Półżywy pamiętnik Henryk GrynbergLiteratura On sam nie jest ładny. Ma za długi nos i za wąskie czoło, zapadnięte policzki i za duże okulary, tak wyglądałby mały Kafka, gdyby nosił okulary
Duchy z roku owcy Zofia KrólLiteratura Nieco staroświecko dziś brzmiąca dziennikowa forma zderza się w „Dzienniku roku Węża” Piotra Siemiona z ogromną prędkością z tym, co ze świata najświeższe, a dopiero nieznacznie dotknięte myślą
Świata nie da się naprawić Rozmowa z Józefem HenemLiteratura Wypowiedziałem się jako pisarz. Choć z wydaniem niektórych opowieści – jak z „Nikt nie woła” – musiałem czekać 33 lata. Milczenie czasem bardziej się opłaca, mam jednak w sobie upór, coś w rodzaju nałogu – muszę pisać
Jak nie wiadomo, o co chodzi, chodzi o literaturę Zofia KrólLiteratura W „Drugim dzienniku” Pilch dąży do precyzji, interesuje go „dokładne uchwycenie momentu zapaści”, ogląda siebie jak zamknięty w słoiku chory okaz, z odpowiednim – językowym – dystansem, aż do znudzenia. Własnego, bo czytelnikowi do niego daleko
Dziennik schmargendorfski Rainer Maria RilkeLiteratura Zrobiliśmy postęp: materia nie jest już tak ciężka, tak ważna; wolno nam tworzyć całe dramaty po to tylko, by uświadomić sobie pojedyncze uczucie
Dziurawa łyżka Zofia KrólLiteratura Na pewnym poziomie lektury „Kronosu” przypisy są zbędne; kim był ten, czy ów – co za różnica, skoro ten i ów przydają się tu tylko do porządkowania tabel czasu, jedynej ambicji, której Gombrowicz oddaje się tak niestrudzenie, że porzuca wysiłek literackiego kształtowania języka
Osobista buchalteria Rozmowa z Jarzębskim, Suchanowem i GombrowiczemLiteratura Podstawowa różnica pomiędzy „Dziennikiem” a „Kronosem” polega na tym, że „Dziennik” został stworzony przez pisarza, a „Kronos” napisał się sam
Produkt: Gombrowicz Grzegorz WysockiLiteratura „Kronos” to dzieło pisarza poza godzinami pracy – gdy chce sobie zanotować, że kupił kurtkę, lampę i pudełko, pisze po prostu: „Kupiłem kurtkę, lampę i pudełko”
Wieczna studentka Sontag Anna ArnoLiteratura Gdyby z dwóch tomów dzienników Sontag spróbować wysnuć jeden rys, przychodzi na myśl łakomstwo. Sontag z nienasyconym apetytem rzucała się na książki, rozmowy i seks
Komedia z nieboszczykiem Tomasz FiałkowskiLiteratura Jerzy Pilch spogląda z obwoluty „Dziennika” z tak intensywnym grymasem niechęci na twarzy, że trochę strach siadać do pisania. Próbować jednak trzeba
RADOŚĆ: Sezon na pomidory Zofia KrólLiteratura Czytelnik te zapiski Białoszewskiego już przecież jakoś zna. Czy to znaczy, że „Dziennika” czytać nie warto? Przeciwnie. Pod warunkiem, że interesuje nas sprawa kluczowa – co takiego dzieje się z rozmową dwóch bab na szpitalnym korytarzu, że staje się literaturą
