Trochę śmiesznie, trochę strasznie Wiktoria Tabak Teatr W spektaklu „Śmieszy cię to?” Michała Buszewicza nie ma moralizatorstwa. Są za to niewypowiedziane pytania skierowane w stronę publiczności o to, z czego tak naprawdę się śmiejemy
Dryfowanie Dorota Ogrodzka Teatr W spektaklu „Chłopaki płaczą” Michała Buszewicza właściwie nie ma niczego spektakularnego, nie ma też kuszących odpowiedzi na to, jak budować inne wzory męskości. Reżyser stawia na wsłuchiwanie się w smutek, w jego nieatrakcyjny, powolny ton
Kosmos w garażu Rozmowa z Michałem Buszewiczem Teatr Wolałbym, żeby mój wewnętrzny dramaturg był w teatrze tak samo traktowany jak mój wewnętrzny reżyser. Pociągnijmy to dalej: i scenograf, kompozytor, kostiumograf, asystent dowolnego z nich
Bryki i kleksy Stanisław Godlewski Teatr Najbardziej uderzający w teatralnej realizacji „Akademii Pana Kleksa” jest brak jakiejkolwiek interpretacji. Całość toczy się zgodnie z literą tekstu
Omamienie Stanisław Godlewski Teatr Bywa, że wywołane duchy dawnych przedstawień mówią nam coś ważnego o tu i teraz. Co właściwie mówi „Powrót Tamary” Buszewicza w reżyserii Tomaszewskiego?
Bezpieczne miejsce? Piotr Morawski Teatr Wileński „Slow Motion” Anny Smolar jest eksperymentem, sprawdzeniem w działaniu strategii zapobiegania przemocy i nadużyć w miejscu pracy
Jesteśmy na siebie skazani Witold Mrozek Teatr Dlaczego „Kowboje”? Dziki Zachód w spektaklu Smolar staje się symbolem stanu przemocy, wojny wszystkich ze wszystkimi
Dobry kibic Piotr Morawski Teatr W „Kibicach” Michała Buszewicza spotykają się dwie grupy, które istnieją mocno w sferze wyobrażeń, stereotypów i uprzedzeń. Kibice Legii i Żydzi
Kwestia teatralnej iluzji Marta Bryś Teatr Dystans maszynistów do swojej pracy i przedsięwzięcia, w którym biorą udział, sprawia, że „Kwestia techniki” jest spektaklem pozbawionym fałszywej kokieterii, a reżyserowi udało się uniknąć protekcjonalnego tonu i ckliwości
Niech żyje bar Michał Centkowski Teatr Największą siłą najnowszego spektaklu Eweliny Marciniak jest bez wątpienia z rozmachem zrealizowana wizja scenograficzna Katarzyny Borkowskiej
Dezynwoltura w dezabilu Mateusz Węgrzyn Teatr W swoim „Skąpcu” Ewelina Marciniak i Michał Buszewicz z subtelną przekorą udowadniają, że Molier pisał nie tylko o polityce państwa i rodziny, ale także o polityce ciała
Wciąż jesteśmy debiutem Rozmowa z Eweliną Marciniak i Michałem Buszewiczem Teatr „Uczą nas w szkole, żebyśmy grzecznie siedzieli w rzędach podczas spektakli. W naszym teatrze mamy nadzieję spotkać niegrzecznego widza” – rozmowa przed premierą „Skąpca” w Bydgoszczy
