Samotność dysydentki płci Teresa Fazan Teatr Twórcy spektaklu, pozwalając sobie na empatyczne fantazjowanie o życiu i doświadczeniach Stelli Walsh, w pewnym sensie oddają jej sprawczość
Teatr nie zarabia, kiedy pada deszcz Witold Mrozek Teatr Opowiadając o Orłowskiej z „Komediantki”, Sokołowska potrafi stworzyć sytuację przejmującą, prostą, ale niebanalną – to „teatr opowieści”, jak czasem jeszcze się mówi, w dobrym, intrygującym wydaniu
Sny, koszmary, majaki Marta Zdanowska Teatr Spektakl „Twarzą w twarz” staje się najciekawszy, gdy Kleczewska pokazuje materię, z której tworzy, jej chwilowość, psychologiczną umowność
Może inaczej Rozmowa z Martą Ścisłowicz Teatr Okopaliśmy się na swoich wygodnych pozycjach i tak naprawdę chcemy w nich tkwić, choć twierdzimy, że jest inaczej. A dobrze by było zauważyć, że świat się zmienił, i nie możemy robić tego, co robiliśmy w teatrze 10 lat temu
Kto zmywa naczynia? Piotr Morawski Teatr W spektaklu „Solidarność. Rekonstrukcja” Pawła Wodzińskiego bydgoscy aktorzy rekonstruują przebieg I Zjazdu „Solidarności”, na którym miały zapaść wiążące decyzje – okazuje się, że poszło o drobiazgi i małe interesy
Siła kobiet, siła teatralności Piotr Morawski Teatr Najnowszy spektakl Janiczak i Rubina o rewolucji, która ma przynieść wolność i równość, a dba tylko o interes mężczyzn, nie może – zwłaszcza po czarnym proteście z 3 października – nie rezonować
Głosujmy nad metodą głosowania Witold Mrozek Teatr „Take it or make it” duetu Ana Vujanović i Saša Asentić nie tyle uczy demokracji czy bada sposób jej funkcjonowania, ile stawia przy demokratycznych oczywistościach ironiczny znak zapytania
Ściana na lewo Aldona Kopkiewicz Teatr W „Granicach” Frąckowiak odwołuje się jedynie do dyskursów i ciał, angażując widza tylko w politykę i empatię. Nie interesują go uczucia zwykłego Europejczyka, nie kwestionuje też pragnień migrantów
Ile można dekonstruować romantyczne mity? Rozmowa z Pawłem Wodzińskim i Bartoszem Frąckowiakiem Teatr Sztuki performatywne mają doskonałe narzędzia do tego, żeby uczyć rozumienia globalnych mechanizmów, a nie ekscytowania się terapeutyczną funkcją mitologii
Czarne foliowe słońce Katarzyna Czeczot Teatr „Faust” Borczucha łączy mechanizmy służące sprawowaniu kontroli nad kobiecą seksualnością ze sposobami przedstawiania kobiecego ciała, a może nawet z kategorią wizualności jako takiej
BACKSTAGE: Mirek upiera się przy nieskończoności Radosław Mirski Teatr Część ekipy „Fausta” zaopiekowała się niewidomymi jakby z rozpędu. Inni mają zbyt dobry wzrok, żeby nie raziły ich różnice. W tych grupach są jeszcze podgrupy. Ekstremalnie mili i ekstremalnie obojętni – pisze asystent Michała Borczucha przed bydgoską premierą
Magnitogorsk Zachodu Piotr Morawski Teatr W „Detroit” Wiktora Rubina historia amerykańskiego Forda to taka sama utopia jak te, które znamy z socrealistycznych produkcyjniaków
