie, w której widz niemal od początku rozpoznaje schemat i może czekać na kolejne rozwiązania z właściwym dystansem

Wzniosłość i śmieszność wedle formuły Slavoja Žižka, śmiech i łzy według Bataille'a cechują także próby opowiedzenia o seksualnym pragnieniu

Bohater „Essential Killing” jest już zawsze w pędzie

Ofiara, której sens jest podważany, ale nigdy zniesiony do końca – oto formuła podsumowująca kino Jeana Pierre'a Melville'a. Zestaw dvd wydany przez Kino Świat zawiera sześć filmów

Projekt określenia, co „kino narodowe” znaczy, wydaje się ciekawy właśnie przez to, że daje szansę na mówienie wieloznaczne; gdy tylko przestaniemy się domagać definicji, możemy na bazie pomieszczonych w tomie tekstów zacząć własne fantazje

Bohater „W chmurach” to prawdziwy apologeta czasów ryzyka. W jego teodycei nowoczesny brak stabilizacji nie tylko nie jest problemem, ale pozwala człowiekowi odnaleźć swój ukryty potencjał i „prawdziwe ja”

Dokument „Polański: Ścigany i pożądany” nie jest suchą relacją z dawnych wypadków, ale oskarżeniem amerykańskiego wymiaru sprawiedliwości i tamtejszych mediów