Odzyskać żałobę, odzyskać rzekę Justyna Drath Ziemia Rozpacz po Odrze, współczucie dla cierpiących istot, eksponowanie bólu na pewno nie jest procesem wygodnym, nie mamy tu oswojonych i znajomych form. Potrzebujemy skonstruowania tych obrzędów na nowo
Ból samoistny Bartosz Sadulski Literatura To Mangueliański ideał: spłonąć razem z własną biblioteką, nigdy nie zaznać straty księgozbioru. W „Pożegnaniu z biblioteką” Manguel pisze, że biblioteki określały jego świadomość, składały się na to, kim jest, były azylem i jego odbiciem
Banał straszniejszy niż śmierć Darek Arest Literatura W „Wyjątkowych chwilach ze sztucznymi brawami” Gipi podróżuje przez własną twórczość, czasoprzestrzeń i gatunki. I tworzy intymną wariację na temat „2001: Odysei kosmicznej”
Wielkie pustki Adam Woźniak Literatura Tematem „Czarnolasu” jest utrata. Autorce udało się z nim wytrzymać przez 88 stron. Może to właśnie w sam raz? Na książce znać ślady walki. Samotne zdania sprawiają wrażenie wyrwanych pustce
Planeta na kozetce Rozmowa z Magdaleną Budziszewską Ziemia Zmiana klimatu ogromnie nakręca nierówności, a one już teraz są skandaliczne. Ja rozumiem, że ciągle zgłasza pan lęk. Ponieważ człowiek, który myśli, prędzej czy później dojdzie do wniosku, że to, co się dzieje z klimatem, jest potworne, ma prawo odczuwać silne emocje
Próba zamknięcia Rozmowa z Mikołajem Grynbergiem Literatura Nie da się zrozumieć, jak z osobna zostało zabitych sześć milionów ludzi. I nie da się skonfrontować ze smutkiem, który po nich pozostał. Powoli zaczynam rozumieć, że może to, co robię, to sposób przeżywania żałoby – mówi autor „Poufnego”
Troska o żywych Agnieszka Jakimiak Film „Outsider” jest najmocniejszy właśnie w tych momentach, w których na bok możemy odsunąć rozważania o metafizyce i spirytyzmie, a paranormalne zjawiska nie dominują w przestrzeni gry
Nie wszystko o mojej matce Łukasz Najder Obyczaje „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” Marcina Wichy to przejmująca książka o tym, że po wszystkim nie zostaje nazbyt wiele, choć może się wydawać, że wspólne doświadczenia, ta sama krew i mieszkanie wypełnione przedmiotami gwarantują jakaś solidną formę trwania po śmierci
Po katastrofie Paweł Kozioł Literatura W poemacie „Nie” Konrad Góra przekonuje, że jeśli świat uznamy za globalną wioskę, to każda śmierć jest śmiercią w sąsiedztwie. I dedykuje go ofiarom katastrofy budowlanej w Bangladeszu
Album wyjątkowych zdjęć Jakub Socha Film Trier, tak jak w swoich poprzednich filmach, „Reprise” i „Oslo, 31 sierpnia”, znów bierze się za trudne sprawy i znów wszystko to, co boli i wszystko, co niewygodne staje się w jego rękach równie niewiarygodne, co nieznośne
Kłącze smoleńskie Małgorzata Dziewulska Teatr Desant Antygony i Hamleta, radykalny gest Kosińskiego, oddala w jego „Teatrach Polskich. Roku katastrofy” siłę mechanizmów politycznych. Może jednak więcej dałaby mu analogia do „Zemsty”?
