LITERATURA OD KUCHNI

Książkę Zoé Valdés „Oddałam ci całe życie” przeczytałem przed wakacyjnym wyjazdem na Kubę. Był to najbardziej odstręczający przewodnik, jaki miałem w ręku. Okazał się fascynujący i prawdziwy

„Wszystkie poranki świata” Pascala Quignarda są napisana muzyką i malarstwem, a nie literaturą, ale chyba i tak najważniejsze jest w niej to, co nienapisane

Tym razem wycieczka w przeszłość i to dość odległą, bo w czasy dzieciństwa. Wracam do lektury z wczesnej młodości, która choć niezbyt dobrze wytrzymuje próbę czasu, jest intrygująca

W „Nudzie” Moravii kulinaria pojawią się, ale mają niezwykle uproszczony charakter. A co więcej – to dość rzadkie – są niezachęcające, ba, nieapetyczne. Intrygujący paradoks: niesmaczna włoska kuchnia

„Na śniadanie miłościwa pani spożywała ćwierć wiadra czekolady i czterofuntową chałę; kończyło je pół tuzina pieczonych kurcząt i sery, stanowiące podkład pod następną przekąskę, już o godzinie dziesiątej” – galeria postaci ze „Straszykonia w różanych sidłach” została stworzona z dziką inwencją

Połączenie teatralnego dziennika ze zbiorem esejów, notatek i wspomnień nie wróży niczego dobrego, ale pod piórem Jana Kotta przeistacza się w niezwykłą całość

Drżeć z głodu to nie temat, a jednak Knut Hamsun pierwszy w tak jednoznaczny i bezceremonialny sposób wydobył motyw głodu na literackie dzienne światło

W „Postrzyżynach” Hrabala najwspanialej pod względem jedzenia jest w drugim rozdziale, gdy Maria smaży sobie w środku nocy kotlety, bo nie może bez nich wytrzymać

Rozmyślając nad przepisem wynikającym z lektury „Pchły Szachrajki”, w pierwszym odruchu na nadchodzący właśnie post pomyślałem o owych babach drożdżowych napchanych nutami zamiast rodzynków, które zaburczą w naszych brzuchach wojskowymi marszami

Czymże innym, niż rozpisaną na XVI rozdziałów agonią głównego bohatera, jest powieść „Na wspak” Huysmansa – biblia dekadentów, neurasteników, eskapistów i impotentów

Owego listopada zabrakło Mamy Muminka. Zostawiła tylko list: „Bardzo proszę nie rozpalać w piecu, bo mieszka w nim przodek”. Jej rolę przejęła Filifionka, która podobno lubiła gotować. Gdy Wuj Truj złowił rybę, postanowiła przygotować zapiekankę

Ze „Stręczycielem idei” Kornhausera sprawa jest dość skomplikowana. Literatura chyba na tych stronach się nie schroniła, ale pozostał dość niezwykły dokument czasów, w których została napisana. Na dodatek jedzenie jest tu prawdziwą obsesją narratora

Muszę przyznać, że królika lubię nadzwyczajnie. I choć w powieści Simenona wywołuje pewne zniecierpliwienie, w istocie może być prawdziwym kulinarnym świętem

Okoliczności kryminalne w „Śmierci i sądzie” Donny Leon są wyjątkowo niesmaczne, ale jedzenie jest tu nader apetyczne, choć pojawia się niezbyt licznie

W języku muzycznych określeń moderato cantabile znaczy: umiarkowanie i śpiewnie. W mini powieści Marguerite Duras pod tym tytułem nic nie jest ani umiarkowane, ani śpiewne

W „Kraksie” Dürrenmatta atmosfera zagęszcza się mniej więcej wtedy, gdy na stole zjawia się kurczak „według tajnego przepisu Simony”. A dla mnie na zawsze wzorcowym sposobem podania jest „kurczak po polsku” mojej mamy. Oczywiście nigdzie nie będzie tak smaczny jak u niej

Michel Houellebecq od pierwszej swej książki nieodmiennie poszerza pole walki intelektualnej. W najnowszej „Mapie i terytorium” także o jedzenie

Nie ma co próbować zup żółwiowych w łupinach awokado. Bohaterka „Śniadania u Tiffaniego” była mistrzynią uwodzenia, nie gotowania, i niech już tak pozostanie

„…Twierdzi Pereira” Antonio Tabucchiego to dziwnie ujmująca opowieść o trudnych, a nawet tragicznych czasach i wydarzeniach, z pochłanianymi omletami w tle

Zbiór krótkich szkiców Sándora Máraia z tomu „W podróży” przynosi tekst w pewnym sensie założycielski dla wszelkiego pisania o jedzeniu – „Kuchnia francuska”

„Larousse Gastronomique” podaje trzydzieści przepisów na solę, ta ryba nadaje się do eksperymentowania jak żadna inna. Bohater powieści „Wawrzyny już ścięto” Dujardina żałuje, że nie podano mu jej z sosem z krewetek i małży

W „Pogardzie” nie zjedli razem tej kolacji. Staranność Emilii nie przydała się już na nic. Riccardo wziął „tylko jeden kawałek szynki i spróbował dużej ryby”

Wiersz Mandelsztama, który nam posłuży do kulinarnych rozważań, kończy się na pachnących dymem baranich kożuchach. Wcześniej są karety i powozy, lisie futra i gorące śniegi

Ta książka od momentu swego powstania była przedsięwzięciem nader ryzykownym – a wracanie do niej w kontekście jedzenia zdaje się wręcz nietaktowne

Wszyscy świetnie znają ilustracje Aubreya Beardsleya do „Salome” Wilde’a, ale już mało kto wie, że był on również autorem intrygującej, niedokończonej powieści „Pod wzgórkiem”

Pisząc „Papugę Flauberta”, Julian Barnes dał wyraz swej podwójnej miłości: do Francji i do Flauberta, a przy okazji i do francuskiej kuchni, co jest raczej nieuniknione, jeśli się nie jest kaleką smaku

Niewiele wiadomo o jedzeniowych upodobaniach Caravaggia, na drobne o nich wzmianki można jednak natrafić. A skoro jest to malarz tak ważny – czas się nim zająć

Wracam do Tabucchiego, wracam do Portugalii, wracam do portugalskich potraw. Wracam, żeby zaproponować znowu nielekką kulinarną pozycję, czyli flaki na sposób z Porto

Żyjemy w dobie dominacji genialnego w swej przerażającej prostocie wynalazku hrabiego Sandwicha. Jego dzieło, kanapka, zainspirowała jedno z opowiadań Woody'ego Allena

„Chéri” Colette to rozprawa z męskim egoizmem, odwiecznym sprawcą kobiecych nieszczęść, lekko napisana, co nie znaczy, że nieprawdziwa

Kiedy jest się początkującym pisarzem w Paryżu w latach dwudziestych, nawet głód ma smak obietnicy sukcesu. Szczególnie gdy nazywasz się Ernest Hemingway

W „Śmierci w starych dekoracjach” Tadeusza Różewicza najbardziej lubię tytuł, ale sporo tam powracających jedzeniowych wątków, zatem przeczytajmy ją na nowo

„Nie ufajcie szampanowi… skrzy się jak diament, jest przezroczysty niby strumyk leśny, słodki jak nektar (...), ale… z daleka od niego!” – ostrzega Czechow

Poeta – przynajmniej taki poeta jak Georg Trakl – raczej nie jada. Owszem, może się czasem czegoś napije, jak choćby wina. Cierpi, grzeszy, ale nie je, a gdy zje, to wpada w poczucie winy

Giuseppe Tomasi di Lampedusa był nie tylko wybitnym pisarzem, ale także smakoszem, by nie powiedzieć: obżartuchem

Uważność w kuchni prowadzi do perfekcji, perfekcja do doskonałości, doskonałość do pełni – dowodzi historia Babette, kucharki i artystki z najsłynniejszego opowiadania Karen Blixen

Co jadał największy wsród florenckich malarzy dziwak, egotyk, hipochondryk i „gastropondryk”?

Sięgania do przepisów kuchni absurdalnej lepiej unikać, no bo jak tu podać: niewiniątko w tarapatach, misjonarza na dziko czy Syrenę Południa w białym winie?

„Rzeczy” Pereca to przede wszystkim opisy. W piramidach piętrzących się przedmiotów nie mogło oczywiście zabraknąć jedzenia – świat bez niego jest dalece niekompletny

Niejasny jest cel wyjazdu markiza Astolphe’a de Custine’a do Rosji w 1839 roku. Jasne jest natomiast, że stworzył on przejmujący opis carskiej tyranii czasów Mikołaja I, i nie tylko

Trudno chyba znaleźć pisarza, który z większą radością i prostotą przyjmowałby świat takim, jakim go zastał. Jesienna, grzybowa kartoflanka jest tego świata esencją

Od zjadania samogłoski „a” zaczyna się tom opowiadań „Lekcja geografii: lipogramy” Tomasza Mirkowicza; jednak zjadanie różności częściej powraca na jego stronach

Ćwierkanie, jak chciał w 1970 roku Wojciech Żukrowski, czy arcydzieło, jak pisała Maria Janion pięć lat później?

W „Namiętności” Jeanette Winterson Napoleon jest totalnym kurczakożercą. Serwowano mu je z nadzieniem, posypane natką pietruszki hodowanej w hełmie po zabitym żołnierzu

Podróżowanie to poznawanie nowych smaków. Nowych nie zawsze znaczy przyjemnych…

I jak tu teraz do przepisu przystąpić – zbrodnicza ryba, zbrodniczy, dworski proceder. Lepiej byłoby z karasków zrezygnować, wszak śmiertelnie ościste mogą bywać…

W mieście, którego nie ma, a takim na zawsze już pozostanie Lizbona, jada się nad wyraz konkretnie, może wręcz przyziemnie, ale sny są tam nieziemskie

U Czechowa je się smacznie i z fantazją. Prawdziwą perłą jest pod tym względem opowiadanie „Syrena”. Choć to wcale nie z morza pochodzi dzisiejsze danie

„Zupa z granatów” Marshy Mehran jest powieścią aromatyczną. Tytułowa zupa może być prawdziwą bombą smakową

Cudowne materii pomieszanie! Rzeczy zwykłe i niezwykłe, proste i najbardziej wyszukane na rzymskim stole znajdowały się obok siebie

Biblia wymienia zaledwie kilka jadalnych dzieł Bożych: mięsa, owoce, warzywa, zioła. Łatwo popaść w zakłopotanie: i to już wszystko?

Ugotowane w specjalnym garnku szparagi polewamy przyrumienioną na maśle tartą bułką i posypujemy pokruszonym żółtkiem jajka ugotowanego na twardo