Zatrute wspomnienia Monika KrawczakTeatr W ,,Historii przemocy” Eweliny Marciniak woda tworzy imponującą wizualnie metaforę traumy Édourda – czegoś, co jest wszędzie i nieprzerwanie, przed czym nie sposób się schować, zmieniając jedynie współrzędne
Uniewinnienie Katarzyna NiedurnyTeatr „Leni Riefenstahl. Epizody niepamięci” Marciniak to spektakl nieprzemyślany i chaotyczny. Jednak to nie jego struktura czy kwestie związane z estetyką są jego największą wadą. Najbardziej uderzająca jest jego wymowa
Książka z obrazkami Paweł SoszyńskiTeatr W „Księgach Jakubowych” Ewelinie Marciniak nie udaje się stworzyć wspólnoty frankistów, a ich rytuały unikają ryzyka, podobnie jak mało ryzykowna jest nagość, nawet wzwód w tym teatrze. To obrazki – one mają wywołać emocje
SCHEMATY: Maszynka teatru Rozmowa z Małgorzatą DziewulskąTeatr Coraz częściej polskie przedstawienia operują na pustej tematycznej lub estetycznej pętli, a żywią się pospolitym gatunkiem energii frustracyjnej, społecznie bardzo prawdziwej. Reżyserzy zawierzają maszynce scenicznej, krytycy – oswojonym dyskursom
ZWROTY: Tęcza Marciniak Witold MrozekTeatr Możliwe, że wyestetyzowany spektakl Marciniak stanie się nagle ikoną. Jak to jest, że największe skandale w polskim teatrze wywołują nie te przedstawienia, które są mocnymi głosami w jakiejś sprawie
Zderzenie z rzeczywistością Marta BryśTeatr Spektakl „Śmierć i dziewczyna” Marciniak nie jest prowokacyjny, nie ma w nim gestów, które przełamywałyby narzuconą przez reżyserkę konwencję umowności i radykalizowały tezy Jelinek
Tysiące twarzy, setki miraży Michał CentkowskiTeatr Wyreżyserowane przez Ewelinę Marciniak „Miraże”, dzięki błyskotliwemu tekstowi Szczepana Orłowskiego oraz umiejętnemu prowokowaniu odbiorcy, bez wątpienia stanowią w repertuarze Wrocławskiego Teatru Lalek nową jakość
Kres konwencji Paweł SoszyńskiTeatr W „Portrecie damy” Ewelina Marciniak tworzy teatr współczesny à rebours, podpinając jego energię pod XIX-wieczny sceniczny tranzystor. Efekt jest znakomity
Historia jako szmira Paweł SoszyńskiTeatr W „Morfinie” Eweliny Marciniak historia staje się wieczorną telewizyjną rozrywką, oglądaną z zaciśniętymi pięściami i szczękami na kolanach
Niech żyje bar Michał CentkowskiTeatr Największą siłą najnowszego spektaklu Eweliny Marciniak jest bez wątpienia z rozmachem zrealizowana wizja scenograficzna Katarzyny Borkowskiej
Dezynwoltura w dezabilu Mateusz WęgrzynTeatr W swoim „Skąpcu” Ewelina Marciniak i Michał Buszewicz z subtelną przekorą udowadniają, że Molier pisał nie tylko o polityce państwa i rodziny, ale także o polityce ciała
Wciąż jesteśmy debiutem Rozmowa z Eweliną Marciniak i Michałem BuszewiczemTeatr „Uczą nas w szkole, żebyśmy grzecznie siedzieli w rzędach podczas spektakli. W naszym teatrze mamy nadzieję spotkać niegrzecznego widza” – rozmowa przed premierą „Skąpca” w Bydgoszczy
