Idiotka unosi ramiona, wiewiórka zaciera ręce Witold MrozekTeatr Siłą spektaklu z Olsztyna, obok abstrakcyjnej formy, jest konkret opowieści, historii oceniania, kategoryzowania, reżyserskich łatwizn i banałów – o spektaklu „Łatwe rzeczy” Anny Karasińskiej
Krew i błoto Witold MrozekTeatr Chciałbym, żeby prawicową sztuką, z którą się kłócę, były nie pornograficzne i nieudolne powieści, ale inteligentne, nieoczywiste spektakle, takie jak „Dobrze ci tego nie opowiem” Anny Karasińskiej
Rytuały schyłkowego antropocenu Paweł SoszyńskiTeatr Teatr z „Innych tańców” i okolic jest bardziej tradycyjny, niż się wydaje. Twórcy przestrajają go na nowe fale, co wymaga powrotu do wstępnej sytuacji teatralnej, wolnej jedynie od teatralnych konwencji. Blisko stąd do rytualnego momentu zerowego
Przyjemność teatru Paweł SoszyńskiTeatr Dwie wspaniałe ekipy aktorskie dwóch najważniejszych w Warszawie teatrów, dezynwoltura, odklejenie od życia. Zabawa. „Neron” Rubina i „2118” Karasińskiej to wspomnienie o czymś takim, jak przyjemność teatru
Fikcja Piotr MorawskiTeatr „Fantazja” Anny Karasińskiej obala wszystkie tezy Samuela Webera – teatralność jako medium, które samo się odsłania, ma u niego przede wszystkim wymiar polityczny
Dobra impreza Maciej StroińskiTeatr „Drugi spektakl” jest jak kolacja, na której okazuje się, że sam będziesz jedzony. Przychodzisz coś obejrzeć i oglądasz siebie. Bo w teatrze ze sceny też widać widownię
Kto szybko zaczyna, szybciej kończy Rozmowa z Anną KarasińskąTeatr „Teatr polski jest często podobny do wypracowania z języka polskiego – rozwija się inteligentnie jakiś klasycznie ujęty temat. Nie interesuje mnie sztuka, która porusza się w obszarze uzgodnionej rzeczywistości” – rozmowa z reżyserką spektaklu „Ewelina płacze”
Teatr form mniejszych Paweł SoszyńskiTeatr Nastał w teatrze czas małych form, projektów, w których wyraźniej dochodzi do głosu osobny język choreografa czy reżysera. A że są to projekty znacznie tańsze, to teatry pozwalają w nich eksperymentować, brać na warsztat tematy niszowe
