Bryki i kleksy Stanisław GodlewskiTeatr Najbardziej uderzający w teatralnej realizacji „Akademii Pana Kleksa” jest brak jakiejkolwiek interpretacji. Całość toczy się zgodnie z literą tekstu
Omamienie Stanisław GodlewskiTeatr Bywa, że wywołane duchy dawnych przedstawień mówią nam coś ważnego o tu i teraz. Co właściwie mówi „Powrót Tamary” Buszewicza w reżyserii Tomaszewskiego?
Bezpieczne miejsce? Piotr MorawskiTeatr Wileński „Slow Motion” Anny Smolar jest eksperymentem, sprawdzeniem w działaniu strategii zapobiegania przemocy i nadużyć w miejscu pracy
Jesteśmy na siebie skazani Witold MrozekTeatr Dlaczego „Kowboje”? Dziki Zachód w spektaklu Smolar staje się symbolem stanu przemocy, wojny wszystkich ze wszystkimi
Dobry kibic Piotr MorawskiTeatr W „Kibicach” Michała Buszewicza spotykają się dwie grupy, które istnieją mocno w sferze wyobrażeń, stereotypów i uprzedzeń. Kibice Legii i Żydzi
Kwestia teatralnej iluzji Marta BryśTeatr Dystans maszynistów do swojej pracy i przedsięwzięcia, w którym biorą udział, sprawia, że „Kwestia techniki” jest spektaklem pozbawionym fałszywej kokieterii, a reżyserowi udało się uniknąć protekcjonalnego tonu i ckliwości
Niech żyje bar Michał CentkowskiTeatr Największą siłą najnowszego spektaklu Eweliny Marciniak jest bez wątpienia z rozmachem zrealizowana wizja scenograficzna Katarzyny Borkowskiej
Dezynwoltura w dezabilu Mateusz WęgrzynTeatr W swoim „Skąpcu” Ewelina Marciniak i Michał Buszewicz z subtelną przekorą udowadniają, że Molier pisał nie tylko o polityce państwa i rodziny, ale także o polityce ciała
Wciąż jesteśmy debiutem Rozmowa z Eweliną Marciniak i Michałem BuszewiczemTeatr „Uczą nas w szkole, żebyśmy grzecznie siedzieli w rzędach podczas spektakli. W naszym teatrze mamy nadzieję spotkać niegrzecznego widza” – rozmowa przed premierą „Skąpca” w Bydgoszczy
Choreografia stresu Anka HerbutTeatr „Bohaterki” Eweliny Marciniak i Michała Buszewicza to teatralny komiks w 3D. Albo inaczej: animacja poklatkowa w trybie live act
BACKSTAGE: Amatorki Michał BuszewiczTeatr „Nasza postać matki nie płacze. W każdym razie nie z powodu dzieci. Przecież do wszystkiego da się doprowadzić siłą woli i siłą ręki” – pisze dramaturg „Amatorek” w reżyserii Eweliny Marciniak
