Spirala z betonu Klara CykorzFilm W „Tragedii Makbeta” są intryga i jednostkowe szaleństwo, ale nie ma prawie Coenowskiego chaosu, żywiołu przypadku, różnorodności typów ludzkich i ich interakcji nakręcających spiralę nieszczęścia
Hamletka Mateusz WitczakMedia „Elsinore” sprowadza wydarzenia „Hamleta” do równania, o którego wyniku może przesądzić najdrobniejsza zmienna. Choć szkarada oprawy odrzuca, warto zacisnąć zęby, bo adaptacja Golden Glitch przypomina, czym właściwie są gry wideo
Program „Hamlet” Witold MrozekTeatr W lubelskim „Hamlecie” Magdy Szpecht nie pracuje żaden z wrzuconych na wejściu tematów. Niewiele pomaga, że aktorzy Teatru Andersena grają z przekonaniem. Jednak skrypt jest bezlitośnie płaski
Król bólu Ludwika MastalerzFilm „Makbet” Kurzela jest bardziej próbą uchwycenia historycznej prawdy dramatu Szekspira niż hołdem dla jego ponadczasowego charakteru. Tekst sztuki został w scenariuszu mocno okrojony, a moc retorycznych monologów słabnie kosztem płynnej narracji
BACKSTAGE: Łaskawa ciocia Radosław MirskiTeatr „Wszyscy wiedzą, że Krzysiek Garbaczewski kocha koty. To może mieć poważny oddźwięk w petersburskiej, a nawet rosyjskiej kulturze” – po premierze „Makbeta” w Petersburgu pisze asystent reżysera
Letnia noc Michał CentkowskiTeatr „Sen nocy letniej” Świątka to kolejna odsłona popularnego w mijającym sezonie gatunku spektakli przegiętych, operujących kiczem, obciachem oraz żenadą
Być albo nie: być może Anka HerbutTeatr W „Hamlecie” Garbaczewskiego nie ma trucizny wlewanej w ucho. To słowa okazują się trucizną. Słowa się zdewaluowały, można nimi manipulować
W krzywym lustrze Prospery Paweł SoszyńskiTeatr Garbaczewski i Cecko wystawiają „Burzę” w Krainie grzybów, ścierając ze sobą fronty, formy, konwencje – to tam uwalnia się ładunek, stamtąd ciskana jest błyskawica
Władza spojrzenia Michał CentkowskiTeatr „Król Lear” w interpretacji Klaty olśniewa. Trudno się jednak wyzbyć wrażenia, że cały ten barwny, choć nie do końca spójny korowód zachwycających scen powstał głównie dla estetycznej przyjemności konsumowania obrazów
Codziennie zło Agnieszka KochanowskaTeatr „Tytus Andronikus” – najbardziej krwawa i pełna przemocy tragedia Szekspira – stała się filarem programu tegorocznego Festiwalu Szekspirowskiego
Dwa pasztety Joanna TargońTeatr Jan Klata chciał, żeby jego „Titus Andronicus” i śmieszył, i wstrząsał. Niestety, we wrocławskim spektaklu ton serio przeważa, zmieniając przy tym tragedię Szekspira w łzawy melodramat
BACKSTAGE: My, dinozaury. Na chwilę przed katastrofą Marzena SadochaTeatr Nie pytaj mnie. Nie pytaj mnie, co możemy zrobić z przeszłością. Budowanie pomników nie sprawdziło się. W kraju pomników musiałabym zostać gołębiem. Co możemy zrobić z przeszłością? Wszystko, co możemy zrobić, to komiks – pisze dramaturżka Teatru Polskiego we Wrocławiu
