Pożegnanie z językiem Piotr SadzikLiteratura Houellebecq próbował niegdyś budzić nas z kolektywnej drzemki, ale teraz, kiedy śnione wówczas zbiorowe sny zupełnie już się rozwiały, sam ucieka w przestrzeń jałowej fantasmagorii
Temat na książkę Maciej JakubowiakTeatr Jeśli spektakl Miśkiewicza krytykuje „Serotoninę” Houellebecqa, to nie z publicystycznych pozycji, ale od środka – podążając niemal ślepo za tekstem do punktu, w którym sam ujawnia swoją nijakość
Tak żyją ludzie Zofia KrólLiteratura Co znaczy dla literatury, że ma ona być dokumentem degrengolady i rozkładu, końcowego aktu, w którym Europejczyk – biały mężczyzna, gatunek, jak wiadomo, raczej na wymarciu – próbuje opowiedzieć swoje ostatnie dni?
Życie na później Jakub MomroLiteratura Czy poszukiwanie autentyczności w świecie rządzonym przez machinę produkującą puste wartości staje się naiwnym gestem? Czy dziś w ogóle autentyczność może być kartą przetargową w publicznej debacie, czy jest tylko mitem podtrzymującym społeczne i polityczne status quo?
Powieść polityczna Cezary MichalskiLiteratura Nową powieść Houellebecqa czytałem, jadąc samochodem przez Europę. Kupiłem ją w Paryżu ogłuszonym przez zamach na „Charlie Hebdo”, a skończyłem czytać w Nottingham. Przez całą drogę miałem w samochodowym odtwarzaczu „Pożegnanie jesieni” Witkacego
„Widzę wasze twarze…” Ludwika MastalerzFilm Film „Porwanie Michela Houellebecqa”, paradnie podrabiający dokumentalny autentyzm, wynosi na piedestał humor z kamienną twarzą
Houellebecq na Lido Rozmowa z Michelem HouellebecqiemFilm „Wśród moich postaci są może geniusze, ale na pewno nie ma kretynów”, mówi słynny francuski pisarz w wideowywiadzie, którego udzielił nam tego lata w Wenecji
INNE PRZYJEMNOŚCI:Którędy do orgii? Bartosz ŻurawieckiLiteratura Mikstura szokujących zdarzeń i metafizycznego ględzenia, którą stosuje w swych książkach Houellebecq, podoba się w Polsce, bo przecież uwielbiamy najpierw poświntuszyć, a potem pouczyć
Jak daleko sięga współczucie Cezary MichalskiLiteratura Jeśli przebijemy się przez egotyczną manierę obu autorów „Wrogów publicznych”, to okaże się, że Houellebecq jest tu gęsty jak zawsze. A czytelnikom dostarcza wielu nowych autokomentarzy i niedyskrecji
Świat jako bukiet i tapeta Anka HerbutSztuka Schizofrenia współczesnego świata stała się punktem wyjścia dla wystawy „Świat jako wola i tapeta” w Centrum Sztuki Współczesnej w Dijon. Wystawa jest wizualną adaptacją książki Michela Houellebecqa „Mapa i terytorium”
LITERATURA OD KUCHNI:Słodkie wino z ostrygami Bogusław DeptułaObyczaje Michel Houellebecq od pierwszej swej książki nieodmiennie poszerza pole walki intelektualnej. W najnowszej „Mapie i terytorium” także o jedzenie
Grzejnik jako wola i wyobrażenie Joanna Tokarska-BakirLiteratura Gdy na pierwszej stronie „Mapy i terytorium” znalazłam nazwisko Jeffa Koonsa, który ożenił się z gwiazdą porno Cicioliną, by pożycie z nią uczynić tematem swoich rzeźb i fotografii, wiedziałam już, o czym będzie nowa książka Houellebecqa
