Wyspy Rafał WawrzyńczykMuzyka Widowisko „Wyspa szalonych” Pierre'a Jodlowskiego nie ma obecnie szans choćby na cień popularności, jaką ponad 100 lat temu zyskał obraz „Wyspa umarłych” Böcklina. XXI-wieczna muzyka skazana jest na trud organizowania sobie znaczenia na własną rękę
ODBIORNIK (10): Nie róbmy dziecięcego getta Anna Desponds / Agnieszka SłodownikMedia John Cage dla dzieci, granie tańcem, zachód nad równikiem, oddychający robot – w 10. odcinku podkastu dwutygodnik.com rozmawiamy o sztuce dla dzieci z Poznania, Wrocławia i Warszawy i narzekamy na sztukę w wirtualnej rzeczywistości
Nie bój się ciemności Anka HerbutTeatr „Zew Cthulhu” to chyba najbardziej polityczny – obok „Apokalipsy” – spektakl Michała Borczucha. Dziś potrzebujemy strachu, w którym będziemy mogli się ukryć przed strachem znacznie bardziej realnym i znacznie straszniejszym
Jak pokonać węża Piotr MorawskiTeatr „Indianie” to dobra zabawa, ale też szkoła wychowania obywatelskiego, wspólnego działania dla dobra ogółu. By pokonać węża, trzeba działać razem. Na scenie i na ulicy
Okolice końca świata Teresa FazanTeatr „Tekton” to przykład sztuki, która nie będąc jawnie polityczną, wpasowuje się w aktualny czas w sposób niezwykle wyraźny i adekwatny. Nie sposób nie ulec wrażeniu, że budowana w spektaklu dystopijna wizja dotyczy dzisiejszego świata
Systematyczne kaleczenie Rozmowa z Olą MaciejewskąTeatr Bardzo lubię kaleczyć język. Kaleczenie języka – niezależnie od tego, czy jest to język obcy, czy język wizualny – otwiera nas na nowe interpretacje. Systematyczne kaleczenie przyjętych sposobów czytania obrazów albo kaleczenie chronologii jest nas w stanie pobudzić, pootwierać
Struktury śnienia Rozmowa z Anną NowickąTeatr Rzeczywistość snu nie jest ani łagodna, ani zła, to nasze reakcje ją dookreślają. To, w jaki sposób odniosę się do danego wydarzenia, może też wpłynąć na dalszy bieg snu. Jeśli się przestraszę, sen zacznie zmierzać w stronę koszmaru – mówi choreografka „Stanów wyśnionych”
Poza słowa Piotr MorawskiTeatr W „Jednym geście” Wojtka Ziemilskiego niektóre sceny to prawdziwe taneczne popisy. Bo gdy się miga, to zaangażowane jest całe ciało. Gra się całym ciałem, całe ciało jest w ruchu. I jest to ciało z założenia wystawione na widok – inaczej się nie da porozumieć
Jedna rzecz, która byłaby wspólna Rozmowa z Wojtkiem ZiemilskimTeatr Język migowy jest pełen niespodzianek, które cały czas pojawiają się między głuchymi. A dla kogoś, kto jest zupełnie z zewnątrz, to niekończący się fajerwerk – mówi reżyser przed premierą w Nowym Teatrze
Karmienie demonów Rozmowa z Marią StokłosąTeatr W „Złotych demonach” podczas performowania dysponujemy sporą ilością materiału, który destylujemy intuicyjnie w czasie rzeczywistym. Fascynuje mnie ten bałagan, mam do tego bałaganu zaufanie
Smak trzęsienia ziemi Anka HerbutTeatr W „Cooking catastrophes” surowe warzywa z humusem, tapenada, jabłko w curry i zielona salsa rozłożone na okrągłym lustrze wyglądają jak spalona ziemia, a filmowana od dołu galaretka z fenkułu z sosem cytrynowym przypomina wyciek ropy na oceanie
Mamusia i chłopcy Aldona KopkiewiczTeatr „Piotruś Pan” Łukasza Kosa jest fantastyczny, nawet jeśli koncepcyjnie okazał się dość tradycyjny, nawet konserwatywny. Przedstawianie dziś „Piotrusia Pana” aż prosi się o przewartościowania
