Wszystkie reklamówki spod zlewu Paweł KaczmarskiLiteratura Bartosz Sadulski nie chce się przed nami popisać, nic nie jest tu wysilone – pozostaje pod wieloma względami poetą niskiej intensywności, stroniącym od prowokacji i zbędnych fajerwerków
10 śladów Maciej WoźniakLiteratura Emigracja wewnętrzna, na którą udawała się polszczyzna w 2018 roku, przebiegała rozmaitymi szlakami, ale jej szlak poetycki – dzięki śladom w postaci tomików – da się akurat z perspektywy końca roku prześledzić
Kołatka i pudełko Aldona KopkiewiczLiteratura Miał w sobie tę żarliwie patriotyczną, po polsku straceńczą iskrę. Lekcję pogardy, z jaką państwo komunistyczne potraktowało swoich obywateli, będzie odczuwał boleśnie do końca
Obłok na kotwicy Maciej WoźniakLiteratura Czytając „Szczodrą”, ma się krzepiące wrażenie, że gotowy światopogląd nie idzie tu przed doświadczeniem. Rzeczy dostają swoją szansę, prawo głosu, zanim zostaną określone i poukładane w rzeczywistość
Zmieniło się w Warsaw brzmienie Rafał WawrzyńczykLiteratura Artystyczne dossier Grzegorza Wróblewskiego jest bujne jak las w delcie Konga, chwaliły go tuzy formatu Marjorie Perloff. Ale nie u nas. U nas – nie za bardzo
Przewodnik dla poszukujących bezsensu istnienia Maciej WoźniakLiteratura To, co było u Krzysztofa Siwczyka ciekawe, poetycko samodzielne, niezależne od krytycznych aprobat i dezaprobat, w „Medianach” wciąż takie pozostaje. Słowa potrafią dziwić się i sobie nawzajem i kontekstom, w jakie trafiają
Schizofrenia zabiera mnie do domu Łukasz ŻurekLiteratura Tomem „Utylizacja. Pęta miast” Tomasza Bąka rządzi poetyka zero waste: to, co nie zostało przez autora dostatecznie przerobione, powraca jako składowa lub ośrodek nowego wiersza
Czy Lana Del Rey czytałaby Lenina? Bartosz SadulskiLiteratura Jacek Dehnel błyskotliwie, ostro i dowcipnie zabiera głos na temat spraw bieżących. Ale dlaczego mielibyśmy interesować się jego poematem o sercu Chopina?
Bardzo kiedyś, bardzo teraz Maciej WoźniakLiteratura U Hanny Janczak: narracje dziejące się tu i teraz, ścigające się z biegiem zdarzeń albo z gonitwą skojarzeń. U Małgorzaty Lebdy: wiersze wysyłane tak, jak wysyła się wehikuł czasu – po soczyście detaliczną opowieść
Lustro akustyczne Łukasz ŻurekLiteratura Bezsilność Zadury wobec klisz językowych sprawia, że poezji z tomu „Po szkodzie” bliżej do publicystycznych felietonów czy memów z „Soku z buraka”. To na te fale współczesnej komunikacji nastawia się Zadura – i w nich się roztapia
Ziarno minimalizmu kiełkuje Rafał WawrzyńczykLiteratura Gramy chyba na nowych zasadach. Pojawia się nasycona konkretem poezja, zainteresowana współczesnością i jej żywotnymi napięciami, możliwa do odebrania przez publiczność spoza wąskiego, środowiskowego kręgu – o tomach poetyckich Natalii Malek i Ilony Witkowskiej
Nakręca się mrok Rozmowa z Dorotą MasłowskąLiteratura Amerykańscy naukowcy pewnie już prześledzili, jaki proces neurologiczny zachodzi w pisarzu, kiedy odbija sobą mroczne połacie rzeczywistości. Na pewno to go nie pozostawia czystym i niewinnym
