Program rozwoju dyskotek Łukasz StrzelczykMuzyka Założony w 1973 roku Riviera Remont, klub studencki Politechniki Warszawskiej, szybko stał się mekką artystyczną stolicy i miejscem wyjątkowym dla całego regionu za żelazną kurtyną. Centrum życia kulturalnego, towarzyskiego i alkoholowego. Niestety nie jest to historia z happy endem
Kto zabił króla Rogera? Marcin BoguckiMuzyka „Król Roger” Szymanowskiego, jedno z nielicznych arcydzieł w polskim repertuarze operowym, został w Teatrze Wielkim dosłownie zamordowany – rozjechany przez nietrafione zabiegi reżyserskie i ukatrupiony ciężką ręką dyrygenta
Opera na haju Marta JanuszkiewiczMuzyka „Ognisty anioł” Prokofiewa to dzieło przesycone mistycznością, która u Trelińskiego nie ma żadnej racji bytu. W jego inscenizacji nie ma duchowości – są narkotyki, nie ma magii – ale są magiczne sztuczki
Uroki psychoanalizy Adam SuprynowiczMuzyka „Umarłe miasto” Ericha Wolfganga Korngolda to efektowne i dające dużo satysfakcji przedstawienie. Od lat jednak tęsknię za Trelińskim poszukującym. Czy reżyser pokaże jeszcze coś nowego, nawet kosztem wieczorów tak przyjemnych?
Paprochy w kalejdoskopie Gniewomir Zajączkowski / Szymon ŻuchowskiMuzyka W warszawskiej inscenizacji „Salome” pod względem muzycznym mieliśmy do czynienia z krokiem naprzód (zwłaszcza orkiestry!), ale pod względem reżyserskim – z wieloma niezrozumiałymi decyzjami
Smutna rewia Adam SuprynowiczMuzyka Tak właśnie osiąga się sukces: „Powder Her Face” było wejściem Thomasa Adèsa do pierwszej ligi muzyki brytyjskiej
Była sobie baśń Agata KwiecińskaMuzyka Mariusz Treliński powrócił w świetnej formie. Zestawił dwie jednoaktowe opery – „Jolantę” Piotra Czajkowskiego i „Zamek Sinobrodego” Béli Bartóka
Trójkąt za przesłoną z tiulu Rozmowa z Mikołajem ZalasińskimMuzyka „Treliński i Kudlička są trochę jak Robert i Vaudemont. Mariusz co chwilę zmienia nastrój, Borys stoi mocno na ziemi” – rozmowa z barytonem tuż przed premierą „Jolanty” Czajkowskiego w Operze Narodowej
Efekt nie rozwiązanej dominanty Małgorzata DziewulskaMuzyka W „Latającym Holendrze” Trelińskiego porządek libretta – konwencjonalnej XIX-wiecznej dramy – zdobył przewagę nad wyzwaniami podświadomości
Eurydyka współczesna i tragiczna Rozmowa z Olgą PasiecznikMuzyka Chyba nikt wcześniej nie zadał sobie pytania, dlaczego Eurydyka umarła. W naszym przedstawieniu ta przyczyna jest ogromnie ważna
Czarne otchłanie melancholii Joanna TargońMuzyka Można pozwolić się zahipnotyzować i oglądać „Latającego Holendera” jako mroczną baśń, w której ową mroczność kreuje się z rozmachem, a nawet z przesadą
Artysta chroni w sobie dziecko Rozmowa z Waldemarem DąbrowskimMuzyka Próbuję Mariusza Trelińskiego porównać z Jerzym Grzegorzewskim. Obaj tworzyli i tworzą pozór oderwania się od rzeczywistości, trwania pół metra ponad ziemią. Tymczasem stali i stoją na tej ziemi dużo solidniej niż ja
