Poczucie utraty Jakub Majmurek Sztuka Punktem wyjścia filmowej wystawy „Rozdzielona wspólnota” w Muzeum Sztuki w Łodzi są długie lata 70. Być może ostatni etap aktywności utopijnej wyobraźni, zanim ostatecznie rozpuściła się w hegemonii neoliberalizmu
Hollywood i konteksty Roman Książek Film Czy „Amerykanie skolonizowali naszą podświadomość”? Czy żyje w Polsce „kilkanaście milionów ludzi, którzy w zasadzie są tymczasowymi obywatelami amerykańskimi”? Czy rządzi nami Hollywood
Trzeba być bezlitosnym Rozmowa z Wernerem Herzogiem Film „Sam obsługuję klaps i wszyscy mają świadomość, że nie jestem reżyserem na krześle w kącie, tylko siedzę fizycznie po łokcie w filmie” – przypominamy rozmowę z Wernerem Herzogiem. 13 listopada w warszawskim kinie Iluzjon rozpoczęła się retrospektywa jego filmów
Eric Rohmer 1920-2010 Michał Oleszczyk Film 11 stycznia 2010 roku zmarł w Paryżu Eric Rohmer – jeden z największych reżyserów współczesnego kina, aktywny obserwator i kronikarz sposobów, jakie ludzie wybierają, by nadać swemu życiu sens
Wielka Księga, czyli raczej coś niż nic Paulina Kwiatkowska Film „Księga filmów” każe się zastanowić, czy Fellini faktycznie jest tak martwy, jak sugeruje Tullio Kezich? Czy świat filmów daje się zredukować do zbioru obrazów, faktów i anegdot?
„Biała wstążka”, reż. Michael Haneke Michał Oleszczyk Film „Biała wstążka” (Złota Palma w Cannes) nosi cechy arcydzieła, co nie oznacza, że nie ma w tym filmie drażniącego schorzenia, określającego cały światopogląd Hanekego – pychy
Wywiad rzeka z Andrzejem Barańskim Jakub Socha Film „Krytyka Polityczna” dość niespodziewanie stała się jednym z ciekawszych miejsc rozmowy o polskim kinie. Największa w tym zasługa Piotra Mareckiego próbującego odświeżyć zmurszały słownik krytyki filmowej
Chamstwo w państwie Rozmowa z Agnieszką Holland Film Przez ostatnich dwadzieścia lat stałego zaniżania poziomu publicznej debaty zrobiono naprawdę wiele, żeby Polacy zgłupieli. I tutaj możemy mówić o sukcesie. Jako naród zgłupieliśmy
Kino twórczego zastoju Jakub Majmurek Film Filmy Zanussiego z ostatnich lat są sztywne i akademickie, nie ma w nich eksperymentów z formą i językiem filmowym, nie ma ducha twórczych poszukiwań
