120 × 21 Piotr GruszczyńskiTeatr Milo Rau dokonał niemożliwego. Wziął „120 dni Sodomy” Pasoliniego i w roli niewolników obsadził aktorów z niepełnosprawnościami mentalnymi, przede wszystkim osoby z zespołem Downa. Nietrudno zgadnąć, jaki to wywołuje efekt
Smutny Pasolini Jakub SochaFilm Co pozostaje w pamięci po seansie „Pasoliniego”, to te kilka scen, w których Pasolini zamawia jedzenie, wita się z właścicielem knajpy, siedzi nad gazetą
Ostatni film Pasoliniego Piotr KletowskiFilm Pasolini w „Salo, czyli 120 dni Sodomy” mówi krótko i dobitnie: sztuka jest faszyzmem, artysta jest faszystą. Kto tworzy sztukę nie może uciec od autorytaryzmu, od przemocy, jaką jest w swej istocie twórczość. Prezentujemy fragment monografii artysty
Niechciany klasyk Krzysztof ŚwirekLiteratura Pasolini zginął w wieku pięćdziesięciu trzech lat zamordowany w Ostii – nadmorskich przedmieściach Rzymu. W dorobku miał szereg tytułów, ale nadal przed sobą planowane dzieło życia – opus magnum, totalny zapis własnego doświadczenia
DRŻENIE: Filmowe ofiary pragnienia Krzysztof ŚwirekFilm Wzniosłość i śmieszność wedle formuły Slavoja Žižka, śmiech i łzy według Bataille'a cechują także próby opowiedzenia o seksualnym pragnieniu
Pippo Delbono: „La Rabbia” Marta BryśTeatr „La Rabbia” z 1995 roku, pokazana na Krakowskich Reminiscencjach Teatralnych, to hołd Pippo Delbono dla Pasoliniego, a jednocześnie okazja do przyjrzenia się teatralnym początkom słynnego Włocha
Pasolini minus Marks Dorota ReksnisTeatr Jarzyna przekracza Pasoliniego, oczyszczając „Teoremat” z marksistowskiej dialektyki. Postaci stają się w spektaklu bardziej dwuznaczne, skomplikowane
