Być albo nie: być może Anka Herbut Teatr W „Hamlecie” Garbaczewskiego nie ma trucizny wlewanej w ucho. To słowa okazują się trucizną. Słowa się zdewaluowały, można nimi manipulować
W krzywym lustrze Prospery Paweł Soszyński Teatr Garbaczewski i Cecko wystawiają „Burzę” w Krainie grzybów, ścierając ze sobą fronty, formy, konwencje – to tam uwalnia się ładunek, stamtąd ciskana jest błyskawica
Wypowiedz zmianę, a urodzisz raka Małgorzata Dziewulska Teatr Czy teatr nieudany jest możliwy w operze? Kompozytorzy i ekipa Garbaczewskiego stają w „Zwycięstwie nad słońcem” i „Solarize” po stronie własnego poszarpanego doświadczenia i pytają widza, czy jego własne nie jest podobne
Kamienie ciągle spadają Rozmowa z Marcinem Cecką Teatr Koszulka Lacoste założona jest w Warszawie na ciało jednak nadszarpnięte, wytatuowane – mówi autor tekstu i dramaturg „Kamiennego nieba zamiast gwiazd” przed pokazem spektaklu w Nowym Teatrze w Warszawie
Twojego bloku nikt by nie najechał Paweł Soszyński Teatr „A czy ty poszedłbyś do powstania?”. Perfidia „Kamiennego nieba zamiast gwiazd” Garbaczewskiego i Cecki polega na bezlitosnym ucięciu tego problemu: a komu by się chciało rzucać przeciwko tobie armię?
Ciało, które nie chce umierać Anka Herbut Teatr Antygona Libera i Cecki nie chce już brać udziału w pokazowych procesach, nie chce być fundamentem znieczulających mitów. Ma dość ciągłego umierania na zawołanie
Serce narodu na Wawelu Joanna Wichowska Teatr Pierwszy władca Polski, który wciąż się czuje „niedostatecznie ochrzczony” i niemiecka Matka Boska – euroentuzjastka. „Poczet Królów Polskich” Garbaczewskiego pogrywa sobie z Wawelem bez litości
Między cipą i bombonierką Anka Herbut Teatr Garbaczewski i Cecko wpisują „Balladynę” w sam środek różnicujących układów: między człowieka i roślinę, kobietę i mężczyznę, żywe i martwe, człowieka i maszynę. Między teatr i film
List do recenzentki Marcin Cecko Teatr „Piszesz o ulubionych przez Krzyśka świetlówkach. Otóż świetlówki są przede wszystkim ulubione przez Wojtka Pusia, autora światła. Spektakl to świat powołany przez wielu ludzi” – do Joanny Wichowskiej pisze dramaturg „Iwony, księżniczki Burgunda”
Wyspa bez sensu Ewelina Godlewska-Byliniak Teatr „Życie seksualne dzikich” Garbaczewskiego i Cecki, pomysł migrującej wyspy otoczonej szarą strefą, to teatralny eksperyment, który zmierza w pustkę
Odys jest gdzie indziej Joanna Wichowska Teatr Krzysztof Garbaczewski w „Odysei” radykalnie podważa warunki umowy zawartej dawno temu między sceną a widownią. Ryzykuje wszystko. I wygrywa
