Kocham cię jak Irlandię Aldona KopkiewiczTeatr W „Weselu” Radosława Rychcika pragnienie, by pokazać, co w pijanej duszy gra, jest zdradliwe, bo w pijanej duszy gra tak naprawdę niewiele i nawet Wyspiański wykupił się tu letargiem
Po pierwsze, trzeba zabić siostrę Rozmowa z Radosławem RychcikiemTeatr Zbyt łatwo jest nam sądzić, że tylko mężczyźni wywołują wojny. Kobiety też je wywołują i dlatego potrzebują historii, która opowie, jak je prowadzić – mówi reżyser przed dzisiejszą premierą „Balladyny”
Czy jestem wystarczająco czarny? Rozmowa z Radosławem RychcikiemTeatr Obowiązkowymi figurami Innego w polskim teatrze są zazwyczaj Żyd albo homoseksualista. Stąd w naszych „Dziadach” figura Czarnego, który ma niesłychaną tradycję drogi do niepodległości
Gdy szatan nie zdobi człowieka Paweł SoszyńskiTeatr W „Diable” Rychcika tajemnicze „R” wydobyte spod paznokcia Laury Palmer będzie jego własnym inicjałem. To on przeprowadzi proces demontowania diabelskiego wymiaru rodzinnej zbrodni
Psy szczekają Dorota KowalkowskaTeatr W „Dwunastu gniewnych ludziach” Rychcik pokazuje, jak w ramach sentymentalnej opowieści, wspomnienia sportowego wyciskającego łzy z oczu, między mężczyznami tworzy się wspólnota
BACKSTAGE: Bovaria Anka HerbutTeatr Madame Bovary staje się ekstremistką uniesienia, terrorystką miłości. Jej zachowanie jest graniczne, intrygująco skrajne i perwersyjne w całkowitym przekonaniu o swoich racjach
„Madame Bovary” w reż. Rychcika Joanna WichowskaTeatr „Madame Bovary” Rychcika porusza grą aktorską, ale męczącą konsekwencją skrajnego sformalizowania spektaklu jest zaniechanie jakiejkolwiek próby komunikacji z widownią
Sztuka zadawania pytań Tomasz KireńczukTeatr Festiwal Boska Komedia pokazał, że polscy reżyserzy podążają własnymi ścieżkami, zamiast wchodzić w jałowe dyskusje na temat reprezentatywności własnego teatru dla tego czy innego środowiska
