Jak balon z helem Marta Zdanowska Teatr Zanim pornografia stała się wszechobecnie dostępnym towarem z Zachodu, istniał nieznany ląd golizny naszych rodziców, a może i dziadków, który powraca w spektaklu Agnieszki Jakimiak jako ekologiczna utopia
Wyzwanie rzucone faktom Witold Mrozek Teatr Czy spodoba się to lemomaniakom i lemologom? Tego nie wiem. Wiem za to, że „Kongres futurologiczny” Agnieszki Jakimiak to udane połączenie medytacji, stand-upu i terapii grupowej
Tygiel form Monika Pasiecznik Muzyka W książce „Zdobywcy scen akustycznych” Lukáš Jiřička pokazuje, jak cienka jest granica między muzyką, teatrem, sztukami wizualnymi. Jak płynna jest rola kompozytora, dramaturga i reżysera
Film, przemoc i kalambury Witold Mrozek Teatr „Hitchcock” z Ljubljany leży na przecięciu dwóch linii artystycznych zainteresowań Weroniki Szczawińskiej i dramatopisarki Agnieszki Jakimiak: kina jako przestrzeni pamiętania i głównego kodu współczesnej kultury oraz figury Geniusza, Patrona, Ojca-Założyciela
Mamy amisza pod skórą Rozmowa z Tomaszem Platą Teatr Nasz projekt to poszukiwanie politycznego języka, który by lepiej pasował do rzeczywistości niż języki dotąd nam oferowane, bez lewicowej ortodoksji. „My, mieszczanie” to próba negocjowania ze społecznym realem
Łatanie Afryki Paweł Soszyński Teatr W bydgoskiej „Afryce” Bartka Fąckowiaka diametralnie zmienia się siatka znaczeń, które realizatorzy nakładają na Czarny Ląd kolonialistów, ale gest zawłaszczenia jest niepokojąco zbieżny
Taśmy i rolki Paweł Soszyński Teatr Rekonstrukcja to hasło wywoławcze spektakli Ziemilskiego i Szczawińskiej w tegorocznej edycji projektu Wielkopolska: Rewolucje. Rekonstrukcja startych taśm z archiwalnej kasety i rolki śniadaniowego papieru wcielające się w pierwsze serpentyny pramaterii
Nie ma już więcej domu Rozmowa z Agnieszką Jakimiak Teatr Teksty filozoficzne mają niezwykły potencjał sceniczny. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego w teatrze nie wystawia się Derridy – mówi dramaturżka i dramatopisarka
Raut na odstrojenie Joanna Jopek Teatr W „Geniuszu w golfie” Szczawińska i Jakimiak odważnie wchodzą w lukę między wyobrażonym „było” a równie niepewnym „jest”. Niczego na sztandarach, żadnej bezpośredniej strategii krytycznej
