Rytuały schyłkowego antropocenu Paweł SoszyńskiTeatr Teatr z „Innych tańców” i okolic jest bardziej tradycyjny, niż się wydaje. Twórcy przestrajają go na nowe fale, co wymaga powrotu do wstępnej sytuacji teatralnej, wolnej jedynie od teatralnych konwencji. Blisko stąd do rytualnego momentu zerowego
Praktyki wstydliwe Piotr MorawskiTeatr „Kram z piosenkami” Cezarego Tomaszewskiego to teatr, który pozwala sobie na bardzo wiele i w ogóle nie ma z tym problemu. Nie boi się obciachu i tym wygrywa
Męskie fantazje i wojna Krystyna DuniecTeatr Rewelacyjny „Cezary idzie na wojnę” Tomaszewskiego demaskuje totalitarny charakter patriarchalnej, przemocowej wizji świata, który wyklucza miłość do człowieka, zastępując ją miłością do narodu
Śpij pięknie Paweł SoszyńskiTeatr „Gdyby Pina nie paliła, to by żyła” Cezarego Tomaszewskiego to spektakl poruszający, skromny, często piekielnie śmieszny, a przy okazji – przekonujące, bo niewymuszone, pożegnanie zmarłej reformatorki tańca
Są nieme Katarzyna NiedurnyTeatr Cezary Tomaszewski w swojej wersji „Halki” przygląda się kondycji kobiet na scenie operowej. Pyta, czy są poddawane agresji
Koncert na Peszka, nalewkę i kominek Maciej StroińskiTeatr Spektaklem „Kto nas odwiedzi” Cezarego Tomaszewskiego rządzi ekspresja typu demonstracyjnego: aktorzy brylują, przechodząc przez scenariusz z gatunku komedii salonowej – jeśli nawet nie z życia wyższych sfer, to przynajmniej z ich kulania się do grobu
Carpe diem, OK? Paweł SoszyńskiTeatr W „Żołnierzu królowej Madagaskaru” Tomaszewski jak sam autor farsy gromadzi klisze i lekceważy logikę fabuły – w ten sposób reinterpretuje artystyczne hierarchie w teatrze
Odsłoikować teatr Rozmowa z Cezarym TomaszewskimTeatr Jak niektórzy widzą coś zabawnego w ramach muzyki klasycznej, to im się mieszają porządki. Jak zabawnie, to nie poważnie, a w przypadku mojej pracy jest odwrotnie – bardzo poważnie, dlatego zabawnie
Ella, ella Paweł SoszyńskiTeatr Świetne „piosenki miłości i śmierci” Cezarego Tomaszewskiego rezygnują z dyskursu na rzecz największej dawki empatii, jaką widziałem ostatnio w teatrze
Weselej! Aldona KopkiewiczTeatr Brawura i empatia Tomaszewskiego uwalniają potencjał emancypacyjny bez straszenia i łajania, bez grożenia intelektualnym paluszkiem. Tak jest też w jego najnowszym spektaklu, „Weselu na podstawie Wesela”
Jak tam woda? Paweł SoszyńskiTeatr W „Nie ma tego złego, co by ładnie nie wyszło” Cezarego Tomaszewskiego wszyscy mamy moherowe marzenia. To bardzo prosty, ale przejmujący zwrot. Jego osią jest empatia
Requiem emancypacyjne Paweł SoszyńskiTeatr „Requiem aeternam” w wersji pop, soulowe „Kyrie elejson”, „Dies irae” wycharczane z metalowym sznytem. „Karaoke sakralne” Tomaszewskiego to Eurowizja dla tych bez prawa głosu
