Graj Tim EtchellsTeatr Czy marzyliście o patrzeniu, które nie miałoby żadnych konsekwencji, żadnej skazy moralnej, żadnej ukrytej w nim władzy, żadnych kosztów? W teatrze Forced Entertainment tego nie znajdziecie
Czarodziejska góra: podróż inicjacyjna Rozmowa z Małgorzatą Sikorską-MiszczukMuzyka Od początku widzieliśmy, że to jest podróż inicjacyjna – opowieść o świecie, w który wchodzi młody mężczyzna, nie całkiem świadomy tego, kim jest – wchodzi w przestrzeń mędrców, starców, mentorów, ojców
Dyskretnie i wywrotowo Anna KrólicaTeatr Nie bez powodu coraz częściej mówi się o de Keersmaeker jako następczyni Piny Bausch – jako wizjonerce, która zrewolucjonizowała myślenie o tańcu
Furia. Wulkan i tłum Małgorzata ĆwikłaTeatr „García. Resztki świata” pod redakcją Doroty Semenowicz pozwala spojrzeć na twórczość reżysera z wielu perspektyw, stanowi antidotum i przypis do medialnej awantury o jego teatr
W trybie multitaskingu Jacek SkolimowskiMuzyka Jak z lidera czołowego rockowego zespołu lat 90. stać się najciekawszym artystą muzycznym XXI wieku? Po ponad 24 latach kariery Damon Albarn znów szuka dla siebie miejsca
Zniżka cywilizacyjna Krystyna DuniecTeatr Po 1989 roku, po euforii wolności wiek XXI przyniósł eskalację mentalnej i politycznej cenzury, której ofiarą padł spektakl „Golgota Picnic” Rodriga Garcii
Nie wierzę w polityczną moc teatru Rozmowa z Rodrigiem GarciąTeatr Teatr nigdy nie przestanie być sztuką dla elit, dlatego kiedy mówimy, że robimy teatr polityczny, to kłamiemy. Co to za teatr polityczny, którego osiągnięciem jest fakt, że czasem kogoś wkurzy?
Needcompany. Przewodnik Anka HerbutTeatr Nie chcą budować na scenie rzeczywistości. Wolą światy, które w tej rzeczywistości nie mają prawa zaistnieć. Byli wydarzeniem tegorocznej Malty
Castellucci. Alfabet Anka HerbutTeatr Emocjonalna ekonomia spektakli Socìetas rozwija się w widzu – nie na scenie. Montaż to jedna z najważniejszych kategorii tegorocznego kuratora festiwalu Malta
Meg Stuart – niepoprawna ryzykantka Anna KrólicaTeatr Jako choreografka będzie konsekwentnie unikała pięknego, wystylizowanego ciała – w jej pracach dominuje normalność, często pokraczność. Interesują ją stany ludzkiego ciała, których nie da się kontrolować
„Prometheus Landscape II” Jana Fabre’a Szymon AdamczakTeatr Prometeusz wie, jak igrać z bogami, zna ich genealogię – tu syn zabija ojca, by stać się ojcem. Czas bogów jest czasem iluzji, zaś ogień, wiedza, jaką przekazaje ludziom heros, tę iluzję rozbija
