I to przeminie Jakub ZgierskiLiteratura Gdy tylko Ali Smith zaczęła jesienią 2015 roku pisać swój frywolny pastoralny projekt – zaczęło się. Trump, brexit, Grenfell, wirus, Black Lives Matter. Wszystko, zgodnie z założeniem autorki, przenikało do kolejnych tomów i je dociążało. Ale ich nie rozsadziło
Prolegomena do Choromańskiego Rafał KsiężykLiteratura Chwilami brzmi jak Gombrowicz w stylu pop. Innym razem ujawnia umysł pokrewny Burroughsowi. Albo też wypada niczym prekursor powieści Eco. To wszystko Michał Choromański – pisarz, który czeka na nowe odkrycie
Najgorsze są martwe zdania Rozmowa z Colmem TóibínemLiteratura To, o czym się nie mówi, zawsze jest bardziej drastyczne od tego, o czym się opowiada. Za mową skrywa się milczenie, a za tragedią zawsze czai się inna tragedia, której nikt nie chce przedstawić
Piosenkarz niepokorny Kazimierz RajnerowiczMuzyka Próżność Morrisseya zdaje się nie mieć granic. Wydaną dwa lata temu autobiografię muzyk opublikował w serii Penguin Classics, przeznaczonej dla żelaznego kanonu literatury. Debiutancka powieść „List of the Lost” to z kolei doskonały przykład powierzchownej erudycji
Literatura versus drony Paweł SajewiczLiteratura Polską literaturę interesują głównie sprawy lokalne w lokalnym wymiarze. Tymczasem jesteśmy podpięci do świata 24/7, a globalne problemy są naszymi problemami
Stanął nagi Jarosław KamińskiLiteratura Powieść Broniewskiego jest nie tyle „nieskończona”, jak sugeruje wydawca, ile raczej „niezaczęta”, bez bohatera i bez jego historii. Można też trochę złośliwie dodać, że i bez autora
Dlaczego lubię nową powieść J.K. Rowling Juliusz KurkiewiczLiteratura „Trafny wybór” J.K. Rowling stanowi świetny pretekst do porównania polskiej i zachodniej literatury pop, co dla pierwszej wypada po prostu druzgocąco
Wit Szostak, „Fuga” Paweł KoziołLiteratura Szostak ma smak do polszczyzny odrobinę niedzisiejszej. Jego „Fuga” to gra w literaturę. Im dłużej czytam, tym wyraźniej dociera do mnie, że jednym z zawodników tej gry jest Bruno Schulz
Czcionki Zofia KrólLiteratura Napięcie, które sprawia, że „Patrz na mnie, Klaro!” jest najlepszą książką Malanowskiej, rozgrywa się nie w opowieści o kobiecie, która wciąż żyje nieswoim życiem, ale w splocie trzech niezależnych narracji
Martin Amis: Odrażający, brudny, smutny Juliusz KurkiewiczLiteratura Zanim Michel Houellebecq został na początku nowego millenium najsłynniejszym współczesnym pisarzem francuskim, od prawie trzech dekad wydawał powieści po angielsku – pod pseudonimem Martin Amis
Joanna Bator, „Ciemno, prawie noc” Zofia KrólLiteratura Uogólniająca konwencja baśni miesza się z narzędziami literatury zupełnie nieźle, ale kiedy za pomocą tych samych środków autorka opowiadać próbuje także prawdziwą historię – zaczyna zgrzytać
Kompot Jan GondowiczLiteratura Masłowska odtwarza zbolałą duchowość, godne współczucia emocje. O nich opowiada ta proza niesłychaną profuzją dekoracji, cytatów z realu, obiektów i przejawów – zwykle odrażających
