Koniec polskiego hip-hopu Maciej KryńskiMuzyka „Jest jedna rzecz, dla której warto żyć, a nawet kilka, ale hip-hop nie jest jedną z nich” – nawijał niegdyś raper Zioło. W październiku popełnił samobójstwo
Chamy i psychopaci Piotr KowalczykMuzyka Nowa generacja polskiego rapu kpi z hiphopowej mitologii, podkręcając ją lub czyniąc z niej groteskowy internetowy spektakl. Świat w piosenkach newschoolowych polskich raperów jest jak w dwuwymiarowej grze przygodowej. Ta dwuwymiarowość jest niezrozumiale pociągająca
Świat jest wuefem Piotr KowalczykMuzyka „Marmur” Taco Hemingwaya to obrazek z artystycznego czyśćca. Świata chorej ambicji i jej rewersu, czyli strachu, blokad twórczych, nerwic i urojonych dolegliwości. W polskim rapie, pielęgnującym raczej success story, taka wizja jest rzadkością
Straszliwa przyzwoitość Łukasz ŁacheckiMuzyka Banały lub imitacje – tak w skrócie można określić większość wydawnictw hip-hopowych w Polsce z ostatnich miesięcy. Na tym tle duet Łona i Webber, z wypracowanym własnym językiem bardzo pozytywnie się wyróżnia. Choć jednocześnie grozi mu popadnięcie w manierę
Obrazki z prekariackiego stocka Łukasz ŁacheckiMuzyka Taco Hemingway to prawdziwy „raper centrowy”: osiąga kompromis między różnymi odłamami tego gatunku. Jednocześnie jego teksty są zgrabną litanią internetowych memów, nazw warszawskich klubów, marek i publicystycznych wątków
