Sadzić deszcz, siać wodę Małgorzata Lebda Ziemia Nadszedł spokojniejszy czas, który pozwala mi pobyć na grani i rozgościć się w krajobrazach, które stają się dla mnie i bliskich mi istot domem. Lektury na wakacyjny czas wybrałam wedle akwatycznego klucza
Rzekpospolita warszawska Anka Wandzel Ziemia Przyroda w naszych miastach nie jest ani nudna, ani obca, ani bezsilna, bezmyślna czy bierna. A my możemy się od niej jeszcze wiele nauczyć. Zastąpić historię o narodzinach człowieka w wodzie opowieściami o naszych do tej wody powrotach
Pas Filip Springer Ziemia Obecny krajobraz Mierzei Wiślanej powstał, bo człowiek bezmyślnie wyciął tutejszy las, a uwolnione od niego wydmy mogły przez kilka wieków swobodnie wędrować. W miejscu nowego przekopu łatwo sobie o tym przypomnieć
PODKAST DELFIN W MALINACH DELFIN W MALINACH (odc. 23): Mała Rozmowa z Danielem Petryczkiewiczem Obyczaje Rozmowa z aktywistą, fotografem, opiekunem rzeki i okazjonalnie bobrem – chodzimy po rzece i wykonujemy pracę wyobraźni
NIENAWIŚĆ: Przypłynęła śmierć Małgorzata Lebda Ziemia Po tym, jak przebiegłam 1113 kilometrów od źródeł Wisły aż do ujścia, została ze mną czujność. Uważniej przyglądam się temu, co wiąże się z akwatycznością. Moją uwagę zatrzymują manifestacje niechęci i nienawiści wobec rzek
Płyną śmieci, płyną Maciej Robert Ziemia Zły sen o zaśmieconych i zanieczyszczonych rzekach, sen utopków z groteskowej powieści Leszka Libery, spełnia się na naszych oczach
PLENER: Chemioterapia rzek Urszula Zajączkowska Felietony Zapomnieliśmy, że od dawna, od zawsze traktujemy rzeki, ziemię jako zlew naszego narodowego rynsztoku. Lejemy tam szambo, odpady z fabryk, ścieka tam chemia z pól, bo przecież musimy mieć tani chleb
Odzyskać żałobę, odzyskać rzekę Justyna Drath Ziemia Rozpacz po Odrze, współczucie dla cierpiących istot, eksponowanie bólu na pewno nie jest procesem wygodnym, nie mamy tu oswojonych i znajomych form. Potrzebujemy skonstruowania tych obrzędów na nowo
Niech płyną, gdzie chcą Justyna Drath Ziemia Kultywowanie pamięci o rzekach, których już nie ma – jak na wystawie w Muzeum Woli – wydaje się szczególnie ważne teraz, w świecie styczniowych burz i przewróconych lutowymi wichurami drzew
