/ Piotr Mirski

Ogląda się „Warszawiankę”, wymyślając kolejne złośliwości – aż do finału odcinka szóstego. Od tego momentu serial zaczyna odsłaniać kolczaste jądro

Historia lubi się powtarzać, także historia kina. „Skinamarink” to kolejny, po „Blair Witch Project” i „Paranormal Activity”, niskobudżetowy, zrobiony z niczego horror, który stał się kulturowym fenomenem

„Avatar. Istota wody” jest uniwersalnie antyludzki – wymierzony w naszą odwieczną tendencję do podboju, przemocy i eksploatacji

W „Wikingu” Eggers usiłuje podkreślać ambiwalencję swojej opowieści, lecz proponowane przez niego interpretacje nie różnią się za bardzo. To różnica między „Conanem Barbarzyńcą” a „Grą o tron”

„Titane” jest fantazją o życiu po bandzie, obfitującym w przeróżne transgresje. A także o wysoce specyficznej rodzinie, sfingowanej, lecz dziwnie prawdziwej. Ducournau chlusta wątkami i tematami, tworząc abstrakcyjną plamę, którą najlepiej potraktować na zasadzie testu Rorschacha

„Diuna” wydaje się na zmianę obfita w znaczenia i pretensjonalna, lecz podrasowany stylistycznie spektakl nie zawodzi ani przez chwilę

Debiutancka „Niepamięć”, wyrastająca z greckiej Nowej Fali, przypomina twórczość Yorgosa Lanthimosa, najbardziej prominentnego reżysera nurtu

Reżyser „Sound of Metal” ma temperament dokumentalisty: jest bardziej obserwatorem niż sztukmistrzem. Pomimo tego – albo właśnie dzięki temu – kolejne sceny mają niebagatelną siłę wyrazu

Trudno nie zastanawiać się, na jakie recenzje liczył Levinson, realizując „Malcolma i Marie”. Prawdopodobnie wymarzył sobie nagłówek: „Coś więcej niż suma części składowych. Film jednocześnie skromny i epicki”

„Może pora z tym skończyć” jest najbardziej ponurym filmem Kaufmana, nawet bardziej niż „Synekdocha, Nowy Jork” i „Anomalisa”, będące wiwisekcją melancholii. Tutaj melancholię zastępuje kliniczna depresja

Jeśliby pokusić się o gatunkową klasyfikację „Naszego czasu” Carlosa Reygadasa, trzeba by uznać go za melodramat, i to z rodzaju tych jaskrawych oraz bezwstydnych

Dla Alexa Garlanda, kompetentnego demiurga, „Devs” to nie telewizyjna fucha, to opus magnum. Ludzie nie są tu żałosnymi marionetkami, lecz wspaniałymi, misternie skonstruowanymi automatami

„Nieoszlifowane diamenty” są dla braci Safdie następnym krokiem na nowej, bardziej rozrywkowej ścieżce twórczości

Nadmierną dobrodusznością byłoby uznać, że bohater „Procederu” żyje niebezpiecznie i źle z powodu wyzysku czy braku perspektyw. Jeśli rodzime realia determinują jego postępowanie, to ich wpływ jest dyskretny, podprogowy

Spielberg pozwala widzom i bohaterom taplać się w wirtualnej oazie, aby wreszcie przypomnieć im, że czasem warto wylogować się do życia, nawet jeśli może się ono wydawać nieciekawe lub odstręczające

„Wieża. Jasny dzień” może służyć za wzór młodego, radykalnego kina artystycznego. To film osobny i prowokacyjny, a przy tym nieupozowany, odznaczający się naturalnością żywiołów i snów

W brawurowo ekscentrycznym filmie „A Ghost Story” David Lowery używa wyświechtanej kliszy, aby na serio opowiedzieć o końcu i pamięci

„Jackie” nakręcił Pablo Larraín, Chilijczyk, który zyskał sławę dzięki prowokacyjnemu kinu o swojej ojczyźnie.  Larraín obszedł się z amerykańskim mitem nad wyraz delikatnie, ale zachował przy tym właściwą sobie tendencję do przyjmowania nieoczywistej i przekornej perspektywy

Paweł i Piotr są bohaterami dwóch seriali kryminalnych: tego pierwszego można zobaczyć w „Belfrze”, a tego drugiego w „Pakcie”. Obaj wyróżniają się grubą skórą, ciężkimi pięściami i detektywistycznym zmysłem, przyprawiającym policjantów o podziw lub konsternację

Styl serialu „Gomorra”, inspirowanego książką Roberto Saviano,  jest efektowny, a przy tym realistyczny i szorstki. Warstwą wizualną rządzi tu nieprzyjemny kontrast

W „Śpiewającym obrusiku” Grzegorzek krok po kroku rozkłada na czynniki pierwsze swój styl, aby móc wreszcie odlecieć w kosmos

„Córki dancingu” to film, który trzeszczy od pomysłów, oddycha skrępowaną chyba tylko budżetem fantazją. Są w nim obrazy reanimowania muzyków za pomocą kroplówek z wódką i przeszczepu ludzkich nóg w miejsce rybiego ogona

Za wspólną cechę większości tytułów pokazywanych na festiwalu Pięciu Smaków można uznać ekstrawaganckie, lekceważące lub po prostu niechlujne podejście do zasad dramaturgii

Marcin Wrona nakręcił swojski horror szoł, co wcale nie powinno brzmieć ironicznie, tylko dumnie. Pomostem między nie do końca polskim instrumentarium grozy a na wskroś polską przaśnością staje się groteska

„Love” to film zaskakująco ludzki: bohaterowie są kimś więcej niż pożądanym lub pożądającym mięsem. Noé pozwala im prowadzić długie rozmowy, wałęsać się bez celu po ulicy, po prostu: być. Chyba ich lubi

Klęska piątego „Terminatora” jest tym większa, że miał być resetem cyklu, nowym początkiem

„Matrix” to był szczyt Wachowskich. Dalsza ścieżka duetu prowadziła konsekwentnie w dół, a jej ostatnim przystankiem jest „Jupiter: Intronizacja”, film niewiarygodnie zły

„Mapy gwiazd” są dla ponad siedemdziesięcioletniego Cronenberga kolejnym studium obsesji. Nie jest to najlepszy film w jego karierze, ale to bez wątpienia j e g o film – cegiełka do gmachu autorskiej filozofii

Przegląd „Archiwum grozy”, który pokazywany był równolegle na festiwalu w Gdyni i w TVP Kultura, pokazuje, że polscy reżyserzy próbowali swoich sił w horrorze częściej, niż mogłoby się wydawać

Serial „Fargo” pozwala zgłębić jedną z głównych obsesji braci Coen, czyli szczęśliwy lub pechowy zbieg okoliczności. Na przestrzeni dziesięciu odcinków kolejne wątki plączą się, supłają, a potem niespodziewanie rozchodzą i splatają z innymi

Machulski jawi się w książce Majera jako postmodernista, dla którego „zabawa kinem” tożsama jest z siermiężnym mieleniem schematów i tanimi intertekstualnymi gierkami

Łatwo skojarzyć „Snowpiercera” z popularnymi ostatnio widowiskami – „Elizjum” Neila Blomkampa czy serią „Igrzyska śmierci”. Film Bonga jest od nich jednak bardziej ambiwalentny, mroczny, szyderczy

Bohaterowie Jonze'a zamiast sprawić sobie potomstwo, grają w mutację „The Sims”, a zamiast zbudować trwały związek, wchodzą na erotyczne czaty. Wiadomo: dzieci sieci na placu zabaw cywilizacji śmierci

„Oldboy” jest filmem bardzo nierównym, niekoniecznie udanym, ale żywym i ciekawym

Techno – muzyka sfer. Elektroniczny soundtrack autorstwa Vitalica winduje pod niebiosa całą „Legendę....”. Ożywia ją, kiedy absurd i bezsens są już nie do zniesienia; rozrywa ramę kadru, kiedy ta staje się zbyt klaustrofobiczna

Czy to ptak? Czy to samolot? Nie, to człowiek z (mentalnego) betonu. Stworzony przez Zacka Snydera na jego obraz i podobieństwo

Walka ze ślepotą jako medytacja, przygoda i erotyczna gra. Ta funkcjonalna prostota jest motorem i największą siłą „Imagine” Andrzeja Jakimowskiego

Mimo nostalgicznego wydźwięku „Holy Motors” nie są epitafium dla rzeczywistości pożartej przez symulakry, a gardzący ponowoczesnością Krzysztof Zanussi raczej nie umieści ich w swoim zestawieniu Top 2013

Historia związku między bohaterami zostaje opowiedziana w postaci kalejdoskopu zdartych już na śmierć indie-hipsterskich klisz: nieśmiałych spojrzeń, wspólnego palenia papierosów i trawy, muskania palcami promieni słońca

Bohater „Breaking Bad” to kliniczny przykład stłamszonego sukinsyna, dla którego nowotwór stanowił tylko ostatnią kroplę goryczy, iskrę pod beczkę prochu, na której siedział od lat

Plastikowy – to dobre określenie dla tego filmu. Groteskowi, przerysowani i wciąż niebezpieczni SS-mani, którzy zaludniali produkcje klasy Z, w „Iron Sky” trafiają na półkę sklepu z zabawkami

„Moja łódź podwodna” to dowcipne requiem dla hipsterskiego kultu inności

„Generał” nie wzrusza i śmieszy w umiarkowany sposób, ale trudno uznać to za wielką wadę – po latach okazuje się przede wszystkim wspaniałym filmem akcji

„Między światami” jest dla Johna Camerona Mitchella filmem przełomowym. Po transgenderowej rock operze „Hedwig and the Angry Inch” i ociekającym spermą melodramacie „Shortbus” uspokoił się, przestał szokować i zaprosił do współpracy gwiazdy wielkiego formatu

Przypominamy rozmowę ze zmarłym w piątek reżyserem „Demona”

W „127 godzinach” chodzi o ruch, a konkretnie o jego brak. Boyle chce za wszelką cenę udowodnić, że potrafi w dynamiczny sposób opowiedzieć o unieruchomionym kolesiu

Oglądanie „Maczety” Rodrigueza przypomina wymknięcie się z bankietu w celu wypicia wina na ławce w parku. Jest zimno, w krzakach chowają się pewnie policjanci z gotowym mandatem, tani sikacz wykrzywia twarz, ale czujemy się młodzi, inni, zbuntowani

Rację miał Ed Wood, że Hollywood jeszcze przeprosi za Wellesa. Zaczęło się od Oscara, później ustanowiono nagrodę jego imienia. Teraz Coppola odświeżył cyfrowo i wprowadził ponownie do kin jego drugi film – „Jądro ciemności”