Idiotka unosi ramiona, wiewiórka zaciera ręce Witold Mrozek Teatr Siłą spektaklu z Olsztyna, obok abstrakcyjnej formy, jest konkret opowieści, historii oceniania, kategoryzowania, reżyserskich łatwizn i banałów – o spektaklu „Łatwe rzeczy” Anny Karasińskiej
Krew i błoto Witold Mrozek Teatr Chciałbym, żeby prawicową sztuką, z którą się kłócę, były nie pornograficzne i nieudolne powieści, ale inteligentne, nieoczywiste spektakle, takie jak „Dobrze ci tego nie opowiem” Anny Karasińskiej
Rytuały schyłkowego antropocenu Paweł Soszyński Teatr Teatr z „Innych tańców” i okolic jest bardziej tradycyjny, niż się wydaje. Twórcy przestrajają go na nowe fale, co wymaga powrotu do wstępnej sytuacji teatralnej, wolnej jedynie od teatralnych konwencji. Blisko stąd do rytualnego momentu zerowego
Przyjemność teatru Paweł Soszyński Teatr Dwie wspaniałe ekipy aktorskie dwóch najważniejszych w Warszawie teatrów, dezynwoltura, odklejenie od życia. Zabawa. „Neron” Rubina i „2118” Karasińskiej to wspomnienie o czymś takim, jak przyjemność teatru
Fikcja Piotr Morawski Teatr „Fantazja” Anny Karasińskiej obala wszystkie tezy Samuela Webera – teatralność jako medium, które samo się odsłania, ma u niego przede wszystkim wymiar polityczny
Dobra impreza Maciej Stroiński Teatr „Drugi spektakl” jest jak kolacja, na której okazuje się, że sam będziesz jedzony. Przychodzisz coś obejrzeć i oglądasz siebie. Bo w teatrze ze sceny też widać widownię
Kto szybko zaczyna, szybciej kończy Rozmowa z Anną Karasińską Teatr „Teatr polski jest często podobny do wypracowania z języka polskiego – rozwija się inteligentnie jakiś klasycznie ujęty temat. Nie interesuje mnie sztuka, która porusza się w obszarze uzgodnionej rzeczywistości” – rozmowa z reżyserką spektaklu „Ewelina płacze”
Teatr form mniejszych Paweł Soszyński Teatr Nastał w teatrze czas małych form, projektów, w których wyraźniej dochodzi do głosu osobny język choreografa czy reżysera. A że są to projekty znacznie tańsze, to teatry pozwalają w nich eksperymentować, brać na warsztat tematy niszowe
